DOCTOR VELVET – ‘NEW BREED’
Label: Wap Shoo Wap Records
Datum Release: 4 Oktober 2024
Waar Femke Halsema tijdens haar eerste ambtstermijn als burgervrouw van Amsterdam niet in slaagde heeft een stel enthousiaste muziekliefhebbers het voor elkaar gekregen om het ingekakte uitgaansleven in de hoofdstad, onder het mom van “Mess around to the Mokum Sound!”, eindelijk weer eens van enig nieuw elan te voorzien. Hadden we eerder al kennis kunnen maken met de DJ-avonden en maandelijkse concerten waarin aanstormend talent allerlei bruut heerlijke en vooral radio-onvriendelijke subgenres op het publiek losliet, wordt er na enkele eerdere releases wederom een spectaculaire geluidsdrager op het Wap Shoo Wap-label uitgebracht. Deze keer is het DOCTOR VELVET, een jonge Rhythm-‘n-Blues-band dat met het onlangs verschenen ‘New Breed’ voor een frisse wind…. Herstel: met een ongenadig gure en niets ontziende storm de herfst inluidt en met een enorme dosis energieke Rock-‘n-Roll, vuige Punk en sexy Bugaloo onuitwisbare indrukken gaat achterlaten…
Tekst: Jeroen Bakker
De middelbare school was de plek waar Jerome de Vijlder en David Grutter elkaar ontmoetten en terwijl de docenten met alle mogelijke moeite probeerden om een zekere toekomst voor deze jonge gasten te kunnen waarborgen, droomden de twee ervan hoe ze in zo een kort mogelijke tijd met hun band de wereld zouden veroveren. Hoewel het vizier weliswaar op de toekomst was gericht, bleek een gedeelde en ook enorme liefde voor muziek uit de tijd waarin hun grootouders en zelfs hun overgrootouders zich lieten gaan op de dansvloer. Met name de dansbare Rock-‘n-Roll zoals die indertijd uit smoezelige schuren afkomstig moest zijn, leek hen wel wat. Vooral die waarin de fundamenten van de latere Punk al enigszins vielen te ontwaren zoals bijvoorbeeld The Sonics dat zo goed lieten horen en wat zelfs toen al als obscure muziek werd omschreven. De jongens wisten tijdens die verloren uren op school al precies hoe het moest klinken en hoe het er uit zou zien.
Zo is de basis voor ‘New Breed’ al lang geleden ontstaan maar kreeg de band pas echt vorm op het moment dat Alex Figueira en Arend Bouwmeester de gelederen kwamen versterken en er optredens volgden in binnen- en buitenland. Het is een belangrijke leerschool gebleken waar nu de vruchten van worden geplukt.
Het eerste dat dan ook opvalt bij beluistering van dit debuut is de overtuigende manier waarop de muzikanten samenwerken en elkaar feilloos aanvoelen. Of het nu aanstekelijke Rockabilly is of opzwepende Rock-‘n-Roll, net zo gemakkelijk wordt er doorgeschakeld naar een broeierig warme mix waarin Blues, Texmex en Latin vibes samensmelten. Knap ook hoe elkaar de ruimte wordt gegund voor een fraai staaltje percussie of een fijne sax-solo die soms doet denken aan de manier waarop Steve Berlin die rol zo prachtig weet te vervullen in Los Lobos, altijd in dienst van het liedje, opvallend maar nooit overheersend. Voorafgegaan aan de release van het debuutalbum viel die Zuid-Amerikaanse toonzetting al op met het uitbrengen van de single ‘Road To Nowhere’ waarop een gastbijdrage te horen is van Tito Ramirez, de Spaanse Soul- en Bugaloo-zanger en een ware meester in het genre. De productie is in vertrouwde handen van Paul Willemsen, een naam die je vaak tegenkomt als het gaat om het weergeven van de juiste sfeer en klanken die zo essentieel zijn bij schurende muziek zoals deze. Ongepolijst maar precies genoeg voorzien van ruwe randjes zoals het stemgeluid van zanger David Grutter in het gevoelige ‘Fool’s Desire’, een meeslepende ballad waarin Doctor Velvet zich drie minuten van een gevoelige kant laat zien.
Het opzwepende ‘Messed Up’ is voorzien van een ronkende sax en frivole pianoklanken waarna voor even gas wordt teruggenomen voor slow dancing in ‘The Snakepit’ waarin alle ruimte is voor uitbundig gitaarwerk en de liefhebbers van Surf- en Twang-geluiden op hun wenken worden bediend. Allerlei invloeden lijken binnen drie minuten bij elkaar te komen in het swingende ‘Bad Luck Baby’ dat, voorzien van een venijnige gitaarsolo, in het verlengde van ‘What I’d Say’ niet bepaald zou misstaan in het oeuvre van de grote Ray Charles. Het is een spectaculaire roadtrip geworden waarin allerlei stijlen voorbijkomen. Je ziet de tourbus van Doctor Velvet als het ware in een heel scherpe bocht op slechts twee wielen afslaan om in rap tempo van Atlanta via Louisiana uiteindelijk in Austin, Texas te belanden om na een goedkeurend knikje van Mr. Jimmie Vaughan de reis te kunnen vervolgen richting Mexico.
En ook al belooft de waarzegster in het onheilspellende ‘Blue Moon Caravan’ weinig goeds voor de toekomst, dit sprankelende debuut is een ijzersterke basis voor deze jonge gasten die over genoeg flair en swagger beschikken om die droom van toen te realiseren.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe