ONVERWOESTBARE LUCINDA WILLIAMS VERRAST PARADISO
LUCINDA WILLIAMS – DON’T TELL ANYBODY THE SECRETS TOUR
Support-act: L.A. EDWARDS
4 Maart 2024
Paradiso, Amsterdam
De verwachtingen waren niet bepaald hooggespannen toen vorig jaar het nieuwe album van Lucinda Williams werd aangekondigd. ‘Stories From A Rock ’N Roll Heart’ volgde immers betrekkelijk kort na een zwaar infarct. De buitengewoon sterke terugkeer van de zangeres/songwriter deed vriend en vijand echter verrassen. Na een periode van zeer intensieve revalidatie blijkt lopen nog altijd moeilijk en gitaarspelen zelfs onmogelijk.
Een geschikt moment ook, bedacht men, om eens uitgebreid terug te blikken op het leven van de inmiddels 71-jarige muzikante. Zodoende verscheen vorig jaar de uitermate boeiende autobiografie: ‘Don’t Tell Anybody The Secrets I Told You: A Memoir’. Niet geheel toevallig is de korte UK/Europa 2024 Tour een verwijzing naar haar verhaal. De trip omvat maar liefst dertien optredens in zeventien dagen. Maandagavond stopte de ‘Don’t Tell Anybody The Secrets Tour’ in een volgepakt Paradiso waar Lucinda Williams, zoals we hier inmiddels gewend zijn, vorstelijk werd onthaald…
Tekst: Jeroen Bakker | Foto’s (c) Marco van Rooijen.
Alle foto’s staan in het fotoalbum Lucinda Williams + L.A. Edwards
De support van L.A. Edwards wordt enthousiast ontvangen. Het zijn hier geen onbekende gezichten want de band rondom de Edwards-broers Luke, Joy en Jerry was vorig jaar nog met Lucinda Williams in Paradiso te bewonderen. “We bewonderen haar en zijn dankbaar voor haar enorme bron van inspiratie”, aldus Luke. Het gaat zeer voortvarend in de States maar daarnaast wordt druk gewerkt om voet aan de grond te krijgen in Europa. We zagen ze onlangs nog in de Melkweg waar de zaal opgewarmd mocht worden voor het optreden van Rival Sons. Over enkele maanden komen de jongens terug voor een headline-tour waarbij ook de Bovenzaal zal worden aangedaan. Het interview met de band verschijnt binnenkort op deze website.
De krachtige, toegankelijke rock bevat country/Americana-invloeden waarmee moeiteloos een stadion gevuld kan worden. Zo zouden het pakkende ‘Already Gone’ en ‘Let It Out’ niet bepaald misstaan op de setlist van Bruce Springsteen. Vocaal komt de band eveneens sterk voor de dag met mooie harmonieën in de akoestische momenten zoals bijvoorbeeld het melancholieke ‘Saint Augustine’ laat horen. De link met Tom Petty is eveneens snel gelegd aangezien enkele Heartbreakers zich met de productie van enkele albums hebben bemoeid. Het recent uitgebrachte album ‘Out Of The Heart Of Darkness’ staat deze tour centraal en moet een kleine doorbraak gaan veroorzaken. Hier weet de korte set al snel de aandacht te pakken van de vroege vogels die hun plekje in de grote zaal opzoeken.
Het is rond kwart voor negen als Lucinda Williams onder begeleiding het podium betreedt. Een overenthousiaste bezoeker meent met een welgemeende ‘Fuck Trump!’ aandacht te moeten trekken en een voorschot te nemen op de Supertuesday in de hoop een reactie te ontlokken. De zangeres is nauwelijks onder de indruk en laat het voor wat het is. Waar zij zich in het verleden nog wel eens op een ferme manier uitsprak over de politieke situatie in haar land is er nu absolute concentratie. Nog niet eerder heeft een serie optredens achter elkaar haar zoveel moeite gekost. De microfoonstandaard wordt nauwelijks losgelaten, bang lijkt ze om haar evenwicht te verliezen. De wetenschap dat zij een band achter zich weet die haar ijzersterk ondersteunt zal een vertrouwd gevoel geven. De aftrap van de set is niet voor niets ‘Let’s Get The Band Back Together’, de opener van bovengenoemde album. Ze blikt hierin terug op haar jeugd, op een roekeloze levenswijze vol onzekerheid maar kijkt ook hoopvol vooruit en viert tegelijkertijd strijdbaar het leven, als een ware survivor, zoals zij het nu leeft. Ze heeft vele tegenslagen overleeft, weet als geen ander hoe het is om weer op te moeten krabbelen.
De band trekt fel van leer, heeft duidelijk een stimulerend effect op de zangeres die vocaal zoekende is en de stembanden nog moet opwarmen.
We zien bassist David Sutton en gitarist/muzikaal regisseur Doug Pettibone die al bijna vijfentwintig jaar lang op de loonlijst van Williams staat vermeld. Stuart Mathis is er deze tour, vermoedelijk vanwege gezondheidsproblemen, niet bij maar zijn rol wordt op bekwame wijze ingevuld door voormalig Black Crowes-gitarist Marc Ford.
In ‘Crescent City’ wordt terug geblikt op de tijd dat de zangeres in het gezelschap van Clyde, haar eerste serieuze geliefde maar ook stevig drinkende ‘troublemaker’, genoot van de Zydeco-klanken in New Orleans waar ze eerder al eens met haar zus en broer de kroegen afstruinde op zoek naar de bluesmuziek terwijl hun moeder voor psychische hulp in Mandeville resideerde. Ze verontschuldigt zich bij het gebruik van een drankje dat haar helpt om de stembanden te smeren: “Geen zorgen, het is voorgeschreven in de apotheek. Niets bijzonders dus”. De eerste spanningen, voor zover die aanwezig waren, zijn ineens verdwenen. De sfeer is aangenaam en regelmatig heeft ze de lachers op haar hand. Williams heeft door de jaren heen veel krediet opgebouwd bij haar fans en vanavond kan het best eens van pas komen.
De ongecompliceerde rock van haar laatste album ‘Straight From A Rock N Roll Heart’ doet het prima tussen ouder werk als ‘Protection’ of een klassieker als ‘Car Wheels On A Gravel Road’. Grote namen als Springsteen of Jesse Malin hebben het nieuwe materiaal wel degelijk naar een hoger niveau weten te tillen maar vanavond blijkt maar weer eens dat Williams kan putten uit een ijzersterk oeuvre dat inmiddels uit vijftien albums bestaat. Wanneer dan ook nog eens de persoonlijke verhalen worden uitgelegd krijgen tracks als ‘Lake Charles’, waarin zij samen met Clyde in a yellow Camino door Lafayette en Baton Rouge rijdt terwijl ze luisteren naar Howlin’ Wolf, of ‘Stolen Moments’, waarin zij de verwerking van het verlies van haar vriend Tom Petty probeert te omschrijven, pas echt een meerwaarde. Ze herinnert, duidelijk geëmotioneerd, aan de allerlaatste optredens met Petty die ze samen in The Fillmore deden. Ze weet haar publiek volledig stil te krijgen met het delen van haar persoonlijke en oprechte gevoelens. Een zeldzaamheid in deze ‘drukke’ tijden. Zichtbaar trots is zij vooral op haar muzikale verwerking van ‘Dust’, een gedicht dat haar vader ooit schreef.
Maar weinigen kunnen ‘Bitterness’, ‘Verlies’ en ‘Verdriet’ zo mooi verwoorden in muziek. Wie had ooit gedacht dat zij na alles wat er de afgelopen periode is voorgevallen, in 2024 het leven weet te vieren door nog zo’n memorabel optreden neer te zetten. Een ongekende prestatie.
Fotoalbum Lucinda Williams + L.A. Edwards
Alle foto’s staan in het fotoalbum Lucinda Williams + L.A. Edwards.
Van Dan Mangan in de kleine zaal (eerste keer dat ik deze troubadour zag) met zijn Donovan/Robert Ellis folk, naar Lucinda Williams (niet voor de eerste keer) in de Grote Zaal, met Let’s get the Band together als opener. Een stevige Stones-achtige rocker. Lucinda kwetsbaar, maar hoe krachtig! En wel twee uur lang, tijdloze klassiekers geinspireerd vertolkend tot energiek nieuw werk. Ondersteund door wederom excellererende band. Kippenvel avond. En jullie, mooie tekst en vooral ook mooi fotoverslag. Mis alleen de foto vanaf het bovenste balkon, maar laat in die nu zelf gemaakt hebben….