Bluesrock 35e editie in Tegelen
1 september 2018
Podium: Openluchttheater De Doolhof
Toeschouwers: 2000
Line-Up: Stompin’Grounds(NL), Tami Neilson(Can), Ben Miller Band(USA), King King(GB), Bintangs(NL), Laurence Jones(GB), Walter Trout(GB).
Variatie in blues, roots en muziekstijlen, dat is de boodschap de laatste jaren voor Bluesrock. Aanvankelijk stond Robert Finley geprogrammeerd voor een stevige portie soul, maar om onbekende redenen werd hij vervangen door Laurence Jones het Engelse 26 jarig Bluestalent. Het is gelukt voor Jan Smeets en de organisatoren er een fris afwisselend programma van te maken met uitnodigende namen. Bluesrock Tegelen is positief verrast met de grote toeloop van het publiek. Zo’n 2000 muziekliefhebbers passeerden de kassa van het altijd bijzondere theater De Doolhof. De presentatie is dit jaar slechts gedeeltelijk door Jan Smeets, zijn gezondheid speelt hem parten. In John Hendrix (L1 en Southern Blues Night) had Jan een uitstekende vervanger, die het publiek meenam in de line-up van het festival.
Zoals ieder jaar zeven acts, met slechts één act op herhaling, namelijk Walter Trout, maar daarover zometeen meer!
Tekst: Frank Schatorjé / Foto’s: Giel Scholtes. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Stompin’ Grounds is een band uit het zuiden van Nederland. Hun intro voor het optreden is, denk ik gekozen uit de Alan Lomax collectie van worksongs. Dit maakte het erg spannend voor deze beginnende Limburgse band. De intro duurde een beetje lang, maar ze knalden er lekker in, met virtuoze songs en veel variatie. Misschien nog een beetje op zoek naar een eigen specifieke stijl, maar de energie en originaliteit straalt er van af.
De soms verrassende tempowisselingen in de songs maakten, dat deze band de aandacht goed vasthield. Regelmatig werd er gestimuleerd om mee te dansen, maar zo vroeg op de dag bleek Tegelen er nog niet voor “in the mood”. Recentelijk brachten ze hun debuut CD en Vinyl LP uit. Een band met potentie en een welverdiende staande ovatie na hun optreden!
Vroeg op de middag, een stralende zon en een steeds voller wordende Doolhof en een tevreden Jan Smeets over de toeloop.
En plots staat daar een Canadese, in lichtblauw gekleurde Charleston jurk, Tami Neilson. Ze wordt genoemd als een cross-over van Patsy Cline en Peggy Lee. In Nieuw Zeeland is ze een ster in wording, nu het Europese deel veroveren….via Tegelen? De stijl lijkt soul, blues, Rock & Roll, Rockabilly en Swing te omvatten.
Een hele klus om zo vroeg in het festival en ook nog een Bluesrock festival de aandacht te krijgen met een muziekstijl, die daar wat verder vanaf staat. Dit lukt haar echter prima. Met een eigen vrouwvriendelijke versie van James Brown’s “It’s a Man’s World” overtuigde ze het enthousiaste publiek. Soms swingend, soms tranentrekkend en vol enthousiasme maakt ze er een verdienstelijk optreden van bij de Tegelse bluespuristen.
De Ben Miller Band was een originele verschijning, door hun aanstekelijke mix van Folk, Blues en Rock&Roll. Met zelfgemaakte instrumenten, zoals een een-snarige bas, een telefoon als harmonica microfoon en een cigarbox gitaar, was het al een visueel spektakel. De violiste Rachel Ammons, die met voortreffelijke zang en vioolspel, opgesmukt met diverse pedalen, sfeervolle effecten gaf aan de nummers.
Gitarist en freak Smilin’Bob Lewis en Scott Leeper(bas en drum) zijn samen met Ben Miller en Rachel Ammons een goed ingespeelde band. Met energie, inzet en passie werd gespeeld. Het publiek genoot er volop van.
De nummers van hun meest recente album “Choke Cherry Tree” werden gespeeld. Maar ook een zeer mooie cover van “House of the Rising Sun” waarin Rachel Ammons meesterlijk excelleerde. Het optreden werd afgesloten met een combinatie versie van “Black Betty” (een traditional waarvan Lead Belly in 1939 een vroege versie opnam) en John the Revelator (een traditional waarvan Blind Willie Johnson in 1930 een versie opnam). Een swingend en gevarieerd optreden, van een band met een uitstekende live-reputatie.
Op naar de “beste Bluesrockband van de Wereld” de uit Glasgow afkomstige King King met Alan Nimmo als frontman, componist en zanger. De verschijning van Alan Nimmo is al een genot, zijn enthousiasme, professionele, gemeende overdracht en dat aangekleed met een Schotse kilt houdt de aandacht vast. Hij treed nog af en toe op met zijn broer Stevie als de Nimmo Brothers, maar met King King gaat hij zijn horizon verbreden.
Een stevige act, met pop getinte songs maar ook stevige bluesrock, swingend, stuwende gitaarsolo’s en ballads, alles komt voorbij met steeds weer de krachtige en gevarieerde inbreng van Alan Nimmo. Veel tracks van hun recente album “Exile & Grace”, maar ook het lekker funky klinkende “All Your Life” van het uit 2011 daterende debuutalbum “Take my Hand”. Met deze track werd het enerverende optreden afgesloten, een band die vast en zeker weer eens op herhaling mag komen.
Het mag een raadsel zijn waarom zij nog nooit eerder op het Bluesrockfestival stonden, maar in de 35e editie maken ze hun opwachting: de Bintangs! Men vraagt zich af “wat was er toch vóór de Bintangs”? Zo lang bestaat deze band al. Opgericht door Frank en Artie Kraaijeveld in 1961. Artie is in mei jl. overleden, hij speelde al langer niet meer mee, maar was lange tijd de sologitarist van de band. Vast anker in de Bintangs is Frank en wordt momenteel omringt met mede-Bintangs, Dagomar Jansen op gitaar en zang, Burt van der Mey op drums en Marco Nicola op gitaar.
De schorre stem van Frank geeft het repertoire een echte Bintangs saus. Toch is het goed dat Dagomar Jansen het regelmatig overneemt. Af en toe heb je namelijk het idee dat het stemgeluid van Frank gelijk weg kan vallen.
Natuurlijk speelden ze hun hits “Riding on the L&N” en “Travelling in the USA”, maar ook nieuwe nummers van hun brede muziekrepertoire komen voorbij. Goed dat ze er staan deze Nederlandse Blueslegendes. Een grote schare fans met zich meenemend. Op naar het 60 jarig jubileum, “Keep on Rockin’ Frankie”!
Gitaartalenten en bands die doorgebroken zijn en in Tegelen op het Bluesrockfestival stonden, wie waren dat ook al weer? The Paladins, Guy Forsyth, The Hoax, Joe Bonamassa en Danny Bryant en misschien nog enkelen meer! We kunnen hier gevoeglijk Laurence Jones aan toevoegen. Met een gemak en enthousiasme, jong elan speelde hij met gitaar en persoon zich letterlijk het publiek in. Van Bluesrock, naar meer popgerelateerde sound, alles zit in deze jonge virtuoos. Met zijn frisse begeleidingsband heeft hij één doel, cross-over blues spelen en de blues toegankelijk maken voor een groot publiek met zijn helden zoals Jimi Hendrix en Eric Clapton.
Dat lukte hem in het 70 minuten durende optreden. Natuurlijk stond zijn nieuwe album “The Truth” centraal, aangevuld met covers van Bo Diddley “Before You Accuse Me” uit 1957 en Bob Dylan’s “All along The Watchtower”, die hij natuurlijk de gitaaraccenten gaf die Jimi Hendrix hem leerde. Een spetterend optreden, met veel uitstraling, kippenvel veroorzakende gitaarsolo’s en veel enthousiasme. Op naar nog meer roem!
Walter Trout mocht zijn vierde optreden in De Doolhof verzorgen. In 1991, 1999 en 2008 was hij eerder te gast. Het is een wonder, dat hij zo sterk is herrezen uit zijn ziekteperiode van begin 2014 tot midden 2015. Enthousiasme, contact en overdracht op het publiek is er nog. Zijn gitaarspel dan? Dat is nog net zo spetterend als voorheen! In “Say Goodbye to The Blues”, nummer 1 in de Blues Top 50 aller tijden, doet hij een eerbetoon aan Aretha Franklin. Een stuk van de tekst heeft hij hiervoor aangepast. Zijn gevoel en waardering voor Aretha komt er met veel gevoel en subtiliteit uit!
In het tweede deel van zijn optreden speelt hij een aantal tracks van het album “Battle Scars” uit 2015 en doet zijn verhaal over zijn ziekteperiode. Zijn strijd en ervaringen staan namelijk opgeschreven en gespeeld in dit album. Steeds legt hij het publiek de betekenis van de songs uit. Het einde van het optreden komt zijn zoon Jon Trout op het podium en mag in “Do You Still See Me At All” zijn gitaartalent tonen. “De appel valt niet ver van de boom” is hier wel op van toepassing. De fijne finesses en podiumervaring zijn er nog niet maar talent volop aanwezig! Tussentijds is er ook ruimte voor Tegelenaar Andrew Elt, al twintig jaar zijn tourmanager en zelf ook een uitstekende rockzanger.
Met de gitaarsolo’s van Trout krijgen we een spetterend hardrock intermezzo voorgeschoteld. De grande finale moet nog komen! Andrew Elt, Laurence Jones, Walter en Jon Trout maken er met begeleiders in het nummer “Going Down” een waardig slot aan dit 35e festival.
Een fantastisch afwisselend programma met vele hoogtepunten en een prachtig aantal toeschouwers. Chapeau Jan!
too bad I couldn’t make it … what a line-up !
Ik hou wel van luid maar te luid is een brei van muziek in je oren. Bij Laurence Jones was het wel heel erg. Soms is een beetje minder kwalitatief meer.
het was een top festivalleke.
Ik zie John Hendrix bij de Ben Miller Band op het podium. Is hij route of stagemanager geworden?
Een geweldig festival!
Genoten ……. vooral van Ben Miller Band, King King en Laurence Jones.