Bluesfestival Hoogeveen 2024: Verslag en foto's

Bluesfestival Hoogeveen 2024

De Tamboer, Hoogeveen
14 september 2024

Met Laurence Jones, Ten Years After, Julian Sas, Danny Giles, Emilly Hill, Chicago Blues Duo (Robbert Fossen & Thomas Toussaint), Ralph de Jongh, Richville en Feather & the White.

Tekst: Jos Verhagen | Fotografie: Marco van Rooijen en Gerrie van Barneveld.
Foto album Bluesfestival Hoogeveen 2024

Vakantie en een aantrekkelijk programma deden Blues Magazine afreizen naar Hoogeveen. We werden op onze wenken bediend: met een gezellig ingerichte buitentuin en negen bluesacts, verdeeld over drie podia, was er voor elke bluessmaak veel te beleven.

Het festival trapte af met het Chicago blues duo. Onder deze naam gaan Robbert Fossen en Thomas Toussaint schuil, en het bleek een perfecte opening van het festival. De twee ervaren musici kennen de klappen van de zweep als het gaat om een aantrekkelijke set neer te zetten. Refererend aan de rijke geschiedenis van de Chicago blues, vulden de akoestische gitaar, de mondharmonica en het donkere stemgeluid van Robbert elkaar perfect aan.

Een nadeel van drie podia is dat twee “must-see” bands soms gelijktijdig op het podium staan. Zo speelden het grote Nederlandse bluestalent Emily Hill en meester-gitarist Julian Sas tegelijkertijd. Ik gaf de voorkeur aan Emily Hill, omdat ik wilde zien of zij de verwachtingen, die zij in 2022 bij het Engel Blues Festival in Oss bij mij had gewekt, kon waarmaken. Dat deed ze: in een set waarin meer eigen nummers waren verwerkt, viel vooral de lenigheid van haar stem op en de vanzelfsprekendheid waarmee zij zich over het podium bewoog. Ze bevestigde dat haar uitverkiezing voor The Dutch Blues Awards volledig gerechtvaardigd is. Na afloop vertelde ze verheugd te zijn over deze nominatie en had ze ontzettend veel zin in haar optreden in Tivoli. Ze had zelfs nieuwe nummers ingestudeerd. Ik ben benieuwd hoe dat gaat worden, want het belooft spectaculair te worden bij de Dutch Blues Challenge 2024, met bands als Emily Hill, Five Dollar Shake, Meryn Bevelander Band en Mojo Hand.

Overtuigd dat Emily Hill het wel gaat maken, heb ik de laatste twintig minuten van Julian Sas nog meegemaakt. Met in mijn achterhoofd dat de opnames van zijn nieuwe album zijn afgerond, was het goed om te zien dat er nog geen enkele sleet op zijn gitaarspel zit. De solo die *Sugar Cup Boogie* inleidde was fantastisch, en het afsluitende *Hey Joe* was van ongelooflijke schoonheid. Julian Sas blijft een topper en een visitekaartje voor de Nederlandse blues.

Het is beschamend, maar ik kende Richville, oftewel Richard van Bergen, nog niet. Op de een of andere manier was deze zanger/gitarist nog niet op mijn radar verschenen. Wat hij, samen met gastdrummer Gert Servaes (Boogie Beasts), liet horen, was echter erg goed. De nummers werden ingeleid met herinneringen aan de rijke geschiedenis van de blues, zoals de herkomst van de bekende *Tush*-riff van ZZ Top, zijn kennismaking met R.L. Burnside. Een inspiratiebron want zijn muziek refereert aan de bluesman en die blues dat swingde en pakte je. Aan het eind kwamen Robbert Fossen en Thomas Toussaint het duo versterken bij een dampende uitvoering van Eddie Taylor’s *Bad Boy*. Een aangename kennismaking met bluesman Richard van Bergen.

Ondertussen was Ten Years After in de grote zaal al begonnen, met twee originele leden: Chick Churchill (keyboards) en Ric Lee (drums), en de bekende bassist Colin Hodgekinson en zanger/gitarist Markus Bonfanti. Deze laatste draagt een groot deel van de show; hij is een perfecte vervanger van Alvin Lee. Zijn zang en gitaarspel doen Alvin bijna vergeten, en zijn enthousiasme is aanstekelijk, net zoals de Ten Years After-klassiekers van weleer: *Change the World*, *Hear Me Calling*, *Love Like a Man*, *Little Schoolgirl*, *I Say Yeah* en het onvermijdelijke *Going Home*. Tussendoor was er een kleine akoestische set met twee nummers van hun eerste album: *Don’t Want You Woman* en *Losing the Dogs*. Ook speelde de band *The Hobbit*, waarvan de kenners weten dat er een drumsolo in zit. Inmiddels 79 jaar oud, maar Ric Lee blijft zijn mannetje staan achter de drumkit. Na *Going Home* kwam de band nog terug voor een toegift in de vorm van *Choo Choo Mama*.

Ondertussen was Ralph de Jongh op het buitenpodium al volop bezig. De tent puilde uit, waardoor ik het optreden van een afstandje bekeek, maar gezien de reacties en Ralph kennende, was het een feestje. Hoewel Ralph zijn speeltijd ruim overschreed, was binnen het duo Feather and the White met hun gruizige bluesrock en Laurence Jones al begonnen. Laurence had er zin in; zijn band was teruggebracht tot een powertrio met Jack Alexander Timmis op bas en Alan Taylor op drums, die garant staan voor een solide basis. Het laatste album, *Bad Luck & the Blues*, is van het stevige soort, en dat was precies wat we vanavond voorgeschoteld kregen. Geen gedoe, gewoon gas erop. Het vet rockende *Lonely Road*, met een knipoog naar Status Quo, waar hij in het voorprogramma stond, kreeg een speciale vermelding, want volgens Francis Rossi had het een Quo-nummer kunnen zijn. Er waren ook rustpuntjes, zoals de all-time Laurence Jones-klassieker *Thunder in the Sky* en zijn ode aan zijn voorbeeld met *Voodoo Child*. Een geweldige hernieuwde kennismaking met Laurence Jones.

Bluesfestival Hoogeveen, een festival om zeker eens terug te komen. Strak georganiseerd, met een mooie gevarieerde line-up, een fijne zaal, goed geluid en goed bezocht.