Ian Siegal met Dusty Ciggaar
support : The Hokie Joint
Tivoli De Helling, Utrecht
1 december 2009
Heerlijke bluesavond in Tivoli de Helling te Utrecht
Tekst & Foto’s : Gerrit Harmsen
De Domstad was jaren geleden regelmatig in de ban van de blues. Met de Bluesestafette, de maandelijkse bluesavonden in Vredenburg en de BluesRoute zelfs een tijd toonaangevend in Nederland. Helaas in deze tijd voorbij. De afgelopen 2 jaar hebben er slechts een concert of zes plaats gehad in het voormalige blues bolwerk. Gelukkig mochten we gister genieten van de Hokie Joint & Ian Siegal met band. Hopelijk opent de goed gevulde zaal de ogen van de Tivoli programmeurs en krijgen we weer wat meer blues te zien en te horen in Utrecht.
The Hokie Joint
In verschillende muziekmagazines getipt als een band met een grote toekomst.
Jojo Burgess is een geweldige frontman om de verwachtingen ook live gestalte te geven.
Uiteraard staat het korte optreden, slechts een klein halfuur, in het teken van hun debuutalbum die lovende kritieken kreeg. Tevens krijgen we het nieuwe ‘Jackie Boy’ te horen. De band swingt, stampt, rockt en verrast het publiek. Giles King met zijn harmonica zorgt regelmatig voor enthousiast geschreeuw en gejoel. Met de titelsong van hun debuut ‘The Way It Goes….Sometimes’ sluit men af om ruimte te maken voor Ian Siegal.
Na afloop haasten velen zich om een CD met handtekening aan te schaffen. Volgens Jojo zijn alle nummers voor de nieuwe CD al klaar en is men nu nog bezig met de afwerking. Uiterlijk in september 2010 zal het nieuwe album in de winkels liggen.
Website: www.hokiejoint.co.uk
Jojo Burgess : vocals
Joel Fisk : guitar
Giles King : harmonica
Fergie Fulton : bass
Stephen Cutmore : drums
Ian Siegal & Band met Dusty Ciggaar
Wat ga je schrijven over een artiest waarvan je vier jaar geleden het kado gekregen album “Meat & Potatoes” hebt weggegooid omdat je er helemaal niks aan vond. Je hebt slechts via vpro/luisterpaal de laatste release “Broadside” een aantal keren geluisterd en vond dit wel een lekker album. Dat wordt dan lastig. Zeker als blijkt dat de betreffende artiest een gebroken arm/pols heeft, en Dusty Ciggaar van de The Rhythm Chiefs als stand-in heeft kunnen strikken om de geplande tour door te kunnen laten gaan. Nou gewoon maar eens luisteren en de boel op je af laten komen. Na de eerste vocale klanken van Ian was dit voornemen niet meer aan mij besteed. De oren gingen spreekwoordelijk overeind staan. Wauuwhh dit kon wel eens goed worden. Bij het derde nummer gingen de oorstoppers uit om alles nog beter in me op te nemen. Wat een bluesman, wat een soulman. Overdonderend goed!! Een swingende Siegal alsof hij James Brown zelf was. En Dusty? Die deed het prima. Een beetje in zichzelf gekeerd en soms moeilijk bereikbaar voor de rest van de band. Maar voor degene die hem en zijn band nog niet kende gaf hij een prima visite kaartje af. En verder, nou op de terugweg naar huis heb ik tot mijn grote schaamte moeten constateren dat deze bluesrocker na het weggooien van het “Meat & Potatoes” album de afgelopen jaren een van de beste bluesacts van de laatste jaren aan zich voorbij heeft laten gaan. Wat een enorme blunder. Voor degene die toevallig ook zo dom zijn geweest. Ian Siegal is nog een aantal keren te aanschouwen (zie concert agenda). Ga a.u.b. kijken, je zal niet worden teleurgesteld!!
Website: www.iansiegal.com
Ian Siegal: vandaag alleen zang
Nikolaj Bjerre: drums
Andy Graham: bass
Dusty Ciggaar: gitaar
De band van Dusty – The Rhythm Chiefs:
Website: www.rhytmchiefs.nl
Verslag ingestuurd door Patrick Engelen -Rockabilly Guitarpicker
Ian Siegal heeft z’n pols gebroken, zag ik vorige week in m’n mailbox verschijnen. Erg vervelend, heel erg, dat vond Dusty Ciggaar (The Rhythm Chiefs) waarschijnlijk ook want die werd door Siegal gevraagd om de gitaar waar te nemen. Een hele eer voor Ciggaar want Ian is niet de eerste beste blues (slide)gitarist! Voor mij geen betere gelegenheid om deze laatste maand van het jaar muzikaal in te luiden. Voor het concert zie je allerlei soorten mensen Tivoli binnenstappen voor Siegal natuurlijk waarbij de fans en een flinke lading familie en vrienden van Dusty niet ontbreken. Terwijl Hokie Joint nog aan het spelen was schudde de Twangmaster van Nederland me nog even de hand en in een kort gesprekje straalde hij 1 en al enthousiasme uit. Heerlijk om te zien hoe de jonge Ciggaar opbloeit tot een gitarist van internationale klasse!
Bjerre, de drummer komt op en zet een aanstekelijke groove in en bassist Andy Graham vergezelt hem al snel en met z’n tweeën zorgen ze al snel dat de zaal er echt zin in krijgt. Dusty onder applaus het podium op, hangt z’n nieuwe wapen om en direct is de geest van Bo diddley aanwezig. Met een wandelstok, slangeleren jas en mitella betreedt Siegal het podium. Hallo zeg, wat een knaller, en dat alleen nog maar om mee te openen. De band speelt hun oudere repetoire en afwisselend nieuwer materiaal en tussen de zanglijnen door loopt Siegal weg om z’n glas drank te vullen, een peuk in z’n hoofd te steken of wat dan ook uit te spoken wat ie niet voor ogen van het publiek wil doen. In die tijd hoef je je niet te vervelen met z’n band want die gaan vreselijk tekeer. Dusty wordt door bassist Graham door de moeilijkere wisselingen geloodst, goeie zaak. Ik had echter sterk de indruk dat Ciggaar dat niet nodig heeft. Zienderogen genieten Bjerre en Graham van de solo’s en riffs van die getalenteerde ‘invalgitarist’, die alle kans krijgt om los te gaan, wat een intensiteit! Siegal inmiddels weer op het podium terug en zwaait met z’n arm die niet in het verband zit naar z’n rhythmsectie terwijl ie die kleine uit Dordrecht vertelt dat ie nog een rondje gas moet geven en dan gaat er nog even een schepje bovenop. “It doesn’t get any better than this: Mr Dusty Cuigaarrrr!!” roept Siegal en Tivoli gaat uit z’n dak!
Siegal laat James Brown voorbij komen inclusief z’n beroemde moves, dit ondanks dat ie eerder op de avond vertelde dat ie nog herstellende is van een gebroken been. Tom waits mag niet ontbreken en ook de wisseling naar Howlin’ Wolf vormt geen enkel probleem. Wat heeft deze man een soul, ongelofelijk! Tussendoor vertelt ie dat de mensen eerst maar es even een Hokie Joint cd moesten gaan kopen en ook zeker een Rhythm Chiefs cd en daarna eens een keer een Ian Siegal album… “That is, if you’ve got any money left after that”. Geeft weer dat Siegal het beste voor heeft met zijn collega’s, of ze nu uit het heden zijn of uit het verleden, zoals bijvoorbeeld “The architect of rock ’n roll, Mr Bo Diddley”.
Ingewijden wisten natuurlijk al dat Siegal veel in z’n mars heeft als gitarist en qua stemkwaliteit. Gelukkig heeft ie als hele sterke bandleider een geweldige ritmesectie die kunnen lezen en schrijven met elkaar! Enne, ik gun niemand pijn maar Siegal mag van mij de volgende keer dat ie in Nederland speelt best een kneuzinkje aan z’n hand oplopen…
Wat heb ik hiervan genoten, Siegal is niet alleen blues with a lots of soul maar zeker rock ’n roll!
Ja mensen die Siegal is de Blues op zich, want altijd is er wel wat met hem, waar ie vaak ook nog niets aan kan doen trouwens. Het staat mij nog bij dat een aantal jaren geleden zijn spullen en nieuwe nummers gestolen werden. Dan een poosje geleden op krukken en nu dit weer, maar wat hij ook heeft, Hij gaat er gewoon voor, en presenteert alsof zijn leven er letterlijk vanaf hangt. Gitaristen en zangers als Siegal zijn er eigenlijk niet, want dat nievau is zo verschrikkelijk hoog, en dan moet je dus wel durven en van goede huize komen, om de gitaarstukken te doen. Ik kan U verzekeren dat Siegal echt wel weet wie hij daarvoor vraagt hoor, en dat geld trouwens voor al zijn mensen waar hij mee speelt. Dat Siegal als leider de boel goed in ballans kan houden, bleek ook al op de Night of The Blues- showman op en top.
Mocht Siegal een keer zelf niet kunnen zingen, dan zou trouwens Phil Bee een goede vervanger zijn , want ook die heeft een fenomenale strot. Siegal rules for a long time i hope. het nieuwe album is weer voortreffelijk, hoewel ik Meat and Potatoes wel beter vind, en Swagger misschien wel de beste, maar dat is mijn bescheiden mening.
De foto’s blijven gewoon mooi, ook al is onze vriend wederom gehavend- That’s The Blues Yahhhhhhhh Frank van engelen
Hey Frank,
via mijn King MO collega Jules werd ik geattendeerd op dit verslag en jouw reaktie. Om Phil Bee als mogelijke goede vervanger voor Ian te noemen (een van mijn absolute helden) is een geweldige eer. Ik dank je uit de grond van mijn hart. Overigens spelen wij (King MO, met o.a. onze onvolprezen gitarist Sjors Nederlof in de gelederen) op 3 april samen met Ian Siegal in Maastricht. Meer nieuws hierover binnenkort,
THNX !
Phil
Phil dat is goed nieuws !
Keep the blues alive.
He, te gek weer reacties van Frank. Natuurlijk op Bluestooper Ian Siegal. Zijn laatste cd is goed, maar overtreft wat mij betreft echt niet de anderen, vooral Swagger.
Nice to hear from you Frank !