North Sea Jazz Festival 2024

NN North Sea Jazz Festival 2024
Rotterdam Ahoy
Zondag 14 Juli 2024, Dag 3

Cedric Burnside

Sting

Cedric Burnside

Candy Dulfer

Black Pumas

Karsu

Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 1 en Verslag North Sea Jazz Dag 2

De laatste dag van North Sea Jazz 2024 belooft weliswaar een interessante dag te worden maar wel een waarover op voorhand toch wel het nodige is gezegd. Een veelgehoorde opmerking is dat er maar weinig grote headliners op het programma staan. Nadat eerder Pinkpop er aardig van langs kreeg, hoewel iemand als Ed Sheeran op eigen kracht moeiteloos het festivalterrein uitverkoopt, bleek ook Down The Rabbit Hole tekort te schieten als het gaat om het boeken van grote namen. Ook Lowlands staat er wat dat betreft niet al te best op al heeft dat festival op voorhand alle kaarten in de voorverkoop uitverkocht zonder dat maar enige naam bekend werd gemaakt. Hetzelfde probleem is ook van toepassing op North Sea Jazz. Mogelijk zou de nasleep van de periode na de pandemie hieraan ten grondslag liggen. Namelijk iedereen stond meteen in de startblokken om weer los te gaan toen het eenmaal mocht en die stormloop lijkt nu enigszins uitgeraasd. Daarentegen lijkt de opmars van het aantal vrouwelijke artiesten op het festival wederom te zijn toegenomen en zien we tegelijkertijd een mannelijke Grammy Award-winnaar op het kleinste podium staan. North Sea Jazz is altijd al een evenement geweest waarin de grenzen worden opgezocht, overschreden ook en waarin diversiteit bepalend lijkt, muzikaal gezien wel te verstaan. Ook vandaag is op het terrein rondom Ahoy te zien dat het publiek er zin in heeft. De lange rijen voor de gesloten deuren zo ruim voor aanvangstijd zijn inmiddels een bekend gezicht. BluesMagazine sloot graag vroeg aan in de rij om al vanaf 15.00 aanwezig te kunnen zijn op het festivalterrein.

Tekst: Jeroen Bakker | Fotografie: Marco van Rooijen

Op het terras van de Mississippi is dan al het college begonnen van een deskundige op het gebied van vinyl waarop de allermooiste klanken uit alle delen van de wereld zijn vastgelegd. Bij voorkeur betreft het hier 78-toeren-platen en desnoods gehavend en bekrast. Het is Ziya Ertekin, een oude bekende die we op eerdere edities zijn tegengekomen en die beter bekend is onder de naam BLUE FLAMINGO.

We zien hier een etnomusicoloog aan het werk en iedereen weet dat die verstand heeft van muziek in zijn culturele context. Op een sfeervol terras in de zon zijn prachtige Afrikaanse en andere exotische klanken te beluisteren die zo uit Zanzibar afkomstig kunnen zijn of zo ergens van voor de kust van Tanzania. Dat blijkt te kloppen volgens de stijlvol geklede DJ die staand voor zijn DJ-booth met een plaat in de hand graag poseert voor een fotograaf. Bijzonder prettig om eindelijk weer eens een DJ te horen die zijn enthousiasme voor muziek probeert over te brengen op zijn luisteraars. Zoals de ontstaansgeschiedenis van die ‘Woman is da man’s best friend’ of het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal dat, weliswaar ergens in de ruimte zweeft of niet, de Marsmannetjes kennis moesten maken met de mens en dat de NASA daarom een ruimtesonde met een gouden plaat en pick-up er in naar Mars wilde sturen. “De Beatles was auteursrechtelijk niet mogelijk, daarom stuurde men muziek van Blind Willie Johnson” waarna vervolgens een oude gospel uit de jaren vijftig wordt opgezet. De oudste muziek van het hele weekend zal zeer waarschijnlijk hier te horen zijn en afkomstig van Ronnie Johnson met een opname uit 1928. “U hoort zo dadelijk een zwaar accent op de 2e tel, de plaat is gebroken maar dat heb je soms met 78-toeren-platen.” Het kan blijkbaar nog gekker want plots haalt hij een plaat uit de koffer die in 1895 is uitgebracht. Mooi is het ook verhaal van zijn bezoek aan New Orleans waar hij in een platenzaak achter een gesloten deur uit de ravage veroorzaakt door Katrina, tussen de ratten en kakkerlakken 78-toerenplaten mocht uitzoeken en daarvoor slechts een welhaast symbolisch bedrag hoefde te betalen.
Voorbijgangers kijken verrast naar het terras van waar ‘Fiesta Cubana’ klinkt dat in 1957 is opgenomen en dat toch de basis lijkt te vormen van de reggae uit Jamaica zoals wij die uit de jaren zestig hebben leren kennen. Het bijzondere hiervan is dat deze niet is opgenomen op Jamaica maar in Kinshasa en dat ligt in Congo. De zon schijnt volop wanneer hij alles vertelt over Jamaicaanse soundsystems uit de fifties en het is moeilijk stil te blijven zitten wanneer een een soundsystem-classic op de draaitafel belandt. Na de achtergrond van de ‘Mardigrass Mambo’ dat de Hawketts uit New Orleans opnamen wordt de reis voortgezet via Clarksdale, Mississippi met Muddy Waters op akoestische slidegitaar, afkomstig van het Aristocrat Records Label en zijn wij inmiddels heerlijk opgewarmd voor een bezoek op Congo Square.

Op het kleinste podium van het festival staat namelijk een Grammy Award-winnaar die in Amerika het belangrijkste en beste blues-album van 2022 heeft afgeleverd. Het zal zeer waarschijnlijk niet eerder zijn voorgekomen en blijft een vreemde gewaarwording maar hier klinkt de “North Hill Country Blues’ van zanger/gitarist CEDRIC BURNSIDE en horen we materiaal van ‘I Be Trying‘, de titel van het hierboven genoemde album. Het is niet de eerste keer dat er een Burnside op het festival speelt. Zijn opa stond al lang geleden op North Sea Jazz maar Robert Lee Burnside, beter bekend als R.L. zou pas erkenning krijgen na zijn dood toen Jon Spencer en de Blues Explosion met zijn muziek aan de haal ging en plotseling The Black Keys verraadden waar zij ooit de inspiratie vandaan haalden. ‘The World Can Be So Cold’, zingt Burnside junior op het volgestroomde plein waar de zon steeds feller begint te schijnen maar het hartverwarmende applaus doet de muzikant wel degelijk goed. Zijn teksten zijn somber, donker zelfs maar er is altijd hoop want het geloof houdt hem tenslotte op de been. Hij laat zich tijdens zijn debuut op North Sea Jazz begeleiden door zijn bassist en drummer die een solide ritme-tandem vormen waarin de steeds repeterende akkoorden voor een hallucinerende uitwerking lijken te zorgen die je zelfs in de wereld van dance, trance en house-muziek niet tegenkomt. Burnside is net als zijn grootvader een ambassadeur geworden van de muziek die de traditie van de Amerikcan Delta in leven houdt en daarmee jonge gitaristen weet te inspireren. Het debuut van Cedric Burnside smaakt naar meer en daarom krijgt het nog dezelfde dag, een paar uur later, een vervolg op hetzelfde podium. Het zal een lange tijd geleden zijn dat hij op zo’n klein podium mocht spelen maar het publiek geniet duidelijk van zijn eerbetoon aan de Mississippi Blues op Congo Square waarmee hij indirect ook de muziek van zijn grootvader eert.

Zo is het helaas onvermijdelijk dat de ‘eregalerij der gevallenen die hier ooit schitterden’ alsmaar groeit maar het levert soms een wonderschoon eerbetoon op zoals vandaag in de Nile te zien zal zijn. Daar valt uit het blokkenschema van vandaag op te maken dat er al vroeg op de dag op het gehele terrein een explosie van funk op het punt staat om los te barsten.

Zo is het mogelijk om te kiezen voor CANDY DULFER With Special Guest JONATHAN BUTLER in de Nile en wie ooit eens eerder op het festival is geweest kan never nooit een Dulfer gemist hebben. Twee jaar geleden stonden er zelfs twee op één podium, overigens niet voor de eerste keer, toen dochter en vader gezamenlijk hard boppend de pannen van het dak, nee palen uit de grond van de tent bliezen want het was op het buitenpodium. Vorig jaar stond hier op hetzelfde tijdstip Philip Lassiter met zijn Philthy Phunk Army en mocht ze voor even opdraven als special guest. Vandaag klinkt het bijna vertrouwd om de geweldige band rondom de sympathieke en altijd stralende saxofoniste het bekende ‘Pick Up The Pieces’ te zien spelen. Het is bovendien een verademing om hier dit weekend eens een vrouw met een ander geluid te horen. Dulfer is tot nieuwe inzichten gekomen en één van die inzichten is dat “We veel meer moeten feesten”, aldus Dulfer waarna de band volgt met ‘Perspective’ van het heerlijke album ‘We Never Stop’ dat ze twee jaar geleden uitbracht. Toch zijn er ook ingetogen momenten in de show en doet ze veel bezoekers een groot plezier met een instrumentaal eerbetoon waarin de muziek van David Sanborn centraal staat, een goede vriend en een vaste waarde tijdens dit festival die twee maanden geleden het leven liet. Dulfer betekent al lange tijd veel voor de muziek in Nederland maar ook in de rest van de wereld heeft zij interessante connecties die graag met haar het podium delen.

Voor de show van vandaag heeft Candy besloten om Jonathan Butler weer onder de aandacht te brengen. De Zuid-Afrikaanse muzikant is via Europa in Amerika beland en daarom wellicht een beetje van de radar verdwenen nadat hij hier ergens eind jaren tachtig wel eens op de radio te horen was. Sommigen menen daarom vandaag de vrolijke light-funk van ‘Lies’ te herkennen dat gelukkig door de band van Dulfer wat extra spicey wordt uitgevoerd. Je zou Butler kunnen vergelijken met een lichtere variant op George Benson maar dan wel iets meer richting de R&B waar Benson wat vaker de jazz-hoek induikt. Op zijn vorig jaar uitgebrachte en door Marcus Miller geproduceerde album zijn bijdragen van Stevie Wonder en Keb’ Mo’ te vinden dus echt helemaal vergeten is men hem niet. De muzikale vriendschap van Dulfer die tijdens de Smooth Jazz Cruise is ontstaan, brengt Butler daarom nu weer in de spots en dat is sympathiek maar waarom zo ver van huis zoeken als je hier Ivan Peroti hebt, al jarenlang de vaste zanger in de band , die weliswaar aan de zijkant staat opgesteld maar toch altijd weer alle blikken op zich gericht weet te krijgen met zijn geweldig soul-strot. Het publiek vindt het allemaal prachtig en beloont Dulfer en haar fantastische band met een langdurig applaus.

Wie niet op tijd in de Maas kan zijn heeft een probleem want KARSU staat daar het publiek op te zwepen met een inventieve mix van muzikale Turkse ingrediënten, diverse jazz-stijlen en pop-invloeden en wie deze prachtige verschijning op het podium ziet stralen twijfelt er niet aan dat zijzelf nog het meest geniet. De waardering uit de zaal is groots. Het is het resultaat van jarenlang keihard werken en geloof in eigen kunnen met een zeer eigenzinnige werkwijze die sinds enige tijd opgepakt lijkt te worden door het grote publiek. Ze bedankt meerdere malen haar bandleden met een lieve knik of bewonderende blik. Hoe internationaal kun je het hebben wanneer deze Amsterdamse van Turkse afkomst, ‘Hijo de la Luna’ een Spaanstalige hit uit 1990 vertolkt dat door iedereen wordt herkend en meegezongen. Het lijkt een voorbode op de voetbalfinale die even later zal plaatsvinden en veel Engelse aanwezigen nu al duidelijk bezighoudt.

Terug in de Nile staat CORY HENRY te springen in een hevig opgewarmde zaal. Hij heeft blindelings de weg naar Rotterdam weten te vinden want vrijwel ieder jaar is de veelzijdige multi-instrumentalist te gast op het festival. Het is niet de New Power Generation die we hier aan het werk zien maar de geweldig opzwepende Funk Apostles. De nieuwe tracks die Henry en zijn band hier laten horen laat zien waar de inspiratie vandaan komt., Het brandnieuwe ‘Dancin’ Ain’t No Sin’ is een geweldig energieke floorkiller die de avond hiervoor tijdens het optreden van Jessie Ware zo nodig gemist werd. Henry wil even oefenen met het publiek. Een ‘rehearsal’ met vraag en response waarna het blijkbaar nog wilder kan. Als de beste funkstamper uit de eighties van Prince pompt hij bouncend en springend door de Nile en lijkt zelfs het grootste podium van het festival te klein. “Holy Ghost’ is het Sunday?” vraagt hij zich af. Wij hebben het einde van het optreden niet meegemaakt maar het zou niemand verbazen wanneer hij daar maandagochtend nog bezig was.

Het optreden is een absoluut hoogtepunt te noemen maar ondertussen staat de volgende band te trappelen om na een eerdere afzegging een visitekaartje af te leveren. THE BLACK PUMAS is de band waar vandaag iedereen naar uitkijkt. De Texanen onder leiding van frontman Eric Burton hebben inmiddels al de nodige draaiuren erop zitten. Het is dan ook snel gegaan met de carrière van de nog jonge muzikanten die inmiddels op eigen kracht moeiteloos nog grotere zalen kunnen uitverkopen dan deze allergrootste van het festival waar het vandaag moet gebeuren. Er kan werkelijk niemand meer bij als het optreden gaat beginnen. Het lijkt een op voorhand gewonnen wedstrijd maar toch is de gretigheid om vandaag een onuitwisbare indruk achter te laten absoluut aanwezig. Zelfs zo sterk dat Burton het aandurft om, wellicht wat overmoedig, een sprong tussen het publiek te wagen om vervolgens doodleuk met iedereen even te knuffelen en te poseren voor een selfie terwijl de band doorspeelt. Opvallend is de sterke set die slechts is samengesteld uit twee albums en waarvan het vorig jaar uitgebrachte ‘Chronicles of a Diamond’ het meest recente wapenfeit is. De muziek die zich aanvankelijk voornamelijk liet omschrijven als neo-soul heeft vandaag met deze geluidsafstelling toch veel meer weg van rock met een poprandje. Het is in ieder geval een geluid dat een steeds groter wordend publiek zal bevallen en vanuit commercieel oogpunt aantrekkelijk genoemd kan worden. Nu maar hopen dat ze nog lang eigenzinnig en vooral authentiek blijven en graag nog eens terugkomen op dit festival.

STING sloot het NN North Sea Jazz Festival op zondag 14 juli 2024 af in de Nile. Tijdens zijn optreden bracht het muziekicoon, als onderdeel van zijn STING 3.0 Tour, een selectie van zijn grootste hits naar Nederland.

Wij hopen er volgend jaar ook weer bij te zijn om drie dagen lang met foto’s en sfeerimpressies verslag te doen van het North Sea Jazz Festival 2025.

Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 1 en Verslag North Sea Jazz Dag 2