Good Intentions Gone Bad – CD, vinyl, digitaal – verschijnt 19-07-2024 op Alligator Records
Recensie: Arthur ter Avest
De 65-jarige Chris Cain brengt met ‚Good Intentions Gone Bad‘ zijn 16de plaat uit, en wat voor één! De plaat is geproduceerd door de vermaarde muzikant Kid Andersen (Rick Estrin & the Nightcats), die op een aantal nummers ook bas, (akoestische) rhythmgitaar, toetsen en percussie speelt.
In het afsluitende 13de nummer zingt Chris: ‚I’m God thankful, that he brought you into my life‘. Ik denk dat het daar over Melba gaat, zijn Gibson 335 die hij sinds 1990 speelt. Ondersteund door Tommy Castro als tweede stem, jubelt hij het uit en de gitaar doet de rest, zoals deze dat gedurende de hele plaat doet. Deze Chris Cain is wat mij betreft echt een fenomeen, een bluesmuzikant zoals hij vindt je niet op iedere straathoek.
Op acht van de dertien nummers doet een blazerssectie mee, wat de klankkleur positief beïnvloedt, daarnaast natuurlijk piano en verschillende orgels, expressief drum- en percussiewerk en hier en daar een tweede stem die de boel opkrikt. De dynamiek op de plaat is aangenaam, een ballade wordt gevolgd door een meer uptempo nummer en de bluesier nummers worden opgevolgd door wat jubelender stukken. In de goed 50 minuten die de plaat duurt is er dus genoeg te beluisteren.
De plaat begint met een swingend stuk ‚Too Little Too Late‘, waarin iedereen zich alvast kan laten horen en wat direct al appetijt maakt op de rest. Daarna gaat het door met een pompende bas ‚Fear Is My New Roommate‘ en doet één van Chris’ zijn helden qua stijl om de hoek kijken in ‚Good Intentions‘, namelijk Ray Charles. De ballade ‚Waiting For The Sun To Rise‘ is wat mij betreft een absoluut hoogtepunt. Het samenspel in dit stuk is fenomenaal: het drumwerk, de toetsen die de gitaar ondersteunen en accentueren, gewoonweg subliem!
Lekker fris en fruitig gaat het verder met ‚I Was Wrong‘, in ‚Time To Cry‘ bezingt Chris de druk die op hem drukt en hij nergens tijd voor heeft, zelfs niet om een traantje weg te pinken. Uitbundig, uptempo en swingend gaat het dan weer verder met ‚Still Drinking Straight Tequila‘. Het volgende hoogtepunt tussen alle hoogtepunten is ‚Bad Dream‘, vertolkt op een wijze zoals blues mijns inziens bedoeld is. In het ‚songbook van de blues‘ zou dit nummer een plaats verdienen!
‚Had About All I Can Take‘ jubelt er vervolgens weer vrolijk op los. In ‚Blues For My Dad‘ zit een latin groove, met name door de percussie. Mogen we Chris geloven, dan is een vader zoals de zijne een hele fijne en krijgt hij als boodschap mee: ‚You can play when you’re happy, you can play when you’re sad, but don’t forget to play a little blues for your dad‘. Fijne uptempo pianoklanken en samenzang maken van ‚TGIF‘ (thank God it’s friday) een feestje, waarna er weer liefdesverdriet bezongen wordt in de mooi opgebouwde ballade ‚Never Let You Break My Heart‘. In de afsluiter ‚Thankful‘ uit Chris zoals al beschreven zijn blijdschap.
Ik denk niet dat er veel platen verschijnen die binnen het bluesgenre zo’n hoge muzikale kwaliteit hebben en wat mij betreft is dit dus een absolute aanrader! Mijn jubelrecensie is daar een uiting van… Hopelijk komt Chris met zijn band gauw naar Europa en dan ook naar Nederland om harten te winnen.
Tracklist:
1. Too Little Too Late
2. Fear Is My New Roommate
3. Good Intentions
4. Waiting For The Sun To Rise
5. I Was Wrong
6. Time To Cry
7. Still Drinking Straight Tequila
8. Bad Dream
9. Had About All I Can Take
10. Blues For My Dad
11. TGIF
12. Never Let You Break My Heart
13. Thankful
We horen graag je mening! Voeg reactie toe