Eric Clapton
Royal Albert Hall, Londen
21 mei 2024
Tekst: Daan Sindelka
Foto’s: Marnix Ruitenbeek
Dinsdag 21 mei 2024, de vroege avond in een regenachtig Londen. Rondom de Royal Albert Hall verzamelt zich een zichtbaar opgewonden menigte. Mensen vouwen paraplu’s in, doen capuchons af, halen tevergeefs hun hand door een verwilderde haardos. Weer anderen vegen druppels van hun brilglazen, graaien driftig in al hun zakken, zoekend naar concertkaartjes. Naar goed gebruik trachten charlatans neptickets voor woekerprijzen te slijten en ik kan maar niet begrijpen waarom ze dat proberen bij mensen die vermoedelijk toch al toegangsbewijzen bezitten.
Welnu, het weer, de oplichters, geen bezoeker die zich zijn humeur er door laat beïnvloeden. Vanavond treedt Eric Clapton op en dat is wat telt. Eric Patrick Clapton, 79 jaar oud, u leest het inderdaad goed, negenenzeventig(!) jaar oud. Neen, hij is zeker niet de enige oudgediende die niet van ophouden weet, en het is ook wat afgezaagd om ieder jaar maar weer over zijn leeftijd te beginnen, maar mensenkinderen, wat een geluk, zeker ook voor de jongere fans – heden avond overigens niet veel aanwezig – dat deze levende legende nog live te bewonderen is.
Clapton zal de tweede van vier shows in de RAH spelen, een reeks die de afsluiting vormt van zijn optredens dit jaar op de Britse eilanden. Maar niet voor dat we hebben gekeken naar: Andy Fairweather Low & The Low Riders, ofwel het voorprogramma van de avond. Wie Andy kent, weet dat de term voorprogramma hem absoluut tekort doet en dat is ook zeker vandaag zo. Fairweather Low, vriend van Clapton en volgens laatstgenoemde dé man achter het succes van de arrangementen van Unplugged (Claptons bestverkochte album), brengt in veertig minuten het beste van zijn oeuvre. Van Amen Corners ‘(If Paradise Is) Half As Nice’ tot aan ‘Got Me A Party’ van zijn laatste soloplaat Flang Dang; alles met een aanstekelijke flair en humor. Staande ovatie voor Andy en zijn Low Riders en de avond kan eigenlijk al niet meer stuk.
Een plas en een pint verder volgt de hoofddis, dat waarvoor eenieder deze dag uit zijn bed is gerold. Eric Clapton betreedt het podium, samen met zijn fantastische band. Oudgedienden Nathan East op bas en Chris Stainton achter de piano – ik noem even twee namen. Eric, in zijn herkenbare tred, even de hand omhoog bij wijze van begroeting – man van weinig woorden – richting zijn gitaar lopend, het heeft iets betoverends. Het instrumentale ‘Blue Dust’, vorig jaar nog ‘Blue Rainbow’ geheten als eerbetoon aan Jeff Beck zaliger maar nu onder een andere naam opgedragen aan de Palestijnen, is het openingsnummer en Clapton lijkt in shape. Als ik zeg dat zijn Fender Stratocaster beschilderd is met Palestijnse vlag, en dat hij later in de set ‘Prayer Of A Child’ speelt terwijl er verschrikkelijke beelden uit Gaza te zien zijn op de schermen, lijkt het een zwaar politiek geladen avond, maar dat is absoluut niet zo. Er wordt niet over gesproken, de muziek staat centraal.
Met ‘Key To The Highway’ en ‘Hoochie Coochie Man’, sinds jaar en dag vaste waarden op de setlists van Clapton, bevestigt de Brit het vermoeden; hij is in vorm. Sterker nog, hij lijkt zo goed als pak hem beet tien jaar terug. Zijn solo’s zijn lang en aaneengesloten, de stem kraakhelder en krachtig. Het heeft zijn effect op de rest van de band, Doyle Bramhall II lijkt meer te geven dan gebruikelijk, Tim Carmon – wat een aanwinst! – bespeelt de toetsten naar de stijl van Billy Preston en is geweldig.
‘Badge’ is onbeschrijfelijk sterk, en brengt de zaal voor het eerst echt in extase; mensen staan op, joelen van vreugde.
In de akoestische set die volgt twee hoogtepunten. Het nummer ‘Back Home’ van het gelijknamige album uit 2005 is prachtig en ontroerend en alsof dat niet genoeg is, twee nummers verder de verrassing van de avond met ‘Golden Ring’ (Backless, 1978), voor het eerst deze tournee gespeeld, en daarvoor voor zover bekend alleen in 1978 live (voor de oplettende lezer: het staat wel op het live-album Lady In The Balcony uit 2021).
Na de akoestische set nog een elektrisch gedeelte en wat voor een. ‘Got To Get Better In A Little While’ is wat mij betreft het muzikale hoogtepunt van de avond. De solo’s zijn niet aan te slepen, Clapton zelf pakt tot twee keer toe enkele maten bij en het mooiste moment is de drumsolo van Sonny Emory, waar Eric Clapton zich compleet in lijkt te verliezen. Het tekent de levenslust van de man, het laat zien dat deze meneer de muziek niet alleen speelt, hij ìs de muziek.
‘You Were There’, van Pilgrim is nog zo’n aangename surprise, evenals het gloednieuwe jasje dat ‘Crossroads’ krijgt, namelijk dat van een aanstekelijke ZZ Top-achtige riff.
De avond beweegt langzaam richting het einde, wat goed is gaat helaas snel, als ‘Little Queen Of Spades’ door de iconische muziektempel knalt. Een immer muzikale masterpiece die, net als zoveel nummers vanavond, van extra cachet wordt voorzien door de hele band.
‘Cocaine’ is, dit keer met bijzondere intro (‘Close To Home’ van Lyle Mays) de afsluiting van de reguliere set en voor de toegift vinden we Andy Fairweather Low in korte broek en met pet terug op het podium voor ‘Before You Accuse Me’. Een echte blues, en dat is waarin Eric Clapton schittert. Het is een geweldige afsluiting van een werkelijk epische avond.
Mooi verslag, maar Clapton heeft voor mij wel afgedaan. Ik zit absoluut niet te wachten om tijdens zijn optreden geconfronteerd te worden met zijn eenzijdige politieke wereldbeeld. Blijk baar tijdens het optreden geen blijk van empathie voor de slachtoffers van 7 oktober en het lot van de gijzelaars.
Precies! Meehuilen met de grote meute. En met Roger Waters heb je er nog zo één.
Geweldig concert, ik was 20 mei en een iets andere setlist. Wat een energie heeft die man. Wat een prima verslag. Top.
Veel YouTube-filmpjes van zijn concerttour 2024 bekeken en beluisterd. EC is idd in vorm, met name Blue Dust en Got to get… zijn uitschieters.