Bij het maken van de aankondiging van het Duvel blues festival (25 mei 2024) viel me een naam op die bij mij niet bekend was Eden Brent. Toch is deze Amerikaanse pianiste een drievoudige Blues Award winnares, waaronder de Pinetop Perkins Award (piano) en winnaar van de International Blues challenge in 2009. Zo kwam het dat we Eden via Face time konden spreken over Mississippi, haar roots en haar nieuwe album Getaway Blues dat 20 juni aanstaande uit komt.
Tekst: Jos Verhagen
Ik moest het antwoord op de vraag wie is Eden Brent vinden op internet, maar de korte documentaire ‘Boogaloo & Eden: Sustaining the Sound’ liet me een vrouw zien wiens doel het is om de piano te redden voor de blues. Eden: In Greenville was er voor de jeugd niet veel te doen, dus het was logisch dat we muziek maakten en een instrument leerden bespelen. Ik begon met de gitaar, maar ontdekte al snel dat de piano beter bij mij paste. Het voordeel was dat ik als meisje met mijn keyboard mee kon doen met de jongens in de schoolband. De schoolbands zijn de plek waar veel muzikanten hun start hebben gemaakt. De jongens speelde rockmuziek, daar wilde ik deel van uitmaken.
De documentaire toont je samen met Abie “Boogaloo” Ames, een bluespianist en pionier. Eden: Toen “Boogaloo” na de dood van zijn vrouw naar Greenville verhuisde, was het een geschenk uit de hemel voor mij, een beroemde jazz- en bluespianist, een man die mij leerde wat de Mississippi-blues en de boogiewoogie was. Ik speelde veel met hem en was naast zijn muzikale partner ook een soort manager en mantelzorger voor hem. Hij betekende veel voor mij, hij leerde me hoe ik een liedje moest bouwen en hoe ik met één hand tegelijk moest oefenen. Ik was niet zo gedisciplineerd, maar met Boogaloo wilde ik leren, hij was een echte blues pianomeester.
Je ziet dat de gitaristen of de mondharmonica vaak de belangrijke rol spelen en dat vind je als pianist niet vervelend dat zij de interactie hebben met het publiek. Eden: Nee, ik zie het als een voordeel, elke medaille heeft twee kanten. De gitarist en mondharmonica trekken naar het publiek toe om ze bij de muziek te betrekken, maar als pianist trek ik het publiek naar mij toe als ze de muziek willen ervaren, de blues vraagt om hun aandacht. Als ik live optreden vind ik het wel van groot belang om een vleugel of akoestische piano te kunnen bespelen. Niet dat ik de digitale niet bespeel, maar het gevoel van een echte piano is beter, je hebt zoveel meer registers tot je beschikking. Overigens was in de vooroorlogse periode de piano het belangrijkste instrument in de blues omdat deze veel luider was dan de gitaar, later toen de versterkers arriveerden was dit precies andersom.
Je speelt Mississippi blues, maar wat maakt Mississippi blues zo anders dan Memphis of Chicago blues. Eden: Naar mijn mening is de Mississippi-blues de echte blues, puur en rauw, gemaakt voor houseparty’s en juke-joints, terwijl de Memphis- en Chicago-blues geschikt zijn voor de stad en dansclubs. Eigenlijk zijn Memphis en Chicago bluesartiesten, Mississippi-bluesartiesten die naar de stad zijn verhuisd, zoals Muddy Waters, Johnny Lee Hooker BB King en Mavis Staples.
Ik merk dat er meer aandacht wordt besteed aan de piano, bijvoorbeeld Katie Henry en Katerina Pejak in de Ruf blues Caravan. Eden: Ik heb van Katie Henry gehoord en zou haar graag willen ontmoeten, en Ruf ken ik zeker, het is geweldig dat zo’n platenlabel een platform biedt aan jonge opkomende artiesten.
Je hebt drie bluesprijzen gewonnen, waren ze de aanzet voor een carrière Eden: Ik was al een artiest die veel optrad, maar het winnen van de International blues challenge introduceerde me bij de wereldwijde blues gemeenschap en deed me beseffen dat de blues bestaat uit een grote familie. Memphis ligt eigenlijk maar twee uur rijden van waar ik woon, maar ik had de blues challenge nodig om te beseffen wat het betekende. Jullie hebben de Europese blues-uitdaging, het is een goed platform voor jonge bands om te concurreren en bekend te worden in de grote wereldwijde bluesfamilie.
Je laatste album, en het kerstalbum uit 2018 tel ik niet mee, dateert uit 2014, dat is tien jaar geleden, waar daar redenen voor waren. Eden: Het was inderdaad lang geleden, maar ik ben nooit gestopt met spelen. Vanwege persoonlijke omstandigheden heb ik gewoon geen nieuw materiaal uitgebracht. Mijn vader kreeg kanker en ik heb voor hem gezorgd en hij is gelukkig nog steeds bij ons. In diezelfde tijd stierf mijn boekingsagent Steve Hecht, een goede vriend, en ik had niet langer het team dat ik tien jaar geleden had om een nieuw album en een nieuwe tournee te ondersteunen. En ik trouwde ook. Toen weerhield de Covid-crisis mij er natuurlijk van om iets nieuws op te nemen of uit te brengen. Het was gewoon niet het juiste moment.
Mijn man Bob Dowell produceerde dit nieuwe album, Getaway Blues. We wilden al een paar jaar een album maken. Dit was de eerste keer dat we samen liedjes schreven, en het ging goed. Hij heeft me enorm geholpen bij het maken van de nummers en het kort en bondig houden van de boodschap van een nummer. Er staat een lang bluesnummer op het album genaamd ‘Watch the World Go By’, dat is het soort nummer waar je kunt dagdromen en laat de problemen van de dag voorbijgaan. Een ander nummer “He Talks About You”, dat begon als een ballad, maar op aanraden van Bob hebben we er een funky rocknummer van gemaakt. Wij werken heel goed samen. Wij vormen een geweldig team.
Het album dat erg bluesy is vergeleken met jouw andere, die meer jazzy zijn opgenomen. De band op dit album is tevens jouw tourband. Eden: Nee, op Duvelblues speel ik solo met alleen de piano, een akoestische piano hoop ik, daar voel ik mij het meeste thuis, en ik kan veel nummers van het komende album spelen. Mijn man Bob komt uit Engeland en we kregen een uitnodiging om naar Engeland te komen, en we dachten dat dit een goed moment zou zijn om het album te maken, omdat we er al over nadachten. Dus belde Bob enkele van zijn muzikale vrienden, bekende studiomuzikanten, en we namen het album in twee dagen als band op. Het was leuk.
Ik heb naar je album geluisterd, het openingsnummer Getaway blues suggereert dat je Greenville wilt verlaten. Eden: Nee, we willen gewoon reizen, maar we vinden het altijd leuk om weer thuis te komen. “Getaway Blues” is een mooie boogiewoogie, het klinkt als een puffende trein en het gefluit “toot toot” (en speelt die riedel op de piano). De Boogie Woogie is wat velen zien als mijn handelsmerk, maar op dit album staat een nummer genaamd Rust, dat is een hele langzame blues en dat was een uitdaging voor mij omdat ik nog nooit zo langzaam een blues heb gespeeld. Voor een gitarist die zijn elektrische gitaar en versterker gebruikt om de noten aan te houden, of voor een drummer die kwasten gebruikt, is dit makkelijk, maar voor een pianist is dat anders. Piano is een percussie-instrument en de snaren worden bespeeld met hamers, maar je kunt de noten niet aanhouden, dus je moet andere pianotechnieken gebruiken dan ik gewend was. Dat heb ik moeten leren.
Een ander mooi nummer op het album is “You On My Mind”, een eerbetoon aan “Boogaloo”. Eden: Nee, maar het zou kunnen, het is een nummer dat mijn man Bob een paar jaar geleden voor mij schreef. Ik weet nog dat hij was het aan het schrijven, en ik heb het altijd al willen opnemen. We hebben de rest van het album samen gemaakt, de nummers samen geschreven, of we hebben in ieder geval samen ideeën bedacht. Hij schreef veel van de songteksten en akkoordschema’s. Ik geef de voorkeur aan stilte als ik aan het schrijven ben. Dus toen Bob aan het optreden was, had ik de tijd om de nummers te schrijven en te herzien. Een ander prachtig nummer is bijvoorbeeld ‘Mississippi River Got Me Crying’, dat we oorspronkelijk met de Rhodes-piano hebben opgenomen, maar dan tijdens het mixen. Het album in Memphis gemixed met Matt Ross – Spang bleek dat de Wurlitzer veel beter bij het nummer paste. Het werken met mijn man Bob en zijn muzikale vrienden voelde goed, ik heb het gevoel dat mijn muzikaliteit zich door deze ervaring heeft ontwikkeld dit nieuwe album. Ik ben gegroeid als muzikant en persoon. We hebben veel gevoel in dit album gestopt. Ik hoop dat de mensen het leuk vinden.
Conclusie:
Ik vind het album Getaway blues leuk, het is blues, zo ontspannen, zo puur en divers. Het album komt 20 juni uit op CD en vinyl, en is te koop bij Duvel Blues.
Tracklist Getaway blues:
1. Getaway Blues
2. Watch the World Go By
3. What You Want
4. You On My Mind
5. He Talks About You
6. Just Because I Love You
7. Mississippi River Got Me Crying
8. Rust
9. Gas Pumping Man
Musicians:
Eden Brent – Piano and Vocals
Bob Dowell – Bass
Rob Updegraff – Guitar
Pat Levett – Drums
We horen graag je mening! Voeg reactie toe