SLUWE VOS SEASICK STEVE VERLIEST NOOIT ZIJN STREKEN
De hype rondom de excentrieke muzikant die pas op latere leeftijd de wereld wist te veroveren met een bijzonder authentiek geluid dat afkomstig is uit zelf geproduceerde instrumenten is al lang afgenomen en het leugentje met betrekking tot zijn verleden is nu ongeveer wel vergeven en vergeten. Toch weet Seasick Steve nog altijd veel liefhebbers voor zijn optredens in Nederland warm te krijgen. Men is hem duidelijk niet vergeten en omdat vorige maand zijn nieuwe album ‘A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees’ verscheen, was er weer een prima excuus om alle oude rommel in de tourbus te gooien en daarmee na een serie optredens in de UK enkele weken door Europa te cruisen.
Tekst: Jeroen Bakker
Voor Steve’s ‘Summer 2024-Tour’ is James Dixon aangewezen om als voorprogramma te fungeren en dus heeft de krullenbol uit het Britse Cornwall het genoegen om aan te treden in een uitverkochte Ronda, toch één van de grotere zalen in het enorme TivoliVredenburg-complex. Tijdens een eerdere tour werd hij door Steve al eens geïntroduceerd als een “a soulbrother” die “his fingers in the mud” heeft maar de enige prut die we vanavond op het podium zullen tegenkomen is afkomstig van de werkschoenen van Steve die vorige week nog tot ver boven de enkels in de bagger van Zwarte Cross wegzakte. De invloeden van Dixon zijn hoofdzakelijk afkomstig uit de hoek van de Folk en daarnaast heeft hij goed geluisterd naar de meesters van de Delta Blues. Met zijn zelfgeschreven teksten probeert hij iets over zichzelf en de gebeurtenissen uit zijn leven, waaronder een moeilijke periode tijdens de pandemie, te vertellen. Het publiek van vanavond blijkt echter meer geïnteresseerd in elkaars persoonlijke verhalen en daarnaast heeft de warmte van deze benauwde zomerdag ervoor gezorgd dat er bij de bar eveneens enige drukte is ontstaan. Heel soms slaagt de muzikant er in om met zijn ietwat schelle stem er bovenuit te komen. Lang verhaal kort, het is hier vanavond niet de avond van James Dixon want iedereen wacht simpelweg op de hoofdact.
Zoals altijd betreedt Seasick Steve met petje op en gekleed in Houthakkershemd en ‘doorleefde’ spijkerbroek het podium terwijl zijn trouwe metgezel Dan Magnusson al heeft plaatsgenomen achter het drumstel. De zelfgebouwde 4-snarige sigaren box wordt aangesloten op de versterker en blijkt nog gestemd te moeten worden. Toch weet hij al snel de riff van ‘Don’t Know Why She Love Me But She Do’ er uit te toveren en wanneer zijn trouwe metgezel achter de drumkit een pompende tegendraadse beat produceert klinkt alles weer oud en vertrouwd. Sommige dingen veranderen nooit en dat is soms best prettig. Wie hem voor de eerste keer ziet spelen zal verbaasd zijn maar waar sommige muzikanten in vijftien jaar grote sprongen weten te maken op speltechnisch vlak doet Steve nog altijd precies dat waarmee hij ooit mee begon.
Hij presenteert tussendoor nog wel even zijn ‘Three-String Trance Wonder’ en legt uit dat deze nogal lastig is om te bespelen maar je durft zelfs niet te beweren dat Steve en drummer Dan goed op elkaar zijn ingespeeld. Ze rammelen er lekker op los en daar komt de nodige energie bij vrij die overslaat op het publiek en het maakt niet uit of dat nu in een zaal is of op een groot festival. Zo stonden ze twee weken geleden zelfs op het podium van de Werchter-weide voor een kleine honderdduizend toeschouwers die in afwachting waren van Bruce Springsteen en volgde kort daarna een optreden in de modderpoel van Lichtenvoorde.
Na de eveneens uitverkochte show in Alkmaar van twee dagen daarvoor klinkt er nu in Utrecht het nieuwe ‘Backbone Slip’ dat uptempo gespeeld en voor zijn doen ook ‘catchy’ klinkend, kan uitgroeien tot een vaste waarde in de set. Ook het nieuwe album laat een vertrouwd geluid horen en het maakt niet veel uit of het live gespeeld wordt of vanaf de plaat. Steve vraagt wie het album al heeft gehoord, waarna een luid gejuich klinkt, Op de vraag wie het ‘A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees’ ook daadwerkelijk heeft aangeschaft klinkt aanzienlijk minder response vanuit de zaal. Een vluchtige telling doet zelfs vermoeden dat er slechts zes exemplaren zijn verkocht en ook niet iedereen blijkt te beschikken over een platenspeler. Naast ‘Move To The Country’, “leave your phone behind”, waarvan hij het refrein van tevoren oefent met het publiek, krijgt het publiek ook het nieuwe swingende ‘Funky Music’ te horen waarbij hij enigszins coole moves laat zien. Steve voelt zich sexy, trekt zijn overhemd uit en merkt op dat het “horrible” is wanneer de mannen harder gillen dan de vrouwen “wanneer ik mijn shirt uittrek”. Wanneer een dame haar enthousiasme laat blijken, is hij niet te beroerd om meteen naar haar nummer te vragen. Het blijft overigens bij deze drie nieuwe tracks want deze ‘Summertime Boy’ wil na ‘You Can’t Teach An Old Dog New Tricks’ ook nog even flirten met iemand uit het publiek.
Gedurende de set heeft de sluwe vos namelijk zijn ogen eens goed laten rondgaan op zoek naar vrouwelijk schoon en blijkt dat de keuze is gevallen op de voor hem veel te jonge Sharon. Hij pikt haar op uit de zaal en biedt een plaatsje aan op het podium. Sharon blijkt wat terughoudend te zijn maar Steve weet in zijn rol als ‘player’ gelukkig al snel een vertrouwensband te creëren. Hij vraagt of er wel eens eerder een liefdesliedje voor haar gezongen is en schuift haar stoel iets dichterbij. “Stel je eens voor, alleen jij en ik hier op een veranda in Memphis, Tennessee”, klinkt zijn warme stem op kalme toon, om daar vervolgens aan toe te voegen: “Just pretend like I”m 50 years younger”, om vervolgens het gevoelige ‘Walkin’ Man’ te spelen. Hij vraagt haar tijdens het liedje of ze zich comfortabel voelt “want nu komt het romantische stukje” dat doorgaans niet veel meer is dan een kort solootje op zijn gammele gitaar. Sharon heeft het duidelijk naar de zin en wordt na afloop weer keurig naar haar plekje in de zaal begeleid. Zij heeft een blosje op haar wangen en Steve speelt ‘Sun On My Face’ dat zo als een akoestisch gespeelde blues-ballad zowaar zijn gevoelige kant laat zien.
Het publiek heeft weer gekregen waarvoor het gekomen is en Seasick Steve bedankt Utrecht voor het enthousiasme. Wanneer hij met Dan vervolgens de stoere ‘Thunderbird’ start, gaat hij vijftien jaar terug in de tijd en blijkt er, zelfs met het verschijnen van een nieuw album, maar verrekte weinig te zijn veranderd.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe