Concertverslag: Blues Caravan
Interview Alastair Greene
Hypothalamus, Rheine
4 mei 2024
Vanavond is de Blues Caravan op uitnodiging van Bluesnote-Rheine present in zaal Hypothalamus in Rheine. Het concept is sinds de eerste keer in 2005 hetzelfde: drie front muzikanten die door een vaste ritmesectie worden begeleid. Elke front muzikant speelt een set en aan begin en eind van de show staan ze gezamelijk op het podium.
Tekst: André Wittebroek. Alle foto’s van de avond zijn te vinden in het album Blues Caravan 2024.
Vanavond zijn dat Katarina Pejak, Alastair Greene, bassist Tom Germann en drummer Christin Neddens. Frontman Eric Johanson kan er helaas vanwege een voedselvergiftiging niet bij zijn en dat houdt in dat Katarina en Alastair zijn gedeelte moeten vullen/overnemen en een langere set hebben. Onvoorbereid.
Robert Grawe van Bluesnote-Rheine kondigt de bandleden aan en dan kan het optreden in de goed gevulde zaal beginnen. Men opent meteen met de heerlijke boogie ‘Come On In My Kitchen’ van Robert Johnson, waarin Alastair slidegitaar speelt en Katarina piano. De song heeft een stevige drive en de zang doen ze wisselend.
Het gaat verder met ‘Evil’ van Howlin’ Wolf met een fijne gitaarsolo en dito piano solo. De zang is van Katarina die over een heerlijke, zachte en ietwat sexy stem beschikt. Ze sluiten het eerste gedeelte af met ‘You Got Me Running’ van Jimmy Reed en hier komen het geweldige diepe basspel van Tom Germann en de drums van Christin Neddens naar voren en dat zal de hele avond voortduren. Topritmesectie!
Dan verlaat Alastair Greene het podium en gaat het verder zonder gitarist en is de piano van Katarina het hoofdinstrument en wat is ze een topper. Zeer muzikaal, klassiek geschoold in piano, songwriting gestudeerd aan het gerenommeerde Berkeley College en won daar de Songwriting Achievement Award. Later is ze daar zelfs les in gaan geven. Haar muziek is een mix van blues, soul, jazz, folk en reggae.
Ze opent met de titeltrack van haar nieuwe album ‘Pearl On A String’ en meteen is duidelijk dat er een topper staat/zit. We horen heerlijk gevarieerd pianospel met een diepe donkere baspartij en passende drums erachter. Lekker groovy is ‘Jeremy’s Boat’, met heerlijke arrangementen. Een jazzy slow blues volgt.
Drummer Christin Neddens heeft jazzrock gestudeerd, o.a. aan het conservatorium in Groningen, en dat voegt zeker iets extra’s toe aan de ritmesectie. ‘Excuses’ is uptempo met mooie breaks en ‘Money’ van Pink Floyd is werkelijk magistraal hoe deze drie muzikanten dat brengen. Diepe baslijnen, sferisch bekkenspel, toetsen met hemelse klankeffecten en top gezongen met die heerlijk zachte, geschmeidige stem zoals iemand in het publiek mij zei. Psychedelisch.
‘Perfume and Luck’ van haar eerste album uit 2010 groovende bas en jazzy drumwerk op de voorgrond’, waarna de afsluiter weer swingend is met wisselende breaks en top gezongen met een stem die tijdloos lijkt. Hier vanavond het bewijs!!
Dan is het tijd voor gitarist en zanger Alastair Greene en dat is heel andere koek! Hij opent meteen met een dampende rocker met een explosief gitaargeluid, ‘smerig en vuil’. ‘Devil On My Shoulder’ rockt geweldig, waarna het in het tweede nummer met heavy riffs en slide verdergaat. Zijn stem is krachtig maar wat vlak, weinig variatie. ‘Standing Out Loud’, de titeltrack van zijn nieuwe album is een klassieke jaren zeventig rocker met een spetterende solo en met bassist Tom op achtergrondvocalen.
Een welkom rustpunt na het stevige werk is de slow blues ‘Rusty Dagger’, zeer melodisch gespeeld. Rockend weer verder met ‘You Can’t Fool Me ‘met een top solo en strak ritmesectiewerk. Meer funky is ‘Only Do’, een kort maar krachtig nummer. Het laatste nummer van zijn set is de single van zijn nieuwe album en heet ‘Am I To Blame’, een lekkere shuffle en retestrak. Een prima eind van zijn set.
Hierna komt Katarina Pejak er weer bij voor de afsluitende jam. Het wordt in New Orleans stijl ‘I Walk On Guilded Splinters’ van Dr. John. Alastair geeft aan dat hij de solo van de zieke Eric Johanson overneemt. Katarina komt op de proppen met een grandioze orgelsolo, de gitaar heeft funky, diepe klanken en de solo is melodisch.
Leadzang is voor Katarina en beiden doen de koorzang. Wat een prachtig nummer. De tweede song is er een van Bonnie Raitt met een lang piano-intro, mooie drive van de ritmesectie, puntig gitaarwerk en eindigend in boogiestijl.
Van Fleetwood Mac, afkomstig van hun eerste album, volgt een slowblues met zacht ingetogen gitaar naar een stevig eind. Dan is het voorbij maar natuurlijk met men terugkomen voor een toegift en dat wordt een dampende ‘Bullfrog Blues’, bekend geworden door Rory Gallagher.
Het slotnummer van de avond wordt opgedragen aan de pas overleden legendarische Dickey Betts en is het prachtige ‘One Way Out’ van de Allman Brothers Band. En de zaal is platgespeeld!
Onder een daverend applaus neemt de band afscheid van een enthousiast publiek en is er een eind gekomen aan een prima avond. Het gemis van Eric Johanson heeft de band uitstekend opgevangen, voor hen ook een plotselinge verrassing dat hij er niet bij kan zijn. Complimenten!! (Er was geen setlist voorhanden en dus helaas niet van alle nummers de titel).
Links:
www.bluesnote-rheine.de
www.ruf-records.de
Blues Magazine bedankt Robert Grawe van Bluesnote voor een plek op de gastenlijst en de zeer prettige ontvangst.
In gesprek met gitarist/zanger Alastair Greene.
Door veel vertraging onderweg arriveerde band veel later dan gepland en hadden we niet de geplande gesprekstijd. We begonnen later met een zeer vriendelijke Alastair die zich regelmatig verontschuldigde voor de kortere gesprekstijd!
Hoe ben je tot de muziek gekomen en waarom de stevige rock en rockblues die je speelt?
“In mijn jeugd was er veel muziek om me heen. Mijn moeder speelde piano en mijn ouders hadden een grote platencollectie. Mijn opa speelde trompet in Stan Kenton’s band in de jaren 40 en 50 en hij was een grote inspiratie om in de muziek te gaan. Ik begon met pianoles 3rd grade en daarna saxofoon 4th grade in school. Op mijn vijftiende begon ik met gitaarspelen, omdat ik veel naar stevige rock and rock and roll luisterde en dat is meer op gitaar gebaseerde muziek.
Een vriend van mijn vader interesseerde me voor de blues. Hij liet mij luisteren naar albums als B.B. King ‘ Live at the Regal’, Buddy Guy ‘A Man and the Blues’, Johnny Winter ‘Second Winter’, Allman Brothers Band ‘Live at Fillmore East’, Stevie Ray Vaughan ‘Couldn’t Stand The Weather’ en ik vond het geweldig, dat wilde ik ook. Ik nam gitaarles op het Berklee College of Music, maar stopte daar na twee jaar en begon een eigen band.”
Je lijkt me een erg druk baasje. Jouw elfde soloalbum komt binnenkort uit, je eerste was in 2001. Je hebt veel gespeeld op andermans albums en acht jaar getoerd met Alan Parsons Live project en getoerd met Sugaray Rayford’s band.
“Dat met erg druk valt wel mee. Ik ben net 53 geworden en ben begonnen op mijn vijftiende, als je alles spreidt over die jaren valt het wel mee. Maar het is leuk om te doen. Ik houd erg van studiowerk en studio-opnames doen. Met Alan Parsons namen we in 2011 op in zijn studio thuis en we toerden daarna over de hele wereld. In Nederland zaten we centraal in Utrecht en van daaruit deden we, ik geloof, vijf shows. De samenwerking met hem duurde tot 2017 en was een geweldige ervaring.”
Op het album Trouble At Your Door ( heb het bij me en laat het hem zien) speel je een nummer van een van mijn helden Michael Burks. Kende je hem?
“Mooi dat je dat album hebt, het is een van mijn favorieten! Ik ontmoette Michael Burks, ik geloof in 2011, op een festival in Noord-Californië bij een guitarclinic. Hij was ontzettend aardig en ik vind hem een unieke gitarist, songwriter en heeft een schitterende stem. Zo jammer dat hij niet lang daarna is overleden. Als een soort eerbetoon een nummer van hem opgenomen: ‘Strange Feeling’.”
Zoals eerder gezegd komt deze maand je nieuwe album ‘Standing Out Loud’ uit. Kun je daar iets over vertellen?
“Zoals de titel al aangeeft is het een rockig album geworden en is gebaseerd op de jaren zestig/zeventig klassieke rock. Er staan 11 songs op, de meeste schreef ik zelf en heb de rest met JD Simo geschreven, Eerst maak ik de muziek, speel wat riffs, noten en dan een tekst. Het is maar net wat er in me opkomt of welke ideeën anderen hebben en dan verwerk ik het in de song. In studiowerk kun je erg creatief zijn en daar houd ik van.”
En dan wordt Alastair naar het podium geroepen voor de soundcheck en moeten we helaas stoppen met het gesprek. Hij bedankt ons voor het zeer prettige gesprek en verontschuldigt zich (alweer) dat we niet langer kunnen praten!
We horen graag je mening! Voeg reactie toe