Hij heeft al vijftien albums op zijn naam staan. En toch kennen wij, hier in Nederland, zanger, drummer en harmonicaspeler Randy McAllister nauwelijks. Het wordt hoog tijd, dat wij nu ook eens kennis gaan maken met de ongecompliceerde rauwe bluesrock van Randy McAllister. Zijn nieuwe album is een prima aanleiding om hier eens mee te beginnen!
Nederlands trio dat in november haar nieuwe album uitbracht. Een nu nog onbekend clubje muzikanten dat langzaam aan de weg timmert. Een opwindende band die alle aandacht van de Nederlandse media verdient.
Het album is een mengeling van uptempo rockabilly en meer low-tempo nummers. Geloof me of niet, Reverend Horton Heat weet er in het rockabilly veld een gevarieerde cd uit te peuteren. Een fijn plaatje.
Een album gemaakt volgens traditie. Degelijk, goed doordacht en met fraai gitaarspel. Veertig minuten luisteren naar verhalen over het leven van alledag en de uitwassen daarvan. Boeiend van begin tot eind. Kat Murphy staat niet voor niets hoog op de ranglijsten van de radiostations in de States. "Ride Out The Storm".
Deze EP is een prima kennismaking met de Nederlandse band The Damned Few. Opwindende rock, die aan alle rockliefhebbers (dus niet alleen de Anouk fans) aan te raden is.
Voor Ina Forsman ligt een goed jaar in het verschiet. Dit mooie album kan alleen maar meer andere mooie dingen met zich meebrengen. Al luisterend naar de slowblues Miss Mistreated zie je Forsman bijvoorbeeld zomaar in de voetsporen treden van een naam als Beth Hart.
Van Mighty Sam McClain zijn de afgelopen jaren meerdere mooie albums verschenen, ook na zijn dood. En november 2018 kwam er opnieuw, ruim drie jaar na zijn dood, een album van hem uit, het akoestische album 'A Diamond In The Rough'. Mighty Sam McClain is helaas niet meer onder ons, maar zijn muziek is er gelukkig nog. 'A Diamond In The Rough' is een fraai postuum akoestisch soul- en bluesalbum. Ik ben benieuwd of er nog meer van dit moois ergens in archieven ligt.
Claudette King is de jongste dochter van bluesgiant B.B. King. Ondanks het feit dat Claudette King over een prima stem beschikt houd ik toch een beetje een vreemd gevoel over na het beluisteren van haar album. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee aan moet. Als ik haar was zou ik niet te veel meeliften op de blues glorie van haar vader maar een eigen muzikaal pad kiezen.
'Pressure Makes Diamonds 1' bevat uitsluitend de up tempo nummers en deel twee dat in januari zal uitkomen de ballads. Alles bij elkaar is het idee van een uptempo plaat en een ballad plaat leuk gevonden en is dit best een leuke plaat geworden. Toch vind ik persoonlijk dat het uitbrengen van twee platen waarbij deel één slechts zes nummers telt van bij elkaar nog geen vijfentwintig minuten misschien wel wat te veel van het goede.
De Franse band Same Player Shoot Again is een grote fan. Dermate groot dat ze hun nieuwe album helemaal gevuld heeft met Freddie King nummers. En dan heb je natuurlijk te maken met een cover album. Maar in dit geval een coveralbum waaraan je hoort dat deze band de Freddie King nummers met respect en vol liefde uitvoeren. En ook nog eens op een uitstekend wijze!
Jeff en zijn band beginnen met het instrumentale Cantaloupe Island van Herbie Hancock. En de toon is gezet voor de rest van het album. Alle nummers zijn oude jazz klassiekers en allemaal bijna even oud als de dino’s uit Jurassic Park.
Wat in ieder geval op muzikaal gebied volgt is de verassing van het jaar. Het album opent met rauwe blues maar gaandeweg het album wordt dit aan de kant geschoven. Van het eerdergenoemde bluesy verdriet, naar R&B en echte motown pop blijkt het stijlenpalet van de zanger erg uitgebreid te zijn.
Toen ik in eerste instantie ‘Glory To Glory’ opzette, hoorde ik vooral een rete strak spelende band, krachtige en pakkende pop en southernrock songs met her en der een vleugje country en folk, een prettig in het gehoor liggende stem (inclusief prachtig rauw randje) van leadzanger Stephen McWhirter die meteen binnen komt, raakt en wiens verhaal je gelijk gelooft.
‘Here If You Listen’ wordt mooier en mooier naarmate je deze vaker luistert. De schoonheid zit ‘m in de smaakvolle harmonische samenzang en het minimalistische gebruik van instrumenten. Juist deze simpliciteit werkt erg goed. Het is weldoordacht, verrassend en bovendien is het een heel intieme en sfeervolle plaat. Een juweeltje.
Het merendeel van het album bestaat uit nummers, die hoorbaar beïnvloed zijn door bands als The Fabulous Thunderbirds en The Paladins. Een mix van blues en rhythm & blues dus en dat is de stijl waarin deze band het lekkerst klinkt.
Hoogtepunten zijn het lekker lange en met een mooie Hammond ondersteunde Victim Of The Night, Four Million Days, dat akoestisch van start gaat maar vervolgens opgebouwd wordt naar een geweldige climax, het ouderwets groovende Keep It On The Down-Low, Judgement Day en het slotakkoord Retribution, dat een heerlijke southern rockbehandeling ondergaat. ‘Paths’ is een fijn album dat niet snel gaat vervelen.
Je moet kennelijk eerst door diepe dalen zijn gegaan om deze geloofwaardigheid in je performance te leggen. Bijgestaan door gitarist en schrijfpartner Jon Nichols en de ritmesectie Bob Marinelli (bas) en Bill Ransom (drums), gaat het van a-capella As Long As I Have A Song, via alleen piano begeleiding Leave The Light On tot rechttoe rechtaan rocker Baby Shot Me Down.
Het album HOME staat als een huis! Een hele duidelijk compact signatuur drukt de stempel op dit album. Perfect geproduceerd als een geheel afgemixed. Blijft van begin tot eind prikkelen en beroeren. De stemming en ambiance is erg constant en vooral jazzy, bluesy, zwoel, gevoelig en gedreven. De warme prettige hese stem van Phil stijgt tot grote hoogtepunten.
Jon Batiste is een enorme getalenteerde en vindingrijke artiest die het allerminst nodig heeft om covers en standards op te nemen in zijn repertoire. Zijn eigen composities en arrangementen zijn van uitmuntende kwaliteit, zeer weldoordacht en laten niets te wensen over. Op ‘Hollywood Africans’ is het dan ook vooral zijn eigen werk dat de meeste indruk maakt.
Tijdens de tournee van 2001 nam Radio Bremen deze show op, nu voor het eerst uitgebracht op CD. Een overzicht van een klein uur waarin Luka Bloom laat zien dat hij solo een publiek kan overwinnen.
Het is op zich al verrassend om de oude hits te herkennen in deze vooroorlogse bewerkingen. Even swingend als verrassend. Je ziet de bijpassende beelden van Berlijn uit die tijd al voor je. Publiek dat in een theater op de Kurfurstendamm in een theater een voorstelling gaat bezoeken.
It appears they have been around for many years in their native Nordic homeland where they already have an ardent following. It’s a lucky thing for the rest of us that Rootsy have elected to push out this simply wonderful release, so the rest of us can hear this band and play catch-up with their music. Make no mistake, this is a fabulous album. I absolutely love it.
‘Beggars Banquet’ wordt door veel muziekliefhebbers (en ook Stones fans) beschouwd als een van de vier beste albums die ze tot nu toe hebben gemaakt. Ik kan me hierin helemaal vinden. Een klassiek Stones album dat over 50 jaar wellicht nog wordt gedraaid.
Dat de Heer soms vreemde kostgangers heeft was al een tijdje bekend. En dan is het altijd prettig dat er zo af en toe een groepje van die muzikale kostgangers voorbijkomt. Zoals het Duitse trio A Pony Named Olga uit Berlijn.