Recensies

Recensie: Layla Zoe – Gemini

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Layla Zoe|

Haar nieuwe album is geproduceerd door Jan Laacks. Samen hebben ze een twintigtal nummers opgenomen in Bonn, Duitsland. Voor het eerst voelde Layla zich vrij, haar recordlabel had ze vaarwel gezegd, om zonder druk van buitenaf te kunnen werken naar haar eigen inzichten. Het resultaat is deze dubbel cd, met ondertitel voor cd 1 'Fragility' en voor cd 2 'Courage'. De bevrijding van het juk en het moeten, opgelegd door de platenmaatschappijen maakt bij Layla Zoe het beste in haar los. Beide cd’s zijn een toonbeeld van haar kunnen. Ze bevestigen haar kwaliteiten als songwriter en performer.

0

Recensie: Jimmy LaFave – Peace Town

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Jimmy Lafave|

De Texaanse singer-songwriter Jimmy LaFave heeft vorig jaar mei op 61-jarige leeftijd de strijd tegen een zeldzame vorm van kanker verloren. Dat LaFave over een flinke portie doorzettingsvermogen bezat is met dit album wel duidelijk geworden. 'Peace Town' is een zeer waardige afsluiter van één van de belangrijkste singer-songwriters in de Americana en met name in de Oklahoma roots scene. Jimmy, wat zullen we je ontzettend missen.

1

Recensie: Thomas Dybdahl – All These Things

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Thomas Dybdahl|

Noorwegen. Het land van bergen,meren en sneeuw. Sereen, romantisch, soms verstild maar altijd indrukwekkend. De omgeving als metafoor voor the great october sound van de Noorse singer-songwriter Thomas Dybdahl. Een sobere muziekstijl die met de kleinste middelen het maximale effect behaald. Kleine instrumentarium gebonden om een grote stem. 'All These Things' is voor Thomas Dybdahl het zevende album dat onder zijn eigen naam verschijnt. Het derde deel mag wat mij betreft zo vroeg mogelijk in 2019 verschijnen.

0

Various Artists – King Of The Road: A Tribute To Roger Miller

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Roger Miller|

Het nummer kennen we allemaal, “King Of The Road”. Het wordt al wat lastiger als we moeten bedenken wie de componist en vertolker is. Dat is Roger Miller, die met het eerdergenoemde “King Of The Road” een dikke hit in ons land scoorde. Zoon Dean Miller heeft het initiatief genomen voor dit eerbetoon aan zijn in 1992 overleden vader. Een dubbel cd met maar liefst zevenendertig nummers waarvan een klein aantal bestaat uit wat stemmateriaal van Roger Miller zelf. Een zeer eerbiedig, prima gevarieerd eerbetoon aan een singer-songwriter, die onterecht wat ondergesneeuwd is geraakt in ons land.

0

Recensie: Ruby Turner – That’s My Desire (EP)

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Ruby Turner|

Op deze EP uit 2018 gaat Turner terug naar de tijd van de ‘oude’ rhythm & blues, een genre dat ze perfect beheerst. De EP klinkt jazzy, soepel swingend, met een prominente rol voor de piano in de begeleiding. Ritmesectie –natuurlijk- contrabas en drums met brushes. Op 'That’s My Desire' laat Ruby Turner horen hoeveel feeling ze heeft voor de oude rhythm & blues. Met dit kleine, nostalgische, album laat ze horen dat haat stem terecht vergeleken wordt met die van Aretha Franklin en Oletta Adams. Beoordeel zelf in welke mate dat klopt. Hopelijk zijn er 18 jaar geleden meer songs opgenomen en kunnen we (rond Kerst?) een heel album tegemoet zien.

0

Recensie: Candi Staton – Unstoppable

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Candi Staton|

Vind je het net zo lastig als ik om door de plastic keyboards heen te luisteren dan is dit toch een vier sterren-album. Ben je oude-soul en Candi Staton liefhebber, dan ben je heel blij met dit fijne teken van leven van deze zeventiger en zou je zelfs geneigd zijn naar vierenhalve ster. Want voorlopig maakt Candi Staton op 78-jarige leeftijd gewoon even een hele goede plaat!

