Zac Harmon, gitarist van oorsprong gaf op z'n 16e al gitaarlessen en deed vanaf die periode tot nu veel sessiewerk waaronder ook veel filmmuziek. Met 1 eigen bluesalbum in 2005 en een live album achter zijn naam - evenals het winnen van een aantal internationale bluesawards- bracht hij eerder dit jaar 'From the root' uit. Een 14 diverse tracks tellend album met uitstekend vocaal en instrumentaal werk. De eerste track, 'Don't give me another reason' laat meteen horen dat deze zwarte bluesman flink wat inspiratie op heeft gedaan door naar Eric Clapton's recente werk te luisteren, qua compositie, gebruikte gitaarlicks/tone en niet in de laatste plaats door z'n eigen stemgeluid, zonder dat ik daarbij het idee krijg dat hij imiteert ... Verder lezen

Otis Taylor begon zijn carrière als bluesgrass banjospeler en schakelde in de jaren 60 over op bluesgitaar. Als songwriter is hij behoorlijk grillig qua inhoud van tekst en muziek. Nu ligt er een nieuw werk op stapel en ik ben nieuwsgierig of de grillen van Otis overeenkomen met mijn verwachtingen en smaak omtrent de blues ... Verder lezen

Het album White Sugar, is er een die vooral buiten dat ie lekker klinkt ook genoeg aan variatie kent. Loopjes ala Stevie en Hendrix vliegen je om de oren, maar ook mooie ingetogen passages passeren de revue. Het trio klinkt als een klok en heeft de nodige Power in zijn Donder kan ik U melden, en dat zal Live alleen nog maar onderstreept gaan worden, dus zeker gaan zien in oktober ... Verder lezen

Robin Trower is een bezig baasje geweest in de afgelopen tijd, terwijl hij toch al een indrukwekkende loopbaan heeft door de jaren heen. Hij begon als ster gitarist in de succesvolle formatie in the sixties Procul Harum, waar hij werkelijk de sterren van de hemel speelde met zijn oh zo mooie riffs in zijn gitaarspel. Daarna ging Trower zijn eigen dingen doen, en zorgde voor menige klassieker in de Sympho en Rock wereld. Nu dan is er het nieuwe album "What Lies Beneath", en wederom levert onze vriend een waarlijk pronkstuk af gevuld met hetgene waar hij goed in is, nl. hemelsche sferische ballad achtige stukken soms met vocals en soms instrumentaal, maar allemaal voorzien met de kenmerken van deze grote artiest. Mooie riffs ala Hendrix, en composities ala Tod Rundgren en vooral een heel eigen stijl komen voorbij op een fantastische nieuwe schijf, waarin het alleen maar genieten is, en je constant verbazen over de kwaliteit die deze man levert ... Verder lezen

Zakiya hooker, wat een mooie naam nietwaar, maar daar achter schuilt dan weer wel de dochter van onze blues legende John Lee Hooker, en daarmee heeft deze dame dan eindelijk de stap gezet om in de voetsporen van haar vader te treden. Dat doet ze trouwens niet met dit album voor het eerst moet ik U melden, want Zakya liet zich in 1996 al publiekelijk zien aan de zijde van haar vader, en daarna volgde de muzikale aspiraties qua optredens al heel snel met mensen als Etta james en Taj Mahall en Blues harpist Musselwhite. Dat zijn zowaar geen kleine luitjes, waar je dan meteen mee mag spelen. maar deze dame kan dan ook wat. De stijl van Zakiya is niet altijd persee blues maar klinkt ook Jazzy en Funky, maar ze heeft zeker ook het bloed der Blues in zich zitten, en is daarom dan ook de perfecte persoon om de fakkel over te nemen van vaderlief ... Verder lezen

Invloeden van Hendrix en Stevie te over, maar dat mag de pret niet drukken, want de nummers zijn allemaal origineel. Wat op valt is dat zijn stukken meestal niet heel lang zijn, maar degelijk en toch fel, swingend en puntig. Kortom een album wat zeker de moeite loont om het te ontdekkken, en al helemaal als je van lekkere Gitaarrifs houdt in dit genre ... Verder lezen

De man schrijft erg goede eigen songs, en zijn stem klinkt erg krachtig, met een heleboel Soul en Blues er in. denk in dit verband een beetje aan Johnny Cash, maar ook Tom Waits terwijl er ook rock invloeden ala Tom Petty in zitten, wat er voor zorgt dat dit album veel variatie herbergt. Speciale bijdragen van ondermeer Jolie Holland en verder Joe magistro- Drums, Jim Whitney- Bass en preacher Boy-Piano-gitaar en meer ... Verder lezen

9e album van de man die eruitziet als een kruising tussen Jules Deelder en wijlen Sjef van Oekel, wat op zichzelf al aangeeft dat deze man geen 13 in een dozijn is. Als jonge bluesharper al geprezen door Muddy Waters en door velen qua songwriting zelfs al vergeleken met Willie Dixon is Estrin en zijn superstrakke band toch niet enkel chess achtige blues. Wat indrukken van de tracks dan; 'Someone, somewhere' doet mij veel denken aan de acoustische sound die Buddy Guy met Junior Wells maakt wat erg lekker klinkt, 'P.A. Slim is back' is dan weer een bluesje met superrauw harpspel waar je tesamen met de gitaarbegeleiding erachter direct aan oude Chess opnames moet denken, maar dan met een drummer die echt verstand heeft van timing, very nice! ... Verder lezen

Omdat een concert van Eric Bibb in Frankrijk zeer op waarde wordt geschat, werd Bibb uitgenodigd een 2-tal concerten te geven op FIP Radio op 13 maart en 2 december 2008. The fans van Eric werden zo in staat gesteld te genieten van de frisse , unieke sound van een uniek bluesman. De concerten werden zo’n succes dat alras werd besloten een dubbel-cd uit te brengen. Op de eerste cd speelt bib met z’n voltallige band (guitaar,drums,bass), op de tweede cd wordt hij vergezeld door een drummer en bandlid Amar Sundy op elektrische gitaar. Op de tweede cd staat ook een 20 minuten durende video genomen tijdens dit concert ... Verder lezen

Alastair Greene met zijn band, zijn nou niet meteen de allerbekendste in ons "Kikkerlandje", kunnen we met een gerust hart wel stellen. Ach ja, er komt zoveel uit op Muziek gebied, en soms is het ook niet bij te houden, maar daarom vind ik het wel leuk om af en toe daar weer iemand tegen te komen, waarvan ik dan denk, die kan wel wat bekender worden wat mij betreft. Ik ben gelukkig niet de enige die dat denkt, want onze vriend heeft in de afgelopen jaren zijn sporen al ruimschoots verdiend ... Verder lezen

Hans Theessink werd 60 , nodigde collega’s en publiek uit. Huurde het Metropol in Wenen af en speelde met veel plezier een dubbel-cd vol. De cd is nu uit en u mag samen met Theessink vieren. De moeite waard? Laat ik het maar meteen zeggen: absoluut. Het sfeertje, de geluidskwaliteit, het artwork en de ingetogen manier waarop Theessink en friends spelen en vieren : erg gezellig. Wie spelen er allemaal mee, zult u nu zeggen ? Een lange lijst ; ik haal er een paar uit : Donovan, The Dubliners, Terry Evans en Alan Taylor. Theessink speelt en zingt zelf. Niet alleen eigen werk maar ook traditionals. Blues, country en zelfs rockn’roll ... Verder lezen

Hoe vooroordelen soms verkeerd kunnen uitpakken he.. Ik zeg; Put on your dirtiest baseballcap, get your asses in your chevy pickups and start listening, boy! Want dit 7e album 'Escape from the chicken coop' is wat mij betreft op en top country en zeker niet van het saaiste soort! ... Verder lezen

Muziek van de oude stempel. Is daar iets mee? Nee,echt niet ,de cd van Louisia Red is het beluisteren waard. De fans hebben vier jaar moeten wachten, maar deze in Noorwegen opgenomen cd klinkt lekker. Niet alleen door de verdienstelijke zang en gitaarspel van Louisina Red. De effect-machines van de muzikanten zijn ingesteld op een licht distortion en dat geeft deze cd een heerlijk rauw randje; het handelsmerk van Lousiana Red ... Verder lezen

Kennen we onze eigen Nederlandse Rhythm Chiefs? 2 jaar geleden voor het eerst gezien en sindsdien die-hard fan maar tegelijkertijd maakten deze lui mij (37 jarige gitarist en contrabassist) een beetje triest. Voor wie ze niet kent, ze zijn tussen de 17 en 20 jaar oud ongeveer nu en spelen waar ze maar komen het dak eraf, jaloezie alom dus..!! Genoeg daarover, het kan namelijk nog gekker: The Homemade Jamz Bluesband! Renaud Perry, een amerikaanse militair en songwriter die in staat is bijzondere nakomelingen op de wereld te zetten heeft zonen Ryan (17, gitaar/zang) en Kyle (15, bas) aan het gitaarspelen gekregen en maken nu frisse en toch klassiek klinkende blues! Om het even compleet te maken, de drums van dit geweldige trio worden strak neergezet door dochter Taya die tien jaar oud is! Daar word je toch niet goed van ... De prestatie die deze jongelui met dit volwassen album (2e alweer) neerzetten mag bijzonder genoemd worden, hiervan gaan we ongetwijfeld nog meer horen. Geweldig te horen dat er nog jongelui zijn die hun instrumenten meester zijn wat ik soms op tv zie ... Verder lezen

'Een must voor iedereen die van swingende jumpblues houdt. Perfect in de traditie, mooie arrangementen, vocaal goed ineengezet en natuurlijk is er ook uitstekend instrumentaal begeleidingswerk. Zo worden ze op de piano bijgestaan door Kenny ‘Blues Boss’ Wayne'. Dit was de bijgaande tekst voor het album 'Come out swingin' - The Twisters'. Deze bluesband uit Canada leverde recent dit (vijfde) album af en ik ben van mening dat met bovenstaande tekst het album tekort wordt gedaan. Ja, zeker swingende jumpblues, perfect en in stijl uitgevoerd, echter er is meer, wat deze band te groot maakt voor enkel het hokje 'jumpblues'. Zanger/gitarist Brandon Isaak heeft het grootste aandeel in de songs op dit album, tesamen met bluesharper/zanger Dave 'Hurricane' Hoerl. Uitstapjes naar rockabilly met geweldige echo-gitaarsound en wilde slapbass van Keith Picot (tevens bassist bij Cousin Harley, 1 van Canada's betere vetkuif-trio's) zijn te horen in 'Doghouse' en 'Matter of time' ... Verder lezen

Het debuut album van Missy Andersen is genaamd "Missy Andersen" en herbergt een mix van Soul, Blues met wat hedendaagse invloeden. Een aantal Covers vinden we op deze schijf, maar ook meteen al 2 eigen tracks. De stem van Missy is erg goed en ook mooi. Ze kan rauw zingen, maar ook heerlijk "Laid Back", met af en toe het geluid van dan weer Sista Monica Parker, maar ook de rauwheid van Sharrie Williams om er maar eens een te noemen, en als ze in de ballads zit, neigt haar geluid ook naar de formidabele Marva Wright ... Verder lezen

Veel covers o.a. van Van Morrison, Earl Carson en Travis Childs. Het is tegenwoordig goed gebruik om op je cd enkele tracks te laten meespelen door bekende musici en Paul Jones heeft natuurlijk in de loop van de jaren een enorm netwerk opgebouwd. De productie was in handen van Carla Johnson. De studioband bestond uit gitarist Jake Andrews, drummer Alvino Bennett, bassist Tony Marisco en Mike Thompson op keyboards. Prima muzikanten die zorgen voor een uitgebanceerde sound. Er is geen track te vinden waar de kwalitiet minder is. Jones is nog steeds goed bij stem en weet goed getimedmet een mooi timbre de cd in te zingen. Eric Clapton’s sound is onmiskenbaar te beluisteren in “Choose or cop out “en in de titeltrack “Starting all over again”. Klasse. En wat tezeggen van de bonustrack “Big Blue diamonds” met soullegende Percy Sledge ... Verder lezen

de titel geeft het eigenlijk al aan, een andere kijk of een ander uitzicht, enn dat houd in dat David wederom ballads combineert met Blues Rock, maar ook Gospelinvloeden, en heel veel samenzang in zijn nummers heeft gegooid, en ik heb me laten vertelllen dat de opnames ook nog een beetje "Home Cooked" zijn, ofwel Thuis opnames met zoveel mogelijk het pure geluid. Een en ander resulteert wel weer in een mooi album met mooie ingetogen dingen, wat Rock and Roll and Blues Rock items, maar vooral Ballads met een andere Feel er in dit keer, en een Slow Blues vinden wij dit keer niet op het album ... Verder lezen

De naam Robert ‘Robin’ Sullivan zal niet meteen een belletje doen laten rinkelen maar onder het pseudoniem Texas Slim heeft deze zanger/gitarist in eigen regionen (USA) al een aanzienlijke reputatie opgebouwd. Als live-artiest kan Slim zich beroepen op indrukwekkende samenwerkingen met collega’s uit het vak (Alex Moore, aan wie hij zijn naam te danken heeft) of als opwarmer voor artiesten als Johnny Winter of Bobby Bland. Toch kunnen we de in ’63 geboren Texaan niet bepaald produktief noemen. ‘Driving Blues’ is nl. de opvolger van het in 2002 verschenen album ‘I Have Arrived’. ’Driving Blues’ biedt 13 eigen composities in de beste Texaanse traditie: Rauw rockend ritmisch gitaarwerk voorzien van soulvolle en funky elementen ... Verder lezen

Het album “Like I do” is een mix van veel Bluesrock, traditionele klanken en vooral stevige en swingende items er in, met een gitarist die zeer veelzijdig is, en we mogen constateren dat hij er erg goed aan heeft gedaan om zijn drums te ruilen voor zijn gitaarspel, want dat is erg de moeite waard. Invloeden ala Stevie, Frank marino, Rory Gallagher maar ook heel eigen allemaal ... Verder lezen

Na het geweldige optreden tijdens de 2de dag van het Peer festival kreeg BluesMagazine dit schijfje in de handen gedrukt. De indruk die de sympathieke Schot op het podium heeft achtergelaten maakt dat hij extra aandacht verdiend. “Got Me Electric” is inmiddels het 5de wapenfeit van deze countryrocker. Dave Arcari speelt vette en ruige countryblues op de National Steel gitaar. De afwisseling tussen punk, countryrock, rockabilly en stevige folkrock is geweldig ... Verder lezen

Dit nieuwe album "Let It Burn" doet zijn titel eer aan, want het Rockt Smoked, Bluesed alle kanten op, en is dus ook zeer afwisselend. Het album kent elf tracks die allemaal iets eigens hebben, en dus al die paden bewandelen die lopen tussen Blues, Rock, Fusion en ook Psychydelische elementen. De Titel track hakt er meteen al flink in, en lijkt wel een Deep Purple nummer, met rauwe vocals, heavy drums en riffs. Dan "Fighting For The Innocense", een lang nummer met heel veel oude "zweverige Rock" elementen, uit de Sixties bands afkomstig, maar vooral erg mooi, en denkend aan mensen als Robin Trower en Todd Rundgren. "Crossing The Zeppelin" een soortement van Fusion tussen Led Zeppelin en Steve Vai, maar ook Classick Meets Rock, met dat alleraardigste rifje er in wat te horen was in de film "Crossroads", waarin Steve Vai zijn kunsten even liet horen ... Verder lezen

Hoewel ze nooit helemaal vergeten zijn lijkt er momenteel een hernieuwde belangstelling te zijn voor het werk van Al Green, Jackie Wilson en Bobby Bland. Mick Hucknall (Simply Red) heeft recent een geheel album opgedragen aan Bland genaamd ‘Tribute To Bobby’ en Raphael Saadiq (één van de verrassingen van het laatste North Sea Jazz Festival) steekt zijn invloeden voor bovengenoemden ook niet onder stoelen of banken. Charles Wilson heeft nog niet op enige erkenning kunnen rekenen maar timmert toch al langere tijd aan de weg. Zijn album ‘If Heartaches Were Nickels’ uit 2004 leek een succes te worden met als beloning een BMA-nominatie (Blues Blast Music Award) maar vijf jaar later probeert Wilson het opnieuw met ‘Troubled Child’ ... Verder lezen

Om te bewijzen dat de harmonica-blues nog levensvatbaar was werd in 2005 het eerste project van de The Chicago Blues Harmonica Project uitgebracht. Diverse blues-harpisten uit de (op dat moment) eredivisie van de Chicago-blues bundelden hun krachten waarvan het resultaat te horen was op het album ‘Diamonds In The Rough’. Een opvolger kon niet uitblijven maar het heeft nog enkele jaren geduurd voordat de opnamen uit november 2006 werden uitgebracht. Twee avonden (!!) in The Delta Roots Sound Studios hebben, onder leiding en met begeleiding, van de The Chicago Bluesmasters, een prachtig overzicht opgeleverd ... Verder lezen

Als je luistert naar dit album, doet het regelmatig herinneringen oproepen aan mensen als Johnny Winter, Jeff Beck maar ook Duane Allman, wat vooral een aantal legendarische portretten zijn mijn inziens. Swamp, Rock en bluesey stuff is wat deze schijf herbergt, met een stem die werkelijk klinkt als een klok en vooral erg variabel is ... Verder lezen

John heeft een stem die zowel Soul als Bluesklanken bevat, en dat geeft weer die mooie combi, zoals nu ook weer op zijn nieuwe album te horen is. Hoewel John al meerdere albums heeft gemaakt, met als backing band Junior Watson, heeft hij met dit album toch wel een intensief schijfje gemaakt, dat toch wel af en toe wat heftiger klinkt dan de vorige. "Love me Tonight" is een album wat je naar mijn idee regelmatig kan laten rondtollen in je speler, en zeker die frisheid kan combineren met de andere zomersche aspecten. De stem van Nemeth is werkelijk fenomenaal, en in elk nummer weer compleet anders, de ene keer horen we echt oude Soul invloeden en dan net zo gemakkelijk echte Waters en Wolf invloeden, maar ook een nummer als "To Good To Be True" had zo van John Mellencamp kunnen wezen, helemaal goed dus. Dan John heeft een enorm mondharmonica talent, en zeker ook chromatisch, wat lang niet iedereen kan en een kunst op zich is ... Verder lezen

De titel van dit Album zegt het eigenlijk al helemaal, nl. de Chicago blues in al zijn puurheid en de tegenwoordige vorm daar in. Een viertal nemen het voortouw om deze tak van de Blues muziek eens extra onder de aandacht te brengen. Chicago Blues heeft meerdere vormen zoals U misschien al weet, en de tegenwoordige vertolkers laten dat veelvuldig zien op de concerten. Toch deze 4 mensen kunnen met recht The Blues Ambassadors van de Chicago Blues worden genoemd, want die hebben een staat van dienst waar je werkelijk U tegen zegt. Een project van zeer groot kaliber, want deze vier kanjers hebben samen met wat vertegenwoordigers uit de hedendaagse Chicago blues een overzicht in elkaar geknutseld wat werkelijk zijn weerga niet kent. het album bevat klassiekers die vooral alle kanten op gaan, en een zeer eigen bewerking krijgen van de diverse mensen. Het is een document voor liefhebbers van "The Real Deal" maar ook voor mensen die voor het eerst kennis maken met deze bijzondere tak van de Blues Muziek ... Verder lezen

Kenmerkend voor deze gitarist is een combinatie van de sound die we ook van Rory Gallagher en Eric Sardinas kennen. Wel is de slide behoorlijk dominant aanwezig. Daarnaast heeft hij vrijwel alle CD’s opgenomen met een steeds verschillende bezetting als ondersteuning. Dit keer heeft hij slechts drummer Kev Hickman aan zijn zijde. Als bluesrocker maakt Gwyn Ashton altijd ruimte voor een aantal songs in de traditie van Robert Johnson al dan niet gecoverd. Deze laatste release zou je dan ook als een samensmelting van al zijn voorgaande werk kunnen zien. Een gave bluesrock schijf met een snufje traditionele blues ... Verder lezen

Een oud schijfje wat velen waarschijnlijk wel in huis hebben. Toch enige aandacht voor deze 2 grootmeesters vanwege het hernieuwd uitbrengen van deze release. De opnames dateren uit 1983 en de eerste uitgave van deze schijf was er in 1999. Ter viering van deze hernieuwde uitgave heeft BluesMagazine.nl 3 exemplaren te verloten. Voor wie het schijfje nog niet in huis heeft ... Mee doen ... Verder lezen

De ‘Live At Montreux’ serie is inmiddels niet meer weg te denken en heeft behoorlijk vaste grond onder de voeten gekregen. Zowel de CD’s als DVD’s zijn voor velen liefhebbers van live registraties een heerlijk toetje naast de studioalbums. Grootheden als Johnny Cash, B.B.King, Rory Gallagher, Eric Clapton en Albert Collins maken o.a. deel uit van deze geweldige serie. Deze maand komt er een CD box uit met maar liefst 5 live concerten van Gary Moore. De CD box start in het jaar 1990 waar het album “Still Got The Blues” de voornaamste ingrediënten zijn voor de live opnames. Natuurlijk brengt hij ook een song van zijn mentor Peter Green ten gehore in de vorm van ‘Stop Messin’ Around’. Daarnaast is er het geweldige ‘Cold Cold Feeling’, met speciale gast Albert Collins, en ‘The Messiah Will Come Again’ ... Verder lezen