Format: CD, Vinyl, digital
Label: J&R adventures
Release: 14 juli 2024
Tekst: Louis Lena
Eindelijk. Zeven jaar wachten. Maar daar is Black Country Communion weer. En hoe!! Glenn Hughes, Joe Bonamassa, Jason Bonham en Derek Sherinian hebben gelukkig de tijd gevonden om samen weer de studio in te duiken. Net als hun eerdere albums hebben ze de productie in handen gegeven van Kevin Shirley. De verrassende titel is V, maar mocht je denken dat er over de rest ook niet lang is nagedacht: fout. Het mooie is dat hier vier top muzikanten aan het werk zijn, die het collectief boven het individu hebben kunnen plaatsen. Kevin Shirley is erin geslaagd alle talenten (en die zijn er in overvloed) maximaal uit de verf te laten komen en het als een echte band te laten klinken.
Als je de voorafgaande albums kent, zal de sound niet ontzettend verrassend zijn. Maar, en daar onderscheidt V zich van zijn voorgangers, er wordt constant een hoog niveau gehaald. Ik kon geen zwak nummer op het album ontdekken. Vaak hoor je hardrock van Hughes (Black Sabbath/Deep Purple) en Bonham (Led Zeppelin) in de nummers terug, in enkele andere heeft de bluesrock van Joe Bonamassa de boventoon. Maar het viertal slaagt er prima in om er een eigen herkenbaar geluid aan te geven, zeker ook door de keyboards van Sherinian die erg prettig aanwezig zijn.
Op het album tien nummers:
1. Enlighten – lekkere rif, stevig, goeie onstuitbare zang
2. Stay Free – opent als een ZZ Top nummer, soms wat bombastisch, een damesbackground koortje, uptempo.
3. Red Sun – een Soundgarden intro, mooie baslijn
4. Restless – een bluesy ballad. Een intens nummer waarin de kwaliteiten van Hughes en Bonamassa weer bovengemiddeld uit de verf komen
5. Lettin Go – hoekig/funky Bona zet nog een tandje bij, dat laat Bonham niet op zich zitten en schakelt ook bij
6. Sky Away – begint wat mysterieus, een mooi rustig nummer met een lekkere gitaarsolo
7. You’re Not Alone -rockt stevig, Sherinian is prominent aanwezig, en een blazende bas
8. Love and Faith – een intro op keyboards, kon van Zeppelin zijn. Bonamassa zingt hier mee, voor mij het mooiste nummer op het album
9. Too Far Gone – uptempo waarin alle sterke ingrediënten stevig aanwezig zijn
10. The Open Road – mooie afsluiter/heerlijke solo aan het eind en Bonham mishandelt zijn drumstel nog maar eens
Black Country Communion – V, een totaal waarin de rockmuziek van enkele decennia geleden in een mooie, nieuwe jas is gestoken. Voor mij mogen ze VI volgend jaar uitbrengen als ze daar tenminste de tijd en energie voor kunnen vinden. Het is immers bijna een wonder hoeveel power Hughes er op 71-jarige leeftijd nog in legt. Uit interviews met de band valt op te maken dat ze het graag live willen laten zien. Te hopen dat ze onze regio dan ook willen aandoen.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe