John Mayall (1933 – 2024)
Samengesteld door Hans Ros
John Mayall is een Britse gitarist, toetsenist en componist en een van de mensen die de bluesmuziek in de jaren zestig van de twintigste eeuw immens populair maakten. John Mayall is de “peetvader van de Britse blues”. Hij heeft generaties iconische spelers begeleid, waaronder gitaristen Eric Clapton, Peter Green en Mick Taylor, terwijl zijn ritmesecties uit die periode zowel bassisten John McVie, Jack Bruce en Larry Taylor als drummers, Mick Fleetwood en Aynsley Dunbar.
Mayall zou in zijn jonge jaren bekendstaan als een wat autoritaire bandleider. Een anekdote vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden weleens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen. Opvallend is dat in de beginperiode het verloop in zijn bands zeer groot was, wellicht omdat Mayall experimenteerde en zoekende was naar de juiste combinatie en het beste geluid. Steeds wist hij talentvolle muzikanten aan te trekken en in muzikaal opzicht kregen zij veel kansen van hem. Een feit is dat Mayall Eric Clapton stimuleerde om ook te gaan zingen. John McVie was vanaf het begin in 1964 ‘zijn’ bassist van het eerste uur.
In 1965, met Eric Clapton als hun nieuwe gitarist, begonnen de Bluesbreakers veel aandacht te trekken. Die zomer nam de band een paar nummers op voor een single, “I’m Your Witchdoctor” met “Phone Blues” (uitgebracht in oktober). In augustus vertrok Clapton echter naar een uitstapje naar Griekenland met een stel relatieve muzikale amateurs die zichzelf the Glands noemden. John Weider, John Slaughter en Geoff Krivit probeerden in te vullen als Bluesbreaker-gitarist, maar uiteindelijk nam Peter Green de leiding. John McVie werd ontslagen en Jack Bruce van de Graham Bond Organization speelde de komende maanden bas.
In november 1965 keerde Clapton terug en Green vertrok omdat Mayall Clapton zijn plek in de Bluesbreakers had gegarandeerd wanneer hij the Glands moe was. McVie mocht terug en Bruce vertrok om zich bij Manfred Mann aan te sluiten, maar niet voordat een live date van de line-up van Mayall-Clapton-Bruce-Flint werd opgenomen op Mayall’s twee-track bandrecorder in de Flamingo Club in Londen in november. Dezelfde line-up kwam ook de studio binnen om een geplande single, “On Top Of The World”, op te nemen, die op dat moment niet werd uitgebracht. Mayall en Clapton namen een paar nummers op zonder de anderen. Enkele nummers van het album Bluesbreakers With Clapton zijn “All Your Love”, “Hideaway” en “Parchman Farm”.
Andere bekende bluesgitaristen die bij John Mayall speelden naast Eric Clapton, Peter Green en Mick Taylor, waren Walter Trout, Coco Montoya, Steve Lukather. Mayall was met ca. 120 optredens per jaar tot de Corona crisis actief in de muziek in 2022 bracht hij zijn laatste solo album The sun is shining down uit. John Mayall kon uitstekend piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op bluesharp geroemd. Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling platen van jazz en blues. Een bluesman die hem inspireerde was J.B. Lenoir.
Mayall verveelde nooit. Enkel in de psychedelische jaren ’70 bluesde hij naast de pot.
Het album Jazz En Blues Fusion opende vele oren en is nu nog steeds een hoogvlieger.
Groeten aan allen die je voorgingen John , je taak is goed volbracht.
Mayall, een icoon zonder weerga. Een perfecte beschrijving van een tot op t bot geïnspireerde bluesman
HAD ALTIJD EEN LEUKE CORRESPONDENTIE MET JOHN MIJN 1e /LP/ WAS DE =DIENO= PLAAT /ERIC CLAPTON / WAS DIREKT VERKOCHT AAN DE BLUES Afz. GERARD KATS
Gary Mcgee ( ex Ventures ) was ook één van de gitaristen waar Mayall een album mee heeft opgenomen.