The Hokie Joint
Porgy en Bess, Terneuzen
4 december 2009
Tekst & Foto’s : Fons Kersbulck
Porgy en Bess is eigenlijk niet eens zo’n opvallend pand tussen de vele winkels in de Noordstraat in Terneuzen. Het wel opvallende neon uithangbord verraad de locatie van het bijna legendarische jazz- en rootscafé. Frank Koulen, alias “De Neger” was de man die in 1957 daar zijn lunchroom opende. Frank had, met de geallieerde invasie, meegeholpen aan de bevrijding van zuid-Nederland en was zo in Terneuzen gestrand. Als Jazz- en rootsliefhebber in hart en nieren kwam de lunchroom al snel in het teken te staan van voornamelijk de jazzmuziek. Achter de smalle gevel traden, in de loop der jaren, de groten der aarde op en ook het Schelde Jazzfestival is direct een uitvloeisel van de activiteiten van Frank.
Tegenwoordig is Porgy en Bess the place to be voor allerlei vormen van rootsmuziek en dus vanzelfsprekend ook de blues. 4 december was het aan het Engelse kwintet The Hokie Joint om de beroemde planken van het kleine podium te betreden. De organisatie was in handen van de Stichting Roots Zeeuws-Vlaanderen, die sinds zes jaar actief aan de weg timmert waar het gaat om rootsmuziek.
Ongeveer honderd muziekliefhebbers, waaronder zelfs een paar uit Frankrijk, waren komen opdagen voor dit jaarlijks terugkerend Sinterklaasavond-concert. Vorig jaar was het Ian Siegal die de zaal platspeelde, nu was het “heerlijk avondje” wederom aan een Engelse band.
The Hokie Joint is een vijfmansformatie die nu ongeveer drie jaar bestaat. Men kan ze zowel op de kleinere als op de grotere podia (Moulin Blues, Ribs ’n Blues) tegenkomen. De bandleden zijn stuk voor stuk mensen met behoorlijke ervaring in de muziek en de band wordt geleid door de charismatische zanger Jojo Burgess. Enkele jaren geleden hadden de bandleden elkaar ontmoet tijdens een jamsessie. Het klikte meteen en al na enkele weken brachten ze hun eerst cd uit.
Wat die avond opviel was dat geen van de bandleden het optreden expliciet domineerde; een ieder kreeg zijn beurt om zijn artistieke vaardigheden te tonen. Het eerste deel van de avond leek allemaal wat kalm te beginnen maar werd beetje bij beetje opgebouwd naar een hoogtepunt. Blues-harmonica-gigant Giles King deed zijn achternaam eer aan en toonde zich een ware koning van de bluesharp. In de UK wordt hij al een van de beste bluesharpisten van het land gezien en al eerder figureerde hij met bluesgrootheden als Ian Siegal, Matt Schofield, Earl Green en Tantrum, om er eens een paar te noemen. Hij wist de zaal in vervoering te brengen.
In de tweede helft kwamen de mannen, en vervolgens het publiek, helemaal los en werd het allemaal wat steviger en enthousiaster. Blues afgewisseld met stevige bluesrock en daarbij een aantal vlijmscherpe solo’s van gitarist Joel Fisk, die ook liet zien uitstekend overweg te kunnen met de slide.
Bij veel bands staat de basgitarist altijd een beetje in de marge te spelen, maar dat was geenszins het geval met bassist Fergie Fulton. Ook hij trad regelmatig prominent op de voorgrond, vaak samen met gitarist Joel Fisk, en oogstte veel bewondering van het steeds enthousiaster wordend publiek.
Opmerkelijk was ook het gevoel voor humor waarmee Jojo Burgess telkens opnieuw het een en ander aankondigde en daarmee net weer dat beetje extra aan de avond gaf.
Een opvallende persoon binnen de band is wel drummer Stephen Cupsey Cutmore. De wat extravagant uitgedoste man, die overigens uitstekend slagwerk verrichte, was alleen al een studie waard als het gaat om expressie en mimiek. Stephen had ooit geprobeerd om gitarist te worden, maar al snel bleek dat helemaal niets te worden. Na veel kritiek vanuit zijn eerste bandje koos hij uiteindelijk voor het slagwerk, wat hem duidelijk op het lijf geschreven is.
Men zou de Hokie Joint in het kort kunnen omschrijven als een band die afwisselend rustige en dan weer stevige blues speelt; een band die de avond opbouwt naar een absoluut hoogtepunt en die vooral ook goed communiceert met zijn publiek en daarmee het enthousiasme en de harten van de mensen wint. En vooral: de mannen hebben plezier in wat ze doen, dat lieten ze wel duidelijk zien.
Mag ook nog vermeld worden dat de regie van het geheel uitstekend is geleid door de vaste geluidsman Piet van der Wege, die erg te spreken was over de leuke en constructieve samenwerking met de band.
Ook na het optreden namen de bandleden stuk voor stuk ruim de tijd om zich onder hun publiek te begeven voor een informeel samenzijn en natuurlijk om cd’s en shirts te verkopen en te signeren. Gewone jongens dus, zonder kapsones.
>> Meer foto’s van dit concert in het foto album <<
Website The Hokie Joint : www.hokiejoint.co.uk
Mooi compleet Concert verslag Fons. “Typical Your Style” met oog voor details, sfeer omschrijving enz enz. EN gave foto’s! Bluesmagazine.nl heeft er een fijne sympatieke Concert schrijver bij Marco!
Ik zie je eerst volgende volgende Concert (foto) verslagen met belangstelling tegemoet Fons!