Guitar heroes festival bracht het beste op bluesrock gebied uit Groot Brittannië samen met de top van Nederland. King King, Connolly Hayes en Brave Rival samen met Java/Webster, het werd een memorabele weekend in alle opzichten. Een verslag
Tekst Jos Verhagen foto/video Gehard Harder.
Guitar heroes is een plaats waar de muziek nog echt wordt beleefd, het Duitse publiek is eerlijk en hoffelijk naar de band’s toe. Er wordt gezongen en geklapt wanneer dat gevraagd wordt en het is muisstil als dat nodig is. Het voelt voor de artiesten bij Gerd’s Jukejoint dan ook als een warm bad wat zij vertalen in wervelende optredens.
De openingsact van het weekend was de Engelse band Connolly Hayes. Deze band ontstond toen zanger/gitarist Frankie Connolly zangeres Jesse Hayes ontmoette, de klik was er meteen en de stijl waarin zij wilden opereren ontstond als vanzelf. Ze worden veel vergeleken met Tedeschi/Trucks omdat het nummer Midnight in Harlem op de sociale media veel gedeeld werd. Echter de band is meer dan dat, hoewel die vergelijking wel raakvlakken heeft. De kracht van Connolly Hayes ligt in de match van de stemmen maar zeker ook van de gitaren. Naast het puntige spel van Frankie Connoly wordt deze afgewisseld met de soulvolle sound van Richard Clarke. Het samenspel is op beide vlakken een magische match. Houd deze band in de gaten.
De tourbus van King King maakte bij organisator Gerd heel wat los, zoiets had hij nog nooit op zijn terrein gehad. King King is een band die geen nadere introductie behoeft, toch sprak ik vele Duitse blues fans waarvoor dit optreden hun eerste kennismaking was met deze band uit Schotland. Gezien het enthousiasme van vele was het een aangename kennismaking. De blues van King King ligt dan ook prettig in het gehoor. En hoewel Alan Nimmo klaagde wat verkouden te zijn was daar niets van te horen. Ik had King King dit jaar al tweemaal gezien waar ze toen nagenoeg dezelfde set speelde maar deze hadden geheel omgegooid. Het was genieten, zo kon je bij “Stranger to love” een speld horen vallen, en verder klassiekers als “Waking up” en “Rush hour” uit volle borst meegezongen.
Op de zaterdag maakte Java/Webster hun opwachting. In het begin van het jaar hadden Erwin en Sean een nieuw album uitgebracht waarvan hier zij vele nummers speelde en dat was verfrissend. Zodra Sean een slow blues inzet smelt het publiek weg, het is de macht van zijn stem , een stem die hopeloosheid die een intensiteit uitstraalt dat alles tot een tranentrekker van jewelste maakt. De Clapton song “River of tears” ging door merg en been. Nadat het gebrek aan volume op Erwins gitaar was opgelost bleek hoe een competitief duo zij zijn op gitaar. Wat zij in een duo solo van “Hey Woman” tevoorschijn toverden zoiets had ik nog nooit gehoord, kippenvel en gewoonweg fantastisch. Suse, die de band helpt met de merchandise, zei dat zij Erwin nog nooit had zien stralen. Het is de magie van Guitar heroes, van Gerd’s Juke joint.
Op het festival, op de camping en met de mensen die je sprak, er waaide een merkwaardige “buzz” over de Engelse band Brave Rival. Het was het gene waarvoor men kwam, die buzz die rond deze band rond waaide maakte me erg nieuwsgierig. Brave rival zou tweemaal optreden op zaterdag hun reguliere show en op zondag een akoestische set.
Nu ik dit aan het schrijven ben komen beide optredens weer voor bij en ben ik even sprakeloos al toen. Deze band hoort thuis in de champions league van de bluesrock. Alles klopt, de presentatie, de stemmen, de sound, de kracht van de liedjes met bijbehorende emoties, de individuele klasse van de muzikanten. Ze raken je in je ziel. Tijdens hun reguliere set gaat het er heavy aan toe, het is full speed ahead. Ze opende met “Bad choices”, de openings track van hun nieuwe album en een perfect visite kaartje. De kern van Brave Rival wordt gevormd door zangeressen Lindsey Bonnick en Chloe Josephine, samen met multi instrumentaliste Donna Peters (drums, gitaar, keys). Na de komst van gitarist Ed ‘the Shred’ Clarke kreeg Brave Rival de boost die zij nodig hadden. De man kan verschroeiend hard uit de bocht vliegen om in no time een subtiliteit aan de dag te leggen waarvan je denkt waar haalt hij het vandaan. Echter de blikvangers zijn Lindsey en Chloe, zij bepalen met hun stemmen, met hun ongelofelijke timing de sfeer. Ze zingen al twaalf jaar samen kennen elkaars diepste dalen en weten deze te vertalen naar de meest prachtige nummers.
Zeker tijdens het Akoestische optreden op de zondag, hield de zaal het niet droog, ingeleid door hun eigen ervaringen niet schromend deze te delen met het publiek kon iedereen zijn eigen emoties er in kwijt, of het nu ging over je geliefdes of het verlies van mensen die je dierbaar zijn. Brave Rival greep je bij je strot.
Hun samensmelting van Chris Stapleton’s “Tennessee Whisky” met Etta James “I Rather go blind”, en een betoverend mooie uitvoering van “The sound of Silence” leverden een staande ovatie op. Met al veel British blues awards op zak wordt hun talent erkent maar dit gaat echt niet het laatste zijn wat we horen van deze band. Hun nieuw album Fight of Flight is een spektakelstuk van jewelste. Hun eerste optreden in Duisland was een groot succes, ik hoop dan ook dat ze snel de oversteek maken naar Nederland, ga dit zien.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe