31ste International Blues Festival
Schöppingen (D)
18 en 19 mei 2024
Richard Hölscher en zijn team hebben ook dit jaar weer een uniek programma samengesteld, iets waar dit festival patent op heeft. Men wil een zo gevarieerd mogelijk programma aanbieden waarin altijd weer plaats is voor nog relatief onbekend talent. Vele bluesstijlen waren ook dit jaar weer vertegenwoordigd zoals Chicago Blues, old-school-blues, bluesrock, soulblues, funkblues, gospel en Mississippi Blues.
Line-up: Amy Helm, D.K. Harrell, Melody Angel, The Cinelli Brothers, Henrik Freischlader, Eddie 9V, Connor Selby, Judith Hill, Jimmy Burns, Robert Cray, Bywater Call, Neal Francis.
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Marco van Rooijen. Alle foto’s staan in het fotoalbum International Blues Festival Schoppingen 2024. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Zaterdag 18 mei
De zaterdag begint met de uit Woodstock New York komende AMY HELM. Amy beschikt over een prachtige warme stem en met de prima achtergrond vocalen staat de zang als een huis. De band speelt een mooie mix van blues, country, soul, folk, funk en gospel. Het is geen stevige bluesrock maar wat zit het goed in elkaar.
Het heerlijk ‘Highway 81’ heeft een sterk Little Feat ritme, funky en ritmisch sterk. ‘Rain’ heeft een psychedelisch karakter met zalige klanken. Kippenvel! ‘Love Surpreme’ is meer een folksong en ‘Louisiana’ een rockige jam. De laatste twee nummers ‘Breathing’ en ‘Sweet Mama’ zijn funky met lekkere diepe bas en strakke drums. Een prachtige opener van het festival met veel bijval van het nu al flink aanwezige publiek.
Als tweede band betreedt D.K. HARRELL met zijn zesmansformatie het podium. Deze jonge Amerikaan is duidelijk beïnvloed door B.B. King te horen aan de vibratie in zijn gitaarspel en zang. Het optreden wordt een feestje! Heerlijke blues met groove en veel funk invloeden, zoals in ‘I Just Wanna Make Love To You’ (met meezingend publiek), ‘Not Here For A Long Time’, ‘ Leave It At The Door’ (met een fantastische saxofoonsolo).
Het swingt enorm en is een nummer waarin de saxofoon en trompet een groot aandeel hebben. Hammond erbij, vette bas, ritmisch drumwerk en het klopt allemaal.
Zijn podiumpresentatie straalt plezier uit, veel bewegingen, dansjes en een prima contact met het publiek. Dan speelt gitarist Melody Angel enkele nummers mee en beperkt hij zich tot de zang en als een dirigent stuurt hij de band aan en bespeelt het publiek. Visueel perfect. De band laat een laaiend enthousiast publiek achter. Wat ook opvalt is dat hij de bandleden alle ruimte geeft hun kunnen te laten zien. Top optreden!
Dan volgt de uit Chicago stammende gitariste MELODY ANGEL met haar eerste optreden in Duitsland. De opener ‘Blues In My Hands’ is meteen rocking en stevig. Ze heeft een krachtige stem en haar gitaarspel is uitstekend. De powerrock knalt meteen uit de speakers. Funky Rock in ‘Dance For Me ‘en er zijn ook rustiger songs zoals ‘Say It Ain’t So’.
Ze heeft een beweeglijke stijl en goed contact met het publiek. Het is toch een meer power optreden met songs als ‘Mary Had A Little Lamb’, ‘Hey Joe’ en ‘All Along The Watchtower’. Het publiek vindt het prachtig en zo’n rockig optreden op een festival is best lekker!
De net winnaar geworden van de European Blues Awards 2024 THE CINELLI BROTHERS betreden daarna het podium. De broers Marco (gitaar, keys, zang), en Alessandro Cinelli (drums) worden in de band aangevuld met Tom Julian Jones (gitaar, mondharp) en Stephen Giry (bas). Wat een geweldig energieke en veelzijdige show leveren ze af.
Het zijn alle uitstekende muzikanten die ieder minstens twee instrumenten bespelen en dan ook regelmatig van instrument wisselen. Ze beschikken ook allen over een prima stem en de samenzang is fantastisch. Hun muziek is soulful gemixt met rhythm and blues.
In de set komen gospel (Save Me), funk (Mama Don’t Like You), slowblues (Nobody’s Fool, I Can’t Quit You Baby) boogie ((Choo Ma Gum) en shuffle allemaal aan de orde. Het groovt en swingt letterlijk en figuurlijk de pan uit en het publiek gaat compleet uit zijn dak.
De stem van Marco is helder en duidelijk, het harpspel top, super drums en dat wordt bevestigd in een heerlijke drumsolo en de bas is lekker diep met groove. Wat een topoptreden!!
Dan is het de beurt aan de Duitse gitarist en zanger HENRIK FREISCHLADER. Het is nu zijn vijfde optreden hier in Schöppingen, maar steeds in een andere formatie. Henrik is vaak besproken in Blues Magazine en is nu weer terug naar de meer rockende blues. Normaal bestaat de band uit vier personen maar toetsenist Moritz ‘Mo’ Fuhrhop heeft net een rugoperatie ondergaan en ligt in het ziekenhuis waardoor ze nu als trio spelen.
Vaste bassist Armin Alic is vandaag vervangen door René Putz die aan het eind van de set een nog nooit geziene bassolo liet zien. De meest vreemde geluiden toverde hij eruit en daarna volgde de drumsolo van Hardy Fischotter.
Door de afwezigheid van toetsenist Moritz, die altijd veel ruimte om te soleren krijgt, nam Henrik dat over. Het gevolg was dat zijn fantastische gitaarspel nog meer op de voorgrond kwam. De slowblues ‘Disappointed Women’ wordt top gespeeld en gezongen, net als ‘The Bridge’, een van zijn klassiekers met mooie breaks en het funky ‘I Got It Made’. Een prima optreden dat goed aankomt bij het publiek.
(Blues Magazine wenst Moritz Fuhrhop beterschap en een spoedig herstel).
De dag wordt afgesloten met het optreden van EDDIE 9V. Zijn albums ‘Little Black Flies‘ en Capricorn kregen een prima recensies in Blues Magazine en we zijn benieuwd hoe hij het live doet. Wel, heel goed.
Hij heeft een compleet eigen stijl, soul vermengd met blues, en dat hoor je meteen bij het eerste nummer. Stevig en qua zang lijkt hij wat op Elvis Costello en zijn unieke stem is helder en zeer zuiver.
De gitaarsolo’s zijn kort en pakkend en in het funky ‘The Come-up’ zit een lekker pianootje. Hij heeft veel variatie in de stem en gebruikt die op meerdere manieren. Het een na laatste nummer is bijna hardrock en de band eindigt met ‘Yella Alligator’ met zalige Little Feat ritmes. Hij beweegt veel en met druk gedrag op het podium, maar leuk om te zien. Een verrassende en waardige afsluiter van de eerste dag van een band buiten de gebaande blueswegen.
Zondag 19 mei
De Engelsman CONNOR SELBY opent dag twee en doet dat prima. Bij de opener ‘Falling In Love Again’ blijkt dat hij over een mooie heldere stem beschikt en prima gitaar speelt. De set varieert van slowblues (Love Letter To The Blues, I Shouldn’t Care), Funkyblues (Falling In Love Again) tot uptempo-rockers ( My Baby Don’t Need Me, Show Me Sign, All Out Of Luck). Vooral de uptempo nummers zorgen voor enthousiasme bij het publiek ondanks de regen.
Het optreden is ritmisch sterk met mooie Hammondsolo’s, een ‘slappende’ bassolo à la Mark King van Level 42 en lekkere drumsolo. Iedereen krijgt de ruimte zich te profileren. Men sluit af met het prachtige ‘Emily’, een topnummer. Enige punt van kritiek zou de te bescheiden houding van Connor kunnen zijn; wat meer enthousiasme en contact met publiek zou leuk zijn. Het is zeker geen desinteresse want hij blijkt ook buiten het podium zo te zijn. Een erg aardig en bescheiden persoon.
Vervolgens gaat het verder met gitariste / zangeres JUDITH HILL en hoe! Ze opent met een hoge, krachtige, zeer zuivere zang solo en dat trekt meteen de aandacht. Geweldig! En dan knalt het funky los met veel variatie in haar spel, vol heerlijke breaks. De pompende bas inclusief solo komt van haar vader Robert ‘Peewee’ Hill en moeder Michika op Hammond komt ook met uitstekend soleerwerk. Compleet wordt het met de krachtige drums van John Staten. Het nummer heet niet voor niets ‘Fire’!
Een fantastisch begin. Judith heeft een bijna theatrale podiumpresentatie, beweegt veel, heeft goed contact met publiek en speelt ook prima gitaar. Dat ze met Prince en Michael Jackson heeft gewerkt hoor je in haar funky speelstijl. Soms wat complex met, zeg maar Frank Zappa breaks, maar alles klopt.
In de slowblues ‘Turn Up’ gaat het naar een climax en met de loepzuiver gezongen ballade ‘Kid’. ‘Touch ‘is meer jazzy, sfeervol en mooie moog klanken uit het orgel; beeldende muziek, zou zo filmmuziek kunnen zijn. Al met al een fantastisch en verrassend optreden met veel variatie! (Er is een interview met haar na de show gedaan en dat volgt later).
Door dat interview met Judith Hill miste ik de eerste helft van JIMMY BURNS. Vooraf waren er problemen met de reis, de bandleden kwamen pas midden in de nacht aan en het bleek ook nog dat gitarist Anthony Parker zo ziek was geworden dat hij niet op kon treden. Daardoor moest Jimmy Burns, 81 jaar, de gitaarpartijen alleen doen.
Jimmy zat de hele tijd op een stoel en het werd uiteindelijk een prima optreden. Echte ‘Old- School – Blues’, met korte songs (setlist 18 stuks in 75 minuten), een heerlijk gitaartje, hij is geen notenkiller, maar brengt prachtig, rustig spel en heeft een mooie bluesstem in de stijl van Lightning J Hopkins. Tot verrassing van het publiek speelde hij ‘Cold As Ice’ van Foreigner in diezelfde bluesstijl, met een daverend applaus tot gevolg.
