DOMINANTE VAN MORRISON ‘HAPPY TOGETHER’ IN TIVOLIVREDENBURG
VAN MORRISON
TivoliVredenburg, Utrecht
1 Mei 2024
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
In de foyer van De Grote Zaal verwelkomt een DJ de bezoekers met allerlei hits uit de sixties terwijl de barmedewerkers goede zaken doen en bij de merchandise-desk diverse shirts worden verkocht. Het opgewekte ‘Happy Together’ van The Turtles is een prettige en vooral grappige boodschap die uit de speakers klinkt. Vandaag lijkt eindelijk de lente aangebroken en in het gezellige Utrechtse centrum was er nauwelijks plaats op de overvolle terrassen.
De ‘oudgedienden’ doen het in 2024 nog steeds uitstekend. Voor The Eagles is inmiddels geen kaart meer te krijgen en in dezelfde week dat The Rolling Stones in Houston de Amerikaanse tournee zijn gestart, pakt Tom Jones zijn koffers voor een aanstaande Europese tournee, beantwoordt Paul McCartney na zestig jaar een liefdesbrief van een fan en trakteert Van Morrison zijn fans, na een afwezigheid van bijna twintig jaar, op twee concerten in Utrecht. 78 jaar is hij en evenals zijn leeftijdsgenoten nog steeds voorzien van een flinke dosis motivatie. Maar liefst twee avonden TivoliVredenburg werden er aangekondigd en beide keren raakten rap uitverkocht. Het publiek heeft er, gezien de lange rij voorafgaand aan het openen van de deuren, duidelijk zin in en de vraag is uiteraard of dat ook voor de hoofdpersoon van vanavond geldt.
Van Morrison heeft door de jaren heen een reputatie opgebouwd waarin genialiteit en wispelturig gedrag elkaar regelmatig afwisselden. De voortekenen voor het optreden van vanavond beloven echter veel goeds. De echte fans zijn er gisteravond ook al bij geweest en zijn uitermate enthousiast over de verrichtingen van de doorgaans ietwat norse bard uit Belfast die zoals men van hem gewend is precies doet waar hij zelf zin in heeft. Niet voor de eerste keer staat hij tegenwoordig uitgebreid stil bij de beginperiode van zijn carrière. De hang naar het verleden speelt een steeds grotere rol. Zijn inspiratie uit de jaren zestig kwam vooral uit de hoek van de Afro-Amerikaanse blues-, jazz en soul zoals op zijn geslaagde ‘The Prophet Spaeks’ dat ruim vijf jaar geleden werd uitgebracht, te horen valt. Na vorig jaar een uitstapje te hebben gemaakt met ‘Moving On Skiffle’ om vervolgens een geheel instrumentaal album op te nemen is hij op zijn laatst verschenen ‘Accentuate The Positive’ nog wat verder terug gegaan in de tijd met een feestelijke mix van zijn favoriete tracks uit de rock ’n roll, R&B en country.
Dat hij daadwerkelijk de ‘positive’ daad bij het woord voegt blijkt uit het feit dat de avond geopend wordt met de albumopener ‘You Are My Sunshine’. Verwacht hier echter geen uitbundig dansende performer die zijn publiek opzweept maar een geconcentreerde muzikant die optimale focus van zijn begeleiders eist en alles tot in de puntjes verzorgd wil doen laten klinken. De stemming hangt er op het podium goed bij en je vraagt je af wie hij bij het zingen van deze vrolijke klassieker in gedachten heeft.
Met een ijzersterke begeleidingsband achter zich en twee zangeressen die de achtergrondvocalen verzorgen wordt snel doorgeschakeld met ‘I Want A Roof Over My Head’ en het van de Everly Brothers bekende ‘When Will I Be Loved’. Morrison levert fraai (alt-)saxofoonwerk in de gevoelige liefdesballad terwijl de twee zangeressen vocaal nauwelijks onderdoen voor de wonderschone harmonieën zoals ooit vertolkt door de broertjes Don en Phil. Ook de sax-solo in het snelle ‘Two Hound Dogs’ van Bill Haley gaat hem goed af. Voorzichtig kan al in een vroeg stadium geconcludeerd worden dat dit een uitzonderlijk goed optreden is van de Noord-Ierse muzikant en zijn geweldige band. Het zijn allemaal herinterpretaties van klassiekers die bepalend zouden blijken in het leven van Morrison. Van de eerdergenoemde Everly Brothers is ‘Lucille’ ook bekend maar de meer geladen interpretatie zoals hij die vanavond neerzet lijkt toch meer weg te hebben van Little Richard, uiteraard wel in een paar versnellingen lager gespeeld.
De liefde voor het werk van Hank Williams heeft hij nooit onder stoelen of banken gehouden. Vanavond staan er zelfs twee composities op het menu. Na het meeslepende ‘Lonesome I Could Cry’ volgt nog ‘Cold, Cold Heart’ dat hem zo in dat skiffle-jasje gestoken heel mooi past en waarin de bandleden zich naar hartenlust kunnen uitleven. Er lijkt een spontane jam te ontstaan in een heel relaxte uitvoering van Ray Charles’ ‘What Would I Do Without You’ waarbij de prettige sfeer op het podium wordt opgepakt door het enthousiaste publiek.
De toetsenpartijen van John McCullough op piano zijn sfeervol en op zijn Hammond soms zelfs betoverend maar het weerhoudt de bandleider er niet van zijn toetsenist naar de andere kruk te dirigeren omdat het ‘gospel-gevoel’ meer lading krijgt op een zwaar versterkt orgel. Wie denkt hier te maken te hebben met een intimiderend of zelfs grensoverschrijdend geval heeft waarschijnlijk gelijk maar de muzikale regisseur geeft vervolgens zijn bandleden alle ruimte om de spots voor even op zich gericht te krijgen. Kwaliteit heeft nu eenmaal een hoge prijs en de lat ligt vanavond hoog.
Tijdens ‘Shakin’ All Over’ krijgt de geluidsman zelfs meerdere malen het signaal om het volume op te voeren terwijl Morrison ongemeen fel zijn sambaballen schudt. Hij is duidelijk gedreven en slaagt er in om het vonkje over te brengen op zijn publiek. Het applaus na het heerlijk lang uitgesponnen ‘For Mr. Thomas’ is dan ook veelzeggend. Als dank krijgt het publiek nog een opbeurend advies van de ‘positiviteitsgoeroe’ die het met een luid ‘Ain’t Gonna Moan’ zelf aankondigt en er vervolgens zelf ook in slaagt om, geheel in lijn met de tekst van het liedje, boven zichzelf uit te stijgen. Bijna tien minuten lang duurt zijn muzikale presentatie over inspiratie, motivatie en veerkracht.
Na het spirituele ‘Brand New Day’ en de ontspannen gespeelde vredes-anthem ‘Days Like This’ volgt een vlotte ‘Wild Night’ in de finale. Met ‘Gloria’ als toegift is het echt afgelopen en kunnen zowel band als publiek terugkijken op een bijzonder geslaagde avond.
Onbewust lijkt Van Morrison zich eindelijk gerevancheerd te hebben voor het ‘verveelde’ optreden dat hij hier bijna twintig jaar geleden liet zien. In een vorm als deze zien wij hem met zijn band graag en snel weer terug.
Fotoalbum Van Morrison
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Van Morrison.
Wat betreft het optreden van Van Morrisson in Utrecht: voor de prijs van 100 euro luisteren naar wat oude rock en roll nummers. Waardeloos!
Dan ga ik liever naar een goede rock en roll band…