Tekst: Jos Verhagen
Foto’s: Keery Irvine
(Let op: alle foto’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Toen ik 2018 de eerste keer dit festival bezocht hoorde je op elke straathoek Rory Gallagher, nu 6 jaar verder bij mijn vierde bezoek aan dit festival was dit anders, veel bands spelen naast nummers van Rory ook werk van de andere Ierse blues helden Gary Moore, Thin Lizzy, Van Morrison, en opvallend ook veel Lynyrd Skynyrd. Ik heb tot zondag moeten zoeken om een band te vinden die alleen Rory Gallagher op het repertoire had staan. De vier jongens van the Schlacks, jonge broekies uit de omgeving van Ballyshannon die de herinnering aan Rory levendig hielden. Voor het Festival maakt het niet uit met optredens van 44 verschillende acts was er voor ieder wat wils.
Het festival openende op Rory’s Place met Gerry Quigley and the Shinkickers, het is heerlijk om Gerry helemaal te zien opgaan in zijn gitaarspel, en zijn bijzondere dubbel neck gitaar. Rory songs werden afgewisseld met Pink Floyd en eigen werk, zeker de twee nummer van zijn aankomende nieuw album waren prachtig vol smaakvol gitaarwerk. Na dit optreden op naar het Theatre van Ballyshannon, waar The Aiden Pryor band, The Zac Schulze gang en Peter Price de opwachting maakten. Over Aiden Pryor kan ik kort zijn het geluid in de zaal was belabberd, heb je zoveel voor bereidingstijd dan moet het toch lukken om een drumstel af te stellen, de zang te zacht en de gitaar te hard.
Peter Price, deze Engelse gitaar virtuoos, vermaakte het publiek met verhalen en muziek van Leadbelly, een artiest die door Rory Gallagher erg werd bewonderd. Met virtuoos gitaarspel, met handzettingen waarvan ik alleen maar kan dromen vermaakte hij het aanwezige publiek. Hoogtepunt Out on the Western Plain, uitbundig meegezongen door het publiek.
Na dit mooie akoestische optreden kwam wervelwind Zac Schulze Gang op het podium en hij knalde er een ongenadige en geoliede set blues rock uit waarin tal van Rory nummers naast eigen werk, zoals de Ballyshannon blues, hole in my pocket, walking the dog. Twee jaar geleden zat ik met een paar vrienden in de Bullfrog bar op donderdag avond waar Zac voor het eerst optrad in Ballyshannon, dat optreden was de start van hun roem in Ballyshannon en de rest van de wereld. Stormenderhand veroveren zijn de Blues wereld wat hun o.a. al leidde naar het Crossroads festival in Los Angeles. Verpletterd door wat we gezien hadden was de standaard gezet.
Naast alle café en plein concerten kent het Rory Gallagher festival ook de Big Top, een grote tent met top blues acts uit de hele wereld, aangevuld met de lokale grootheden als Johnny Gallagher en Pat Mc Manus. Op de vrijdag gaf Johnny Gallagher de aftrap met zijn Boxtie band, zijn bluesrock met referenties naar Status Quo, zorgt altijd voor een feestje en op de klanken van The Cowboys of the Deep blues Sea danste het publiek door de tent. Als tweede trad Albert Cummings het strijd toneel. Ik had erg uitgekeken naar dit optreden, zijn laatste twee albums waren van ongekende schoonheid en zijn met country rock doordrenkte blues maakte bij mij wat los. Als volleerd muzikant taste hij het publiek af met wat verschillende nummers om na een nummer of vier door de hebben wat het publiek beviel ondersteunt door de expressieve drummer Warren Grant, en dat door te trekken in een puik optreden. Als afsluiter stond Uli Jon Roth geprogrammeerd. tien jaar geleden was hij ook al eens te gast op dit festival. Waarschijnlijk was hij toen goed bevallen. Hij kon mij niet bekoren, zijn interactie met zijn band was matig, de toeten totaal niet te horen, en zijn eigen zang capaciteiten zijn beperkt. Gitaarspelen daar en tegen kan hij wel, op zijn kunstzinnig vormgegeven gitaren. Hij speelde veel nummers van het In Trance album van de Scorpions maar dan overgoten met een prog rock sausje dat mij geen ingang vond.
De zaterdag was een avondje voor de lokale Ierse helden Pat Mc Manus en The Band of Friends met Rory bassist Gerry McAvoy. Tussendoor was Erja Lyytinen geprogrammeerd, en nu had ik over deze laatste enige scepsis of zij bij Het Ballyshannon publiek in de smaak zou vallen. Nu ik kan zeggen dat deed ze, vol vuur en passie bracht ze haar vette slides en haar enthousiasme werd door het publiek opgepikt. Opgewarmd door Pat Mc Manus die naast Rory ook de andere Ierse blues held Gary Moore in ere houd. De man is groot fan van Gary, en dat bleek uit een prachtige uitvoering van Parisienne Walkways. De Avond werd afgesloten door The Band Of Friends met dit keer de uit Chicago afkomstige zanger gitarist Davy Knowles en de Schotse David Cowen op toetsen. Na wat inleidende beschietingen met nummers van Davy Knowles en The Band of friends sloeg de vlam voor het eerst in de pan bij de Rory tracks Moonchild en Bought and Sold. Het zou de opmaat worden meer een memorabele avond waarbij ik het publiek nog nooit zo uitbundig heb horen meezingen. Zou het dan toch zijn dat het gemis aan Rory’s nummers waar ik eerder over memoreerde die lont in het kruitvat is geweest. De passie en hartstocht waarmee A million mile Away werd meegezongen verbaasde ook de band. Deze uitbundigheid zette zich voor bij Bad Penny, Tattooed Ladie, en meezingers bij uitstek Th Bullfrog Blues en het afsluitende Shadow Play. Wat een feest die zelfs de anders zo stoïcijnse Gerry McAvoy het publiek in lokte.
De Zondag Was de avond waar alle Nederlanders op gewacht hadden, DeWolff zou het festival in de Big Top afsluiten en een ieder was dan ook zeer benieuwd hoe ze het eraf zouden brengen. Nine Below Zero deed de aftrap de zeven mans formatie met een fijne saxofoon die afwisselend met de mondharmonica de nummers van een extra bluesy laag voorzag was goed te pruimen. Na afloop sprak ik een mopperende kenner die verbaasd was over at de set vooral uit goed in het gehoor liggende covers bestond i.p.v. hun eigen werk. Canned Heat, met de 78 jarige Tito de la Parra, op drums als origineel lid wist precies hoe je het publiek moest inpakken, openend met twee van hun grootste hits, Going to the country en On the Road Again” hadden zij gelijk het publiek achter zich, waarbij ook de nummers van nieuwste album Finyl Vinyl goed in de smaak vielen, het is dan ook een goed album. Na een korte pauze was het tijd voor DeWollf die hun show openden met the Night train, in mijn ogen geen beter nummer om de show mee te openen, helaas viel het optreden daarna even wat in door een te lange gitaarsolo van Pablo. Ze pakte het daarna echter goed op uitleggend dat ze uit de States kwamen waar, primeur, zij hun nieuwe album net afgerond hadden in The Muscle Shoals studios’ en nog wat last van een jet lag hadden. Het was de aanzet tot een machtige apotheose waarbij ze gedrieën alles uit de kast trokken. de kakafonie aan geluiden die Robin Piso uit zijn Hammond weet te toveren en opgezweept door Luka en Pablo van de Poel lieten zij het publiek verbaasd en in extase achter. Een onwezenlijke muzikaliteit en vakmanschap, je was die avond trots dat je een Nederlander was, DeWolff kwam zag en overwon.
Na nog een afzakkertje met Mark Black was het festival weer ten einde, en was het mede door het mooie weer van vrijdag en zaterdag een ongekend muziek feest met top act in The Bigtop, en met 44 bands te veel om allemaal te kunnen zien. Toch enkele bands die met opvielen, het geweldige Ol’Times, het verrassende The Banshees, doorgewinterde rockers als Mark Black, Davy K project en de lokale held The Ciaran Hodgins band uit Donegal.
Foto: Mathieu Pouwels
Foto album van Ballyshannon 2024:
The Banshees
Pat McManus
Erja Lyytinen
Canned Heat
Uli Jon Roth
Nine Below Zero
Band of Friends
Johnny Gallagher
DeWolff
Rory’s Statue
Ook genoten dit jaar in ballyshannon en zeker van the Schlacks donderdag in Sean Og’s Pub. Denk niet ouder dan jaar of 17 en speelde op ongelofelijke manier Taste nummers (eind jaren 60.) Tot mijn verbazing zong het publiek van rond dezelfde leeftijd als de band al die oude nummers woord voor woord mee. maw er zit nog steeds toekomst in rory zijn muziek. Peter Price zondag vroeg in Melly’s pub gezien. fantastisch muzikant en entertainer. Heerlijk rexed festival. Zo zou het eigenlijk overal mogelijk moeten zijn.
Fantastisch verslag Jos
Thx
En hele mooie Foto’s Keery Thx
En mooie Foto’s Keery Thx