Albert King (1923 – 1992)
Samengesteld door Hans Ros
Albert Nelson, bekend onder zijn artiestennaam Albert King, was een Amerikaanse bluesgitarist en zanger wiens spel vele andere bluesgitaristen beïnvloedde. Albert King werd geboren op een katoenplantage in Indianola, Mississippi. Tijdens zijn jeugd zong hij in een kerk met een familie-evangeliegroep, waarin zijn vader gitaar speelde. Als een van de 13 kinderen, hij groeide op met het plukken van katoen op plantages in de buurt van Forrest City, Arkansas, waar naar het gezin verhuisde toen hij acht jaar oud was.
In 1953 verhuisde hij naar het noorden naar Gary, Indiana, waar hij kort drums speelde in de band van Jimmy Reed en op verschillende vroege opnames van Reed. In Gary nam hij zijn eerste single op (“Bad Luck Blues” / “Be On Your Merry Way”) voor Parrot Records. In 1956 verhuisde hij naar Brooklyn, Illinois en vormde een nieuwe band. Hij werd een populaire attractie rond de nachtclubscene van St. Louis naast Ike Turner’s Kings of Rhythm en Chuck Berry. Hij trok de aandacht van King Records, die in november 1961 de single “Don’t Throw Your Love On Me So Strong” uitbracht. Ike Turner speelde op piano en het nummer werd de eerste hit van Albert King.
In 1967 bracht Stax het album Born Under A Bad Sign uit, een verzameling van de singles die Albert King bij Stax had opgenomen. Het titelnummer van dat album (geschreven door Booker T. Jones en William Bell) werd het bekendste nummer van Albert King en is gecoverd door verschillende artiesten (waaronder Cream, Paul Rodgers en Jimi Hendrix).
In 1969 bracht hij het album Years Gone By uit. In 1970 bracht hij een Elvis Presley eerbetoon album uit, Albert King Does the King’s Things. Het was een verzameling van Presley’s hits uit de jaren 1950, (o.a. “Blue Suede Shoes” en “Heartbreak Hotel”) herwerkt en opnieuw bedacht in King’s muzikale stijl. In 1971 bracht hij het album Lovejoy uit, dat met name een cover bevat van de hit “Honky Tonk Women” van de Rolling Stones en de klassieker “Corrina, Corrina”.
In 1975 keerde Albert King’s succes toen Stax Records faillissement aanvroeg, waarna hij overstapte naar het kleine Utopia-label. Zangeres Clara McDaniel werkte samen met Albert King bij Ned Love’s Club en met haar toerde Albert King door het diepe zuiden in de jaren 1970. De laatste opname die King maakte voor Utopia was Live Blues in 1977, van zijn optreden op het Montreux Jazz Festival. Het nummer “As The Years Go Passing By” is opmerkelijk voor zijn duet met de Ierse gitarist Rory Gallagher.
In 1983 bracht hij een livealbum uit voor Fantasy Records, San Francisco ’83, dat werd genomineerd voor een Grammy Award. In datzelfde jaar nam hij een studio-televisiesessie op van meer dan een uur voor CHCH Television in Canada, met de opkomende blues-sensatie Stevie Ray Vaughan. Het werd vervolgens uitgebracht als een audio-album en later als een audio-album plus dvd getiteld In Session. In 1984 bracht King het album, I’m in a Phone Booth, Baby uit, dat werd genomineerd voor een Grammy Award. Het album bevatte een redo van “Truckload Of Lovin'” en twee oude nummers van Elmore James, “Dust My Broom” en “The Sky Is Crying”.
Albert King’s gezondheidsproblemen brachten hem ertoe om in de jaren 1980 met pensioen te gaan, maar hij ging door met regelmatige optredens op bluesfestivals, met behulp van een op maat gemaakte Greyhound-toerbus met aan de zijkant geschilderd “I’ll Play The Blues For You”. Zijn laatste album, Red House (genoemd naar het lied van Jimi Hendrix) werd uitgebracht in 1991.
Albert King stierf aan een hartaanval op 21 december 1992 in zijn huis in Memphis. Zijn laatste concert was twee dagen eerder in Los Angeles geweest. Hij kreeg een begrafenisstoet met de Memphis Horns waarin “When The Saints Go Marching In’” werd gespeeld en hij werd begraven op Paradise Gardens Cemetery in Edmondson, Arkansas, in de buurt van zijn ouderlijk huis.
Wil je meer luisteren van Albert King, check dan deze link
We horen graag je mening! Voeg reactie toe