Format: CD, digital
Label: Ruf records
Release: 17 mei 2024
Tijdsduur: 38.56 min.
Tekst: André Wittebroek
Bluesmagazine had op vier mei j.l. een interview met Alastair Greene tijdens de Blues Caravan show in Rheine en daar speelde hij veel nummers van dit nieuwe album. (Zie het verslag van die avond in Bluesmagazine).
Zoals hij in het interview aangeeft is het een rockig en eerlijk album geworden en de muziek is gebaseerd op de klassieke jaren zestig/zeventig rock. Het is een ongepolijste plaat geworden zonder poespas en tricks met korte bondige songs zoals de meeste rocksongs waren in die tijd. De studioversie ‘Little Wing’ van Jimi Hendrix duurt ook maar twee minuten en vijfentwintig seconden!
Het album opent meteen explosief en heavy met knallende riffs in ‘You Can’t Fool Me’. Hij beschikt over een aangename stem en het gitaarwerk is heerlijk rockend met topsolo. ‘Slow Burn’ is een fijne midrocker met lekkere groove en puntige solo. Meer funkygroovy is ‘Only Do’ met fijne swing, gitaar en zang gaan een soort duet aan en een heldere solo volgt. Met lome riffs begint ‘In Trouble’ en houdt dat het hele nummer vast en met een afgeknepen korte solo. Een lekkere funky groove heeft ‘The Last To Cry’ met funky bas en drums en slidegitaar. Zang is hier wat vlak met weinig variatie.
Mooie bluesriff heeft het prachtige ‘Trouble Blues’ met mooie wisselingen en breaks en koorzang en kent een snerpende gitaarsolo. ‘ Am I To Blame’ volgt dan met vervormend gitaarintro en ZZ Top shuffle en boogie. Lekker uptempo en stilzitten gaat niet lukken. Mooi nummer met gruizige pakkende solo. Dan komt de titelsong ‘Standing Out Loud’, waarin de gitaarriff sterk aan Cream doet denken en is een meer klassieke zeventiger jaren rocker. Een snelle rocker met hakkende drums en pompende bas is ‘Temptation’. Dit nummer is live ingespeeld in de studio. Het geluid is minder gepolijst en past zeker bij deze muziekstijl. ‘Rusty Dagger’ is een fantastische slowblues, goed gezongen met beetje galm en zeer melodisch gespeeld en het langste nummer van het album met sfeervol gitaarspel in de solo. Het laatste nummer van de plaat is de klassieker ‘Bullfrog Blues’ in een zeer eigen uitvoering. Een mooi akoestisch intro met zang en overgaand in de rockige elektrische versie. In dit nummer komen Alastair’s kwaliteiten op akoestisch en elektrisch gitaar prima tot uiting. Mooie afsluiter van een goed album.
Conclusie:
Met Standing Out Loud wilde Alastair Greene een album maken dat aan de klassieke rock van de zestiger, zeventiger jaren herinnert en daar is hij goed in geslaagd. Het is stevig, rockig en rockblues geworden met prima gitaarspel. De zang is goed maar in sommige nummers wat vlak.
Tracks:
01: You Can’t Fool Me 02:Slow Burn 03: Only Do 04: In Trouble 05: The Last To Cry 06: Trouble Blues 07: Am I To Blame 08:Standing O out loud 09:Temptation 10: Rusty dagger 11: Bullfrog Blues.
Links:
www.alastairgreene.com
www.rufrecords.de
We horen graag je mening! Voeg reactie toe