Al meer dan vijfentwintig edities zijn er al voorafgegaan wanneer zaterdagmiddag de deuren van de Oosterpoort geopend worden voor de jaarlijkse Rhythm & Blues Night. Groningen is deze laatste zaterdag van april weer de plaats waar aanstormende talenten en gevestigde namen in roots- en blues-sector uit zowel binnen- als buitenland met elkaar het podium delen. Lees hier het verslag en bekijk de prachtige fotoserie.
En Beth? Zij zingt de sterren van de hemel en laat het hele concert door merken dat ze het naar de zin heeft en geniet. Voor de fans is het genieten, want ze zingt vanavond naast haar bekende songs ook voor de niet-ingewijden onbekende songs als het eerder genoemde Setting Me Free en By Her, van haar oudere albums.
De voelbare energie is nog steeds enorm en onmiskenbaar. De mannen, niet meer zoals in hun beginjaren blootsvoets, weten er telkens weer een feest van te maken met hun opzwepende sound. Zeker zanger Ben Ringel, met zijn vette Southern accent, gaat compleet los op het podium.
If you want to be energized, if you want to listen to an honest original sound, if you want to see quality musicians at work…. or if you want to hear what “Outlaw Blues” really is, just go out and see them!
Op vrijdag 4 en zaterdag 5 mei vond de 33e editie van dit prestigieuze festival plaats in een zonovergoten Ospel, onder de rook van Weert. Voor deze editie wist de organisatie wederom een opzienbarende line-up samen te stellen, met de topnotch van de nationale en internationale blues.
Enfin, kleine zaal, stilte en een van emoties overlopende artiest, dat belooft intimiteit in optima forma…… En dat is slechts een understatement kan ik zeggen. De set is echt niet anders dan op andere avonden, maar het lijkt wel of hij wat meer tijd neemt, iets relaxter speelt, zijn verhalen zijn wat langer en zijn humor is trouwens ook heel wat harder dan wat ik ooit in Nederland van hem heb gehoord.
De twee sets die hij vanavond speelt, bestaan uit een combinatie van eigen werk en covers van door hem geliefde artiesten (denk daarbij o.a. aan Freddie King).
Enfin, als het inmiddels later en later wordt en Joe en zijn fantastische band maar doorgaan en doorgaan kan ik nog maar één ding en dat is ‘lekker onderdompelen’ …. (en dan heb ik het niet over het bier).
Met een lekker Hammond-achtige sound wordt Sittin’ On ingezet, waarin een mooie gitaarsolo van Jon zit. Faithful Sinner gaat over haar vader, die een zwaar leven heeft gehad, dit is wat mij betreft een van de meest indrukwekkende songs op het album.
Het is goed te horen dat het laatste album van Kenny iets moderner aanvoelt en de nummers net even anders zijn, maar de stevige Bluesrock blijft de overhand voeren. Daarnaast zijn dit nummers waarbij Kenny zelf de zang voor zijn rekening neemt en dat is zeker niet onprettig.
Cloher komt zowel achteloos cool, humoristisch als onomwonden uit de hoek: de liedjes klinken spontaan en nonchalant ingespeeld, met prachtige verwijzingen naar de poëet Les Murray, Dirty Three – de band van Bad Seed Warren Ellis – en haar aan Alzenheimer’s overleden moeder.
De sfeer zit er gigantisch in en het concert nadert het einde. Ondanks dat er gedurende het gehele festival onwijs veel geleuterd wordt, krijgt Alan het uiteindelijk wél voor elkaar dat het publiek wat stiller is tijdens het ultieme Stranger To Love.
G3 2018: The renowned festival for axe-lovers was featuring also in 2018 off course the 1986 founder and mastermind Joe Satriani. John Petrucci was added to the 2018 line-up and on top Uli Jon Roth for the European leg of the tour.
De zangeres/gitariste Ana Popovic heeft zich opgewerkt tot een van de ‘leading ladies’ van de hedendaagse blues. De podium presence van deze dame staat garant voor energieke optredens. Met haar 3-delige blues, funk en jazz album ‘Trilogy’ komt ze in 2018 weer vol vuur naar de Groene Engel!
Of het zijn aanstaande verjaardag is of dat hij zich lekker voelt in Nederland, zijn humeur was uitstekend waarbij hij nog wel lekkere scherpe randjes heeft: “nobody tells me what to do”. Dit wordt benadrukt door de middelvinger op zijn gitaarband. Bluesrock zoals het hoort!
Het stemgeluid van Campbell is op zijn zachts gezegd bijzonder te noemen. Een “rauw randje” is een zwaar understatement. Het is misschien wel deze stem in combinatie met het heerlijke Bluesrock ritme van de band dat het allemaal zo aantrekkelijk maakt.
Een set die zwaar leunt op covers van Albert en B.B. King wordt prachtig gebracht. Maar als je dan ziet hoe hij Sweet Sixteen brengt, dan vindt niemand in de zaal het erg dat hij die covers speelt.
Alle nummers hebben dan wel een bluesy ondergrond maar via Back on the Streets en I Surrender komen we echt bij de blues. Gary Moore’s Still got the Blues krijgt een prachtige vertolking waarin gitarist Simon McBride de hoofdrol opeist en schittert.
Tijdens de grande finale komen alle artiesten het podium op en gaat het dak er helemaal af: deze vier klasbakken weten van geen ophouden en slingeren de ene na de andere gitaarsolo de zaal in. Met een subtiel gespeelde doch zeer uitgebreide versie van Red House komt iedereen flink aan bod en wordt geheel duidelijk wat een stelletje hoog niveau gitaristen hier samen op dat podium staan.
Na een aantal jaren verstoken te zijn van Blues Leerdam ging 10 maart Blues Reunion Leerdam 2018 van start. Het affiche met een enorm mooie line-up was veel belovend en er werd opgetreden op 3 podia in 3 zalen die onderling binnendoor konden worden bezocht.
Aynsley heeft inmiddels zijn weg in de blues gevonden. Door met muzikale kwaliteiten te overtuigen en daardoor meer fans te krijgen is een manier om succes te hebben, maar de blues met eigen ideeën en op eigen wijze te spelen is een andere. Door die eigen stijl is hij een soort trendsetter geworden.
Wanneer hij achter de piano kruipt komen zijn frustraties over zijn liefdesleven aan bod. Mijn god, wat heeft hij nog een hoop problemen, zo aangrijpend is het nummer Too Late Too Soon. Dan pakt hij zijn mondharmonica erbij, even zijn gitaar stemmen en dan zet hij het nummer A Little Bit Of Rust in. Op het album 'Anchors' zingt hij dit samen met Sheryl Crow, nu doet hij het zonder haar.
De eerste CD/DVD werd door Peter Kempe overhandigd aan Marcel Van der Linden van de Dutch Blues Foundation, voor wat de DBF doet voor de Nederlandse Blues! Wat Kempe niet voorzag, was dat hij even moest blijven staan van Marcel van der Linden. De reden hiervoor was dat Marcel aan Peter Kempe en Kees Wielemaker mocht vertellen dat zij verkozen waren voor de Keeping The Blues Alive Award 2017.
Stevie Nimmo heeft een van de machtigste bluesstrotten die er zijn en heeft een stem die je tot in het diepst van je ziel raakt. Met zijn imposante zangstrot zingt hij net zo makkelijk ruige bluesrocknummers, als hele prachtige gevoelige ballades.