In gesprek met Guy Smeets
Interview i.s.m. Bluesbreeker
Door Nineke Loedeman
Geboren in 1998 te Roermond, is gitaartalent Guy Smeets op zijn vijftiende al een begrip binnen bluesrockminnend Nederland. Met zijn Guy Smeets Band staat hij het liefst elk weekend op het podium. Daar werkt hij dan ook hard voor, samen met bandleden Nick McGrath, Colly Franssen, Rob van der Sluis en Herm Klaassens. De band laat zich beïnvloeden door o.a. Jimi Hendrix, Joe Bonamassa, Robben Ford en BB King.
Hij vindt het geweldig om af en toe spontaan mee te kunnen spelen met bekende en minder bekende muzikanten zoals Big Monti Amundson, Enrico Crivellaro en Watermelon Slim. Na acht jaar gitaarles op de muziekschool zette hij in september 2013 de stap naar het Rock City Institute in Eindhoven. Daar zal hij zijn muzikale kwaliteiten verder uitbreiden en ontwikkelen. We spreken elkaar vlak voor hun concert in de supergezellige tent Blues Rhede in Duitsland, en schuif ik aan om bij te praten over het wel en wee van deze jonge, zeer gedreven muzikant die al vroeg wist wat hij wilde worden: artiest!
Al van kinds af aan is muziek een belangrijk onderdeel in Guy’s leven. Via de platencollectie van zijn ouders komt hij op jonge leeftijd voortdurend in contact met allerlei stijlen muziek, maar voornamelijk met de blues. Kleine Guy bespeelde zijn plastic gitaartje toen hij amper kon lopen en vanaf zijn vijfde kreeg hij al een ‘echte’ gitaar. Guy was al vroeg fan van Robbie Williams en toen hij als zevenjarig jochie mee mocht naar een concert van Robbie in de Amsterdam Arena, werd hij omvergeblazen door diens performance en wist hij: dit wil ik ook! Kort daarna ontdekte hij gitaarhelden als Jimi Hendrix en bands als Cream en ook daarvan raakte hij in de ban.
“Pa en ma, beiden muziekliefhebbers, stimuleerden mijn interesse enorm en toen ik zeven jaar was begon ik met mijn eerste gitaarles, op een Spaanse gitaar. Na twee jaar stug oefenen, geloof me dat ik het ook wel eens zat was, bleek dat de wijze woorden van mijn vader om tóch door te zetten zijn vruchten afwierpen. Ik ging het steeds leuker vinden en stapte over op de elektrische gitaar. Jij noemt de blues en dat is er ook zo in gegroeid natuurlijk. Het is zeker een stijl van muziek die ik gaaf vindt maar vooral lekker om te spelen. Na enkele andere hobby’s als voetbal en Aikido te hebben gehad, merkte ik dat ik best wel een avontuurlijke inslag heb. Ik was nl. dol op hutten bouwen en bomen klimmen, een echt buitenmens zeg maar.”
Wie Guy observeert in de wandelgangen en op het podium, ziet een gedreven en zelfbewuste jongeman. Tijdens ons gesprek valt me telkens op, dat Guy heel precies weet wat hij wil en ook wat hij niet wil. Hij heeft duidelijk goed nagedacht over zijn doelstellingen en verwachtingen. Zo op het oog blijkt uit niets dat deze jongeman een groot gedeelte van zijn leven te maken heeft gehad met een serieus probleem in onze maatschappij: pesten. Al op jeugdige leeftijd werd Guy gepest en dat ging tot voor enkele jaren geleden door. Guy is er open over:
“Ik ben bijna mijn hele schoolperiode gepest en dat ging door tot het begin van de tweede klas van de middelbare school, wel 8 jaar lang! Het ging echt ook heel erg ver, ik wil niet teveel in details treden, maar het was heel heftig. Pesten maakt je vreselijk onzeker. Gelukkig raakte ik in de tweede klas bevriend met iemand die op dezelfde lijn zit als ik en wij konden elkaar door onze vriendschap gigantisch steunen. We zijn echt maten geworden. Na recentelijk een tijdje professionele begeleiding te hebben gehad, kan ik zeggen dat het steeds beter gaat. Ik voel me nu goed en heb inmiddels een vriendenclub opgebouwd. Natuurlijk heeft dat pesten een gigantische impact gehad, maar ik heb geleerd wie ik ben en hoe ik mezelf kan zijn. Ik ben er sterker uitgekomen en het heeft me veel mensenkennis opgeleverd. Eigenlijk kijk ik er nu best positief op terug.”
Vertel eens over je huidige opleiding?
