Verslag: NORTH SEA JAZZ 2022 Dag 1 Vrijdag 8-7-2022

PROBLEEMLOZE DOORSTART EERSTE DAG NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2022

Dag 1, Vrijdag 8 juli 2022

[ Verslag Dag 2 | Verslag Dag 3 ]

De liefhebbers hebben er even op moeten wachten maar dit weekend is de 45e editie van North Sea Jazz dan toch nog van start gegaan. Na twee coronajaren zonder het driedaagse festival vond afgelopen donderdag reeds de Grand Opening Night plaats met een optreden van John Legend die hier al twee keer eerder optrad en een graag geziene gast is. Zo zullen velen zich zijn show herinneren uit 2013 waar hij met de festivalfavorieten van The Roots de grootste zaal in vuur en vlam wist te zetten. Voor het grote publiek is de vrijdag een dag waar heel lang naar is uit gekeken. De 45e editie zal namelijk op voorhand een legendarische status verdienen dankzij de komst van Diana Ross die voor de eerste keer in haar imposante carrière haar opwachting zal maken op het festival. Dat er daarnaast nog heel veel meer te beleven valt op deze dag is een understatement van jewelste. Jazz-, Soul-, Hiphop-, Funk-, Pop- en Blues-liefhebbers kunnen hun hart weer ophalen op het uitgebreide Ahoy-terrein dat de afgelopen periode eens stevig onder handen is genomen en zodoende opnieuw is ingedeeld en ingericht.

BluesMagazine zal drie dagen lang proberen om door middel van korte impressies iets van de bijzondere sfeer te mee te pakken uit het indrukwekkende en omvangrijke programma.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen – – zie ook Fotoalbum North Sea Jazz 2022

Dit weekend worden maar liefst 90.000 toeschouwers verwacht en een groot deel daarvan zal dan speciaal op de vrijdagavond aanwezig zijn voor een op voorhand zeer spraakmakend optreden van Diana Ross. Toch is het al vroeg in de middag opvallend druk rondom het Ahoy-complex. Er heerst een duidelijk opgewonden stemming want dat er behoefte is aan evenementen als deze is de afgelopen twee jaar meer dan ooit gebleken.

Hoewel het festivalseizoen weliswaar in alle hevigheid is losgebarsten is de invloed van het virus nog enigszins merkbaar en zullen er toch enkele kleine wijzigingen dienen plaats te vinden

Tijd om lang stil te staan bij de afzegging van GABRIELS is er niet. De band rondom de Amerikaanse Idol-sensatie Jacob Lusk die met zijn fluwelen hoge stem een kleine sensatie veroorzaakte met de EP ‘Love And Hate In A Different Time’, is iets waar enorm naar werd uitgekeken. De organisatie zal er ongetwijfeld alles aan gaan doen om dit volgend jaar alsnog doorgang te laten vinden en kijk er niet van op wanneer het dan op een groter podium zal zijn dan dit jaar in de Darling. Op het laatste moment is een prima vervanging geregeld om het programma hier te openen. BLACKWAVE stond eerder op dezelfde plaats tijdens een eerdere editie en het optreden van toen is blijkbaar van alle kanten heel goed bevallen. Ook deze keer slaagt de Antwerpse hiphop-act rondom het duo producer Willem Ardui en MC Jaywalker er in om de temperatuur te doen stijgen voor het geval dat nog nodig zou moeten zijn. De combinatie van oldskool hiphop met relaxte grooves die terug grijpt uit de betere periode van artiesten als Gang Starr en Mos Def succesvol gebleken en Blackwave heeft hier een eigen stijl in gevonden die je eigentijds kunt noemen. Hier leer je te begrijpen hoe de invloed van de jazz op de hip-muziek in elkaar steekt.

Voor de jazz-puristen is er op ditzelfde moment een speciaal programma neergezet in de Madeira waar vandaag alles in het teken staat van Roy Hargrove, de invloedrijke trompettist die in 2018 overleed en vele jaren lang, vrijwel onafgebroken zijn thuis vond op dit festival. PHILIP LASSITER krijgt tijdens het eerbetoon assistentie van Candy Dulfer die we later op de dag nogmaals zullen terugzien. Niet zo vreemd aangezien beiden altijd behoorlijk beïnvloedblaar bleken voor de onnavolgbare capriolen van Hargrove met zijn inspirerende optredens. Lassiter en Dulfer hebben nog meer met elkaar gemeen en dat is de liefde voor de muziek van Prince, ook reeds overleden en diverse malen hier aanwezig, met wie beiden zelfs hebben nauw samengewerkt. Lassiter werd zelfs persoonlijk door hem aangewezen als arrangeur en bandleider van The New Power Generation. Opvallend is hier naast het samenzijn van allerlei specialisten op het gebied van blaas-instrumenten, de aanwezigheid van zeer jonge bezoekers maar ook een ouder deel van het NSJ-publiek. De combi van Jazz Fusion, R&B en vooral Funk spreekt een breed publiek aan. Hargrove wordt dit festival gemist maar het programma zoals hier in de Madeira zou hem met trots vervullen.

Iemand die eveneens een breed publiek wist aan te spreken is GEORGE BENSON. Wat heet, de grootste locatie op het complex blijkt niet groot genoeg. Een uur lang passeren alleen maar hits de revue en blijkt nog eens, wellicht ten overvloede, hoe groot de invloed is geweest van deze muzikant op de dansbare muziekstromen. Een gelikte mix van Rhythm & Blues met Jazz, Soul, Disco en Funk in combinatie met ijzersterke, vooral pakkende liedjes, leverden decennialang miljoenen verkopen op. Benson geniet duidelijk van de overweldigende response uit het publiek. Hij oogt ontspannen en oogt, zeker voor iemand van zijn leeftijd, superfit. Gehuld in een stijlvol pak begeeft Benson zich op een podium dat voor hem zeer vertrouwd zal aanvoelen. Hoeveel keer zal hij hier hebben opgetreden? Van nummers ‘Let Me Love You One More Time’ en ‘Give Me The Night’ krijg je nooit genoeg. Mede dankzij de geweldige band met daarin een voorname rol voor de fenomenale gitarist, mag dit optreden als een eerste hoogtepunt van de dag worden aangetikt. Grote kans dat dit niet zijn laatste keer was dat wij hem hier hebben gezien.

De overstap naar iemand die wat dat betreft nog in zijn beginschoenen staat is in het geval van MARCUS KING niet eens onoverbrugbaar. De 26-jarige King heeft al een indrukwekkende staat van dienst op zijn naam staan en dat hij hier een zeer goed gevulde Nile aantreft is meer dan terecht. King zou drie jaar geleden op Pinkpop zijn grote vuurdoop hebben in Nederland maar dat ging niet door. Gisteravond is nog even in Nijmegen de boel op stelten gezet tijdens een volgepakte clubshow maar dat er vandaag zoveel publiek speciaal voor hem gekomen is tijdens dit festival zegt iets over zijn status in Nederland. Dat de jonge bluesman hiervan nauwelijks onder de indruk is, is niet vreemd aangezien in het in zijn thuisland meer regel dan uitzondering lijkt te zijn. De inmiddels befaamde producer Dan Auerbach, de helft van The Black Keys, zag het talent van deze jongen op tijd in, nodigde hem en zijn band uit bij hem thuis in Nashville om hem eens daar onder handen te nemen. Het verklaart deels het rauwe geluid van vandaag tijdens de recentere nummers in de set die overigens goed gevarieerd is en die boeit van de eerste tot de laatste minuut. De grote en dikwijls rumoerige zaal wordt het zwijgen opgelegd wanneer een machtig gezongen ‘Many Rivers To Cross’ klinkt uit de krachtige strot van King die slechts begeleid wordt door de licht psychedelische Hammond-klanken van Mike Runyon. Het vormt een intro van ‘Beautiful Stranger’ waarna een sterke combi volgt met ‘I Just Want To Make Love To You’ en ‘Hoochie Coochie Man’ waarin tevens de kwaliteiten van zijn side-kick Drew Smithers op de side-gitaar worden aangetoond. Hij kent duidelijk zijn klassiekers. ‘Too Late To Stay’, zingt Marcus. Van ons mag hij met zijn band blijven en anders desnoods snel weer terugkomen.

De overgang naar het kleinste podium van het festival is na die geweldige Hammond-klanken van zojuist gemakkelijk overbrugbaar. Daar zit namelijk een grote charismatische man comfortabel vanachter zijn grote orgel zichtbaar van zijn enthousiaste publiek te genieten. Het is de voorman van het naar hem vernoemde DELVON LAMARR ORGAN TRIO die de taak heeft om het publiek bij het buitenpodium op de Congo Square te vermaken. Het zijn indrukwekkende en loodzware Hammond-klanken die heel soepel gespeeld en strak begeleid door drums en gitaar over het gezellige plein klinken. Lamarr heeft het zichzelf allemaal aangeleerd en brengt zijn instrumentale feelgood-muziek dus gewoonweg op gevoel over op de festivalbezoekers die het daadwerkelijk ook voelen. Volgend jaar komt er een nieuw album uit en vandaag horen we daarvan al het stevige en strak gespeelde ‘Bounce’. Iets om naar uit te kijken. De vergelijking met Booker T. is begrijpelijk maar nog meer lijkt de connectie met Jimmy Smith hier van toepassing. Het is mede door zijn collega’s op het podium iets vuiger, iets smeriger qua geluid. Gitarist Jimmy James vervult daarentegen wel een rol zoals die ooit door Steve Cropper werd toebedeeld maar ook hij laat zich heerlijk gaan in een duel waarin hij Jimi Hendrix tot op redelijke hoogte weet te benaderen. Met groot gemak misbruikt James zijn gitaar met zowel zijn handen als zijn tanden. Zo wordt het dus een prettig swingend en heftig optreden waar de interactie met het publiek er voor zorgt dat iedereen blijft hangen bij dit leuke podium. Wanneer Curtis Mayfield’s ‘Move On Up’ een instrumentale Hammond-uitvoering krijgt herinnert dit ons aan het feit dat we inderdaad ‘naar boven’ moeten.

Daar is het namelijk al behoorlijk druk geworden omdat er zich op het dakterras een feestje afspeelt en de muziek verzorgd wordt door DJ GERARD EKDOM die zijn wekelijkse Funky Music-trip voor de gelegenheid op het dakterras van de Tigris afdraait. Het is een van de weinige locaties waar het bier uit gekoelde glazen fles gedronken kan worden en echt…. Om 19.00 uur, het festival is pas ruim vier uur onder weg staan we te wachten op nieuwe kratten. De sfeer is optimaal, de zon doet zijn werk en de set die Ekdom eerder deze week al in zijn geheel thuis draaide, bljikt hier prima te werken. Johnny Guitar Watson’s ‘Real Mother For Ya’ of ‘Superstitious’ van Stevie Wonder, ze hebben ze ooit op ditzelfde festival zelf gespeeld, met een gekoeld flesje aan de lippen, is allesbehalve een vervelend tijdverdrijf. Maar oei, wat is het druk geworden. De mensen van de crowd-control die het publiekelijke verkeer in goede banen moeten leiden maken overuren. Al Green doet ons er met ‘Let’s Stay Together’ aan denken dat we het met z’n allen hier vandaag heel erg naar de zin hebben en lief moeten zijn voor elkaar.

De vraag is hier dan ook: ‘Is Your Love Strong Enough?’, een album dat iedereen kent die onderweg is naar LIANNE LA HAVAS. Wie haar wil zien moet er snel bij zijn. Knappe prestatie voor ‘dat meisje met de gitaar’ die geleidelijk aan heeft toegewerkt naar een aanzienlijke bekendheid. De Amerikaanse singer/songwriter stond precies tien jaar geleden op het nabijgelegen Mississippi-podium en weet nu de tweede keer op NSJ de grote Maas helemaal op eigen kracht te vullen. De set bestaat uit werk van haar debuut ‘Is Your Love Big Enough?’ uit 2012 waarmee zij hier arriveerde en op indrukwekkende wijze presenteerde. Het staat nog altijd sterk overeind maar er is duidelijk een verschil met het materiaal van haar nieuwe album dat zij, inmiddels blakend van zelfvertrouwen en dus veelzeggend naar haarzelf, simpelweg ‘Lianne La Havas’ heeft genoemd. La Havas is druk bezig om zich te ontwikkelen als een soort van ‘powerwoman’, een term die we dit weekend vaker zullen horen.

Daarover gesproken, in de Amazon-hal zit iedereen al klaar voor LIZZ WRIGHT & THE ROTTERDAM PHILHARMONIC ORCHESTRA. Lizz Wright is regelmatig op NSJ geweest met haar eigen band maar vandaag krijgt een prachtig project van een fantastisch orkest hier het allermooiste podium. Wright heeft de afgelopen jaren een zeer gewaardeerde status bereikt als jazz-zangeres. Ze heeft haar eigen pianist bij zich en het orkest wordt geleid door Bastien Stil, de Franse dirigent. De invloeden van Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Nina Simone herkenden we al eerder maar de basis is gelegd in haar jeugd wanneer zij met haar familie in de kerk zong. De gospel is dan ook de basis van haar onlangs verschenen album ‘Grace’ waarmee zij terugkeert naar haar roots. ‘Walk With Me Lord’ brengt het publiek duidelijk in andere sferen. Haar stem is donker, laag en krachtig. Zelfs fluisterzingend behoudt zij de aandacht volledig op zich gericht. “That Silence is a song”, zingt ze op fluistertoon. Het publiek is muisstil, aandachtig zoals je het tegenwoordig zelden meemaakt. Het orkest is fantastisch, de wisselwerking tussen de strijkers en de blazers verbluffend. De percussie-groep levert puik werk af en Wright is blijkbaar vereerd met haar Rotterdamse collega’s op het podium. Haar pianist moet er hard voor werken om zijn ‘moments of fame’ te pakken in dit grote geheel maar uiteindelijk slaagt hij daar, en dat zal niemand verrassen, buitengewoon sterk in. Kenny Banks zit daar natuurlijk niet voor niets op die kruk. Grappig is het moment waaruit blijkt dat het orkest en de zangeres het eindje niet geoefend hebben. Er lijkt zowaar een spontane jam te ontstaan. Een hoogtepuntje dat niemand zag opkomen.

Spontaniteit is ook het sleutelwoord op het buitenpodium van de Mississippi bij DULFER! TOTAL RESPONSE, het programma dat onder leiding staat van de charismatische, energieke en reeds 82-jarige Hans Dulfer. Vergeet niet zijn belang voor de jazz-muziek in Nederland en zijn aandeel als organisator en adviseur van dit festival. De waardering van iedereen die zich op en rondom het plein begeeft is duidelijk groot en Dulfer blijkt daar na al die jaren nog steeds niet ongevoelig voor.
Hij weet zich met zijn tenor saxofoon altijd omringd door de beste muzikanten, vandaag zijn dat gitarist Jerome Hol, bassist Ishaq van Niel, Koen Schouten met bariton sax en drummer Hans Eijkenaar, en deze keer heeft hij voor zijn publiek zelfs nog een kleine verrassing in petto…

