I’m finally here, on the shores of the Mississippi river in Memphis at the Beale Street Music Festival 2018. One stage is fully dedicated to Blues Music in the Coca Cola Blues Tent. I am in Memphis, the “Birthplace of The Blues”!!
Het kan natuurlijk ook imago zijn maar Bonnie lijkt mij nou geen artiest die zich anders voordoet dan ze is, namelijk eerlijk, open en benaderbaar; blij om een mooie avond te verzorgen voor haar publiek.
Wanneer zondagavond vlak voor het middernachtelijk uur het Billy Hart Quartet de laatste avontuurlijke jazz-tonen door de Hudson-zaal laat klinken, hebben dit jaar ongeveer 75.000 bezoekers de 43e editie van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam bezocht. Muzikaal is er zoals gebruikelijk weer behoorlijk breed uitgewaaierd en zijn er naast jazz natuurlijk heel veel andere, dikwijls aanverwante en buitengewoon interessante muziekstijlen aan bod gekomen. Blues Magazine heeft drie dagen lang sfeer geproefd en heeft zich vooral laten verrassen door de meest uiteenlopende varianten uit het muzikale universum die de organisatie van het festival het publiek heeft voorgeschoteld.
Met Got To Get Better In A Little While, van Derek and the Domino’s volgde een keiharde rockplaat. Ondergetekende zag Clapton deze een week eerder spelen in de Lanxess Arena in Keulen en meende zeker te weten dat beter dan toen onmogelijk was. Niets bleek nochtans minder waar toen de gehele band hier zó in opging dat het nummer een aantal maten werd verlengd om nog maar wat gitaarsolo’s van Clapton en Doyle Bramhall II in te passen. Een glimlach van hier tot gunter toverde zich om de mond van voorman Eric zelf – ook hij wist niet dat-ie hier nog toe in staat zou zijn. Zonder overdrijven; het publiek werd gek en al tijdens het nummer volgde meerdere ovaties.
Goed was het dan ook dat ze met Elevate en zeker bij Hard Times lieten horen dat ze uit het juiste blues rock hout gesneden te zijn. Zeker Hard Times werd vol passie gebracht door Kris Barras, in de solo alles uit de kast halend op zijn rug spelend en met zijn tanden. Dit is wat het publiek graag ziet. Het is dan ook een nummer dat dicht bij zijn eigen werk ligt.
Seasick Steve probeerde in De Oosterpoort ook een paar nieuwe nummers uit. Die gingen er goed in. Hij speelde met een driemansformatie en dat past uitstekend bij zijn muziek. Het meenemen van Luther Dickinson (The Black Crowes!) is zeker een prima toevoeging.
Twee pittige sets vanavond met onder andere mooie hoogtepunten als Devil Likes It Slow, Forsaken Savior, de zalige Allman Brothers klassieker Dreams en het prachtige Dark Was The Night, Cold Was The Ground, waarbij Warren zijn (zeldzame) twaalfsnarige Gibson Les Paul erbij pakt.
Santana’s fusie van jazz, rock en Latijnse invloeden heeft hem een unieke positie in de rockgeschiedenis opgeleverd. Prince noemde hem zelfs ooit een grotere invloed dan Jimi Hendrix. Voor de fans van schurende gitaarsolo’s, verfijnde melodielijnen en latijns-, Afrikaanse ritmes een ware traktatie!
Er gaat een siddering door de tent als niemand minder dan Erwin Java het podium opkomt en onder een ovationeel applaus zijn gitaar inplugt. Dan ontstaat er iets magisch, wat zó ontroerend is dat het nu nog steeds kippenvel op mijn armen brengt. Laurence en Erwin brengen gezamenlijk een hommage aan Harry Muskee, aan Cuby & The Blizzards, aan Grolloo...
Het wonderschone Mna Na Eireann kent een prachtige intro door celliste Vanessa, waarna Jeff zijn uitzonderlijke virtuositeit over het publiek uitstrooit. Natuurlijk ontbreekt het prachtige door Stevie Wonder geschreven Cause We’ve Ended As Lovers vandaag ook niet. Een van de nummers waar Jeff Beck onwijs bekend mee is geworden.
Komend vanuit Zuid Ierland was het een barre tocht over veel te smalle Ierse wegen, maar bij het binnen rijden van Ballyshannon voelde en zag ik het meteen: hier wordt uitbundig een traditie in ere gehouden. Heel Ballyshannon ademt Rory Gallagher uit deze week.
Al weer wordt de mooiste gitaarsolo van dit weekend gespeeld en weer wordt het publiek in hogere sferen gebracht met een bloedstollend mooi optreden waarin de blues in zijn puurste vorm te beleven valt. Nog nooit klonk een antwoord op de vraag “Are there any bluesfans out there?” zo oprecht.
Grolsch Blues Festival 2018 was een formidabel mooi festival met veel verrassende bands, altijd weer die ongedwongen sfeer, een prima organisatie en als toetje, zeer belangrijk, het mooiste festivalweer wat men zich maar kan wensen!
Al meer dan vijfentwintig edities zijn er al voorafgegaan wanneer zaterdagmiddag de deuren van de Oosterpoort geopend worden voor de jaarlijkse Rhythm & Blues Night. Groningen is deze laatste zaterdag van april weer de plaats waar aanstormende talenten en gevestigde namen in roots- en blues-sector uit zowel binnen- als buitenland met elkaar het podium delen. Lees hier het verslag en bekijk de prachtige fotoserie.
En Beth? Zij zingt de sterren van de hemel en laat het hele concert door merken dat ze het naar de zin heeft en geniet. Voor de fans is het genieten, want ze zingt vanavond naast haar bekende songs ook voor de niet-ingewijden onbekende songs als het eerder genoemde Setting Me Free en By Her, van haar oudere albums.
De voelbare energie is nog steeds enorm en onmiskenbaar. De mannen, niet meer zoals in hun beginjaren blootsvoets, weten er telkens weer een feest van te maken met hun opzwepende sound. Zeker zanger Ben Ringel, met zijn vette Southern accent, gaat compleet los op het podium.
If you want to be energized, if you want to listen to an honest original sound, if you want to see quality musicians at work…. or if you want to hear what “Outlaw Blues” really is, just go out and see them!
Op vrijdag 4 en zaterdag 5 mei vond de 33e editie van dit prestigieuze festival plaats in een zonovergoten Ospel, onder de rook van Weert. Voor deze editie wist de organisatie wederom een opzienbarende line-up samen te stellen, met de topnotch van de nationale en internationale blues.
Enfin, kleine zaal, stilte en een van emoties overlopende artiest, dat belooft intimiteit in optima forma…… En dat is slechts een understatement kan ik zeggen. De set is echt niet anders dan op andere avonden, maar het lijkt wel of hij wat meer tijd neemt, iets relaxter speelt, zijn verhalen zijn wat langer en zijn humor is trouwens ook heel wat harder dan wat ik ooit in Nederland van hem heb gehoord.
De twee sets die hij vanavond speelt, bestaan uit een combinatie van eigen werk en covers van door hem geliefde artiesten (denk daarbij o.a. aan Freddie King).
Enfin, als het inmiddels later en later wordt en Joe en zijn fantastische band maar doorgaan en doorgaan kan ik nog maar één ding en dat is ‘lekker onderdompelen’ …. (en dan heb ik het niet over het bier).
Met een lekker Hammond-achtige sound wordt Sittin’ On ingezet, waarin een mooie gitaarsolo van Jon zit. Faithful Sinner gaat over haar vader, die een zwaar leven heeft gehad, dit is wat mij betreft een van de meest indrukwekkende songs op het album.
Het is goed te horen dat het laatste album van Kenny iets moderner aanvoelt en de nummers net even anders zijn, maar de stevige Bluesrock blijft de overhand voeren. Daarnaast zijn dit nummers waarbij Kenny zelf de zang voor zijn rekening neemt en dat is zeker niet onprettig.
Cloher komt zowel achteloos cool, humoristisch als onomwonden uit de hoek: de liedjes klinken spontaan en nonchalant ingespeeld, met prachtige verwijzingen naar de poëet Les Murray, Dirty Three – de band van Bad Seed Warren Ellis – en haar aan Alzenheimer’s overleden moeder.