STEVIE NICKS VERRAST EN ONTROERT FANS IN ZIGGO DOME
19 Juli 2024, Ziggo Dome, Amsterdam
Wanneer de reguliere set gespeeld is laat Stevie Nicks het zoveelste ovationele applaus met genoegen over zich heen komen. “There are no live recordings of us”, aldus de zangeres en dan lachend: “There’s just us”, met andere woorden en vrij vertaald: “Hier moet je het maar mee doen.” Nog voordat de toegiften gespeeld moeten worden staat het publiek in de Ziggo Dome op zijn kop, ‘staat ja’ want ondanks dat de vloer volledig bestaat uit zitplaatsen is iedereen vanaf het begin gaan staan om maar niets te hoeven missen van deze ‘cosmic diva’ en al haar verrichtingen op het podium. BluesMagazine was vrijdagavond aanwezig bij het optreden van Stevie Nicks en haar fantastische band in de Ziggo Dome te Amsterdam.
Tekst: Jeroen Bakker
“Opgewonden waren ze dat ze vandaag in Amsterdam mochten spelen”, terwijl ze met trots kijkt naar haar bandleden om zich heen. “En zelfs voor iemand als ik die zo ongeveer in alle steden van de wereld gespeeld heeft, voelde het bijzonder toen ik mij realiseerde: wauw ik ben in Amsterdam, it’s such an awesome thing.” De frontvrouw van Fleetwood Mac weet als geen ander hoe zij haar publiek moet inpakken. Diezelfde vrouw die zich onlangs in Dublin nog heel erg thuis bleek te voelen en vorige week in Manchester zelfs verklaarde op zoek te gaan naar nieuwe woonruimte. Heel even was het nog spannend of de show van vanavond zou doorgaan nadat eerder bekend was geworden dat het optreden in Antwerpen werd geannuleerd. Het Europese deel van de tournee omvatte aanvankelijk zes optredens maar is nu teruggebracht naar vijf. Via Ierland en Engeland is vanavond Nederland aan de beurt en zal er nog afgesloten worden in Schotland.
Klokslag 20.15 gaat de zaalverlichting uit en klinkt ‘Runnin’ Down A Dream’ van Tom Petty hard uit de speakers. Het intro is niet zomaar willekeurig gekozen. Petty is enorm belangrijk geweest voor de carrière van Stevie Nicks toen zij na een nare periode van persoonlijk leed uit Fleetwood Mac was gezet en een nieuwe start wilde maken als solo-artiest. Van ‘Bella Donna’, het eerste album dat vervolgens verscheen in 1981 klinkt nu ‘Outside The Rain’ en zien we naast drummer Drew Hester, Al Ortiz op bas, toetsenisten Ricky Peterson en Darrell Smith en Carlos Rios op gitaar, zelfs enkele muzikanten op het podium die er ruim veertig jaar geleden ook al bij waren in de studio zoals achtergrondzangeres Sharon Celani en Waddy Wachtel als gitarist en muzikale regisseur. Wachtel, een van de meest succesvolle sessie-muzikanten in de wereld en zelfs ooit met drummer Steve Jordan als X-Pensive Wino deel uitmakend van Keith Richards’ begeleidingsband, neemt ook de vocale rol van Tom Petty over in ‘Stop Draggin’ My Heart Around’. Petty schonk de track indertijd aan Nicks om het voor het debuutalbum te gebruiken. Met de mooie visuele aankleding wordt het publiek meegenomen naar die tijd waarbij het voor de liefhebbers extra leuk is om te weten dat de zangeres dezelfde kledinglijn van toen met zich mee heeft gebracht tijdens deze tour. De meest uiteenlopende verhalen komen voorbij en tot in detail krijgt het publiek de achterliggende informatie van ieder liedje voorgeschoteld. Heel soms lijkt ze zelfs de draad even te zijn kwijtgeraakt. Zelden meegemaakt dat het verhaal langer duurt dan het liedje zelf maar in het geval van ‘Gypsy’ is er dan ook heel veel te vertellen. Zo blijkt de door Nicks geschreven compositie aanvankelijk bestemd te zijn geweest voor haar solo-album maar is het uiteindelijk een grote hit geworden voor Fleetwood Mac dat met haar komst, en uiteraard met haar toenmalige partner Lindsey Buckingham, een enorm succesvolle doorstart maakte. Inmiddels zijn enkele waaghalzen zelfs op hun stoel gaan staan en blijkt nog altijd de kracht van de klassieke popsong uit 1982. Met ‘Dreams’ en ‘Gold Dust Woman’, die andere klassiekers van de band, realiseer je pas goed hoe de zangeres in die tijd haar stempel drukte op het geluid van Fleetwood Mac. Daarnaast moet vermeld worden dat de begeleidingsband van vanavond totaal niet onder doet voor de bovengenoemde. Het zijn dan ook ervaren krachten die bovendien veel andere grote artiesten hebben ondersteund in de studio of op het podium. Wat een verschil met Fleetwood Mac die het vijftigste verjaardagsfeestje van Pinkpop dachten op te leuken maar rammelden als een auto met versleten banden die ieder moment uit de bocht dreigt te vliegen. De gitaarpartijen zoals Wachtel en Rios die hier afwisselen zijn gevarieerd in stijl en dynamiek maar bovenal kwalitatief verbluffend sterk. Regelmatig worden de solo’s beloond met een applaus van het publiek.
Nicks heeft ontzettend veel te vertellen en neemt de bezoekers mee op een reis terug in de tijd waarin maar liefst zes decennia voorbijkomen. De keuze voor een vertolking van ‘For What It’s Worth’ lijkt merkwaardig, maar het verhaal erachter maakt veel duidelijk. “Buffalo Springfield sprak indertijd enorm tot de verbeelding. “Ik was 18 jaar, kwam net van school af en wist toen al, arrogant als ik was, dat ik dat nummer ooit eens een keer zou opnemen”, aldus de zangeres. “Het staat bekend als een politiek geladen nummer, maar volgens mij bedoelde Stephen Stills het niet zo toen hij de tekst schreef. Die hippies waren daar toen helemaal niet mee bezig. Die waren rokend aan het rondhangen op het strand totdat de politie kwam om ze weg te jagen.” Het zou nog ruim vijftig jaar duren voordat ze het ook daadwerkelijk zou opnemen.
Het opzwepende ‘Stand Back’ deed het tijdens de tournees van Fleetwood Mac altijd al goed maar is toch echt afkomstig van haar tweede solo-album. Het is met die zwaar aangedikte syths eighties op zijn best, een sterke troef in de set en ook hier is de band goed op stoom waarbij vooral de beide achtergrondzangeressen hier hun verdiende momenten in de spots krijgen.
De vraag is of ze vanavond, na die die eerdere spectaculaire surprise-act in Londen waar Harry Styles voor even uit het niets kwam opdraven, in Amsterdam ook een verrassing in petto heeft, Dat blijkt inderdaad het geval te zijn maar is allesbehalve spectaculair te noemen. Ze heeft namelijk Steve Real meegenomen en maakt iedereen dus kennis met de zangcoach van Stevie Nicks die samen met haar, een overigens zeer geslaagde uitvoering van ‘Leather and Lace’ uitvoert. Wij hadden liever haar ex-vriend en originele zanger erbij gehad maar Don Henley is voor de allerlaatste keer, maar nu echt, met zijn succesvolle bandje nog even wat geld aan het binnenharken tijdens de ‘Long Goodbye Final Tour’ van The Eagles. Opwinding is er pas echt wanneer gitarist Waddy Wachtel het machtige intro van ‘Edge of Seventeen’ inzet en heel lang aanhoudt. Hard, rauw en imponerend blijft dit iedere keer een absolute publieksfavoriet waarin Stevie Nicks ook vocaal het uiterste van zichzelf eist.
Dat het werk van Tom Petty nog steeds van grote invloed is merken we regelmatig. Vrij recent speelde John Mayer hier nog ‘Free Fallin’ akoestisch uitgevoerd. Toch is de emotionele lading vanavond groter en het publiek voelt dat duidelijk aan. Met een schitterende collage van beelden uit die tijd op de grote schermen wordt Petty nog maar weer eens op een voetstuk geplaatst. Hij is niet de enige die door Nicks gemist wordt. Als na de eerste toegift ‘Rihannon’ is gespeeld worden tijdens het schitterende akoestische ‘Landslide’ mooie plaatjes van Christine McVie getoond. Het is een emotioneel eerbetoon voor die andere zangeres die vorige week 81 jaar zou zijn geworden. “Het verlies van die vrienden heeft duidelijk sporen achtergelaten”, verklaarde Nicks onlangs in een interview om eraan toe te voegen: “Maar wanneer ik op het podium stap, lijk ik het weer veel beter te kunnen verdragen.”
Zolang de 76-jarige zangeres hier nog de nodige kracht uit weet te halen, kan ze echt nog enkele jaren presteren op een meer dan aanvaardbaar niveau zoals dat vanavond in de Ziggo Dome is aangetoond.
… En daar kunnen veel leeftijdsgenoten een voorbeeld aan nemen.
Het was echt fantastisch. Die vrouw, die stem! Zo uniek. En de band, top of the bill!! Achtergrondzangeressen zelfde! Zo op elkaar ingespeeld. Perfectie. Wat ze bedoelde met we nemen dit niet of, its just us, betekende dat het intiem was. Uniek was. En niet van hier moeten jullie het mee doen. We waren echt met elkaar die avond.