‘Finger Poppin’ Daddies’ klinkt zo bijna twintig jaar nadat het is uitgebracht nog altijd heerlijk fris. “Er zitten geen solo’s in”, legt hij uit. Dulfer vertelt graag over de onstaansgeschiedenis van zijn werk. Bij iemand anders zou je verveelt weglopen, bij Dulfer blijf je aandachtig luisteren. Hij legt het verhaal uit van ‘Candy Clouds’ en hoe lang het al geleden is dat hij het schreef. Het werd in 1970 uitgebracht maar is onlangs keurig opgepoetst en opnieuw verkrijgbaar op vinyl. Het moment is aangebroken dat zijn dochter Candy op het podium verschijnt. Een prachtig moment waar zelfs Benjamin Herman, zo van achter de coulissen zichtbaar, duidelijk van geniet. We zien een trotse vader met zijn dochter die hoogstwaarschijnlijk eenzelfde carrièreverloop zal beleven, namelijk ‘spelen tot het echt niet meer kan’. Dulfer lijkt even uit het zicht te zijn verdwenen tijdens het solo-moment van zijn gitarist maar duikt plotseling op midden in het publiek om uitgebreid, en al spelend, zijn rondje te lopen want fit is hij nog altijd. Voorlopig zijn we van vader Hans nog niet af want hij sluit af met de mededeling dat hij er volgend jaar weer bij is, hier op NSJ. Afgesproken?!

Van de onverwachte leuke hoogtepuntjes wordt achter de schermen druk gewerkt aan het hoogtepunt waar wel op gerekend wordt. Het gerucht gaat rond dat Diana Ross geen band heeft. Die zouden nog ergens gestrand zijn of vast staan. Alle toegewezen foto-accreditaties blijken plotseling ook niets meer waard en ook in de zaal mag niemand iets vastleggen. Het is geen verzoek maar een verbod.

De opluchting is groot in de kolossale maar vanavond veel te kleine Nile, die zelfs uit zijn voegen lijkt te knappen, waar iedereen een glimp probeert op te vangen van de diva, wellicht de allergrootste act die ooit op dit festival heeft gestaan. DIANA ROSS stond onlangs op Glastonbury en dat was ondanks de aanwezigheid van grote namen als Billie Eilish, Paul McCartney en Kendrick Lamar, veruit de meest besproken act van het festival. Het meest indrukwekkend was haar aanwezigheid en dat de 78-jarige zangeres vocaal aan kracht had ingeboet, daar was men het wel over eens. Niet verrassend, dit had je vooraf kunnen bedenken.

Maar wanneer vrijdagavond om 20.45 uur het flitsende intro-filmpje wordt ingezet, is de spanning in de zaal wel degelijk voelbaar. Iedereen is zich plotseling heel erg bewust van dit unieke moment. De uitgebreide begeleidingsband telt af om er meteen met gestrekt been in te gaan tijdens ‘I’m Coming Out’. De legendarische zangeres, gekleed in een knalrode galajurk, betreedt kalm het podium, duidelijk genietend van de ovationele ontvangst. Het is een geweldige opener, ruim veertig jaar geleden geschreven door een zekere Nile Rodgers die we hier later dit weekend ook nog gaan zien, waarmee de temperatuur tot een absoluut kookpunt stijgt. Het foto-verbod blijkt in de zaal niet te handhaven, iedereen wil dit ten koste van alles vastleggen. Opvallend is het aantal jongeren dat de teksten vol overgave meebrullen/gillen. Zelfs de soulklassiekers blijken geliefd: ‘My World Is Empty Without You’, ‘Baby Love’, ‘You Can’t Hurry Love’ en het later uitgebrachte ‘Chain Reaction’ zijn overduidelijk bekend bij een groep meiden van rond de 25 jaar die de avond van hun leven lijken te hebben. Ross pakt het handig aan met de vocale begeleiding die op subtiele wijze de hoge noten en lange uithalen verlengen, niks mis mee natuurlijk. Ze pakt even haar rustmoment en lijkt zich plotseling bewust van het feit dat zij zich op een jazz-festival bevindt maar: “I’m so hot! I don’t know if I can sing this song”, klinkt het verontschuldigend. Tijdens ‘Don’t Explain’, een indrukwekkende ode aan Billie Holiday, horen we haar pas echt en jawel hoor, “This Lady Still Knows How To Sing The Blues”. Niemand die zich nu nog druk maakt over de geleverde zangkwaliteiten, dit optreden is er een om nooit meer te vergeten.

Ook op Blues Magazine ...