NN North Sea Jazz Festival 2024
Rotterdam Ahoy
Vrijdag 12 Juli 2024, Dag 1
Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 2 en Verslag North Sea Jazz Dag 3
Ook dit jaar was Blues Magazine van de partij tijdens het North Sea Jazz Festival om een impressie van het enorme evenement weer te geven. Maar liefst 46 edities zijn er al aan voorafgegaan en ook voor dit jaar is er weer een bijzonder breed scala aan diversiteit, stijlen en genres geselecteerd. Al wekenlang was de opwinding in de stad voelbaar en is met het North Sea Round Town de sfeer goed opgewarmd met een omvangrijk programma op allerlei interessante locaties in Rotterdam en naaste omgeving. 12, 13, en 14 Juli zijn dit jaar de dagen waar onder één dak de jazzmuziek uit het verleden, heden en de toekomst is gepresenteerd. Ruim 1300 musici verzorgden meer dan 150 optredens, verdeeld over 16 podia in en om Rotterdam Ahoy waar zo’n 85 tot 90.000 bezoekers de tijd van hun leven beleefden. Daarnaast was er voor de kunstliefhebber eveneens veel te genieten. Deze keer waren namelijk op drie verschillende verdiepingen galeries en tentoonstellingen te bewonderen waarin gevestigde namen maar ook aanstormend talent allerlei creatieve uitingen tentoonstelde. Blues Magazine richt zich voornamelijk op het muziekprogramma van het festival dat dit weekend onder de naam NN North Sea Jazz 2024 van start is gegaan…. We zullen de verslagen per dag gaan publiceren. Hier het verslag van dag 1 met o.a. D.K. Harrell, Shirma Rouse, Raye, Brittany Howard.
Tekst: Jeroen Bakker | Fotografie: Marco van Rooijen
Als EMILY KING rond vier uur aftrapt staan veel bezoekers nog in of rondom Rotterdam in de file. Het verkeer is mede door het slechte weer vandaag een grote bron van ergernis. De bezoekers die wel op tijd zijn horen in de Darling relaxt klinkende muziek van de Amerikaanse singer/songwriter die zowel uit de soul als uit de funk heeft geput met melodieuze en zelfgeschreven composities. Met haar ingetogen manier van zingen slaagt zij er desondanks vrij gemakkelijk in om de aandacht te pakken. Dit publiek heeft er ook nog eens zin in en laat het duidelijk blijken. In de muzikanten kring is er eveneens waardering en is zij bepaald geen onbekende. Zo maakten Nora Jones, John Legend en José James, die wij hier eigenlijk dit weekend toch wel hadden verwacht aan te treffen na de recente release van zijn album ‘1978’, eerder gebruik van haar diensten. Ook Brittany Howard die hier vandaag toevallig ook aanwezig is, en waarvan wij ook iets proberen mee te krijgen, maakte eerder graag gebruik van haar kwaliteiten. Vandaag laat zij zich slechts begeleiden door gitarist Randy Runyon met wie zij voornamelijk aandacht besteedt aan het laatstverschenen ‘Special Occasion’ waarvan ‘This Year’ en de akoestische titeltrack er uitspringen.
Het is zeker ook een ‘speciale gelegenheid’ voor KINGA GLYK die voor de eerste keer op dit festival staat met haar band en daar zoals zij meermaals laat blijken, heel erg gelukkig mee is. Het buitenpodium van de Mississippi is de plaats waar zij haar capriolen op de basgitaar vertoont. De Poolse muzikante kan het nauwelijks geloven dat ze hier mag spelen. Ze is vereerd met de grote opkomst zo vroeg op de dag van alle aanwezige liefhebbers die haar combinatie van jazz, funk en fusion luid en duidelijk weten te waarderen. Het is niet alleen instrumentaal want er wordt ook enige vocale publieksparticipatie gevraagd in het avontuurlijke ‘Fast Life’ van haar onlangs verschenen album ‘Real Life’.
Voor de liefhebbers van Marcus Miller en Stanley Clarke is dit aanstormende talent niet slechts ‘een plan B’ wanneer de heren eens een jaargang van NSJ mochten willen overslaan, maar echt een absolute must. Glyk kunnen we altijd bellen want ze komt zeker.
Terwijl het buiten maar nauwelijks droog blijft is de Congo-tent volgestroomd met publiek voor het optreden van SAMMY RAE & THE FRIENDS, het gezelschap dat zichzelf als een familie beschouwt maar dan wel een familie die bestaat uit dromers en kunstenaars. “Zo fijn om zo ver van huis te zijn maar toch de liefde te voelen”, aldus de stoere frontvrouw die haar kwetsbare kant toont. Ze ziet de wereld soms door een roze zonnebril terwijl ze zich energiek springend over de gehele breedte beweegt. Ook hier wordt vocale bijstand van het publiek gevraagd tijdens ‘It’s All Good’ dat wordt meegezongen terwijl het debuutalbum nog niet eens is uitgebracht. Het is niet altijd even strak gespeeld maar het enthousiasme vergoedt veel. Voor diepgang ben je hier ook aan het verkeerde adres maar positiviteit is er volop zoals in ‘Luck of the Draw’ dat voor de eerste keer gespeeld wordt en handelt “over een slechte dag die je soms geheel buiten je schuld om kunt hebben”. Kijk, daar kunnen we wat mee. Wij laten de gezellige folk- en pret-funk voor wat het is want boven op het terras is nog een ander fijn feestje.
Het is namelijk een vaste traditie om de leukste Vrijmibo van het jaar bij te wonen op het dakterras van de Tigris want daar is GERARD EKDOM’S FUNKY WEEKENDTRIP van start gegaan en daar kun je een biertje uit een koel glazen flesje drinken. Hij oogt fris, energiek en duidelijk klaar voor zijn overstap naar een andere radiozender. De Schatkelder waarin hij zijn prachtige muziekcollectie bewaart is eindelijk volledig opgedroogd na een ernstig vochtprobleem en uit al het moois dat hiij daar heeft opgeslagen heeft Ekdom dan toch nog een fijne playlist weten te selecteren zoals hier te horen is. Wat te denken van ‘Me, Myself & I’ zoals we die van De La Soul kennen en waarvan iedereen de tekst lijkt te kennen om vervolgens door de draaien in the mix met ‘Long Train Running’ van The Doobie Brothers.
Terwijl hij draait staat OLIVIA DEAN, in Nederland, toch wel ‘zijn ontdekking’, op dit moment enkele tientallen meters verderop te spelen. Hij draaide vorig jaar haar ‘Dive’ regelmatig op Radio10 waarmee snel een plekje op het festival werd afgedwongen. Er kan in een jaar tijd veel veranderen, Ekdom is overgestapt naar Veronica en Dean staat na haar optreden van toen in de Darling nu in de veel grotere maar goedgevulde Maas, Als een komeet, nee ‘UFO’ omhoog geschoten opent zij met ‘OK Love You Bye’. Vorige week bracht de Messy-Tour haar op Down in the Rabbit Hole en daarvoor zelfs het grote Glastonbury. Het heeft haar zelfvertrouwen duidelijk goed gedaan. Ze is hard bezig om naam te vestigen met haar introverte, soms zeer persoonlijke maar ook pakkende popliedjes. Vorig jaar nog hevig geïnspireerd door Lizzo, nu bijna zelf in staat om de grootste zaal uit te verkopen. Ze had duidelijk niet verwacht dat het zo druk zou worden. “Ik weet nog van vorig jaar dat ik bloednerveus was en dacht “Damn, this will better be good”, ze moet er zelf om lachen en steelt vervolgens wederom de harten van het publiek.
Iemand die sinds enige tijd ook de harten steelt van het Nederlandse publiek is D.K. HARRELL die met zijn band hier aan een ware zegetocht is begonnen. In de Congo is al ruim voor aanvang geen enkele mogelijkheid om nog een goed plekje te veroveren. Er wordt namelijk verwachtingsvol uitgekeken naar deze nieuwe ‘ambassadeur van de authentieke blues’ en aangezien hier het aanbod op blues-gebied ieder jaar meer en meer lijkt af te nemen is de grote drukte verklaarbaar.
D.K. HARRELL is hier dan ook ‘The Right Man‘, naar zijn vorig jaar verschenen debuut-album, op de juiste plaats, Van super-funky naar intense slow-blues, hij draait zijn hand er niet voor om. “I take My lovin’ from Spain to Tokyo, from North Sea Jazz to Ohio” wordt ontvangen met groot enthousiasme tot ver buiten de tent waar op Congo Square alles via een groot scherm is te volgen. Hij lijkt bijkans de tentharingen, of eigenlijk palen uit de ouderwets swingende Congo-tent te knallen.
Met lieve woordjes weet hij ieders blues-hart diep te raken en is zich terdege bewust dat zijn grote held B.B. King zo vaak op dit festival te zien was: “Ik moet zeggen, het is als een droom die uitkomt om op dit festival te mogen spelen, Ik ben speciaal voor jullie naar Rotterdam gekomen om de ‘D.K. Harrell-blues’ te spelen”, aldus de jonge player.”Hello Trouble, You’re looking mighty good today.” Met eenzelfde houding als B.B. King in zijn beste jaren, zelfverzekerd, ondeugend, stijlvol en charmant, ingetogen spelend tot uitbundig solerend, De tent en band genieten samen tijdens zijn liedje over een vrouw, ze heet ‘Honey, like a Queen Bee’ maar ‘Honey, Ain”t So Sweet’. Het blijkt gedurende dit festival een uniek moment te zijn waarop deze keer de vrouw in plaats van de man nu eens de boosdoener is. Harrell plaatst vervolgens zijn meisje op een voetstuk in het soulvolle ‘You’re A Queen’ waarin hij ondanks zijn jonge leeftijd heel goed weet hoe hij haar dient te behandelen.
Toch zal North Sea Jazz 2024 dit weekend de boeken ingaan als het festival waarin heel veel vrouwen vanaf het podium op openhartige wijze bijzonder vervelende ervaringen met mannen tot in detail openbaar maken. Harrell is zich er allemaal nauwelijks van bewust en start een onschuldige battle tussen de aanwezige mannen en vrouwen. “Rotterdam, do you feel like singing??”, klinkt het enthousiast waarbij eerst de dames, daarna de mannen “From the bottom to the hip”, vocale bijstand verlenen waarna Harrell vervolgens de dames de eer gunt maar waar uiteindelijk de volledige tent als winnaar uit komt lopen. Maatschappelijk engagement is aan D.K. niet besteed maar wedden dat we hem hier tussen al het ‘vrouwelijke geweld’ nog eens terug zien?
Bovengenoemde maatschappelijke betrokkenheid in woord en muziek zal op een later tijdstip centraal staan in diezelfde Congo al wordt het geen vermakelijk uurtje. Zoals iedere editie van North Sea Jazz is er namelijk een artiest gekozen om gedurende het gehele festival een eigen programma samen te stellen. De keuze van dit jaar om MESHELL NDEGEOCELLO die eer als Artist In Residence te gunnen is daarom zonder meer gerechtvaardigd. De Amerikaanse zangeres, multi-instrumentalist en componist lijkt werkelijk in ieder muzikaal genre uit de voeten te kunnen. Daarnaast is de veelzijdige muzikante een activiste die taboes doorbreekt, bekend is haar uitspraak: “I’d fuck your brother, but I’d marry your sister”, en zich sterk maakt voor alles wat mensenrechten betreft. Vanavond is haar eerste presentatie hier te zien. Voor de gelegenheid heeft zij een indrukwekkend stel muzikanten om zich heen verzameld waarin wij Tom Skinner achter de drumkit spotten. De nog betrekkelijk jonge percussionist heeft zich de afgelopen jaren laten zien als een van de meest baanbrekende en muzikaal gezien ook grensoverschrijdende artiesten in de jazz en aanverwante stijlen. De mede-oprichter van Sons of Kemet en collega in het experimentele The Smile van Radiohead-voorman Thom Yorke is daarmee iemand die zich probleemloos weet te schikken in een rol binnen dit team. Het maakt het er voor de willekeurige festivalganger niet gemakkelijker op wanneer de muzikanten samen op zoek gaan in het experiment en zich daarbij volledig lijken af te zonderen voor het publiek. Het lijkt soms zelfs daadwerkelijk jazz-muziek en het lijkt verrekte lastig om daar met volle aandacht van te kunnen genieten. Het rumoer in de tent komt soms zelfs boven de muziek uit. Wanneer NDEGEOCELLO haar bas erbij pakt en het volume opschroeft is het probleem snel opgelost. Bij het gevoelige ‘Feel Like Makin’ Love’ dat in de jaren zeventig een hit was van Roberta Flack is er zowaar enige herkenning en wordt er daadwerkelijk ook geluisterd. Het is een van de vele mooie composities van Eugene McDaniels die vanavond centraal staat in dit programma. Ook hij was een geëngageerd figuur die zich sterk maakte voor mensenrechten en helaas zijn veel onderwerpen van toen nog steeds actueel. Naast dichter en activist James Baldwin wordt ook Larry Neal, een spil in de zwarte kunstbeweging, onder de aandacht gebracht maar het lijkt veel bezoekers te zijn ontgaan omdat de Congo ook een prettige plek is om je Soul Food, Pizza-punt of Mexicaanse hapje te nuttigen. Het gaat voor even de goede kant op tijdens ‘Uhuru Sasa’ uit de beginjaren zeventig dat gevoelig wordt gezongen door Andy Bey maar het is hier vanavond helaas niet de juiste locatie voor de artiest die al zo vaak en op vrijwel ieder podium van dit festival ooit eens heeft gespeeld. Gelukkig krijgt ze later dit weekend de mogelijkheid om nog iets van haar vele kanten te laten zien op het festival.
Eugene McDaniels was ook voor Aretha Franklin een belangrijke bron van inspiratie maar het bleef slechts bij enkele composities die zij uiteindelijk van hem zou gebruiken. De muziek van The Queen of Soul staat vandaag centraal in de show van SHIRMA ROUSE & THE ORCHESTRA OF THE NETHERLANDS ROYAL AIR FORCE. Het grote podium van The Nile is maar nauwelijks groot genoeg om een plaatsje te bieden aan het 48-koppige gezelschap. De zangeres heeft op dit festival vaker geacteerd maar dan voornamelijk in dienst van andere mooie artiesten. Vandaag is het haar show waarin zij weliswaar in het middelpunt van de belangstelling staat maar waarin nog maar weer eens duidelijk wordt wat een geweldig oeuvre Franklin tot stand heeft gebracht tijdens haar leven. Rouse is al vanaf haar jeugd bekend met de vele liedjes van haar heldin. Zij heeft zich als het ware gespecialiseerd in de soul van Aretha en vult daar moeiteloos iedere avond de mooiste theaters mee. Een eerbetoon aan The Queen of Soul is een enorme uitdaging gebleken maar wanneer ‘You Make Me Feel Like A Natural Woman’ zo krachtig wordt uitgevoerd met dat geweldige orkest dan blijkt dat niemand in Nederland dit beter had kunnen doen.
Al ver voor aanvang staat er al een grote groep fans tegen het voorste hek te leunen. Zij komen hier ondanks het grote muzikale aanbod vandaag duidelijk voor één artiest en dat is RAYE, de zangeres die vorig jaar op één avond maar liefst zes BRIT-awards in de wacht wist te slepen en zich daarmee plotseling in een illuster rijtje begaf van namen als David Bowie, Oasis en Michael Jackson. Het verhaal is er een van een dame die met een ijzersterke eigen wil de grote platenbazen een dikke middelvinger toonde door geheel in eigen beheer het eerste volwaardige album te maken waar zij al zo lang van droomde. Met ‘My 21st Century Blues’ heeft zij een zeer persoonlijk verhaal omgezet in muziek waarin dance, R&B, pop en ook jazz op subtiele wijze in elkaar overvloeien. Na een eerder optreden op Lowlands en het vorige week gehouden Down The Rabbit Hole kon ook North Sea Jazz niet achterblijven. De Nile heeft met de Britse Rachel Keen, zoals zij eigenlijk heet, vandaag een grote afsluiter die geen introductie behoeft. Het optreden wordt dan ook zonder aankondiging gestart door de stijlvolle in wit geklede muzikale begeleiders. Op een verhoging staat een drumstel opgesteld met daarnaast een uitgebreide percussie-set. In de hoek bevindt zich de toetsenist die het geheel regisseert en allerlei geluidseffecten de zaal in slingert. Rechts staan de vier blazers terwijl de zangeres wordt geflankeerd door een bassist en gitarist.
Het moment dat de eerste tonen van ‘The Thrill Is Gone’ worden afgevuurd op de zaal, worden de eerste flauwgevallen fans al afgevoerd. Wat nou ‘Thrill Is Gone’? Het is dan ook een overload aan emoties die hier loskomen. Het is ‘Hard Out Here’ aldus de zangeres die zichzelf introduceert als een ‘drama-queen’ en met haar publiek binnen enkele minuten een intieme band wilt creëren waarin de meest persoonlijke zaken op tafel worden gegooid. Wie haar verhaal enigszins kent weet dat dit niet bepaald kinderachtig is waarin helaas velen zichzelf zullen herkennen. Het zal dan ook niet de eerste keer zijn dat er tranen vloeiden tijdens ‘Ice Cream Man’ wanneer zij vertelt hoe “zijn ijskoude handen mijn lichaam raakten” en “de prijs die daarvoor nu betaald wordt”. Het is wel heel veel wanneer je iemand voor de eerste keer ontmoet. Met verleidelijke poses, daarbij bewust van de grote schermen aan weerszijden van het podium, bespeelt zij de zaal. James Brown zong ooit eens op ditzelfde festival ‘It’s A Man’s World’. Zou ze zich hiervan bewust zijn? RAYE benadrukt de indrukwekkende tekst nog eens extra met haar indrukwekkende vocale bereik in haar vertolking van de klassieker. Het is een intens gebeuren maar eerlijk gezegd is enige afstand tussen artiest en publiek soms best prettig.
De mannen van Team Blues Magazine kiezen er dan ook voor om alles eens rustig op een rijtje te gaan zetten. Er volgen tenslotte nog twee intensieve dagen op het festival. Verslag van deze dagen volgen!
Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 2 en Verslag North Sea Jazz Dag 3
Fotogalerij
Fotografie (c) Marco van Rooijen.
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum “North Sea Jazz 2024”.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe