Buddy & Julie Miller
In The Throes
New West Records
Cd/Vinyl/Digitaal
Tekst: Dietmar Terpstra
Buddy en Julie Miller kunnen we inmiddels met een gerust hart tot de royalty van de alt.country rekenen. In een grijs verleden leidden ze een leven als boemelende hippies met alles wat daarbij komt kijken, maar sinds Emmylou Harris en Steve Earle het enorme gitaartalent van Buddy en de vaak aangrijpende songteksten van Julie ontdekten behoren ze tot de meest geliefde musici in het genre. Buddy Miller is te horen op een grote hoeveelheid onontkoombare releases van onder meer Solomon Burke, Emmylou Harris, Alisson Krauss, Patty Griffin, Robert Plant, John Fogerty, Lucinda Williams en Dolly Parton, om er maar een paar te noemen, en ook in de studio (als producer) en op de (Nederlandse) podia is hij een graag geziene gast. Duo-albums van het echtpaar zijn evenwel schaars. Maar als ze er zijn, is het ook raak, zoals opnieuw het geval is op In The Throes, de vierde verzameling songs die het duo maakte sinds 2001. Julie schrijft de teksten, en Buddy zet ze op muziek, met een hoofdrol voor zijn gitaar, die soms ronkt en rommelt, en soms ijle country-klanken voortbrengt. Eén song is een beetje een vreemde eend in de bijt, te weten Please Don’t Make Her Cry, waar aan behalve door Julie, ook door Bob Dylan en door Regina McCrary van gospelkwartet The McCrary Sisters is meegeschreven. Het is een uitspraak van haar vader; toen Regina ging touren met de band van Dylan, sprak hij: Please son, don’t make her cry. Dat inspireerde de oude bard.
Wat wellicht nuttig is om er bij te vertellen: de Millers zijn overtuigde christenen, in die zin dat zij zich bekommeren om de wereld om zich heen. Ze preken niet en verkondigen geen waarheden, maar zetten zich in voor en maken zich druk om de mensen (en dieren!) die dat nodig hebben. Bovendien roepen ze de luisteraar op dat ook te doen, middels een regel in de hoestekst: Feed the hungry, take in strays and be ye kind to one another. Daar kan niemand iets tegen hebben.
Julie Miller is een kwetsbaar mens, en zij schaamt zich er niet voor daar over te zingen, zoals al meteen blijkt uit de fragiele openingssong You’re My Thrill, waarin ze zingt over haar zielenpijn, en hoe haar partner haar helpt daar verlichting in te brengen. De titelsong (In de shit!) gaat in wezen over hetzelfde, maar daarvan heeft Buddy een lekker rockende song gen 1965 maakt. Niccolo is dan weer een hartverscheurend mooie countryballad, inclusief mandoline en fraaie samenzang. The Last Bridge You Will Cross is tekenend voor het wereldbeeld van de Millers. De song vertelt over John Lewis, lid van het Amerikaanse Congres en mensenrechtenactivist, die tijdens een protestmars van Selma naar Montgomery, Alabama in 1965 een schedelbreuk opliep ten gevolge van een blanke lynchpartij. Lewis overleefde deze, en vele volgende aanslagen maar bleef tot zijn dood in 2020 lid van het Huis van Afgevaardigden, en werd door president Barack Obama onderscheiden met een Presidential Medal of Freedom. Zijn overlijden inspireerde de Millers tot The Last Bridge.
Misschien wel het meest openhartig over haar mentaal welbevinden zingt Julie Miller in de krankzinnige kermisblues I’ve Been Around. ,,You buy your ticket and you earn your dollar, you pay the man to make you scream and holler, ‘’ een door Buddy Miller van snerpende dissonanten voorziene, aangrijpende song die raakvlakken heeft met het meest treffende werk van Tom Waits..
In The Throes sluit af met twee inkijkjes in de soms getroubleerde zielen van de Millers met I’ll Never Live Live It Down, waaruit wanhoop spreekt, en We’re Leavin’, misschien wel de sleutelsong van dit prachtige album, waarin Julie Miller zingt dat overgave aan het onvermijdelijke wellicht het enige is dat ons rest. Oef…
Albums van Buddy alleen vind ik stuk voor stuk juweeltjes, zoals Universal United House Of Prayer. Maar Buddy & Jim, Buddy & Friends, Buddy & Julie…. matig tot in dit geval rampzalig. Buddy speelt briljant gitaar en zij blèrt en krijst er maar doorheen alsof het punk is. Het is een beetje als John Lennon & Yoko Ono waarover een muziekjournalist ooit schreef: “hij moet wel heel erg van haar houden…”