Bluesfestival De Doolhof: Een Succesvolle Tweede editie

Festivalverslag Bluesfestival de Doolhof

Gezien in: Openluchttheater De Doolhof Tegelen, op zaterdag 7 September 2024.

Tekst: Edwin van der Linden | Fotografie: Marco van Rooijen

Alle foto’s staan in het fotoalbum “Blues Festival De Doolhof Tegelen 2024”.

In het begin van september staat de blues al jarenlang centraal in Tegelen. Na het wegvallen van Buro Pinkpop is het nu voor de tweede keer op rij dat de Doolhof samen met de organisatie van het ‘Oppe Ruiver’ blues festival een festival organiseert. Was het vorig jaar allemaal nogal last minute met veel Nederlandse acts, is het nu een zeer internationaal programma met een grote variatie in stijlen. Het festival heeft 1 podium en 20 minuten ombouwtijd. Heerlijk om even wat eten en drinken te halen en wat te kletsen met blues vrienden en kennissen. Dit heeft toch wel mijn voorkeur ten opzichte van een volgepropte dag met overlappende podiums.

Strak om 1 uur begon Ralph de Jongh met zijn sessie. Ondanks de warmte had Ralph zijn blouse na de soundcheck weer aangetrokken. Zoals we gewend zijn van Ralph spatten de vonken er vanaf het eerste moment af. Geen moment rustig op het podium, bezig met zijn hele band en een set met eigen nummers als zijn hommage aan Harry Muskee ‘Harry’ en de Junior Wells cover ‘Snatch it back’. Bij veel nummers is een hoofdrol weggelegd voor gitarist Tim Birkenholz, wat een goede gitarist is dat.

Peer Gynt is voor mij een onbekende maar zeker iemand die ik ga volgen in de toekomst. Wat een fantastische opener is ‘Freddies Shuffle’. Het publiek weet direct wat voor band het is. Krachtige blues rock solo’s met hier en daar een showelement, al heeft hij soms wat veel noten nodig, less is sometimes more. Door ‘Cincinnati jail’ en Fleetwood Mac’s ‘Oh well’ kwamen er meerdere mensen van hun stoeltjes af om in de brandende zon de band van dichterbij te bekijken.

Kai Strauss and The Electric Blues Allstars spelen een veel traditionelere blues. Een Hammond is ook wel weer een genot na het geweld van Peer Gynt. Het is alweer twee jaar geleden dat hij zijn laatste album uitbracht en zijn show is niet veel veranderd ten opzichte van de laatste keer dat ik hem zag. Het wat oudere ‘Guest in the house of the blues’ blijft toch een van mijn favorieten, beetje funky beetje blues. De heupjes kunnen bewegen. Ook bij Kai ging de tijd te snel voorbij en hij wilde ‘that song’, (Paul Jobson op zang) graag nog spelen. Je moet maar het lef hebben om met een slow song als Freddie Kings ‘Same old blues’ te eindigen op een blues rock festival.

Weer compleet anders zijn Raphael Wressnig feat. Donniele Graves & Enrico Crivellaro Bij de eerste twee funky nummers is Graves nog niet op het podium maar grootheden Raphael en Enrico kunnen heel goed zonder haar. Wat een heerlijk nummer is de starter ‘No More Okey Doke’. New Orleans stijl, Funky, Soul maar door Enrico ook weer blues. Als Grave opkomt swingt het dubbel. Bij een nummer als ‘It’s your thing’van de The Isley Brothers weet je wat je krijgt, een mengsel van gospel, rhythm-and-blues en soul. Bij ‘Southern Fried Chicken’ konden zowel Raphael en Enrico nog eens laten zien wat ze kunnen, wat is dit een fantastische combinatie muzikanten. Het festival is tot nu toe zeer gevarieerd en vliegt voorbij, de helft van de dag zit er alweer op.

Een grote onbekende voor mij live is de Vargas Blues Band. De band wordt als Spaans neergezet maar alleen Vargas zelf is Spanjaard. Het is een internationaal gezelschap met zelf een Nederlandse drummer, Peter Kunst en om eerlijk te zeggen vond ik het wat tegenvallen ten opzichte van wat ik vandaag al gezien had. Het begin van de set was zelfs een beetje saai en eentonig toe noemen ondanks de solo’s van Javier Vargas. Bij ‘Whiskey woman and wine’ ging het tempo duidelijk omhoog. Dat had de set ook wel nodig. Bij ‘Blues magic’ gingen de remmen los en liet Vargas eindelijk zien wat hij kon. Uiteindelijk toch wel positief over de hele set.

Festivals programmeren steeds vaker hun belangrijkste act als een na laatste. Bij de Band of Friends was dit ook duidelijk te zien. Het publiek was naar voren gestroomd om te dansen op de band die ter nagedachtenis aan Rory Gallagher speelt. Na veel met wisselde gitaristen te hebben gewerkt zie je de laatste tijd toch wel en vaste band ontstaan met oud leden Garry McAvoy en Brandon O’niel. Gitaristen Jim Kirkpatrick en Paul Rose vullen de band aan. Beide zijn goed op elkaar ingespeeld en de solo’s vliegen om je oren. Na de start ‘Messing with kid’ kwamen ook een aantal eigen nummers van de band aan bod Het publiek kwam echter duidelijk voor Rory klassiekers als ‘Bad penny’ en ‘Shadow Play’. Wild dansend en meezingend was dit uur zo voorbij. Dit is duidelijk een Rory Gallagher lievend publiek en die hebben ‘Bullfrog blues’ en ‘Tattoo’d Lady’ niet nodig om een fantastische avond te hebben.

Afsluiter van het festival was Big Pete met zijn 13 – a Tribute to Lester Butler. Gelukkig was het grootste deel van het publiek gebleven al waren er wel wat gaten zichtbaar. Bij het podium bleef het gezellig druk. Helaas begon de band door wat problemen iets te laat en met de strakke sluitingstijd van 23 uur betekent dit ook een kortere set. Helaas was Alex Schultz er deze keer niet bij, maar met Sander Kooiman als vervanger komt dat natuurlijk goed. Verder bestond de band uit Johnny ‘Captain’ Morgan op drums, Mississippi’ Mike Hightower op bas en Zach Zunis op gitaar. Start was veel belovend met ‘Automatic’ al vroeg in de set. Een goede zet om het publiek naar je toe te trekken. Naast Lester Butler nummers kwamen ook covers aan bod. ‘Early in the morning’ werd een versie van bijna 10 minuten. Dat dit allemaal rasmuzikanten zijn bleek toen de versterker van Kooiman kapot ging tijdens een solo, een knik en de solo werd overgenomen Zunis. Zunis heeft een leuke manier van solo’s spelen. Hij loopt het hele podium over en lijkt te dansen, een genot om te zien. Dat het publiek kwam voor Lester Butler nummers als ‘Devils woman’ was duidelijk bij het applaus te horen. Aan het einde van set werd Enrico Crivellaro op het podium geroepen. Er volgde een fantastische afsluiting met 3 gitaristen op het podium.

Lou Giesen bedankte alle vrijwilligers en maakte meteen de twee eerste artiesten voor 2025 bekend, Dom Martin en de Leif de Leeuw band. Met dit in het vooruitzicht zal ook dat weer een fantastische editie worden. Noteer dus alvast maar in de agenda: zaterdag 6 september 2025 Blues Festival De Doolhof!