0

Recensie: Terry Blersh – Play It All Day

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Terry Blersh|

In het geval van dit nieuwe album van de Canadese zanger en gitarist Terry Blersh is er sprake van een keurig verzorgd album waarop muziekstijlen als blues, jazz, soul en reggae voorbijkomen. Af en toe doet Terry denken aan Delbert McClinton maar meestal toch als Harry Connick Jr. Lui, jazzy met hier en daar een bluesy prikje. Het gevaar zit er dan altijd in, dat het af en toe te gepolijst gaat klinken. Voor wie zowel van Delbert McClinton als Harry Connick Jr. houdt is dit album van Terry Blersh zeker aan te raden.

0

Recensie: Rory Gallagher – Irish Tour 1974

18 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Rory Gallagher|

Bij het opnieuw uitbrengen van alle Rory Gallagher albums kan dit beroemde live verslag natuurlijk niet ontbreken. Een van zijn bekendste albums, een uitstekende registratie van zijn muziek. Het podium waarop Rory Gallagher stond tijdens de opname moet daarna zwart geblakerd zijn achtergebleven, aangetast door het vuur waarmee die man muziek maakte.

2

Recensie: Hozier – Nina Cried Power (EP)

17 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Hozier|

We hebben er even op moeten wachten, maar eindelijk is de Ierse singer-songwriter Hozier terug. Dit keer niet met een volledig album, maar met de EP 'Nina Cried Power'. 'Nina Cried Power' is een zeer afwisselende EP geworden, maar Hozier heeft er wel voor gezorgd dat alles een perfect geheel vormt. Hij houdt gelukkig vast aan zijn originele kenmerkende sound maar weet wel interessant te blijven door meer tinten aan zijn toch al rijke kleurenpalet toe te voegen. De singer-songwriter bewijst met deze EP maar weer eens wat voor een geweldige zanger, liedjesschrijver en gitarist hij is. Nu is het wachten op zijn tweede volledige album.

0

Recensie: Joanne Cash – Unbroken

17 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Joanne Cash|

Het nieuwe album van Joanne Cash, de jongere zus van "The Man in Black", een familie met zeer muzikale genen. Muzikaal gezien vind je hier twaalf liedjes vol pure Americana. Opvallend is de nederige houding die muziek uitstraalt, geen grote meningen maar ziele roersels over de liefde, normen & waarden en geloof. Een album voor de liefhebber van de muziek die deze "Woman in Black" maakt. Of voor de die-hard fan van Johnny Cash.

0

Recensie: Delgado Brothers – Two Trains

17 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Delgado Brothers|

Jarenlang werden The Delgado Brothers als het best bewaarde bluesgeheim van Amerika beschouwd. De uit Los Angeles, California, afkomstige band timmert, met een onderbreking van enkele jaren toen ze genoeg hadden van de muziekbusiness, al meer dan drie decennia aan de weg met hun muzikale mix van rock, blues, soul, funk en latin. De fans hebben lang op nieuw werk moeten wachten. In augustus kwam het album 'Two Trains' op de markt. Een album met elf nieuwe songs. Van The Delgado Brothers zijn we nog niet af. En dat is maar goed ook, want 'Two Trains' smaakt naar meer.

0

Recensie: Eddie Kold Band feat. Larry Doc Watkins – Chicago Blues Heaven

17 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Eddie Kold Band, Larry Doc Watkins|

Eddie Kold is een Duitse gitarist die zo vaak in Chicago rondzwierf dat hij het zijn tweede thuis noemde. Als liefhebber van de Chicago style blues heet zijn nieuwe cd dan ook 'Chicago Blues Heaven'. arry Doc Watkins is een Amerikaanse zanger uit Virginia, maar hij woont al jaren in de Duitsland. Hij bezit een soulvolle donker stem die goed past bij de Chicago blues van Eddie Kold. Klasse.

0

Recensie: Zed Mitchell – Wow

17 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Zed Mitchell|

Je zou het niet verwachten maar ook bluesrockers kunnen zeer romantisch zijn! Onder dat harde rock pantser zit ook een hart, dat af en toe wild begint te pompen bij het vooruitzicht op een zeer romantische avond. En ik heb daar de ideale soundtrack bij gevonden. Gevoelige, romantische muziek maar wel met een flink bluesy karakter. Die soundtrack wordt verzorgd door gitarist-zanger Zed Mitchell. Zed Mitchell heeft een perfect album afgeleverd voor de intieme momenten. After midnight blues?

0

Recensie: Beaux Gris Gris & The Apocalypse – Love & Murder

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Beaux Gris Gris & The Apocalypse|

Dit lijkt een nieuwe naam of band in het firmament maar de muzikanten van dit nieuwe uit New Orleans stammende muziekgezelschap kent een aantal bekende namen voor de blues kenners onder ons. Zwaar onder de indruk van dit gezelschap met hun nieuwe inspiratie geput uit de diepste kuilen en swaps van Louisiana hoop ik dat Beaux Gris Gris & The Apocalypse volgend jaar weer een toertje maakt naar ons moerassige evenbeeld van de zuidelijkste staat van de USA.

1

Recensie: Slam & Howie And The Reserve Men – Firewater

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Slam & Howie And The Reserve Men|

Wanneer er op een band het etiket “countrytrash” wordt geplakt begin ik mij gelijk af te vragen wat ik daar nou van zou kunnen verwachten. Zou die trash dan makkelijk mengen met country? De Zwitserse band Slam & Howie And The Reservemen uit Bern krijgt dit etiket namelijk meerdere malen opgeplakt. Dit album toont overduidelijk aan, dat we hier met een zeer energieke band te maken hebben, die live wel eens heel erg zou kunnen knallen.

0

Recensie: The Heavy Eyes – Live In Memphis

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: The Heavy Eyes|

The Heavy Eyes. Een trio uit Memphis. Ze hebben hun vijfde album op ons los gelaten. Een live album, opgenomen in Memphis. En dit trio maakt massief gonzende bluesrock. Heb je zin in een verpletterend stonerrock album? Of om je oren eens genadeloos te laten fluiten? Dan zit je bij The Heavy Eyes zeker goed!

0

Recensie: Rory Gallagher – Photo-Finish

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Rory Gallagher|

De titel van dit album is een flauwe woordspeling. Vlak voor de uiterste deadline wist Rory Gallagher dit album af te maken. Albums werden tussen concerten in een aantal dagen opgenomen, veel tijd voor reflectie was er dus niet. Een euvel dat zich in de latere jaren ging openbaren. De meeste albums van hem uit de jaren tachtig zijn drammerig in hun tempo en opgefokt. Het drammerige van de pure rockalbums uit de jaren tachtig ontbreekt op 'Photo-Finish' gelukkig nog.

0

Recensie: Misty Blues – Call & Response

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Misty Blues|

Als je goed weet wat je wilt en wat je kunt én dat vervolgens met hoorbaar plezier en vol overgave doet, krijg je vanzelf een prima plaat. Misty Blues doet dat al jaren. De band uit Berkshire County Massachusetts speelt traditionele blues en combineert dat met klanken uit funk, soul, pop en gospel. Het meest recente album van Misty Blues is vernoemd naar een van de kenmerken van de blues: 'Call & Response'. Zangeres Gina Coleman beschikt over een contra-alt, de laagste vrouwelijke stem.