Daarna lijkt hij wat alerter te worden. Zijn band ondersteunt hem volledig en de vaart komt er steeds meer in. Hij heeft er zelf ook veel schik in en we horen vette bluesnummers zoals de Yardbirds klassieker ‘I Wish You Would’, ‘Miss Annie Lou’, ‘Whole Lotta Lovin”en ‘Stand By Me’ worden erg goed ontvangen door het publiek. Met de lekkere shuffle ‘Rock Me Baby’ beëindigt hij dit heerlijke blues optreden.
(Dan volgt er een wolkbreuk met onweer en wordt het festival enige tijd stilgelegd. Na een uur, inclusief half uur ombouw pauze, kan het verder en al het publiek is natuurlijk gebleven, alhoewel sommigen in hun auto zijn gaan schuilen!)
De bekendste artiest van dit festival is natuurlijk ROBERT CRAY, al jaren aan de top van de blueswereld met vijf Grammy’s op zijn naam. Eindelijk na jaren proberen is het Richard Hölscher gelukt hem te boeken. Hij heeft, zoals iedereen wel weet, een hele eigen stijl van gitaarspelen: helder, puntig en zijn stem is ook helder en duidelijk.
Men begint met de swingblues ‘Anything You Want’ en dan volgt de slowblues ‘You Can’t Make Me’. Gedurende het hele optreden wisselen slowblues en uptempo elkaar af. In ‘I Shiver’ heeft de Hammond met solo een hele grote rol. ‘HipTight Onions’ is een snelle blueser in Booker T & The MG’S stijl met een dominerende Hammond. ‘Phonebooth’ swingt funky met heerlijke gitaarsolo.
Dan natuurlijk ‘Right Next Door’ op het eind en het toch al zeer enthousiaste publiek staat figuurlijk op de banken! Een prima optreden van een zeer goed gemutste en vrolijke Robert Cray!
De voorlaatste band is het Canadese BYWATER CALL. Deze band is met een grote opmars bezig in het blues circuit en met dit vlammende optreden laten ze dat 100 % zien, niet meer dan terecht. Zangeres Meghan Parnell heeft een fantastische, krachtige stem en samen met gitarist Dave Barnes is ze de drijvende kracht achter Bywater Call.
Meteen bij de eerste song ‘Sweet Maria’ merk je: Hier staat een band! Prachtige stem, swingende toetsen, stevige drums, vette blazerssectie en uitstekende slide gitaar. Het publiek zingt het refrein direct al mee.
Het wordt een memorabel optreden waarin alles zit wat muziek zo mooi maakt. Topvocalen, rock and roll, melancholisch, psychedelisch, funky, jazzrock, rockig, blues en in ‘As it’ zelfs oosterse klanken en dat bevat een instrumentale jam die doordendert als een locomotief.
Meghan betrekt het publiek er direct vanaf het begin bij en heeft er prima contact mee in woord en gebaar. Een werkelijk fantastisch optreden van Bywater Call waarin zo ongeveer alle muziekstijlen voorkomen.
Het festival wordt afgesloten door de virtuoze keyboardist uit Chicago NEAL FRANCIS en wat hij en zijn band laten zien is fenomenaal. Het swingt, groovt en funkt als de beste. Stilzitten en stilstaan is onmogelijk. Het wordt retestrak gespeeld en heeft een perfecte drive. De bas is diep, groovy, de drums ritmisch sterk, gitaar, heerlijke riffs en wat voor geluiden Neal allemaal uit het orgel haalt is spectaculair zoals in ‘Call Me Up’. Zijn stem is warm en karakteristiek.
Er zitten enkele rustigere nummers tussen, maar de songs met funk en groove komen zo laat op de avond (en in de regen) geweldig over. Zelfs na twaalven staat het nog vol voor het podium en dat zegt wel iets hoe de band aanslaat. De funk in de stijl van Prince is zeker aanwezig, met die breaks en swing. Een top afsluiting van een zeer geslaagd festival.
(Tussen de optredens op het grote podium werd er op de Green Stage achter op het terrein solo opgetreden door DENIS CASSIERE uit Italië op zaterdag, en op zondag door SCOTT H. BIRAM (USA). Helaas was er geen tijd voor mij om ze te zien, Marco heeft wel prachtige platen van hen geschoten:
Denis Cassiere
Scott H. Biram
Conclusie:
Het was weer een geweldig festival met een prima sfeer en top georganiseerd met topmuziek en weer uitverkocht. Jammer van de regen op dag twee maar dat mocht de pret niet drukken. Blues Magazine bedankt Richard Hölscher en Kulturring Schöppingen voor de accreditatie en perfecte ontvangst en goede zorg.
Tot volgend jaar!
Fotoalbum Blues Festival Schöppingen
Bekijk alle foto’s in het International Blues Festival Schöppingen 2024.
Prachtig verslag, goede info en leuk geschreven, bovendien klopt het wat betreft organisatie en line up. Tot volgend jaar in Schöppingen