Deze maand verschijnt 'Wiggle Room', het vierde en nieuwste album van Michele D’Amour And The Love Dealers. 'Wiggle Room' is een zeer fraai album van een uitstekende band, waar liefhebbers van blues, funk, soul en jazz wat mij betreft helemaal aan hun trekken komen.
'Gas Station Guru', de nieuwste release van Ted Hefko And The Thousandaires, heeft een echte New Orleans sound, maar dan wel op unieke wijze vertolkt. Hefko heeft er volledig zijn eigen draai aan gegeven en het vertaald naar de tijd van nu. Hij heeft het in een iets moderner jasje gestoken. Het is zijn interpretatie van hoe de muziek uit New Orleans moet klinken. Vandaar dat je niet alleen die specifieke rhythm & blues en jazz sound hoort die de stad al van oudsher uitademt, maar ook vlagen van country, folk, roots en zelfs een beetje cajun.
Het moet een zeer prettige avond geweest zijn in Bogie’s, een club in Westlake, CA, toen de opnames werden gemaakt voor het nieuwe, vijfde, album van de Shari Puorto Band. Een prima album met een opwindende weergave van een zeer soulvol concert.
This is hardly a blues release but, that said, it’s a truly wonderful album from a young(ish) Scottish singer-songwriter, who can sure put together a fine lyrical flourish with some equally fine melodies. But don’t just take my word, go out and get a copy. You won’t be disappointed.
Er is in de loop der jaren altijd een markt geweest voor zwoele, intieme, jazzy soul met een licht funky geluid. Daarom wil Blues Magazine niet achterblijven als er weer een nieuwe act in dat genre een prima album aflevert. Ik heb het dan over het internationale duo Soul Basement. Zij willen hun boodschap van vrede en liefde uitdragen door middel van zwoele soul. Een heerlijk ontspannen soulvol album, ook voor buiten de slaapkamer!
De “Red House” is een bluesclub in Mannheim waar sinds zes jaar het “Pfingstberg Blues” festival plaats vindt. Een prima initiatief om wat minder bekende Duitse bluesartiesten eens aan het grote publiek te presenteren. En nu maar wachten op deel 2!!!
Midnite Johnny, oftewel John Morana, timmert al heel wat jaren aan de weg als bluesgitarist en zanger. Zijn nieuwste album 'Long Road Home' bevat maar liefst vijftien songs en is daarmee zijn langste plaat tot nu toe. Het is een blues album pur sang, afgetopt met glazuurtje van soul, jazz en funk. Een lekkere en interessante plaat die naar iedere luisterbeurt beter en mooier wordt en die je zeker in je kast moet hebben staan.
In het kader van het vijftig jarig carrière jubileum van onze vaderlandse gitaarheld zijn al zijn soloalbums gebundeld, een monumentale box van een monumentale artiest; hoe laat een dergelijke overvol overzicht zich even samenvatten? Heruitgave van het jaar.
The Hoodoo Loungers is een band uit New Orleans, die met hun tweede album de muziekgeschiedenis van hun woonplaats op authentieke wijze in ere houdt. Ik ben behoorlijk onder de indruk van de zeer respectvolle en soulvolle wijze waarop deze band de muziek uit hun woonplaats New Orleans voorbij laat komen.
The Milk Carton Kids hebben een pracht van een album afgeleverd met dromerige, bitterzoete nummers. Een album dat in de harten van elke Americana fan gesloten dient te worden.
'Sovereign Town' is andere koek dan het werk dat Geoff Achison met The Souldiggers ten gehore brengt, maar dit akoestische ‘uitstapje’ is ook zeer goed te pruimen en kenmerkt de veelzijdigheid van deze Australische singer-songwriter.
Na het zeer goed ontvangen 'Old School Thang' uit 2015 ligt daar nu 'Someday Baby'. Met 'Someday Baby' legt Billy Hector ons een stevig klinkend funky album voor dat grooved als een bezetene, voeg daarbij zijn prima zangstem en fenomenaal gitaarspel en het is een klein uur genieten van voornamelijk eigen geschreven materiaal.
Laat ik gelijk even een misverstand uit de weg ruimen. We hebben hier niet te maken met een nieuw album van de band Drivin N Cryin maar met een heruitgave van hun 'Drivin N Cryin' album uit 1997 maar dan onder een andere titel! In eerste instantie was het even wennen aan de combinatie van folky rock en de punkrock songs maar al snel krijgt deze combi je toch te pakken en ga je je toch afvragen waarom deze band nooit groter is geworden buiten de USA.