0

Recensie: Johnny Rawls – I’m Still Around

16 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Johnny Rawls|

Er is een groot aantal bluesartiesten, dat met de regelmaat van de klok al jaren prima albums uitbrengt zonder dat deze door het “grote” publiek omarmd worden. Dat is ook het geval bij zanger-gitarist Johnny Rawls uit Mississippi. Wellicht gaat het met zijn nieuwe album wel gebeuren. Aan het gebodene op dit album zal het zeker niet liggen. Het zal niet verrassend zijn dat de soulmuziek de voornaamste stijl op dit album is. Soul in een zogenaamde “mellow” stijl waarin Johnny’s soulvolle, enigszins hese en licht rauwe stem nog steeds prima klinkt. En dat na een carrière van 50 jaar!

0

Recensie: Maarten Russchen Band – Straight Line

15 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Maarten Russchen Band|

Het verhaal van Maarten Russchen mag nu toch wel bekend zijn. Een gitarist uit Amersfoort met zijn wortels in de jazz. Gelukkig voor ons heeft hij de muziek toch weer opgepakt. Na een verleden jaar verschenen EP is er nu een volwaardig album van de Maarten Russchen Band. Er staan maar liefst vijftien nummers op het album, waarvan vijf nummers op de eerder verschenen EP afkomstig zijn. Na een prima EP heeft de Maarten Russchen Band een uitstekend album uitgebracht waarop de blues op inventieve wijze samengaat met de jazz en Steely Dan invloeden.

0

Recensie: Knock-Out Greg And The Jukes – It´s A Good Thing

15 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: nock-Out Greg And The Jukes|

Dat Knock Out Greg volledig terug is bewijst hij wel met deze uitstekende low down blues klinkende uitgave. Dat hij niet zoveel akkoorden en noten nodig is om een goede cd af te leveren heeft hij ook wel bewezen met het groot aantal tracks dat gewoon in het basis akkoord blijft hangen, dat het toch voldoende variatie oplevert zou je het best zelf kunnen beoordelen. Kopen die cd!

0

Recensie: The Cody Sisters Band – White On The Blue

15 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: The Cody Sisters Band|

Deze zusjes uit Colorado houden zich bezig met een mix van bluegrass, country en folk waarin de bluegrass toch wel de boventoon voert. Bluegrass wordt door sommige mensen bestempeld als een wat oubollige muzieksoort. Daar is echter op dit album niets van te horen want de zusjes spelen hun bluegrass vol enthousiasme en hartstocht en zijn gezegend met kristalheldere stemmen. En ze blijken ook nog eens uitstekend op hun instrumenten te kunnen spelen. Dit is een volwaardig, prachtig album, dat zeer aan te raden is aan de liefhebbers van bluegrass en Americana muziek.

0

Recensie: Rory Gallagher – Deuce

15 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Rory Gallagher|

Het tweede album of het moeilijke tweede album. Na het debuut probeert de artiest iets nieuws te brengen zonder te veel af te wijken zijn oorspronkelijke muziek. Soms ontstaan er door die gebeurtenissen geslaagde kunst die met het verstrijken van de jaren alleen maar beter wordt. En zo af toen iets dat tussen wal en schip valt, iets dat niet perse heel erg hoeft te zijn. Gold dit album eerder als een van de mindere uit het werk van Rory Gallagher, zou ik er nu voor pleiten om deze status te vervangen door van invloedrijk en interessant. Een onderhoudende als fascinerende luisterbeurt. De artiest blijft zichzelf maar er zijn zoveel dingen die je laten denken aan het werk van anderen.

0

Recensie: Handsome Jack – Everything’s Gonna Be Alright

15 oktober 2018|Categories: Recensies|Tags: Handsome Jack|

Mis jij the Black Crowes ook zo? Mis jij misschien Captain Beefheart ook? Dan heb ik hier een prima alternatief voor jullie. Het lijkt op het gezicht een onwaarschijnlijke combinatie, The Black Crowes en Captain Beefheart. Fans van ongepolijste, eigenzinnige rauwe rock met een 70’s bluesy geluid mogen dit album absoluut niet missen!

0