Gregg Allman
Paradiso, Amsterdam
24 juli 2015
Tekst: Daan Zeegers / Foto’s: Nineke Loedeman
Vrijdagavond 24 juli treed de legendarische Gregg Allman op in Paradiso, Amsterdam. Buiten zijn bijdrage aan het Ramblin’ Man Fair festival te Maidstone (UK) is deze show de enige in Europa. Dit buitenkansje wordt niet onbenut gelaten: de zaal is volledig uitverkocht.
De in 1947 geboren Gregory LeNoir Allman maakte faam als medeoprichter van The Allman Brothers Band, die in 1979 inactief werd na diverse tegenslagen waaronder het overlijden van Gregg’s oudere broer Duane Allman, die overleed ten gevolge van een motorongeluk. In 1989 werd de band nieuw leven ingeblazen met de gitaristen Derek Trucks en Warren Haynes, die zich inmiddels hebben ontpopt tot onmisbare muzikanten in de Southern Rock/Soul scène. Eind 2014 stopte The Allman Brothers Band en richtte Gregg Allman zich op zijn solocarrière. In meerdere interviews heeft Allman zijn terechte enthousiasme voor zijn huidige band geuit. Hij verzamelde een groep muzikanten om zich heen, onder andere bestaande uit Scott Sharrard op gitaar, Ron Johnson op basgitaar, Steve Potts op drums, Peter Levin als toetsenist, voormalig percussionist van The Allman Brothers Band Marc Quinones en een blazerstrio bestaande uit Jay Collins, Art Edmaiston en Marc Franklin.
Ondanks het afgelaste voorprogramma staan er vanaf 18.00 uur al mannen met lange haren en snorren voor de deur van Paradiso. Eenmaal gemengd in de massa van t-shirts van The Allman Brothers Band en andere bands uit de 70’s heerst er een prettige sfeer. Mensen zijn enthousiast en halen herinneringen op van concerten van The Allman Brothers Band, Gov’t Mule, The Grateful Dead en andere vergelijkbare muzikale collectieven.
Na het lange wachten wordt het volume van de lopende muziek tegen 20.30 uur opgeschroefd. B.B. King wordt afgespeeld als kort eerbetoon aan de recentelijk overleden blueslegende. Wanneer Gregg Allman het podium betreedt deelt hij mede: ‘That’s what we gonna do. We’re gonna play some blues’, en daarmee wordt het startsein gegeven voor het openingsnummer Statesboro Blues, een oude bekende van Blind Willy McTell.
Het tweede nummer dat ten gehore word gebracht is getiteld I’m No Angel, een nummer geschreven door Allman zelf. De uitvoering van dit nummer brengt mij tranen in de ogen. De klasse van Gregg Allman als songwriter en de band als stel muzikanten komt in perfectie naar voren. I’m No Angel wordt door Allman “gewoon” gebracht: zonder poespas, zoals een verhalenverteller zijn verhaal vertelt. Bedenk hier een dynamische, energieke band bij, die geen steek laat vallen om het geheel compleet te maken. De toon is gezet en het is duidelijk: hier staat niet zomaar een band, hier staat de legende Gregg Allman met, naar zijn eigen zeggen, de beste band waar hij ooit mee gespeeld heeft.
Niet heel veel later horen we Ain’t Waisting Time No More, dat samen met Melissa en Midnight Rider onder de populairste nummers van de avond valt. De nummers die origineel voortkomen uit The Allman Brothers Band zijn duidelijk bekender en brengen meer teweeg bij het publiek in vergelijking met het werk uit de solocarrière van Gregg Allman. Echter, met sterke nummers als I’m No Angel en het nieuwere Love Like Kerosene is dat lang niet altijd terecht. Allman heeft klassiekers als One Way Out, Wasted Words en Don’t Keep Me Wonderin’ ditmaal achter de hand gehouden en toch weet hij ruim twee uur te vullen met geweldige songs. Je kunt stellen dat Gregg Allman door de jaren heen een fantastisch repertoire heeft opgebouwd.
Na de mooie slowblues Queen Of Hearts vertrekt Allman achter zijn orgel en mag hij zijn gitaarkunsten vertonen tijdens These Days. These Days kenmerkt zich door een slidegitaar, die enorm goed wordt ingevuld door gitarist Scott Sharrard. Sharrard heeft de avond fantastisch gespeeld. Het invullen van het werk van Allman vraagt om een goede gitarist, maar Sharrard gaat nog een stap verder door goed gitaar te spelen én zich niet te verliezen in het kopiëren van gitaristen als Warren Haynes of Dicky Betts, maar zijn eigen stijl te blijven behouden.
My Cross To Bear wordt, zoals dat gebruikelijk was bij The Allman Brothers Band, voorafgegaan door Don’t Want You No More. De slowblues zorgen voor een fijne afwisseling en interessante dynamiek tijdens het optreden, aangezien veel nummers een wat stevigere inslag hebben. Love Like Kerosene is hier een voorbeeld van, dat lekker swingend het publiek opwarmt voor de finale. Allman eindigt met één van zijn grootste hits: Whipping Post. Na het spelen van de eerste paar noten van de alom bekende intro wordt het nummer herkend en gaat het publiek uit zijn dak. Whipping Post laat ook nog maar eens zien dat Gregg Allman dan misschien wel op leeftijd is, maar nog steeds een hoog niveau haalt. Het volume van het orgel en de gitaar staan in verhouding wat lager, maar desondanks kan Allman instrumentaal prima mee met de jongere bandleden en is hij nog steeds enorm bepalend in het geluid. Over de zang wil ik niet al te veel woorden vuilmaken: de strot van Allman is er ééntje die je bij blijft.
Tot slot worden het prachtige Soulshine en het dynamische Southbound als toegift gespeeld, waarna een prachtige avond tot een einde is gebracht. Terwijl ik nog steeds aan het nagenieten ben van de avond, doe ik een poging een slot te schrijven voor de avond. Normaal is dat een soort samenvatting, conclusie, of iets dergelijks. Echter, ik vind eigenlijk dat elk extra woordgebruik om het concert te omschrijven zou afleiden van wat ik eigenlijk wil zeggen: het was ronduit een fantastisch concert en ik ben dankbaar de iconische Gregg Allman in deze vorm nog live heb mogen zien optreden.
Noot van de redactie: daags voor het concert overleed Geraldine, ‘Mama A’, Allman’s moeder. Onderstaand zijn eerbetoon aan haar.
Hele goede recensie. .buiten het verhaal over whipping post…wat mij betreft het beste southern rocknummer aller tijden..dat wel een bijzonder andere wending krijgt door de de vreemde funky inslag…het begon zelfs wijfelend en niet herkenbaar..Het enige twijfelachtige aan een verder schokkend mooie avond met een rockicoon…
zeker super en awesome dat we er bij mochten zijn ! respect voor Gregg is alleen maar groter geworden !
Geweldig…
Mooi geschreven. Was een onvergetelijke avond.
Ik was er ook, recensie is goed geschreven.
Was een fantastisch concert!
Ik heb ook enorm genoten !!!
Ik ben het volkomen met Gerben koolen eens : whipping post was lelijk in deze uitvoering; jammer……
Was er ook, prachtig ontroerend concert!
Helemaal mee eens, het was een fantastisch concert. Erg professioneel om een dag na het overlijden van je moeder toch nog een concert te geven.
Kleine correctie. Duane Allman was Gregg’s oudere broer.
Dank voor je reactie, de tekst is aangepast.
Een topavond was het. Kippenvel bij Soulshine…
7 aug. album release van zijn live album Back To Macon. aanrader!
Uitstekend recensie! Het was een fantastisch concert. Wel een opmerking: “… de beste band waar hij ooit mee gespeeld heeft.”
Die jongens met wie hij van 1969 tot en met 1971 speelde, konden er ook wat van, vind ik.
Een bijzondere ervaring met veel herinneringen aan de concerten in Houston en Virginia Beach heel veel jaartjes terug. Memorabel en prachtconcert 24 juli!
Dit vegeten we nooit meer. Wat een avond. Emotioneel en muzikaal het beste dat er is.
Het was inderdaad prachtig, legendarisch, once in a lifetime en memorabel. Helemaal als je de dag vrij had genomen om Gregg te ontmoeten en dat nog gelukt is ook. In ’89 begonnen we natuurlijk met Betts en Haynes, later Betts-Pearson, Betts – Trucks, 1 jaar Herring en toen Haynes -Trucks, de finale en bepaald niet minste gitaarbezetting. Gregg is door de jaren heen altijd wel solo gigs blijven doen maar nooit zo veelvuldig als sinds eind 2014.
‘Playing with my friends’ van BB King is steevast het nummer waarmee de band opkomt en I’m no angel (van de gelijknamige plaat) is na Midnight Rider – denk ik zijn grootste hit geweest. Laatstgenoemde is een voorbeeld van meer laid back funky arrangementen van ABB klassiekers op solo platen, de gespeelde versie van Whipping Post staat gewoon op Searching for Simplicity en de combi Don’t Want/Cross aan elkaar staat op Angel. Top concert en dank voor de recensie en foto’s!
Ik ben al 45 jaar fan. Samen met mijn vrouw waren we getuigen van een waanzinnig concert. Mijn vrouw is geen fan, maar was net als ik zeer onder de indruk van het concert.
Zeer emotioneel om mijn idool weer te zien. In 2005 zag ik de ABB in New York. Eerlijk moet ik zijn, dat Gregg Allman zonder ABB ook waanzinnig is. Dit is muziek die mij blijft ontroeren en beroeren.