Het garageblues kamp blijft maar groeien. Steeds weer komen er nieuwe, talentvolle bands bij. Zoals dit Britse duo, Hell Fire Jack. Je kunt hun garageblues het beste typeren als zeer brutale blues, die je voluit in je gezicht mept. Een heerlijk gevoel!!
De meeste singer-songwriters zitten in het muzikale gebied van de folk of country(rock). Slechts enkelen begeven zich op het meer bluesy terrein. Zoals Tas Cru uit New York, die met dit album aan zijn vierde album toe is. Tas Cru heeft een heerlijk bluesy album uitgebracht, dat door fans van o.a. Delbert McClinton maar eens beluisterd moet worden.
Dan Owen begon met gitaarspelen op zijn achtste en treedt al sinds zijn veertiende op. En hier is dan zijn debuutalbum bij een groot label. Het debuutalbum van Dan Owen is een album die je een paar keer moet luisteren om hem te kunnen waarderen. Lekker met een hoofdtelefoon op luisteren naar de verhalen die Owen verteld en veertig minuten lang je laten meeslepen in zijn wereld.
The Allman Brothers Band, opgericht in 1969 in Jackson, Florida, door de gebroeders Duane en Gregg Allman, was een van de meest succesvolle Southern rock bands. The Allman Brothers Band bestond nog geen jaar toen de bekende concertpromotor Bill Graham de band benaderde en boekte in de fameuze muziektempel Fillmore East in New York. Southern bluesrock van de bovenste plank van een fantastische band.
Zanger en mondharmonica speler Justin Quinn uit Newburyport zit al ongeveer 40 jaar in het “bluesvak”. De ervaring van deze muzikanten is duidelijk te horen op hun nieuwe album. De composities zitten gedegen in elkaar en speltechnisch klopt ook alles. De Justin Quinn Band heeft een album afgeleverd, waarop prima nummers staan, die jammer genoeg overschaduwd wordt door de matige productie. Die matige productie kan echter niet verbloemen, dat we hier met een band te maken hebben waarin genoeg kwaliteit zit.
Jonathon Linaberry is een multi-instrumentalist en singer-songwriter uit New York. Tot nu toe brengt hij om de twee jaar een nieuwe plaat uit. Zijn vierde release 'Ones To Keep Close is er eentje om door een ringetje te halen. 'Ones To Keep Close' kun je niet beluisteren zonder verstrekkende gevolgen: je gaat ervan houden, omarmt het en laat zowel dit album als deze artiest nooit meer los. Inderdaad is het er eentje om dichtbij je (hart) te houden.
Wat is dit een lekker album zeg! Normaal begin ik niet met mijn eindconclusie maar dit keer kon ik gewoon niet wachten om de lezers van ons Blues Magazine in de feestvreugde te laten delen. Ik heb het over het tweede album van Harrison Street Band. Wie haalt deze band eens naar Nederland?
Ik ga hierbij even een lans breken voor de Poolse bluesrock. En om precies te zijn, bluesrock die geheel in het Pools gezongen wordt. Natalia Sikora is een Poolse zangeres en actrice. Zij is inmiddels al toe aan haar vierde album en dat is een eerbetoon geworden aan Mira Kubasińska. Ik moet toegeven dat het in het begin even wennen was aan die Poolstalige zang maar het feit dat Natalia over een enorm rauwe strot beschikt maakt al gauw veel goed.
Keith Scott blijkt ten onrechte een onbekende, misschien wel een beetje obscure, bluesmuzikant te zijn. Scott heeft zich, net zoals op vorige albums, beperkt tot forse, lekker rammelende –soms heavy aangezette- akoestische blues. Neem 'Better World Out There'als een douche, koud, of heet, maakt niet uit. Laat je doordrenken en geniet van eerlijke muziek. Beluisteren en downloads aanschaffen, dat is de beste remedie, als je van ongecompliceerde, vakkundig en met liefde gemaakte, intens swingende akoestische blues houdt.
We hebben er vijf jaar op moeten wachten maar hier is dan (eindelijk) het nieuwe, vijfde, album van de Britse singer-songwriter David Ford. Laten we nu eens ophouden om David Ford alleen maar met Tom Waits te vergelijken want dit album bewijst dat deze singer-songwriter veel meer in zijn mars heeft. Een veelzijdig en avontuurlijk album dat in elke verzameling van Americana/roots liefhebbers thuishoort.
Dit album is hun tweede release en weet slechts ten dele te overtuigen. Het boogie gehalte ligt hoog op dit album maar er zijn wat struikelblokken, die het luisterplezier in de weg staan. De bedoelingen van deze boogieband komen er op deze cd nog niet uit. Wellicht dat er na wat aanpassingen wel een geslaagde derde album in zit?