NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2022
Dag 3, Zondag 10 juli 2022
[ Verslag Dag 1 | Verslag Dag 2 ]
Begon de vrijdag zeer voortvarend en waren we bijna vergeten dat het North Sea Jazz Festival maar liefst twee jaar op zich heeft laten wachten vanwege een pandemie, werd de bezoeker van het festival zaterdag en zondag wel degelijk geconfronteerd met de nasleep ervan. “Due to unforeseen circumstances”, luidde het persbericht van de betreffende acts meestal. Meerdere malen werd de organisatie gedwongen om op het laatste moment te schakelen en een beroep te doen op artiesten om in te vallen of om te schuiven in de planning. Na het wegvallen op de vrijdag van Gabriels en Tom Misch op zaterdag, bleek zondag plotseling het plekje van Black Pumas vrijgekomen en moest ook het gat in de programmering worden opgevuld dat Pino Palladino vroeg op de avond achterliet. Daar stond dan weer wel een geweldig optreden van Cory Henry tegenover die op het allerlaatste moment werd ingevlogen. Afgezien van deze tegenvallers was het weer buitengewoon genieten gedurende deze drie dagen waarop het overgrote gedeelte van de planning volledig kon worden afgedraaid.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen – zie ook Fotoalbum North Sea Jazz 2022
De bluesliefhebbers waren nog steeds onder de indruk van de geweldige jamsessie bij Eric Gales, op de zaterdagavond, waar samen met Christone ‘Kingfish’ Ingram, Trombone Shorty en Cory Henry een zeer bijzondere uitvoering van ‘Catfish’ werd gespeeld. Ook het optreden van Erykah Badu waar veel bezoekers speciaal voor waren gekomen, moest blijkbaar nog even geëvalueerd worden.
Baduh was één van die zogenaamde ‘powerwomen’ die dit jaar een wel heel overheersende positie in de driedaagse programmering kregen. De afsluitende show van Nile Rodgers gisteravond voor het gemak buiten beschouwing gelaten, zijn de voornaamste hoofdrollen dit weekend aan de dames vergeven. Zo wordt vanavond enorm uitgekeken naar Alicia Keys, één van de grootste wereldsterren die we de afgelopen twintig jaar hebben leren kennen. Een zangeres, producer en daarnaast belangrijk voorvechtster van de rechten van de vrouw. Daar voorafgaand staat op dezelfde plek H.E.R., de naam alleen al zegt genoeg, een zangeres die het begrip ‘empowerment’ hoog in het vaandel heeft en zich daarnaast luid en duidelijk uitspreekt over de ‘Black Lives Matter’-beweging maar daarnaast een muzikante die op heel korte termijn zelf de kar gaat trekken in de allergrootste zalen en op de grootste festivals ter wereld haar boodschap kan gaan uitdragen.
Desondanks is het deze editie toch eindelijk HERBIE HANCOCK die het gehele weekend de felbegeerde titel ‘Artist in Residence’ mag dragen. De 82-jarige jazzmuzikant kan gerekend worden tot de allerbelangrijkste ‘influencers’ in dit omvangrijke genre. Een artiest die al zo vaak het publiek in zowel Den Haag als Rotterdam in extase wist te brengen met zijn onnavolgbare manier van spelen, zijn prachtige improvisaties en inventieve benadering in zowel de akoestische als de versterkte jazz en aanverwante stromingen. Na een ‘masterclass’op vrijdag en een eerbetoon van zijn gitarist Lionel Loueke die zich zaterdag in een kleine zaal op zijn uitgebreide ‘songbook’ stortte, mag de meester zelf de show bepalen op de veel te vol geladen Amazon. De ‘crowd-control’ heeft even niet opgelet met tot gevolg dat zelfs de gangpaden volgepakt zijn en Hancock zijn verontwaardiging over het ontstane rumoer laat blijken. Het bracht de doorgewinterde muzikant zelfs enigszins van zijn stuk. Het is natuurlijk geen wonder dat zoveel mensen de muziek van de 82-jarige ‘Artist In Residence’ hier live willen ervaren. Ooit deel uitmakend van het Miles Davis-combo maar al snel furore makend als eigen bandleider of in gezelschap van de allerbeste muzikanten in de gehele jazz-scene, met deze veelzijdige muzikant kon je altijd alle kanten op. Normaal gesproken zou Hancock zijn setlist ter plekke bedenken, afhankelijk van zijn gemoedstoestand of sfeer in de zaal, maar gezien de eerdere optredens in Europa blijkt er deze keer weinig aan verandering onderhevig. Wanneer rond half zeven wordt afgeteld voor een ruim uur lang hoog geschoolde jazz, is er echter van meet af aan sprake van verrassingen, muzikale wel te verstaan. Zo is er in ‘Actual Proof’ een solide basis van funky bas- en drumwerk waar Hancock vervolgens mee aan de haal gaat in solistisch toetsenwerk maar waarin gitarist en blazers zich heerlijk kunnen uitleven. Halverwege lijkt het volledig te ontsporen maar plotseling valt alles weer op zijn plek en kan niemand ontkennen dat hier vakwerk wordt geleverd uit de buitencategorie. Opvallend veel muzikanten die vandaag aanwezig zijn op het festival proberen hier toch iets van mee te krijgen.
De ode aan Wayne Shorter, de jazz-saxofonist die ruim 55 jaar geleden ‘Footprints’ schreef en het na de uitvoering van Miles Davis zag uitgroeien tot een jazz-standard, is adembenemend mooi. Zeker wanneer trompettist Terence Blanchard zich er mee bemoeid onder goedkeurende blik van Hancock die het vanachter zijn piano aan de zijkant allemaal nauwlettend in de gaten houdt. We hebben dit weekend de allerbeste drummers gezien maar voor de liefhebbers is het summum op dit gebied toch wel de presentatie van drummer Justin Tyson. Herbie Hancock legt de altijd hoog, geeft zijn publiek het allerbeste en dat kan alleen met de juiste muzikanten op de juiste plaats.
De ROARING CATS zijn eveneens de juiste muzikanten op de juiste plaats en ook zij zijn vandaag een soort ‘Artist in Residence’. Weliswaar van het kleinste podium op het festival maar de Congo Square is wel de ultieme plek om terug te gaan in de tijd met deze New Orleans Jazz. Er is namelijk ruimte om heerlijk te kunnen bewegen, te swingen op de opzwepende klanken van deze ambassadeurs van de Swing en Hot Jazz, op een manier waarmee de jaren twintig en dertig balzalen en feesttenten op de kop werden gezet en vervolgens gesloopt. Dat laatste is gelukkig niet aan de orde, we mogen tenslotte blij zijn dat er na twee moeilijke jaren eindelijk weer van het NSJ kan worden genoten. De charismatische bandleider Sam Ghezzi lijkt met zijn stijl en uitstraling in de verkeerde tijd te zijn geboren wanneer de muziek van Fats Waller klinkt over het terras. Bij nader inzien blijkt hij gelukkig nu hier, 10 juli 2022 te staan om de prachtige muziek van toen vandaag te kunnen presenteren aan zijn publiek.
Iemand die er vandaag niet bij is is ‘bas-baas’ Pino Palladino, de bassist die hier met gitarist/producer Blake Mills het album ‘Notes With Attachments’ live zou spelen, het album dat zij samen enkele jaren maakten na een gezamenlijk samenwerkingsverband met John Legend. Een zeer succesvolle samenwerking ook waarbij zij elkaar vonden in de muziek van Beach Boy Brian Wilson en jazz-muzikant Charles Mingus.
Zou Palladino niet toevallig bij Harrry Styles, de grootste pop-artiest van het jaar, uithangen? Je zou het de vele meisjes bij zijn hotel in de hoofdstad kunnen vragen aangezien Styles dit weekend zeer waarschijnlijk een zwaar uitverkochte Ziggo Dome in vuur en vlam zal zetten. De bassist is namelijk te horen op veel succesvolle hits van dit idool. Zijn afwezigheid blijkt wederom iets met ‘onvoorziene omstandigheden te zijn’.
Onvoorzien is voor het publiek misschien ook de gast-rol van Candy Dulfer bij het optreden van CORY WONG feat. DAVE KOZ. Dulfer staat dit weekend nergens officieel aangekondigd, laat wel overal even van zich horen, maar haar aanwezigheid hier is toch niet zo ‘onvoorzien’ als op voorhand gedacht. Beiden delen namelijk een gezamenlijke liefde voor de muziek van Prince en zijn natuurlijk helemaal thuis in de wereld van de opzwepende Funk. Wong, evenals zijn idool afkomstig uit Minneapolis, maakt er een waar feest van. Met zijn rug naar het publiek, groot gebarend naar de enorme banner waarop met grote letters CORY WONG staat vermeld, terwijl de intro-muziek van het beroemde 20th Century Fox klinkt. Dat belooft dus wat. Het is funk die zo snel gespeeld wordt dat het bijna uit de bocht dreigt te vliegen maar dankzij de ultrastrakke begeleiders van bas, drums en blazers komt het allemaal in orde. Wong zelf speelt gitaar maar lijkt iedere keer het tempo te willen opvoeren.”WAZZUP NORTH SEA!!!” klinkt het luid en duidelijk.
De toeschouwers kunnen dit fraaie staaltje ego-tripperij wel waarderen. Helemaal wanneer Wong vervolgens met zijn fraaie gitaarpartijen in combinatie met de prachtige bijdragen van alt-saxofonist Dave Koz de zaal de adem doet benemen met het wonderschone en instrumentale ‘Meditation’, een compositie in de stijl van Jeff Beck, zo ergens halverwege de jaren zeventig. Later op de avond zien we Wong nog terugkeren in een andere hoedanigheid bij de FEARLESS FLYERS.
In een andere zaal is dan al iemand begonnen die zich lang geleden ook al bezig hield met ‘meditaties’, transcendentale wel te verstaan. Het is saxofonist CHARLES LLOYD, een architect van de jazz zoals er daar nog maar weinig van zijn. Logisch, de muzikant komt uit 1938.
Noemden we eerder de invloed van Brian Wilson op de huidige muziek? In de Amazon staat iemand die zelf een bijdrage leverde aan een legendarisch Beach Boys-album. Dat hij hier vandaag met gitarist en arrangeur Bill Frisell samenspeelt is niet vreemd aangezien de twee zich altijd hebben laten inspireren door muziek uit verschillende hoeken. Van Oosters naar Westers, van Klassiek naar Country en alles daar tussenin of daarbuiten. De manier zoals Lloyd de sax bijna laat fluisteren in combinatie met de sferische gitaareffecten van Frisell hebben een zeer ontspannen uitwerking op het publiek waarvan een deel zelfs op de grond ligt om er optimaal van te kunnen genieten….
Of omdat alle stoelen reeds ver voor aanvang al bezet waren.
Hetzelfde tafereel is te zien bij STACY KENT waar de toeschouwers graag van de gelegenheid gebruik maken om even bij te komen van alle drukte en het vele lopen. Languit liggend of breeduit zittend luisteren zij naar de zangeres die zojuist een gouden plaat in ontvangst heeft mogen nemen voor ‘Songs From Other Places’ waarop jazzy duetten te vinden zijn waarin vocalen en piano centraal staan. De pianist heet Art Hirahara is hier ook aanwezig en haar man Jim Tomlinson bespeelt tenorsax en fluit. Pas halverwege ontdekt de geluidsman dat de microfoon van Kent nog niet aan staat, ze lijkt nauwelijks onder de indruk van deze onoplettendheid. Ze oogt ontspannen, haar stem klinkt warm en sereen. Kent blijkt ook in Frans haar teksten verstaanbaar te kunnen maken en grijpt daarnaast graag uit het traditionele American Songbook-repertoire.
De ontspannen uitvoering van deze artieste en haar begeleiders hebben een rustgevende uitwerking op het publiek. Sommigen hebben de ogen zelfs gesloten…
Het is een prima opmaat voor de energieke klanken uit de naastgelegen zaal waar de mensen dansen en springen bij het optreden van FATOUMATA DIAWARA. Voor spectaculaire Afro-beats moet je namelijk bij deze Mallinese muzikante zijn die vandaag tot de best geklede festivalverschijningen gerekend mag worden. Ze speelde vorige week al op een ander festival in Nederland waar zij deel uitmaakte van Damon Albarn’s hobbyproject Gorillaz. Het is traditionele muziek over levenslessen, zoals ‘het jezelf kunnen zijn en de vrijheid nemen om te ontdekken wie je bent”, Ze zingt en speelt gitaar en weet met haar energieke band de wereldse muziek subtiel te mixen met westerse rock-klanken waardoor het niet alleen iets toegankelijker wordt maar ook bij een eerste kennismaking meteen al heel erg pakkend. Het is een prachtige ervaring om Diawara en haar muzikanten te zien genieten terwijl zij samen spelen en dansen maar we moeten snel door, op weg naar een andere prachtige ervaring in de Amazon.