“Na drie vreselijke jaren op de middelbare school, waar ik me absoluut niet thuis voelde, mocht ik in 2013 auditie doen voor het Rock City Institute in Eindhoven. Dit is een pop/rockopleiding. Eigenlijk een unieke situatie want ik was nog maar 14 jaar en had dus ook nog geen diploma. Normaal is er een leeftijdsgrens van 16 jaar. Mijn auditie voldeed echter ruim voldoende om me nu al een plek op deze te gekke school te bezorgen. Ondanks de ervaring die ik al heb opgedaan, beleef ik deze opleiding als zeer leerzaam. Ik doe daar mijn eigen ding en leer veel verschillende muziekstijlen en o.a. om songs te schrijven. Ik ben nu in mijn eerste jaar en ik vindt het hartstikke leuk. Ik hoop op mijn achttiende dan klaar te zijn om te kunnen doen wat ik wil: de muziekbusiness in!”
De Guy Smeets Band begint vaste vorm te krijgen vanaf december 2012, als toetsenist Colly Fransen zich aansluit bij Guy en bassist Nick McGrath. Zanger Rob van der Sluis volgt in mei 2013 en drummer Herm Klaassens is de laatste aanwinst: hij roert zijn stokken in deze band vanaf september 2013. Ik vraag Guy hoe het voelt om de naamgever van de band te zijn die daarnaast bestaat uit allemaal ‘ouwe mannen’?
“Weet je, het zijn stuk voor stuk ervaren muzikanten en we hebben allemaal een hele goede klik met elkaar. Dat laatste is superbelangrijk in een band en dan maakt het voor mij niets uit of de andere bandleden “ouwe mannen” zijn. Vergeet niet dat deze mannen heel gepokt en gemazeld zijn, al is het in heel diverse muziekstijlen. Colly kent iedereen natuurlijk van King Mo, met wie hij menig bluesvenue in binnen-en buitenland onveilig heeft gemaakt en bassist Nick speelde o.a. in hardrockbands, zoals ‘Action in DC‘. Drummer Herm kennen we van de ‘Bintangs‘, ook al geen kleine naam in bluesrockland. Rob is een echte showman en heeft daarnaast heel veel zangervaring. Ik heb zelf natuurlijk ook al jong ervaring opgedaan. Zij begrijpen dat en weten wat ze doen. We voelen elkaar bijzonder goed aan. Kortom, het is een leuke match en dat spat eraf op het podium. We willen overigens niet vastgepind worden als bluesrockband. We worden namelijk steeds breder in onze muziekstijl, zeg maar wat meer mainstream.”
Hoe vaak treed je gemiddeld op en wat is je leukste optreden/ervaring tot dusver?
Guy aarzelt geen moment: “Oh, dat was in 2011 toen ik voor 11.000 (!) mensen twee liedjes mocht spelen tijdens het Bevrijdingsfestival in Roermond, we speelden ergens tussen de optredens van Guus Meeuwis en Miss Montreal in. Ik jamde met de band Jesus Jansen ( Marcel Jansen). Dat was zo ongelooflijk gaaf om te doen. Een ietwat recenter hoogtepunt is natuurlijk Bluesrock Tegelen afgelopen jaar, waar we het festival mochten openen! Nu treden we gemiddeld twee keer per maand op, maar ik zou best graag meer willen. Meestal repeteren we dan ook nog eens per week, dan nemen we ook o.a. wat nieuwe nummers door. Als we ergens gaan spelen rijden we naar de zaal, bouwen gezamenlijk onze apparatuur op, gaan soundchecken etc. Relaxed en altijd gezellig. Voor ieder van ons is deze band de eerste prioriteit, hoewel de andere bandleden ook nog druk met andere zaken.”
Jullie set bestaat voornamelijk uit covers in veel uiteenlopende stijlen. Van stampende rocksongs tot instrumentale bluesballads. Schrijven jullie ook eigen nummers en zit er al misschien een eigen album aan te komen?
“Momenteel zijn we al druk bezig met het schrijven van songs voor een volledig album wat zeker dit jaar nog gaat uitkomen. Het zal een combi worden van eigen nummers en covers. We zijn druk bezig met het treffen van de nodige voorbereidingen qua opnamestudio regelen ed. Ikzelf schrijf de nummers. Ik kom in eerste instantie met de gitaarpartij en de tekst op de proppen. Tijdens een repetitie speel ik het dan voor, de anderen vullen het verder op hun eigen wijze in. Er wordt veel over en weer gepraat hoe we het uiteindelijk hebben willen. Zo komen de songs tot stand.”
Dus jij schrijft de songs voor de band, waar schrijf je dan over en wat houdt jou bezig?
“Eerlijk gezegd hou ik van opstandige teksten en schrijf ik over dingen die ik zelf meemaak of meegemaakt heb. Eigenlijk wil ik er een boodschap mee afgeven. Zo gaat ‘Get a life’ bijvoorbeeld over het pesten en ‘Don’t let yourself be brainwashed’ over mijn ervaringen met het ‘instituut’ school. Mijn eigen emoties betreffende onmacht of zelfs romantiek kan ik zo prima van me afschrijven, dat voelt gewoon goed. Als ik de liedjes in me op voel borrelen wil ik er gelijk een vorm aan geven. Ik haal ook veel inspiratie uit het werk van rapper Eminem. Vooral de manier waarop hij dingen van zich afschrijft, eerlijk en oprecht, niet fake. Persoonlijke dingen, daar schrijf ik nu eenmaal graag over!”
Veel gitaristen verzamelen gitaren, tot honderden aan toe. Val jij ook in die categorie van gitaargekken?
“Eigenlijk valt het reuze mee met mijn gitaargekte. Ik ken er ook wel die ze verzamelen en alleen daar nog maar mee bezig zijn. Ikzelf heb er nu in totaal acht, waarvan ik er vier echt gebruik en die ik, zoals vanavond, mee heb op het podium. Een akoestische, twee Strats en een Gibson. Daar kan ik het allemaal prima mee doen. Misschien wil ik ooit nog eens een jazzgitaar aanschaffen. Ik ben ook niet met versterkers enzo bezig. Ook heb ik maar een paar basic pedalen. Puur en eenvoud, daar hou ik van.”
Je hebt nu al veel met andere bekende gitaristen het podium gedeeld, ik noem Monti Amundson, Enrico Crivellaro en recent weer eens met Ben Poole en Layla Zoe. Dat pak je blijkbaar makkelijk op. Met welke artiest zou je heel graag op het podium willen staan en waar wil jij zijn over pak ‘m beet 5 jaar?
“Als ik een voorbeeld zou moeten noemen, dan is dat zeker John Mayer. Niet alleen vanwege zijn kwaliteiten als gitarist maar ik bewonder hem juist ook vanwege zijn brede stijl in de muziek: van blues, akoestisch tot aan poppy en mainstream songs. Hij kan en wil alles spelen, heeft alles ook gedaan. Zelf luister ik veel verschillende stijlen als techno, hardcore, grunge en dus ook naar Eminem. De sound van Robben Ford en Matt Schofield vindt ik helemaal te gek. Er is zoveel, maar ik doe mijn ding zoals ik dat voel. Ik heb les gehad van goede leraren zoals Martin Wilbers en later ook van Gesuino Derosas (Terra Nova), die laatste is meer hardrock georiënteerd trouwens. Daar leerde ik stukken spelen van o.a. Gary Moore, Steve Vai en Joe Bonamassa. Ik zou het natuurlijk cool vinden eens met mijn muzikale held John Mayer te spelen, maar wil dat net zo goed met de Nimmo Brothers. Dat zijn mensen die gewoon plezier in het maken van muziek hebben, daar jam ik dan het liefste mee.
Net zo belangrijk is de gezamenlijke klik! Mijn ultieme droom is om ooit in de Royal Albert Hall te spelen en op grote festivals als Pinkop, Bospop en Lowlands. Groot dus! Ik wil groeien als gitarist en het lijkt me gaaf om gebeld te worden om ergens mee te spelen of in te vallen, zeg maar als sessiemuzikant voor bepaalde projecten. Ik zou er gewoon graag mijn beroep van willen maken en daarmee in mijn levensonderhoud voorzien. Overigens niet alleen op de bluespodia spelen maar ook op andere podia, wat breder qua stijl zeg maar. Volgend jaar ga ik waarschijnlijk beginnen met zangles. Ik zing momenteel (nog) niet, mijn stem is nog in ontwikkeling, maar ik wil het uiteindelijk wel. Dat maakt het plaatje ook completer.”
Dan is het tijd om afscheid te nemen. Guy gaat zich zo omkleden en zal vanavond met zijn band deze club Blues in Rhede doen schudden op zijn grondvesten. En dat zal zeker niet de laatste maal zijn…
Leuk !
Helaas moest ik jullie missen in zaal BLUES in Rhede vanwege griep maar jullie komen weer terug en dan moet ik er volgens eigenaar Andre Knoch zijn, ziek of niet!! Wat waren jullie goed hoorde ik van hem! Mooi interview!