Blues Peer
17, 18 en 19 mei 2024
Blues Peer wordt jaarlijks voorafgegaan door de Peerse feesten, op het festivalterrein wordt een een gezellige avond voor de lokale bevolking gebracht. Bij de optredende artiesten waren o.a. Eddie 9V en de Boogie beast die Bluesmagazine al op de vrijdag naar Peer hadden gelokt.
Tekst: Jos Verhagen (vrijdag, zaterdag), Edwin van de linden (zondag). Fotografie: Edwin van de Linden.
Alle foto’s staan in het fotoalbum “Blues Peer 2024”.
Eddie 9V zou weliswaar ook op andere festivals te zien zijn maar zijn nieuwe single Saratoga maakte mij toch erg nieuwsgiering van het optreden. Net op tijd gearriveerd want ook in Peer had de overvloedige regen van de afgelopen tijd roet in het eten gegooid bij de toegankelijkheid van de camping en parkeerterreinen. Met zijn rauwe blues rock en zijn ontwapenende presentatie pakte Eddie 9V het publiek volledig in. De Mississippi tent van Peer kolkte onder de tonen van de Alabama Shakes cover Hold on dat overging in blues brothers, dat ook in handen van Eddie en zijn broer Lane een weergaloos nummer blijft. De enerverende set met Eddie 9V krakers als Missouri, Left my soul in Memphis en 3 AM in Chicago werd afgesloten met de zijn nieuwe singel Saratoga. Het publiek joelde voor een toegift maar dat zat er helaas niet in. Later bij de meet en greet kon ik Eddie’s broer Lane nog enkele vragen stellen. En bleek dat zij het erg naar hun zin hadden in Europa en in Engeland erg goed ontvangen waren zoals ook nu. Hij zag uit naar het weekend waar ze een druk reisschema voor de boeg hadden met optredens in Fürth, Schoppingen en Raalte.
De Boogie beast speelde in thuiswedstrijd, Belgie’s hottest band heeft net een nieuw album uit en zanger gitarist Jan Jaspers vertelde dat het 30 jaar geleden was dat hij voor het eerst met zijn vader in Peer was en dat zijn vader nu ook aanwezig was. Het was de aftrap voor een waanzinnig optreden met de stampende rauwe blues gekenmerkt door de mondharmonica van Fabian Bennardo. Deze Fabian is de charmeur van de Boogie beast, zich regelmatig tussen heb publiek begevend, de boel opjuttend zette hij de tent op zijn kop. Het solowerk van gitarist Patrick Louis moest even opgang komen maar nadat hij het ritme gevonden hadden, wat een feest. Met net een nieuw album uit werden getrakteerd op de eerste live uitvoering hiervan, vette tracks als Give me a sing, Devils cup, Midnight man en Baby’s coming home. Zanger gitarist Jan Jaspers die op zijn gitaar de basgroove voor zijn rekening neemt liet zich niet gek maken en was de rust zelve. Na de toegift bleef het publiek joelen om meer maar dat zat er helaas niet in. Een fijne opmaak deze twee optreden voor de zaterdag en zondag.
Blues Peer Zaterdag.
Met ruime marge aangereden om niets te hoeven missen vielen we bij Frank Thomas Hopper mt de neus in de boter, deze belgische blues rocker trok met zijn vijf mans band fel van leer. Diego Higueras (gitaar) en bassist Jacob Miller hadden er zichtbaar plezier in ondanks dat ze maar een half uurtje mochten spelen spatte het spelplezier er van af. Frank Thomas verrast het publiek met een lab steel gitaar en een weergaloze uitvoering van The sinner.Top opening van wat een mooie dag zou worden.
Na het geweld van Frank Thomas Hopper, was het de relaxte sfeer die Mr. Paul and the Lowriders neerzetten wel het meest opvallende. Mr Paul bekend als bassist van Triggerfinger liet hier een geheel andere kant van zich horen. De ruige rock muziek was ingeruild voor sferische popmuziek. Met zijn 9 koppige band, met o.a. zanger Alain Louie creëerde zij een sfeer, die uitnodigde om er lekker bij te gaan zitten met een heerlijk Belgisch biertje van de lokale Peerse brouwer. Wegzwevend op nummers als We got to live together van Timmy Thomas en Eight miles high van The Byrds , een puik staaltje musiceren.
Dan Jax Hollow, geheel andere koffie, deze jonge Amerikaanse bracht een fijne mix van blues met een country feel in haar stem. Puntige frisse bluesrock songs werden soms voorzien van, niet altijd zuivere zang, en met felle gitaren. Met trots kondigde ze aan dat ze met ‘Wolf in sheepskin’ een prestigieuze songwriting contest had gewonnen uit 17000 inzendingen. Wolf in sheepskin is dan ook een fijn nummer net als Swings both ways en haar grootste hit Renegade inclusief splijtende gitaarsolo. Aangename kennismaking met Jax Hollow.
Typisch iets wat me vorig jaar ook bij Blues Peer ook opgevallen was is dat veel Belgische bands op het hoofdpodium geprogrammeerd stonden en de blues acts op het kleiner Mississippi podium, zo gebeurde het dat de vier meisjes van Bluai het grote podium voor zich hadden terwijl Bywater Call en Thorbjon Risager met hun 7-koppige Bands op dat kleiner podiumpje gepropt stonden. Bluai, wat bleue singer songwriter liedjes die niet echt beklijfde. Dat was ook het geval bij Scott H Biram, one man band. Hij gaf alles maar het kwam eentonig over, veel in hetzelfde tempo, het sprak niet aan. Heel ander dan Neal Francis voor mij de grote verassing van Blues Peer.
Neal Francis, deze singer songwriter uit Chicago, mag dan een beetje arrogant overkomen als een jongen met maniertjes maar hij maakte het wel waar met zijn muziek. Als toetsenist was zijn opstelling haaks op het publiek om toch de nodige interactie te kunnen bewerkstelligen, Het resulteerde wel in een komiek gevecht met zijn microfoon die steeds de neiging had af te zakken. Neal bracht een soort van moderne chicago blues vol soul dat uitpakte als de betere popmuziek. Het swingde en groovede als een dolle in lekker lang uitgesponnen liedjes zwevend op zijn piano, orgel, Rhodes en Moog geluiden. Verrassend was de opkomst van GA-20 gitarist Pat Faherty, samen brachten ze The Rocker van Thin Lizzy, met veel echo op de stem.
Bywater Call, wat moeten we daar nog over zeggen, de band is al weken aan het toeren door Europa, en dat kan je aan de band zelf niet merken hun muzikale standaard ligt erg hoog. Wel bij boegbeeld Megan Parnell, met wat kuchjes tussen de nummers door kon je wel aan haar merken dat het toeren zijn toe begon te eisen. Raar is dat niet als je ziet hoe zij haar stem elke keer weer inzet. Startend met het mooie Sweet Maria, Arizona met heerlijke sax solo, de nieuwe single As if en Love the one you will, sloot Bywater Call af met de kraker Holler die overging in Kashmir van Led Zeppelin tot vreugde van het publiek.
Zoals Bywater call de Mississippi tent inpakte was het voor mij de vraag of Thorbjorn Risager dat ook zou lukken. De als vervanger voor Popa Chubby opgeroepen Deens band voelde echter exact aan wat het publiek wenste en bracht een fijne doorsnede uit hun werk met vooral de uptempo nummers die door de expressieve blazers sectie voorzien werden van het nodige snedige blaaswerk. Met een gitaarbeul als Joachim Svensmark bij de hand die het geheel ook nog eens voorzag van scherpe solo’s was het feest compleet. Helemaal feest werd het toen toetsenist Emil Balsgard ook nog eens boogie woogies ging inzetten als Insomniac boogie waarbij het publiek al dansend het podium betrad. Hoogtepunt werd het nummer de Last train met een hoofdrol voor Hans Nybo – Sax, Peter Kehl Trompet. Zij zweepte het publiek op met hun dansjes en handgeklap en waves. Thornbjorn Risager en The Black Tornado’s maakte er eer wervelende show van.
Op het hoofdpodium was Black box revelation al begonnen , deze zeer populaire belgische band is normaal gesproken een duo maar hat voor deze show in Peer een extra toestenist/gitarist aangetrokken, het kwam hun muziek ten goede. Black box revelation is geen blues maar eerder Brit pop maar dan wel van een hoog niveau. In een show vol licht effecten maakte zij maximaal gebruik van de geboden mogelijk heden.
Als afsluiter in de Mississippi stage was van the Seatsniffers, dit Belgische rootsblues/ Rock n roll gezelschap maakte na 15 jaar hun rentree op de podia. En ondanks dat hun laatste album dateerde uit 2008 klonk het fris en swingde het de pan uit. Topnummers als Loudmouth, Million Dollar baby, Get her done, aangevuld met het rustpuntje She was a cheat en het vreemde UFO werd de set afgesloten met kraker Assembly line. Joelend om een toegift kwamen de Seatsniffers nog een keer terug met Stand by you/I aint gonna. Wat heerlijk om deze Belgische rockers weer eens terug te zien op de podia.
De afsluiter voor het hoofdpodium was The Fun loving criminal Huey Morgan, die begon met zijn bekendste liedjes the fun loving criminal en Scooby snack, maar de rest gelaten voor wat het was en met de gedachten aan the Seatsniffers en een puike zaterdag de terugreis aanvaard.
Blues Peer zondag.
De zondag van blues Peer begon heerlijk fris maar de eerste zonnestralen warmde het terrein snel op, niet wetende wat ons nog te wachten stond. In de kleine tent een start met echte blues zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Steven Troch & Shakedown Tim speelde een mooie gevarieerde set met oude klassiekers van onder andere Muddy Waters en Big Bill Broonzy. Ook de nieuwe single ter ere van de in 2022 overleden Tiny legs Tim werd gespeeld.
Twee keer blues achter elkaar was dit jaar nog niet gebeurd op Blues Peer maar The Cinelli Brothers waren eigenlijk als enige bluesband op het hoofdpodium geprogrammeerd. Voor mij was dit de 6e keer dat ik ze zag dit jaar maar ik blijf enthousiast. Zoveel energie als die band elke keer geeft. Ondanks dat het nog vroeg was veel reactie van het publiek op nummers als “No place for me” en “Choo ma gum”.
Bijna te laat bij het kleine podium om vooraan foto’s te kunnen maken van Big Dave & the Dutchmen. Deze formatie is voortgekomen uit de gelegenheidsband Ian Siegal plays Blues. De set klonk erg goed met veel traditionele nummers maar mist toch een frontman als Ian om het publiek te bespelen.
William the Conqueror is een trio uit Cornwall. Hun muziek is een beetje garage rock met blues elementen. Door het drukke programma deze show niet afgekeken ook omdat hij best wel eenzijdig was. Dat was bij Kitty Liv ook zo. Een trio met de bas en drums in witte overalls en Kitty in een witte broek met een witte blouse met opdruk. Erg over nagedacht. Hoogtepunt en dat zegt genoeg over de rest van de set was een cover van “Money (That’s What I Want)” van The Beatles. Jett Rebel ging volledig uit zijn dak. Funky, soms stevig en mooie solo’s en samenspel met zijn gitarist. Hij speelde zelfs nog twee minuten blues. Voor mij de beste niet blues act van het festival.
Het hoogtepunt vandaag voor mij moest het concert van D.K. Harrel zijn. Ik had op Moulin blues al zo van hem genoten En niets teveelgezegd, ik vond het weer grandioos. Hij speelde veel nummers van zijn debuutalbum, “The right man”. Het is een ware BB King kloon maar wel een hele goede. Zelfs de gebaren van BB King gebruikt hij. BB had in zijn blazerssectie de bewegelijke James “Boogaloo” Bolden zitten. D.K Harrel speelt gitaar als BB en bespeelt het publiek als Bolden en hij krijgt ze allemaal mee, aandacht vragen, twerken, kleding in het publiek gooien en niet te vergeten zij stralende lach. Samen met zijn uitmuntende gitaarspel is de 25-jarige Harrel zeker een man van de toekomst voor de blues.
Trixie Whitley is mateloos populair in Belgie maar is in Nederland nog niet doorgebroken. Haar bas spel is fantastisch maar mijn lichaam begon te schreeuwen om wat rust en ik wilde ook een mooi plekje om te fotograferen bij Robert Finley.
Ook Robert Finley had op Moulin blues veel indruk op mij gemaakt. Ook vandaag een mooie set. Finley bespeelt het publiek alsof hij dit al decennia doet terwijl de 73-jarige Finley zijn eerste album pas in 2016 uitbracht. Na 40 minuten gaat Finley er even bij zitten om zijn oudste dochter de microfoon te geven. Net als op Moulin blues leek het erop dat het publiek dit meer waardeerde maar dat komt volgens mij door de herkenbaarheid van de nummers als “Rather go blind”en “Tennessee whiskey”. Jammer was het licht bij deze show. Finley stond aan de zijkant en had weinig licht, met veel front licht op ooghoogte was fotograferen erg moeilijk.
Tussen Fischer-Z en Paul Carrack was Nikki Hill geprogrammeerd. Wat een verassing toen ik Laura Chavez haar gitaar zag stemmen. Samen met de man van Nikki, Matt Hill, wist ik dat het met de blues wel goed zou komen. Wat kan die vrouw gitaar spelen. Was Matt Hill meer voor de power, de souplesse was echt voor Laura. Nikki Hill was onvermoeibaar ondanks dat dit haar tweede show van de dag was. Op Ribs & Blues was ze een van de openers. Vanaf de start met “Ask Yourself” startte ze met dansen en dat stopte niet. Bij de Irma Thomas cover “Breakaway”, bij velen bekend van Tracey Ullman, konden weinig mensen op de voorste rijen de benen stilhouden.
Fischer-Z en Paul Carrack waren de twee hoofdacts van het festival. Geen blues acts, maar is dat erg in deze tijd? Een festival moet ook publiek trekken om het festival te runnen. Fischer-Z frontman John Watts startte met een kleine blues, maar klonk redelijk denigrerend. Ook de rest van zijn show maakte hij sarcastische opmerkingen over de blues. Kom dan niet. De show was gewoon goed daar lag het niet aan. Mooi mengeling van funk, reggae en jaren 70 rock en hun bekende hits als bijvoorbeeld “So long”.
Paul Carrack vermaakte zijn publiek goed, hij weet wat ze willen. Hij startte direct met een van zijn grootste hits “Silent Running” en als derde speelde hij “Tempted” uit zijn Squeeze tijd. Wat heeft deze man een boel bekende nummers met verschillende bands op zijn naam staan. Goede degelijke show. Na 45 minuten, het op dat moment doorweekte terrein, verlaten. Door een wolkbreuk bij het concert van D.K. Harrel was het een grote blubberboel geworden. Moe, maar ook bang dat we de auto niet meer uit het gras zouden krijgen. De zondag van Peer had vele hoogtepunten en een mooi gebalanceerd programma.
Fotoalbum Blues Peer
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum “Blues Peer 2024”.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe