Verslag: NORTH SEA JAZZ 2022 Dag 2 Zaterdag 9-7-2022

NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2022

Dag 2, Zaterdag 9 juli 2022

[ Verslag Dag 1 | Verslag Dag 3 ]

Het optreden aan de vooravond wordt nog overal uitgebreid besproken. Iedereen die er bij was heeft er een mening over en die moet blijkbaar gedeeld worden. Over één ding is iedereen het eens: Diana Ross op North Sea Jazz was in alle opzichten memorabel. Echt veel tijd om er lang bij stil te blijven staan is er niet. Het programma van vandaag is druk en bevat veel overlappingen. Je moet overal snel bij zijn om binnen te kunnen komen om maar niets te hoeven missen. Er staan dit festival bovendien opvallend veel goede zangeressen, zowel gevestigd als aankomend en talentvol. Voor de bluesliefhebbers is vandaag de belangrijkste dag van het driedaagse festival.

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen – zie ook Fotoalbum North Sea Jazz 2022

Terwijl de Rotterdamse BRINTEX COLLECTIVE de zaterdag aftrapt op de Congo Square met swingende en sfeerverhogende new urban jazz, een energieke combinatie van jazz, hiphop en elektronische muziek, wordt in de festivaltent het geluid afgestemd voor DANIEL LANOIS die vooral veel nieuwsgierige toeschouwers trekt. De mogelijkheid om deze muzikant, die toch vooral bekendheid verwierf als zeer succesvolle producer van U2, Bob Dylan, Peter Gabriel en Robbie Robertson, hier live te aanschouwen is natuurlijk een buitenkansje. Je zou bijna vergeten dat hij zelf ook actief is als muzikant. Hij heeft op voorhand aangekondigd met een speciale gast aan te zullen treden. Twee maanden geleden stond hij nog met bassist Daryl Jones tijdens het New Orleans Jazz Festival maar Jones is momenteel druk bezig met de ‘Sixty Tour’ van The Rolling Stones dus die kan er vandaag in ieder geval niet bij zijn. Lanois kondigt aan blij te zijn met de aanwezigheid van Trixie Whitley die de percussie voor haar rekening gaat nemen. Samen met gitarist Jim Wilson speelt het trio een set waarin aandacht wordt gegeven aan het laatste album ‘Heavy Sun’ waarop de invloed van de pandemie een centrale rol speelt maar waarin positiviteit weet te overwinnen. “You people got the power”, aldus Lanois. ‘Where Will I Be’ van Emmylou Harris, oh ja, had hij ook nog geproduceerd en het indrukwekkende ‘The Maker’ dat ooit nog als single verscheen. “You’re my fire, From Rotterdam to Mexico”, zingt hij ingetogen met een warme stem. De elektronische muziek van ‘Heavy Sun’ klinkt hier een stuk meer organisch en dat past uitstekend op een festival als NSJ. Wel ‘werelds’, echter niet wereldschokkend maar weer wel prachtig en met veel gevoel gespeeld.

“From Rotterdam” zijn ook de vrolijke nieuwkomers van DRAGONFRUIT die vandaag de Murray mogen openen. Het is natuurlijk geweldig om hier als lokaal talent te mogen staan. De opgewekte jazzy soul van de Rotterdammers onder leiding van de charmante zangeres Danique misstaat hier absoluut niet. Toch moet een groot aantal liefhebbers worden teleurgesteld. Voor hen geen ‘catchy feelgood’-klanken zoals die op het leuke onlangs verschenen debuutalbum ‘Gears of the Giant Machine’ te horen waren want de zaal is vol en er kan niemand meer bij. Desondanks een prachtige start voor deze sympathieke gasten die volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid een groter podium krijgen toebedeeld.

Voor TROMBONE SHORTY & ORLEANS AVENUE is zelfs het grootste podium van het festival te klein. ‘Lifted’, het laatste album van de kleine grote muzikant is opgedragen aan de fans en het lijkt er sterk op dat die hier allemaal aanwezig zijn. North Sea Jazz is geen onbekend terrein voor deze Troy Adams. Hij heeft hier al zo vaak de boel op stelten gezet met zijn vlammende New Orleans Funkjazz. De instrumentale opener brengt de zaal meteen in beweging. Terwijl de trombone spectaculair schuift, is het vooraan flink inschuiven want iedereen wil het van dichtbij meemaken. “ARE YOU READY TO PARTY?!!!!’ klinkt het luid en duidelijk. Het antwoord laat zich raden. Een vraag die lastiger te beantwoorden is is hoe die duif er in slaagde om tijdens de show naar binnen te vliegen, en of die er ook in slaagde weer te ontsnappen…

Terwijl Shorty en zijn publiek nog in de Maas staan te ‘Bouncen’ betreedt MICHAEL KIWANUKA kalm zoals we van hem gewend zijn het podium van de Nile om rustig te openen waarna zijn gehele band volgt en in actie komt tijdens ‘One More Night’. Kiwanuka is een vertrouwd gezicht. Het is precies tien jaar geleden dat hij hier als betrekkelijk onbekende nieuwkomer voor de eerste keer enorm grote indruk maakte. Het bleef niet onopgemerkt. Dan Auerbach, muzikant van The Black Keys en topproducer was er snel bij om hem op zijn eigen label in te lijven en muziek te maken met hem. Ook zangeres Yola, die later op het festival te zien is, kreeg al snel een contract aangeboden. Auerbach blijkt met zijn aanpak het beste bij de muzikanten naar boven te kunnen halen.

Toch is het iedere keer weer bijzonder hoe zo’n bescheiden persoon als Michael Kiwanuka er steeds weer in slaagt om met zo een minimum aan uiterlijk vertoon het publiek al meteen voor zich te winnen. ‘You Ain’t The Problem’ klinkt hier voor de derde keer en alweer is, samen met ‘Cold Little Heart’, een van de hoogtepunten van dit prima optreden.

Onderweg komen wij Trombone Shorty met zijn twee zangeressen tegen. Hij wilt zo snel mogelijk naar de Darling want daar staat LADY BLACKBIRD die hij kent via zijn producer. Het is een optreden waar heel veel van verwacht wordt. De zangeres heeft de muziek van Nina Simone centraal gesteld naar de titel ‘Blackbird’. Het is Black Acid Soul van een dame waar maar heel weinig over bekend is. In de aankondiging wordt gesteld dat zij klaar is voor North Sea Jazz maar de vraag is: “Zijn jullie wel klaar voor Lady Blackbird?!!!”. De entree is spectaculair. Marley Munroe, is dat wel haar echte naam?, komt op met een grote hoed op haar blonde kapsel, in zwart gekleed en een zeer hoog uitgesneden pakje waardoor een prachtig zicht op haar welgevormde billen ontstaat. Intimiderend is het zeker en je kunt een speld horen vallen wanneer zij met haar enorm krachtige stem het bekende ‘Summertime’ onder handen neemt. Het is haast spiritueel en obscuur tegelijk maar werkelijk adembenemend gezongen. Soul, Gospel en Jazz komen hier allemaal bij elkaar. De begeleiding van percussie en staande bas is spannend en sfeervol. Ze is enorm verrast door het oorverdovende applaus en bekend blij te zijn op de plek waar het voor haar allemaal begon. North Sea Jazz 2022 zou wel eens de doorbraak kunnen betekenen van dit fenomeen.

De bluesliefhebbers zijn al onderweg naar een ander fenomeen. Eveneens een betrekkelijke nieuwkomer en minstens zo getalenteerd.

Het is 18.00 uur en het sfeervolle terras van Congo Square is niet alleen druk bezocht vanwege de enorme keuze aan maaltijden, zo is er o.a. Soulfood, zijn er Mexicaanse of Surinaamse gerechten en is er ook een uitgebreide Thaise keuken aanwezig. Vanaf hier is het namelijk ook nog mogelijk om via het grote scherm te zien wat er zich binnen in de stampvolle Congo-tent afspeelt.
Daar is op dit moment CHRISTONE ‘KINGFISH’ INGRAM te vinden die een uur de tijd heeft om indruk te maken op de onwetende toeschouwer die daar toevallig rondhangt om iets te eten, maar ook is hij daar om te voldoen aan de hoge verwachtingen van de bluesliefhebbers of die verwachtingen zelfs te overtreffen. Aan de gedrevenheid van de 23-jarige knul uit Clarksdale zal het zeker niet liggen. Zo jong nog en toch al binnen rap tempo een live-reputatie afgedwongen die er zijn mag zoals hij dat onlangs nog bewees in Grolloo. Zijn verhaal is niet eens bijzonder voor iemand die opgroeit in Clarksdale. Net zoals zijn leeftijdsgenoten was hij vaak met zijn familie in de kerk te vinden waardoor de Gospel met de paplepel werd ingegeven en waar zijn stem zich zodoende met grote snelheid ontwikkelde. Het verschil was echter dat Kingfish over een enorm muzikaal talent bleek te beschikken en aangezien overal om hem heen de blues aanwezig was, is het dus niet meer dan logisch dat hij al op jonge leeftijd besloot om de wijde wereld in te trekken en om het kunstje van de oude meesters over te brengen op de jongeren.

De krachtige, warme stem begint steeds meer op die van B.B. King in zijn vroege jaren te lijken wanneer hij ‘Another Life Goes By’, een prachtige bluesballad van zijn vorig jaar verschenen tweede album speelt. Met een opvallend groot gemak weet hij het publiek te boeien met een mix van verschillende stijlen zoals te horen is in ‘Been here before’ en ‘Long Distance Woman’. Wat er in het Hyde Park vorig week bij the Rolling Stones niet lukte, gebeurt tot groot genoegen van de aanwezigen hier deze keer wel. Rustig solerend loopt hij door de zaal alsof hij met iedereen persoonlijk kennis wilt maken om vervolgens iedereen te bedanken voor het warme onthaal in Rotterdam. Voor even verandert de Congo in een sfeervolle Juke Joint. Met het vizier op de toekomst toont de muzikant zijn respect voor het verleden.

‘Kingfish’ dreigt binnen zeer korte tijd door te stoten naar iemand waar op gelet gaat worden, iemand die zich binnen afzienbare zeker tot de zwaargewichten in de blues mag rekenen.

In dat opzicht is het een groot contrast bij de Mississippi waar zich een lichtgewicht bevindt maar wel een met een enorm stembereik. Het is de vrolijke, super-energieke en tikkeltje rebelse NONA die met een klein oponthoud vanwege een niet nader te noemen virus te maken kreeg, juist op het moment dat het allemaal echt moest gaan gebeuren. Met een noodgang wordt dit jaar geleden schade ingehaald. Er is geen tijd te verliezen voor de gedreven jonge zangeres. Werd er dit voorjaar een aanloop genomen in de kleinere clubs om op te warmen, momenteel is er geen festival waar zij ontbreekt en na een prachtig optreden op Pinkpop is nu het NSJ-publiek aan de beurt om te vallen voor de charismatische zangeres uit Brabant. Met een stel begeleiders die duidelijk thuis zijn in pop en funk maar ook de hand niet omdraaien voor soepele Memphis Soul wordt gewaagd maar sterk geopend. Je moet maar durven. Het vertrouwen bij de zangeres is groot, ze oogt ontspannen, beweegt zich zelfverzekerd over het podium en windt het publiek eenvoudig om de vingers. Ze heeft dan ook een paar prima troeven in huis om op terug te kunnen vallen die bijzonder prettig klinken en zelfs op de radio regelmatig voorbij komen. ‘Forever Yours’ wordt dan ook herkend en zelfs luidkeels meegezongen. Alweer wordt er gewerkt aan nieuw materiaal voor alweer een nieuw album. Iets met ijzer smeden als het heet is.
De vergelijking met Amy Winehouse is vaker gemaakt maar de kans is vrij groot dat we van deze artiest op dit festival nog veel langer plezier gaan hebben dan haar veel te vroeg overleden Britse collega.

In de Amazon is er een goed voorbeeld van zo’n artiest die hier al meerdere keren te zien is geweest. Iemand die er ook hard voor heeft moeten werken en het allemaal heeft weten te bereiken zonder enige hulp van media uit radio- en televisieland. MELODY GARDOT staat wederom op het NSJ en dat is steeds weer iets om naar uit te kijken. Precies op het juiste moment is haar album wereldwijd uitgebracht en daarom wordt er nu uitgebreid getoerd en is zij bij de volgende halte, nl. Rotterdam aangekomen. Allerlei wereldse invloeden zijn haar niet vreemd en steeds weer geeft zij daar op haar eigen wijze een draai aan. Zo verdiepte zij zich enige tijd geleden in diverse Zuid-Amerikaanse stijlen waaronder de Bossa Nova en schreef zij zelfs nieuw materiaal in het Portugees zoals dat te horen is op het album ‘Sunset In The Blue’ waar zij die stromingen combineert met verfijnde jazz-muziek.

Met Philippe Baden Powell op piano opent ze na een lang maar spannend instrumentaal intro met het bekende ‘Berimbau’, afkomstig van zijn vader maar vooral bekend geworden door Sergio Mendes, om vervolgens over te gaan op ‘Love Song’ van Lesley Duncan die zij op haar album opnam met behulp van de hier eveneens aanwezige Ibrahim Maalouf. Niemand die er bijna in slaagt om zo ingetogen, bijna op fluistertoon, de emotie over te brengen en de aandacht vast te houden als Melody Gardot. Het gaat allemaal gepaard met een stijlvolle uitvoering van zowel de prachtige zangeres, vocaal en visueel, als begeleiding. De vrouwen lijken te macht te hebben gepakt dit weekend en regelmatig wordt er dit festival terug gegrepen op het historische songbook-materiaal van de allergrootsten. ‘C’est Magnifique’ van Ella Fitgerald lijkt haar dan ook op het lijf geschreven. Iets dat eveneens geldt voor haar eerbetoon aan Cole Porter’s ‘What Is This Thing Called Love?’

Ook Melody Gardot gaan we weer terugzien op het festival. Voor de fans is er na afloop uitgebreid de tijd om een praatje te maken met de charmante zangeres en om eventueel plaatmateriaal te laten signeren. Ze komt van ver maar is de afgelopen tien jaar een geweldige vaste waarde gebleken op NSJ die nooit teleurstelt.

Het zijn Duivelse dilemma’s die er gemaakt dienen te worden want het programma is interessant, zit vol met overlappingen en allerlei dingen die je gewoonweg niet mag missen. Zo staat ERIC GALES klaar in de Congo en dat is eveneens iemand die van heel ver komt.

Nog maar nauwelijks begonnen onderbreekt de bluesman zijn set om uitgebreid stil te staan bij het feit dat hij volgende week precies zes jaar van de drank en drugs af is.‘You Don’t Know The Blues’ speelt hij maar ‘I Bet North Sea Jazz knows the blues’, aldus de emotionele Gales

die erg zijn best doet om zich te herpakken. De tranen van vreugde zijn er als hij terugdenkt aan de momenten dat hij tijdens dit festival James Brown zag, of die keer met D’Angelo. “Het zijn allebei helden van mij en ik vroeg mij af hoe ik hier toch tussen pas, of dat eigenlijk wel klopt. Ik bedoel: dit is het beste festival ter wereld en ik mag hier staan”, vraagt hij zich hardop af om dan lachend te vervolgen met een enthousiast “But I guess I do!”, dat met instemmend gejuich wordt ontvangen. Hij is oprecht in ‘Take Me As I Am’ en heeft door zijn schat aan ervaring de noodzakelijke ellendige bagage die de blues zo doorleefd maakt.“How come you love what I do but hate who I am?”, zingt hij. Gales is hard op weg om een publiekslieveling te worden in de blues maar ook de vandaag aanwezige collega’s staan te popelen om bij hem in de Congo te zijn, om samen te spelen wel te verstaan. Een onwaarschijnlijk lekkere jam is het gevolg wanneer Christone ‘Kingfish’ Ingram, door Gales aangekondigd als zijn neefje, Trombone Shorty en toetsenist Cory Henry, die pas vanmorgen te horen kreeg dat hij hier vandaag moest opdraven, aansluiten op het veel te kleine podium. Helaas was de organisatie voor even onverbiddelijk want anders hadden ze er waarschijnlijk nog gestaan.

De zaterdag nadert de finales en in de Congo is het zangers YOLA die de lichten mag doven maar niet voordat zij nog een verpletterende indruk heeft gemaakt met haar prachtige donkere stem waarin Soul, Rhythm & Blues en Funk bij elkaar komen. Ook hier heeft eerdergenoemde Dan Auerbach geweldig werk afgeleverd door de Britse zangeres naar Nashville te halen om daar met zijn band de muziek te kunnen maken die haar zo weet te raken. Yolanthe zoals ze eigenlijk heet, kennen we nog van Phantom Limb en eerder was zij zelfs achtergrondzangeres bij Massive Attack maar inmiddels heeft zij op eigen benen een prima set bij elkaar gezongen waarmee zij tijdens een live-optreden zoals hier vanavond als hoofd-act moeiteloos anderhalf uur het publiek aan zich weet te binden. In Amerika gaat het momenteel zeer voortvarend en haar rol in de recente Elvis-verfilming als Sister Rosetta Tharpe zal daar zeker nog een handje bij helpen.

De andere finale is ondertussen ook afgetrapt. NILE RODGERS & CHIC hebben hier al eerder bewezen een waardige slot-act te zijn. Wat heet, voor het ultieme dance-feest is deze hitmachine een absolute must die je eenmaal moet hebben meegemaakt. Hij is de enige act op het festival die ooit een zaal naar hem vernoemd zag worden en de vraag is of het hier nu niet net zo druk is als gisteravond bij Diana Ross. Het zal niet veel schelen. Voor de tweede keer klinkt ‘I’m Coming Out’ maar deze keer is het de originele artiest die het uitvoert. Zonder Nile Rodgers zou de carrière van Ross er zeer waarschijnlijk heel anders hebben uitgezien besef je plotseling.

Het is wederom een waar spektakel, mede dankzij de waanzinnige muzikanten die nu assistentie krijgen van Candy Dulfer, een verrassing die al eerder plaatsvond op Pinkpop waarna ze tijdens een uitzending op Sublime Radio aankondigde in juli nog een verrassingsoptreden te gaan doen maar daar nog niets over kon vermelden. Dat is dus hier en nu. Candy heeft op haar nieuw te verschijnen album twee tracks uit de pen van deze uiterst succesvolle componist. Komt ze dus mooi in het rijtje van Diana Ross, Madonna, Duran Duran, David Bowie, Lady GaGa en nog heel veel meer grote namen uit de popgeschiedenis. Het ego van Nile Rodgers is te groot voor de brede schermen in de zaal maar iedereen mag het weten wat hij zoal aan hits heeft geschreven. Terstond kondigt hij aan met nog een heel grote artiest samen te gaan werken, dat wordt dus Nile met Beyoncé volgend jaar in de Nile?

Snel maar kaarten regelen dus zodra het weer kan…

Ook op Blues Magazine ...