Verslag: Jos Verhagen | Fotografie: Walter Wouters
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Een mailtje met een vraag of Swing Wespelaar nog wel doorging nu hij niet meer in de Concertagenda stond, gaf reden om dit te controleren op de Site van Swing, en daar stond Swing gaat gewoon door. Door deze mail het programma nog eens doorgenomen en toen begon het toch te kriebelen. Ik had dat weekend weliswaar in Spa-Franchorchamp afgesproken met mijn VW-vrienden, maar besloot dat dit via een omweg langs Swing Wespelaar ging lopen. Het vrijdag programma bood met The Bluesbones, Monster Mike Welch en The Delta Generators een uiterst attractieve set up.
De Bluesbones, deze Belgische band is van internationale allure en kan zich op alle fronten meten met hun mede podium genoten deze avond. De stromende regen deze avond deed niets af aan het spelplezier dat The Bluesbones aan de dag legde. Hun optreden van van dusdanig niveau, dat het je de regen deed vergeten. Aangevoerd door de swingende baspartijen van Geert Boeckx en de staccato drums met heerlijk uithalen van Jens Roelandt, was het aan de drie solisten om te excelleren. En dat deden ze, de passie en intensiteit die zanger Nico De Cock, bij hun meest gestreamde nummer “Believe me” inzette was meesterlijk. Dit nummer was samen met “Why”, opgedragen aan hun overleden drummer Koen Mertens, een van de redenen waarom we The Bluesbones zo waarderen. Stef Paglia, toonde tijdens deze twee nummers dat hij zoveel gevoel in zijn gitaarsolo’s kan leggen. Toetsenist Edwin Risbourg de Hammond master trakteerde ons op magistraal spel. Dit alles samengevat in een setlist vol herkenning een super optreden wat werd afgesloten met het favoriete “The Devils Bride”.
Monster Mike Welch, had er duidelijk zin in en kwam voordat het tijd was al het podium op, hij kon niet wachten om te beginnen. Met zijn Europese touring band met Frabrice Bessouat (drums), Erkan Özdemir (bas) en Damien Cornelis (Hammond, piano) ontspon zich een waar bluesfeest. Waar hij bij Moulin Blues eerder dit jaar nog wat onwennig was op het podium, was daarbij Swing geen sprake van. Het leek erop dat hij het verleden definitief van zich had afgeschud en nu Monster Mike was. Dat nam niet weg dat hij wel stilstond bij de moeilijke tijd die hij had doorgemaakt na de dood van zijn vriend Mike Ledbetter. Hij eerde zijn voormalige kompaan met een mooie ingetogen uitvoering van “Time to move”, van zijn laatste album Nothing but time. Van dit album kregen we zo wie zo veel nummers voorgeschoteld waarbij Mike kwistig met zijn gitaarsolo’s het publiek vermaakte en met regelmaat het applaus en gejuich in ontvangst nam. Monster Mike verrastte met een van de beste optreden die ik dit jaar heb gezien.
De avond werd afgesloten door The Delta Generators, een band die ik sinds hun live album “Live at the Spire” hoog op het lijstje had staan om live te gaan zien. Zij waren dan ook de hoofdreden om naar Swing Wespelaar af te reizen. Door uiteen lopende omstandigheden had ik eerdere optredens van de band in 2022 en 2023 gemist. Big Mike Templeton deed wat ik van hem verwachte met zijn imposante verschijning, zijn krachtige zang, en mondharmonica spel het publiek inpakken. Jammer van het slecht front licht, zijn gezicht bleef het hele optreden verborgen onder zijn hoed. Het andere geheime wapen van de Delta Generators zijn de broers O’Neal; gitarist Charlie o’Neal, met zijn messcherpe solo’s zijn heerlijke slide en bassist Rick O’Neal, die het gehele optreden met een hand speelde, iets wat ik niet eerder gezien had. Samen met drummer Jeff Armstrong maakte zij Delta Generators klassiekers als “The night of the Johnstown Flood” en “The Devil Gun” tot een feest van herkenning. De set vol met nummers van hun nieuwe album “The lost year pt2. dat 9 augustus uitkwam , tot enkele nummers uit Brian Templeton’s verleden bij de Radio Kings en The Proven Ones. Mooi was ook het eerbetoon aan zijn overleden vriend bassist Willie J Campbell. Een top optreden kan niet anders zeggen en blij dat ik de omweg gemaakt had.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe