Lucinda Williams
Ancienne Belgique, Brussel
25 januari 2016
De avond vooraleer zij haar verjaardag zou vieren stond Lucinda Williams uit Lake Charles een volle twee uur lang in de AB te zingen, begeleid door het muzikantentrio uit ‘Buick6’. Zelfs menig toerist had de weg naar de concertzaal gevonden toen zij vernamen dat de ‘grande lady’ van de altcountry daar zou optreden. Haar gloednieuw album ‘The Ghosts of Highway 20’ lokte evenzo haar trouwe fans, die de zangeres al vanaf 1980 een liefdevol hart toedragen, toen destijds haar ‘Ramblin’ debuut uitkwam. In de titeltrack van haar laatste album blijkt dat de spoken uit het verleden haar nog steeds niet loslaten, zoals zij zo ontroerend vertolkte in het nostalgische ‘Bus To Baton Rouge’, een echte songparel. Maar daarnaast had zij toch duidelijk plezier in de respons van het Brusselse publiek. Af en toe ontpopte zij zich zelfs als een echte rockchick, zeker wanneer zij mee opging in de energie van gitarist, bassist en percussionist uit de ‘Buick6’, een auto die nog steeds tot de verbeelding spreekt.
Tekst: Marcie /Foto’s: Yvo Zels, alle foto’s Yvo, i.s.m. ROOTSTIME.BE
In het voorprogramma hadden drummer Butch Norton, bassist David Sutton en gitarist Stuart Mathis reeds gedemonstreerd waartoe zij ritmisch in staat waren. Met trots vertelden zij dat Lucinda op het nummer ‘So Much Trouble In the World’, uit hun recentste album, de zang op zich nam. Met hun gedrieën begeleidden zij de ‘ramblin’ woman’ die in haar jeugd vaak verhuisde: van Louisiana naar Arkansas, verder naar Austin en Houston, tenslotte naar New York City, Los Angeles en weer terug naar Texas. Maar al die tijd volgde zij de lokroep van de muziek in folkclubs, colleges en theaters, zoals ook de Delta blueszangers, folkzangers, troubadours en de singer-songwriters. Haar vader, de productieve dichter en hoogleraar Miller Williams, was fan van countrylegende Hank Williams en diens muziek beïnvloedde ook Lucinda evenals deze van Bob Dylan, Lyle Lovett en Skip James. In de loop van de avond kwam haar vader meermaals ter sprake. Lucinda droeg zo één van haar songs, het geëmotioneerde ‘Dust’, aan haar vader op, die op 1 januari vorig jaar overleed. Ook Hank Williams en Townes Van Zandt overleden trouwens op een Nieuwjaarsdag, wat Lucinda als een speciaal teken beschouwde en niet als een toevalligheid.
Al vanaf het eerste ‘Protection’ bekoorde zij met die weemoedig schorre stem die verhaalt over plaatsen en personages uit het verleden, zich af en toe met gitaar begeleidend. Haar lyrische teksten lagen klaar op het statief, mocht zij een van haar verhaallijnen vergeten. Met minstens tien albums vol zelfgeschreven lyrische teksten kunnen spiekbriefjes soms nuttig zijn. ‘Crescent City’ volgde op haar roep om bescherming. Tussendoor vertelde zij met nuances en zelfrelativering over gebeurtenissen en mensen uit het verleden, bijv. over de ‘Drunken Angel’ die noodlottig aan zijn einde kwam. Of over wat haar dwars zit in de samenleving, soms gemompeld soms contesterend. Haar compassie en sociaal bewogenheid toonde zij in de song ‘West Memphis’ over valselijk beschuldigde kinderen die jarenlang onterecht werden opgesloten, waarbij de drummer met zijn zware bariton meezong. Op ‘World Without Tears’ was het gitarist Stuart Mathis die met een prachtige gitaarsolo bijviel. Meer dan eens toonde deze zijn meesterschap op slidegitaar.
Halverwege volgde een intiemer gedeelte waarbij Lucinda solo ‘The Ghosts Of Highway 20’ vertolkte, waarin de schaduwen van de Delta bluesgitaristen nog niet vervaagd zijn en ook hun graven liggen. Ook ‘When I Look At The World’ kwam over als een klaagzang, gevolgd door ‘Lake Charles’ waarin gitarist Stuart haar wederom vervoegde. Het zwoele ‘Are You Down’ greep eens te meer naar de keel. Hierna was het alsof Lucinda en haar begeleiders naar een dynamischer setgedeelte overschakelden waarbij de gitaar schreeuwde, scheurde en snerpte terwijl Butch Norton zijn drumduivels los liet en zijn shakers liet rammelen. Bij ‘Seeing Black’, in herinnering aan de getormenteerde Vic Chesnutt, ook reeds lang overleden, kreeg je vuurwerk waarbij de vlammen van gedeelde passie naar overal uitsloegen. Groove, drive, swamp of ‘lament’ vormden gewoon een kluwen bij ‘Unsuffer Me’ en ‘Changed The Locks’. Alleen Skip James’ ‘Hard Time Killing Floor Blues’ paste minder in het plaatje, want alleen Skip James zelf wist hoe het aanvoelde om als zwarte underdog in het racistisch zuiden te overleven. Het triomferende haast gescandeerde en repetitieve ‘Joy’ in de toegift was dan weer wèl op haar lijf geschreven, geplukt uit haar met een Grammy gelauwerde ‘Car Wheels On A Gravel Road’ album. Zoals de charismatische Lucinda relatieproblemen, verlies en teleurstelling te boven kwam, gewoon door er haar survival temperament tegenaan te gooien, zo is alleen aan vrijbuiters en Americana heldinnen voorbehouden.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe