Tekst: Edwin van der Linden en Jos Verhagen / Fotografie Marco van Rooijen.
Alle foto’s staan in het fotoalbum Moulin Blues 2024. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Zoals elk jaar is het eerste weekend van mei gereserveerd voor Moulin’ Blues. Kijkend naar de line-up van alle festivals de komende weken hebben ze in Ospel weer een echt blues programma neergezet. Ze hebben geen pop of rock acts nodig om een volle tent te krijgen. In de voorbereiding viel mij op dat er erg veel jonge artiesten zijn dit jaar terwijl het programma vorig jaar met onder acts als Rick Estrin, Johnny Rawls en Bob Corritore & Friends aan de oude kant was. Ben erg benieuwd naar de jonge lichting als McKinley James, D.K Harrel en natuurlijk de Hollandse jonkies als La Ratte, Little Steve en Marlon Pichel. Speciaal moment zal de laatste keer The Juke Joints zijn. Was het de voorgaande jaren makkelijk om op het festival te komen, dit jaar 1.5 uur aan de Stenenbrug stil gestaan om te kunnen parkeren. Door de regenval van de donderdagavond en de natte weilanden liep het dit jaar net even anders. De organisatie was gelukkig creatief genoeg om voor een alternatief te zorgen.
Little Steve & the Big Beat.Little Steve and The Big Beat bliezen letterlijk flink in de bus, de saxofoon tandem van de band liet zich nadrukkelijk horen en onder leiding van Little steven van der Nat ontspon zich een waar blues feest. De inbreng van de Nederlandse bands was zo wie zo goed dit jaar en van internationaal niveau.
Mckinley James, waar je op zijn live album uit 2022 nog getrakteerd werd op vette Hammond klanken opereerde hij bij Moulin blues als duo, waardoor het geheel wat ieler klonk maar het aanstekelijke enthousiasme deed je gaandeweg de Hammond vergeten. McKinley, ondersteunt door zijn vader drummer Jason Smay, sleepte je mee in een soort van trance van verfijnde jaren zestig dancehall blues.
De organisatie had veel vlonders neergelegd, waardoor het makkelijk was om tussen de twee tenten te bewegen. Op naar Sister Suzie, wat een fijne rock & roll is is dit. Ze bespeelt het publiek en wind de mannen om haar vinger. Uiteindelijk vindt ze die toch “You’re just another waste of my time” en kan ze heel goed zonder mannen want “Leave me to my own device” was haar statement aan de tent. Sister Suzie had het erg naar haar zin en we hebben haar de hele dag op het festival gezien, genietend van alle aandacht.
Door een meet en greet met Chris O’Leary, net op tijd terug voor Bywater Call en dat was maar goed ook wat een muzikaal feest maakte Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes ervan. Een perfect op elkaar ingespeelde band die op de juiste momenten elkaar naar grote hoogte opstuwen, de blazers, de toetsen, het drumwerk alle paste met als blikvanger de krachtige vocalen van Meghan Parnell. Hoogtepunten het mooie trompet gitaar duel tussen Dave Barnes en Stephen Dyle en de toegift Holler die overging in Kashmir van Led Zeppelin was van buitenaardse schoonheid en muzikaliteit.
Ook de Cinelli Brothers waren geprogrammeerd. Als je deze band dit jaar nog niet gezien hebt, heb je onder de zogenaamde blues steen gelegen. Voor mij is dit de 5e keer, maar wat blijft dit goed. Zeer gevarieerde setlist, elke keer weer. Iedereen in deze band kan alles. Goede solo’s van alle bandleden, mooie close harmonie zangpartijen zoals bij de Ry Cooders cover “The very thing that makes you rich makes me poor” Wat heeft gitarist en mondharmonica speler Tom “J.J.” Julian-Jones een mooie rauwe stem hebben. Het komt niet vaak voor dat hij de show mag starten maar de Cinelli Brothers zijn niet alleen de broers maar een collectief.
Chris O’leary maakte zijn debuut op de Nederlandse podia, met een nieuw album uit dat het erg goed deed in de Amerikaanse blues charts was ik zeer benieuwd hoe hij het er af zou brengen. Als ervaren rot in het optreden begon hij zijn set met aftasten wat bij het publiek goed zou vallen en toen hij dat eenmaal door had nam de showman in hem de overhand en kreeg hij het publiek op de banken. Zelden heb ik het publiek bij Moulin blues zo actief zien meezingen, aangespoord door Chris zijn voortreffelijke pianist Brooks Milgate en gitarist Mike Lynch. Vol overtuiging wisten zij het publiek voor zich te winnen wat resulteerde in een driebubbel toegift en als het aan Chris gelegen had, had hij er zo nog een half uurtje aan geplakt.
Monster Mike Welch. Na het verlies van zijn muzikale partner Mike Ledbetter had het enige tijd geduurd voordat hij zich hervonden had. In een emotioneel betoog eerde hij de te vroeg overleden Mike Ledbetter. Ook enkel nummers van zijn laatste zeer aan te bevelen album refereren naar deze tijd zoals het machtige Off switch blues, nothing but time en Time to move. Naast deze was een van de beste songs van de set, evenals van zijn album, de Robert Johnson cover “If I Had Possession over Judgement Day”. Hij heeft het nummer helemaal naar zijn hand gezet. Monster Mike’s gitaarspel was werelds, zo veel variatie en heerlijk om naar te luisteren.
Als afsluiter van de vrijdag betraden het Canadese hippie gezelschap The Commoners de arena. Snoeihard trokken zijn van leer en daarmee vielen ze een beetje uit het bootje maar het wat was het goed. Als gitarist Ross Citrullo de show inzet met de stevige riff van Devil teasin me weet je meteen waar je aan toe was. Ross Citrullo is een ware riff master, met of zonder slide hij zet de lijnen uit. Zeker wanneer de voortreffelijke zanger Chris Medhurst ook de gitaar ter handen nam ging het gas er nog meer op. Toch was het veel meer dan alleen vet rocken, neem hun laatste single See you again bijvoorbeeld mooi akoestisch ingeleid. Een ander sterk punt van The Commoners is hun samenzang met vijf stemmen, twee achtergrondzangeressen, een zingende drummer en bassist en de vocaal sterke frontman Chris. Die close harmony geeft het geheel zoveel extra mee. Top afsluiter van de eerste dag van Moulin Blues
De tweede dag Moulin blues begon met een zonnetje en het terrein zag er ook meteen veel beter uit. Helaas kwam daar later verandering in met een nieuwe flinke bui. Maar het publiek bleef vol goede moed. Bij de laatste nummers van Little Hat betraden wij de matig gevulde kleine tent. Vol enthousiasme bracht Little heat zoals altijd hun show. De stelling op hun website “Rockin’, sleazy and electrified…” klopt volledig.
Sugarmill slim, als je van de eerste schrik bekomen bent van de uitdossing van Anders La Source aka Sugarmill Slim, kun je niet anders vaststellen dat hij inderdaad “slim,”is. Als een beweeglijk wervelwind rent hij zich over het podium en bespeelt hij zijn publiek met zijn rauwe mondharmonica en zang. Met zo’n presentatie moet je over een bere conditie beschikken. Toch op moment zocht hij zijn rust puntjes achter de piano of tijdens de gitaar soli van en eveneens expressieve gitarist Luca Neroni . Ga hun titelloze album zeker luisteren. Hierop ook de cover van Sleepy John Estes “Leaving Trunk” in de Taj Majal versie die live heerlijk was. hij zou de grootste verrassing van het festival worden.
La Ratte, een van de Nederlandse band die hun visitie kaartje afgaven tijdens Moulin Blues, er schuit zoveel talent in Nederland Harm van Essen, een wizzard als het gaat om rootsy gitaar geluid, Zijn zang was niet op het sterkst vandaag het zal zijn enthousiasme zijn geweest. Veel nummers van hun fijne album Astray.
Waren er in 2023 21 bands te beluisteren, was dit aantal gegroeid naar 26 in 2024. Persoonlijk vind ik dit jammer. Je moet hierdoor keuzes maken en het kan daardoor ook voorkomen dat een tent op de helft van de show leegloopt. Dit gebeurde bij Amy Helm. Ze gaf een mooie show, harmonieus gezongen liedjes, maar er zat weinig vaart in de show. Het publiek liep hierdoor weg om naar het afscheid van de Juke Joints in de kleine tent te gaan, een Hollands feestje wat niemand wilde missen. Vanaf de start was het gas erop met een dolenthousiast publiek. Jammer dat deze band stopt. Muzikaal is het niet altijd even goed maar de sfeer is altijd top.
DK Harrel: Ik, Jos, had het geluk om het album “The Right Man” te mogen recenseren voor Blues magazine en was ervan overtuigt dat deze jongen de Chicago blues weer op het juiste spoor gaat zetten, en dat deed hij als volleerd show man trok hij de microfoon naar zich toe om ons ,het blues publiek toe te spreken. Als hij daar mee klaar was toverde hij de mooiste klanken uit zijn gitaar. Je kon merken dat hij nog niet zo ingespeeld was met zijn Europese tourband of waren het gespeelde trucjes ik weet het niet maar het geheel stond als een huis. Een kort intermezzo om dat zijn bretels waren losgeschoten werd door de band op geweldige wijze ingevuld met veel blazers geweld. Net als bij Chris O’leary een dag eerder pakte hij de tent volledig in met een show vol blues en entertainment.
Na een indrukwekkende 2 minuten stilte begon Daniel Nicole. De meningen hierover waren verdeeld, de een vindt het fantastisch terwijl de ander het maar een saaie bedoeling vond. Ik vond het gevoelige “take it all” echt een hoogtepunt in een best wel ruige show. De gitaarsolo in dit nummer van haar man en gitarist Brandon Miller ging door merg en been. Diegene die Danielle Nicole saai vonden konden in de kleine tent terecht voor Marlon Pichel.
De deels overlappende programmering bied dan juist uitkomst en zo kwam de tweede verslaggever terecht bij Marlon Pichel. Drummer en zanger Marlon Pichel trad aan met een zeven koppige band die de tent met hun Memphis soul blues in vuur en vlam zette. Veel nummers van hun album Good O’l loving uit 2023 waren de basis waarin elk nummer door een van zijn muzikante de ruimte kreeg om te excelleren. Memphis soul blues staat bekend om zijn blazers en die lieten hier volop van zich spreken in de vele uptempo nummers. Zoals eerder Little Steven, La Ratte en Them Dirty Dimes lieten zij mij versteld staan van hun muzikaliteit
Robert Finley was voor mij de grote onbekende van het festival. Natuurlijk wist ik dat hij met the Black Keys had samengewerkt, maar eerlijk gezegd had ik tot aan het festival nog nooit iets van Finley geluisterd. Wat kan deze 70-jarige het publiek naar zich toe trekken. Zijn credo “No talking. Just boogiewoogie” werd waarheid op het podium. Zijn dochter mocht een aantal rustige covers zingen zodat Finley even kon zitten. Ook zij heeft een dijk van een stem. Na een mooie “I rather go blind” volgde “Tennessee whiskey” en de Al Green cover “Take me to the river”. Finley eindigde de show onder andere met “You Got It (And I Need It)”, het titelnummer van zijn laatste album. Als Robert Finlay geen blues meer is dan weet ik het niet meer. Alle nummer inleidend in de traditie van de blues authentieker gaat het niet worden.
Wetend dat de Wicked Lo down, klaar zouden staan als slot act en ik (jos) daar door kennissen op getipt was kon ik me maar moeilijk los rukken bij het Frans/Belgisch trio Well Well Well. In een gelijke setting als Little Hat eerder op de dag, kent hun muziek gelijkenissen alleen wel een maatje heftiger. De blues punk die Well Well Well maakt kent zijn oorsprong in The Goon mad, een band die jaren teurg Het Rambling roots festival nog op zijn kop zette. Mondharmonica eindbaas Fabian Bennardo liet er geen gras overgroeien , blies de longen uit zijn lijf in een sound zo donker zo gruizig dat de Boogie beast, zijn andere band, klinken als de havenzangers. Gefascineerd staan blijven kijken.
Het festival werd afgesloten door The Wicked Lo-Down. De band mag afsluiten omdat niemand minder dan Red Devils gitarist Paul Size deel uitmaakt van de band, een moulin blues legende. Hoofdschrijver van de band is echter mondharmonicaspeler Nick David. Hij schreef het merendeel van de nummers van het album “We hot” uit 2022 en hun laatste album uit 2024 “Out of line”. Het was een heerlijke show, David met een goede stem, slijpende harmonica solo’s en een Paul Size in topvorm. Moe van twee dagen festival met de tonen van “Goin’ To The Church” en “Automatic” met een grote smile op het gezicht de auto ingestapt.
Moulin blues 2024, ondanks alle regen en daardoor de nodige tegenslagen was je weer geweldig. Hoogtepunten voor Bywater Call, Monster Mike en D.K. Harrel. Verassing van het festival, Sugarmill Slim.
Fotoalbum Mulin Blues 2024
Bekijk alle foto’s in het Moulin Blues 2024 fotoalbum.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe