Dat je als festivalorganisator jezelf kan en mag programmeren werd aangetoond met CC Jeromes Jetsetters. Na de laatste tien jaar in de USA als gitarist te hebben gewerkt met grootheden als Freddie Fender, Barbara Lynn en Ronnie Dawson zal de Nederlandse rock-’n-rollliefhebber weten dat Jeroen van Gasteren weer terug is op vaderlandse bodem. Samen met zijn competente ritmesectie werd er een strak geluid neergezet met een voornamelijk uit covers bestaand repertoire dat op eigen wijze werd gespeeld. Zo werden er onder meer ijzersterke versies neergezet van Ike Turners’ Get It Over Babe en Don’t Worry Baby van Los Lobos. Met de capriolen van drummer Coen Molenschot en vooral bassist Deon Buck beleefde hun set een vermakelijk einde...
We hebben goed nieuws voor alle blues rock fans. Popa Chubby komt met een gloednieuw album genaamd: "The Fight Is On". Classic Bluesrock van New York City's 'Bad Boy' zal verschijnen op 25 januari 2010 bij zijn nieuwe label Provogue Records. Ter promotie van deze CD zal Popa Chubby weer naar Europa komen in april en mei ...
Het opgenomen nummer is een vertolking van BB King's "Night Life" ...
Hierbij de lijst van de genomineerden voor de Blues Music Awards 2010.
Harmonica wizard Jason Ricci sloot zijn korte tour af in Doornroosje te Nijmegen. 2 sets van elk ruim 90 min. + toegift! Wat een energie, wat een beheersing van zo'n klein instrument. Uniek!!
Deze schijf, in de serie ‘The Essential’, is een verzameling van de eerder uitgebrachte CD’s uit 1995, 96 en 1997 en dus uit het begin van zijn solocarrière. In sommige van de gekozen nummers zijn vleugjes soul, gospel en funk te horen. Echter, bij allen komt het gitaar werk van Coco tot volle wasdom. Hoogtepunt van deze verzamel CD is wat mij betreft het heerlijke “Do What You Want To Do”. Al met al een mooi overzicht en een hernieuwde kennismaking voor degene die alleen zijn latere werk kennen.
Dat het Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer met zijn ijzersterke bluesprogrammering zo langzamerhand mag worden uitgeroepen tot De Bluestempel van Nederland is inmiddels wel duidelijk. Niet vreemd dat op donderdag 3 december twee van de meest interessante Britse blues-acts in Zoetermeer waren aangemeerd, nl. Hokie Joint en Ian Siegal + Band ...
Wat die avond opviel was dat geen van de bandleden het optreden expliciet domineerde; een ieder kreeg zijn beurt om zijn artistieke vaardigheden te tonen. Het eerste deel van de avond leek allemaal wat kalm te beginnen maar werd beetje bij beetje opgebouwd naar een hoogtepunt. Blues-harmonica-gigant Giles King deed zijn achternaam eer aan en toonde zich een ware koning van de bluesharp. In de UK wordt hij al een van de beste bluesharpisten van het land gezien en al eerder figureerde hij met bluesgrootheden als Ian Siegal, Matt Schofield, Earl Green en Tantrum, om er eens een paar te noemen. Hij wist de zaal in vervoering te brengen ...
De verwachtingen waren na de release van het debuutalbum in het afgelopen voorjaar nogal hoog gespannen. ‘Tell ‘Em What Your Name Is’ bevat namelijk een flinke dosis intensieve soul vermengd met een stevig funky bluesfundament dat vooral op het podium enorm goed tot uiting zou komen ...
Wat een bluesman, wat een soulman. Overdonderend goed!! Een swingende Siegal alsof hij James Brown zelf was.
Het Engelse powerrocktrio The Brew is al lang geen onbekende naam meer in het Nederlandse club- en festivalcircuit. Ook de Oosterburen zijn als een blok gevallen voor de verrichtingen van de heren die als support-act optraden van The Spencer Davis Group, weliswaar zonder Steve Winwood maar toch, en een zekere Walter Trout. Met speelminuten op o.a. Culemborg Blues en Bospop heeft het zelfs aangetoond het grote werk goed aan te kunnen maar er gaat natuurlijk niets boven een optreden met een ‘intiemer’ karakter. De bovenzaal van Paradiso is goed volgelopen en de band blijkt veel bekenden in de zaal te herkennen. Idiote vergelijkingen met Hendrix en Page zijn al eerder gemaakt maar het moet gezegd worden, wie de verrichtingen van de jeugdige zanger/gitarist Jason Barwick voor de eerste keer meemaakt is op zijn zachtst gezegd verrast ...
Jim Jones hield zich in de jaren negentig bezig met psychedelische bluesrock in de band Thee Hypnotics waarna zijn carriere een vervolg kreeg met Black Moses. Omdat het tijd werd voor een band die zijn naam droeg werd The Jim Jones Revue opgericht, hoewel dat laatste met een grote korrel zout moet worden genomen want het was eigenlijk een bijeenkomst, georganiseerd door Jim die met een solo-project bezig was, van vijf gelijkgestemde Londenaren die de depressieve geluiden van bands als The Smiths spuugzat waren. Terug naar de roots dus met frisse Rock ‘N’ Roll uit een garage in Londen om de boel op vrolijke wijze wakker te schudden. Het gelijknamige debuutalbum werd op ouderwetse, dus zonder opsmuk met vier-sporen-recorder, binnen 48 uur op de tape geslingerd maar kon al spoedig na de release ervan rekenen op lovende recensies. De ‘high energy R & R’ bleek ook op het podium zijn uitwerking niet te missen met als gevolg dat tijdens de recente optredens van Chuck Berry in the UK de zalen behoorlijk werden opgewarmd/verhit door The Revue. Verwachtingsvol werd door een goed gevulde Bovenzaal van Paradiso uitgekeken naar deze band die eerder dit jaar op het Zwarte Cross Festival te bewonderen was ...
Uw partner zegt: Laten we dit jaar eens wat anders doen met Kerst. Snel geregeld na het lezen van deze recensie. Op het kerstmenu zet u de laatste cd van Duke. Vergeet niet de stoelen aan de kant te zetten. Nodig uit wie u wilt en don’t forget the drinks. U bent snel klaar met boodschappen doen. In het winkelkarretje ligt alleen deze cd. Als iedereen gearriveerd is zet u dit meesterwerkje op. De ietwat saaie huiskamer verandert snel in een swingend danspaleis. Geen zin om te dansen; de drinks zijn er ook nog. Gegarandeerd een succesvolle avond waar nog lang over gepraat gaat worden ...
Bij aankomst dacht ik dat de gekozen zaal te klein zou zijn , maar het ging maar net. En dat het prettig speelde voor een volle zaal bewees Jason Ricci samen met zijn band New Blood. Twee volle sets van 19.00 tot 23.30 uur !!
De video van Walter Trout & Danny Bryant Jam @ Paradiso, Amsterdam tijdens het concert van Walter op 22 november 2009.
2 gitaristen in het front, een bas, een drum, een organist, en een zager met een strot als schuurpapier. Molly Hatchet kan men in het rijtje zetten van 38 Special, Lynyrd Skynyrd, Blackfoot , ZZ Top, the outlaws. Southern rock op zijn best, met veel gitaarwerk...
De twaalfde CD van deze in Memphis wonende blues rock guitarist is een goede solide CD geworden. Hij heeft hem zelf geproduceerd en alleen daarvoor verdiend hij een dikke pluim. Zeker als je de CD hard of met een koptelefoon op draait kom je er achter hoe fijn, precies en mooi gebalanceerd deze cd gemixed is ...
Met een ruwe, authentieke eerlijkheid laat de bluestroubadour op zijn tweede plaat een zeer imposante indruk achter. Het begint met een heerlijk sompige ‘The Mercy Man’ wat me gelijk doet denken aan de moerasklanken van het drukkende zuiden van de verenigde staten ...
Een man met een tuinbroek en petje, gammel gebitje, grijze baard, stampend op een kistje, een gitaar met 3 snaren, een stukje koperen buis over één van de vingers van de linkerhand, de versterker op 13, zingen en gáán ! Meer écht en meer puur dan dit kan niet ... En wat een hypnotiserende samenstelling van boogies en song staan er op deze CD, of ze nu over zijn favoriete tractor gaan in “Big, Green, and Yeller”, dat hij blij is met zijn werk in : “Happy” of de banjo ter hand neemt in, hoe kan het ook anders : “the Banjo Song” het is allemaal prachtig !
Zoals in het concert verslag te lezen is heeft jong gitaar latent Leif de Leeuw op het Joe Bonamassa forum een berichtje geplaatst en dat heeft Joe gelezen.... dit resulteerde in een onvergetelijke dag! Hierbij een verslag van Leif zijn ontmoeting met Joe Bonamassa op donderdag 26 november 2009 in Carre, Amsterdam.
Voor een afgeladen zaal van het Beeld en Geluid-gebouw op het Mediapark in Hilversum heeft Leif de Leeuw overtuigend de SENA Dutch Guitar Awards 2009 voor de jeugd t/m 21 jaar gewonnen!
Jongensdromen komen uit .... Een goedlachse Joe vertelde dat 2009 een fantastisch jaar voor hem is geweest; z'n tour bracht hem overal op de wereld waaronder de Royal Albert Hall in London, Olympia in Parijs en dan nu Carré in Amsterdam . De 3 meest prestigieuze theaters in Europa! Verder speelde hij dit jaar veel samen met andere grootheden in de muziek zoals Eric Clapton, Warren Haynes , Derek Trucks. Het geluid was voortreffelijk, de entourage schitterend (wat een prachtige zaal!), het publiek en Joe erg enthousiast. Kortom: alles klopte!
Het 1ste Razzoo bluesfestival in Uden was helemaal top. De eerste editie kenmerkte zich door een sterke bezetting van de bands, die allen staan als een huis ...
Het Nederlandse podiumdebuut van de Zweed Daniel Norgren is met een optreden tijdens het Crossing Border Festival een feit. De zeventiende editie van deze ontmoetingsplek voor schrijvers, dichters, muzikanten en publiek is qua bezoekersaantallen de meest succesvolle al doet de opkomst in de kleine Paradise-zaal van de Koninklijke Schouwburg anders vermoeden ...
Blue Witch Records presenteert nieuwe schijf van het succes volle duo Dave Riley en Bob Corritore. Dit zijn 2 grootmachten in een pakket, en het is eigenlijk een soortement van deel 2 op hun vorige projekt. het album is o.m. opgedragen aan the late Frank Fost, waar hier dan ook een aantal songs van vertolkt worden in vooral de beste traditie. Dit is The real thing, ofwel een album voor de echte Blues purist ... Te samen brengen zij Delta en Chicago Blues van de bovenste plank!