Was je hier niet al ruim een half uur voor aanvang binnen dan kwam je er hoogstwaarschijnlijk niet eens in. Niet alleen alle stoeltjes in de zaal zijn bezet, ook op het podium is nog nauwelijks bewegingsruimte. Daar bevindt zich namelijk een omvangrijk en buitengewoon fantastisch orkest dat we hier vaker gezien hebben. Vandaag wordt het enorme gezelschap voorgezeten door twee geweldige zangeressen. Het zijn LEDISI & LISA FISCHER & METROPOLE ORKEST. Of eigenlijk moet je zeggen: voorgezeten door dirigent Jules Buckley, die hier voor het zoveelste uitdagende project staat met zijn prachtige orkest. Onder de titel “Mississippi Goddam’ An Homage to Nina Simone’ heeft deze combinatie van Nederlandse muzikanten, een Britse dirigent en Amerikaanse zangeressen zich gestort op het werk van de ‘High Priestess of Soul’, een dame van wie de invloed eigenlijk dit gehele weekend overal nog altijd urgent blijkt te zijn. Met de krachtige songs van Simone, de betoverende arrangementen van Buckley en zijn orkest en twee fenomenale vocalisten als Lisa en Ledisi kan het natuurlijk niet fout gaan en is het festival hoogtepunt al op voorhand een feit. Een eerder hoogtepunt had Fischer hier al op de donderdag voorafgaand aan NSJ te pakken. De veelzijdige zangeres, check eens haar duetten met Mick Jagger op Youtube tijdens ‘Gimme Shelter’ of de indrukwekkende documentaire ’20 Feet from Stardum’, was donderdagavond namelijk al in Rotterdam in het kader van North Sea Round Town om op een roze platform, heel hoog op het dak van het Nieuwe Instituut, een optreden te doen met de pianist Taylor Eigsti.
Van het in een fifties-style gestoken ‘My Baby Just Cares For Me’, via ‘Be My Husband’, ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ en ‘Four Women’ gaan deze ‘powerwomen’ door tot een finale waarin het epische ‘Birds flying high, you know how I feel…” klinkt.
‘Feeling Good’?, nou niet voor de volhouders die zelfs enkele minuten voor het einde van dit spraakmakende optreden toch nog proberen om iets hiervan mee te krijgen. Over volgels gesproken….
In de Maas is de duif die eerder bij het optreden van Trombone Shorty rondvloog, er zeer waarschijnlijk toch in geslaagd te ontsnappen. We zien echter wel drummer NATE SMITH die hier vandaag al met KINFOLK te zien was op een kleine locatie waar zijn recente release ‘See The Birds’ centraal stond maar hij weet zich deze keer omringd door een stel andere paradijsvogels. Met de eveneens al opgewarmde gitarist CORY WONG, bassist JOE DART en gitarist MARK LETTIERI, vormt hij THE FEARLESS FLYERS, een nieuw soort superband waarin de virtuositeit en funky grooves van Vulfpeck en Snarky Puppy bij elkaar komen. Het is instrumentaal, gaat razendsnel en ziet er grappig… nee heel interessant uit. Drie gitaristen, die zowel heel cool als zeer geconcentreerd allemaal voorzien van zonnebril, vermoedelijk dezelfde richting opkijken, supersnel spelen terwijl aan de zijkant, bijna onopvallend, Nate Smith op meedogenloze wijze het strakke ritme aangeeft. Steely Dan’s ‘Reeling in the Years’ klinkt zo op deze instrumentale manier gespeeld, ineens behoorlijk intens. Smith kijkt bloedserieus en dreigt waarschijnlijk ook zijn drumsticks hardhandig te gebruiken op het moment dat een van de gitaristen uit de maat speelt. Ze hebben nog maar net een debuutalbum uitgebracht maar FF is nu al een fenomeen aan het worden, zeker een band waar in de toekomst op gelet gaat worden.
Ook singer/songwriter NEAL FRANCIS is iemand waar op gelet gaat worden. Het gaat er bij de uit Chicago afkomstige muzikant en zijn band weliswaar minder heftig aan toe maar Francis bewijst wel al een prima eigen repertoire bij elkaar geschreven te hebben. Het zijn moderne popliedjes in een oud jasje maar met een vleugje folk en veel soul er in verweven. De blueskenners herkennen de zanger/toetsenist van zijn tournees met Mud Morganfield, de zoon van Muddy Waters. Voor het grootste deel van het publiek is dit een eerste kennismaking maar het moet vreemd lopen wil het hier bij blijven. Het verloop bij dit laatste optreden op het drukbezochte buitenpodium is gering en dat zegt veel over het muzikaal gebodene na zo’n lange dag tijdens zo’n enerverend weekend.
Graag zou je er voor tekenen om volgend jaar wederom zoveel fijne momenten tijdens zo’n enerverend weekend te mogen beleven maar we hebben inmiddels allemaal kunnen ervaren dat het niet eens zo heel vanzelfsprekend is. Toch zetten wij de volgende data vast in de agenda:
Volgend jaar 7, 8 en 9 juli 2023 staat de 46e editie van het North Sea Jazz Festival op het programma.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe