Een door de wol geverfde blues artiest als Tommy Castro voelt al na een paar nummers de zaal goed aan en verandert ter plekke de setlist. Het geheel wordt muzikaal perfect omlijst door zijn band de Painkillers.
Deze band is een ontdekking en die zeker nog kan groeien als ze hun repertoire wat uitbreiden. Nu is de enige detailkritiek die gegeven kan worden dat er iets meer afwisseling mocht inzitten. Maar de band is er een die, mits een passage op enkele zomerfestivals, zeker naam gaan maken.
De kern van haar muziek blijft nog altijd de boodschap dat je als mens in essentie altijd vrij bent om je eigen keuzes te maken, in de kern ben je niet gebonden aan materialisme en technologie; dit zijn toevoegingen of hulpmiddelen maar geen eerste levensbehoeften. De liefde en de mensen om je heen zijn veel belangrijker.
Erwin van Ligten’s wortels hebben een lichte hang naar melancholie en wereldmuziek en dat maakt hem de creator van zijn eigen unieke stijl. In zijn gitaarspel laat hij zijn roots uit Java en zijn gevoel voor muziek op aanstekelijke wijze samenkomen in stevige songs en ballads.
Opvallend is het zeer harmonisch op elkaar afgestemde gitaar- en saxofoonspel, waarmee Freischlader met het nieuwe album schijnbaar bewust iets nieuws probeert en wat vanavond bij het publiek heel goed aanslaat. De markante stem van Henrik komt fantastisch door want het geluid is geweldig goed afgeregeld.
GitGo Blues Festival is dan weliswaar wat ingekrompen, maar ook editie 2018 is weer een uitermate gezellig, inspirerend en vooral muzikaal breed Bluesfestival.
Wat is dit een heerlijke combinatie om naar te kijken en te luisteren. Twee zo ervaren ras-muzikanten die elkaar en hun begeleiders alle ruimte bieden en ervoor zorgen dat hun publiek krijgt waar het op wacht..... Vuur!
Het nog zo jonge muziekpodium Heyhoef-Backstage (bijna 5 jaar) in de Reeshof te Tilburg, kan na vorige week zaterdag weer een hoogtepunt aan haar palmares toevoegen. De Britse blues-ster Laurence Jones, die inmiddels gewend is aan de grote podia in Europa voelde zich in de sfeervolle club-ambiance van de Heyhoef als een vis in het water.
Onder de titel “An Evening of Ronnie Lane and more” brengen de drie mannen op een ontspannen en vaak humoristische wijze een eerbetoon aan de persoon èn de muziek van Ronnie Lane, die in de sixties samen met Steve Marriott verantwoordelijk was voor veel van de grote hits van Small Faces, zoals All Or Nothing, Lazy Sunday, The Universal en Itchycoo Park.
Het zevental begint met Alan’s instrumentale Texas shuffle Say Howdy, gevolgd door een werkelijk sublieme versie van de slowblues Three Hours Past Midnight (Johnny Guitar Watson), en met een hoofdrol voor Danny en Alan. Nekharen gaan overeind staan en ogen worden vochtig, wat een intense performance.
Een nieuw hoogtepunt is het swingende door Bennett gezongen Feeling Alright, van oorsprong een Traffic nummer maar later vooral bekend geworden door Joe Cocker. Nóg een speciaal moment is het door Laurence solo gespeelde Drifting Blues, wat een prachtig ingetogen gespeelde versie van deze pure bluessong.
De optredens van Roem Baur smaakten naar meer. Niet alleen voor het publiek dat de band en hun muziek enthousiast beloonden met fors applaus na afloop, maar ook voor de band zelf. Een nieuw album is in de maak met een waarschijnlijke release ergens in het voorjaar én een nieuwe tournee door Europa volgend jaar.
Over het concert kan ik kort zijn: een anderhalf uur durende rollercoaster van opperste, intense bluesrock. Tegen het eind van het concert horen we een fijn nieuwtje: Eric kondigt namelijk zijn nieuwe album aan voor 8 februari 2019! Daar kijken we dan al reikhalzend naar uit! Het flitsende optreden wordt in stijl afgesloten met Little Wing.
Take Root 2018 was a blast again! This years edition was hell of an ear and visual candy and was phenomenal by its live-atmosphere. By several more unknown acts all festival-attendees could explore on top unknown gem-bands besides their favourites.
Eric Gales en Steve Hill toeren momenteel door Europa en stonden samen in de Groene Engel te Oss. Blues Magazine's Marco van Rooijen was er natuurlijk bij en genoot met volle teugen van dit dubbelconcert. Bekijk hier zijn prachtige fotoverslag!
De avond vliegt voorbij en het is ondoenlijk om alle songs te beschrijven en voor je het in de gaten hebt is het ineens afgelopen na het indrukwekkende St Theresa! Uiteraard wil de enthousiaste menigte méér en dat krijgen ze dan ook, in de vorm van Love Is A Lie, Jazz Man, Fire On The Floor en als laatste het door Beth alleen achter de vleugel uitgevoerde Leave The Light On.
Werd in de vorige vier edities nog geopteerd voor een mix van blues- en americana artiesten dan is voor deze editie resoluut de kaart getrokken van de americana. Grote blues artiesten nog aanwezig op de vorige edities als een Robert Cray, Sonny Landreth, Matt Andersen of een Jonny Lang lijken definitief verdwenen. De roots- en americana liefhebber komt zodoende nog meer aan zijn trekken.
Uit volle borst schreeuwt de hele zaal het hele refrein mee, Daniel is zelfs even ontroerd. "Wat hebben we het met zijn allen toch mooi voor mekare". Met deze wijsheid kunnen we het leven relativeren. Nog twee nummers naar een geweldig einde, "Ze Benn Benauwder Veur Joe" over de angst die we kennen voor slangen, beren en voor mensen. Maar let op, "als zij dat kunnen roek'n, dan be'j an de beurt".
Jan besluit zijn optreden met weer een lang nummer “Urban String” en zo komt er een eind aan een prachtige middag in Oerkroeg Schiller. Natuurlijk kan Jan het niet alleen. De overige drie bandleden zijn ook van een zeer hoog niveau en weten fantastisch in te spelen op het wat soms improviserende spel van Akkerman.
Het Guitar Heroes Festival heeft een erg mooi programma, naast Eric Steckel staat ook Laura Cox, Sean Webster, Ryan McGarvey, Julian Sas en Snakewater geprogrammeerd. Voorwaar geen slechte line up.
Ook de tweede set dendert op volle snelheid, de ene na de andere The Red Devils klassieker wordt onder luid gejuich ontvangen en meegebruld. De sfeer is top, er wordt zowel op als voor het podium met volle teugen genoten.
Variatie in blues, roots en muziekstijlen, dat is de boodschap de laatste jaren voor Bluesrock. Het is gelukt voor Jan Smeets en de organisatoren er een fris afwisselend programma van te maken met uitnodigende namen. Bluesrock Tegelen is positief verrast met de grote toeloop van het publiek.
"Culemborg Blues: een beetje regen mag de pret niet drukken!" De vierde zaterdag van augustus is vaste prik: Culemborg Blues. Het gratis festival trekt ieder jaar vele bezoekers uit binnen-en buitenland. Iedere editie staat garant voor goede muziek en minstens zo belangrijk: een goede atmosfeer.
I’m finally here, on the shores of the Mississippi river in Memphis at the Beale Street Music Festival 2018. One stage is fully dedicated to Blues Music in the Coca Cola Blues Tent. I am in Memphis, the “Birthplace of The Blues”!!