Verslag: 30e Editie Moulin Blues – Ospel, 1 & 2 Mei 2015

30e editie Moulin Blues Ospel
1 en 2 mei 2015

Tekst: Wil Wijnhoven i.s.m. Bluesbreeker / Foto’s: Bert Lek, fotoalbum Moulin Blues 2015

Voor mij begint het ‘buiten’ festivalseizoen met Moulin Blues. Dat is net zoals bij wielrennen, het seizoen start met ‘De Omloop Het Volk’. Je kijkt er ieder jaar weer verlangend naar uit. En als de editie achter de rug is begin je je al af te vragen wie er volgend jaar op de podia komen te staan. Ik kijk ieder jaar reikhalzend uit naar beide evenementen en beleef daar dan ook het grootste plezier aan. Zeker als dan ook nog het weer zijn best doet.

Het is het eerste weekend van mei dat in het teken staat van Moulin Blues. En al dertig jaar lang is Ospeldijk, onder de rook van Nederweert, het kruispunt waar ruim zesduizend, over twee dagen, bluesliefhebbers bij elkaar komen. Het weekend van de drie zoentjes, het handje en het bekende zinnetje ‘hoe gaat het?’ En als dat allemaal achter de rug is kun je je net zoals ik gaan laven in bluesmuziek, spijs en drank en andere ‘lekkernijen’, vul zelf maar in. Er is door de organisatie weer een uitstekende line-up samengesteld met binnen- en buitenlandse artiesten en met gevarieerde muziekstijlen die als basis de blues hebben. Maar ook altijd een line-up die vragen en kritiek oproept maar zeker ook waardering oogst.

Dit jaar zijn er enkele uitgesproken keuzes gemaakt door de bluesliefhebbers daarbij vallen de namen van Devon Allman, Mavis Staples en The 44’s het meeste. Ook dit jaar twee podia, de kleine tent genaamd Moulin Blues Café en natuurlijk het hoofdpodium in de hele grote tent. Dus die meer houdt van singer/songwriter kan daar zonder twijfel wel zijn hart ophalen. Maar het punt is wel dat daar nu juist net de meeste verrassingen naar voren komen. Dit jaar zonder twijfel Hat Fitz & Cara Robinson; Daddy Long Legs; Dry Riverbed Trio waarbij Kid Ramos, Ian Siegal en Willem van Dullemen nog enkele nummers meespelen en niet te vergeten de ‘comeback’ van T-99. Na vier jaar rustig geweest te zijn drukken ze hun neus weer aan het venster.

Ik weet Moulin Blues vooral te waarderen door de keuze van ‘onbekendere’ muzikanten. Muzikanten die met dit festival hopen door te breken of muzikanten die je altijd bij zullen blijven omdat hun optreden ver boven de middelmaat uitsteekt.

Dit weekeinde zit vol met verrassingen zoals zal blijken dat begint al met de Zweedse opening door The Hightones die op vrijdag na het openingswoord van burgemeester Henk Evers door spreekstalmeester Wouter Celis aka Doghouse Sam wordt aangekondigd. Mooi is hun uitvoering van ‘Mona’ dat de laatste jaren vooral door Guy Forsyth wordt gespeeld. Met hun combinatie van blues, rock ’n roll en een vleugje country met op de achtergrond hoorbare invloeden van The Paladins overtuigen zij mijn smaak. Heel iets anders is het spel van de, naar mijn smaak iets arrogant overkomende Pierre Moore, die met zijn band John The Conqueror veel liefhebbers aanspreekt. Dat doet hij met ruige en soms vuige bluesrock gemixed met southernrock en soul.

En als ik zo eens her en der informeer waarvoor men naar het festival komt dan valt op dat er een stroming is die voor Mavis Staples, de souldiva, komen en een stroming die voor Devon Allman met zijn band komt. Mavis Staples heeft een geweldige band om zich heen verzameld met onder meer Jeff Turmes. Haar zang is nog steeds ok en haar sound ook, dat staat buiten kijf, maar voor mij is anderhalf uur toch aan de lange kant. Alhoewel ik ‘Slippery People’ wel een mooie interpretatie vind.

De klapper voor mij is toch wel Devon Allman, bekend van The Royal Southern Brotherhood, nu staat hij met zijn band op Moulin Blues. De aanzet is wat mat maar als een stoomtrein komt hij op gang en legt hij een paar grandioze covers op de mat. ‘Forever Man’ en vanwege het overlijden van Ben E. King is er ook nog Devon’s versie van ‘Stand By Me’ voorbij gekomen. Twee erg mooie uitvoeringen die ik smaakvol laat binnenkomen. De meningen zijn verschillend over de ‘beste’ band hoor ik hier en daar en dat zal zaterdag als er ruim dertien uur muziek op het programma staat niet anders zijn.

Lightnin’ Guy Verlinde komt samen met zijn Mighty Gators het festival openen. Altijd een graag geziene gast die zijn gage meer dan waard is. Je kunt erover discussiëren of hij de perfecte gitarist, harpspeler of zanger is. Een ding staat als een paal boven water, met al zijn enthousiasme, zijn gedrevenheid, de songkeuze in eigen werk en covers zorgen er altijd voor dat de sfeer de hoogte in gaat. Hij is een ras muzikant die het publiek kan entertainen. Zo’n gast komen we vandaag nog een keer tegen in de persoon van Jimmy Woods die samen met Kent Burnside en JJ Holiday begeleidt door de 44’s een leuke potje muziek maakt vooral als de volledige band op het podium staat.

Overigens is mij een ding heel duidelijk geworden. Het merendeel van het publiek vindt de absolute klapper van het festival The 44’s met in hun gelederen Kid Ramos. Halverwege hun optreden voegt zich daarbij Nico Duportal die enkele nummers meespeelt. En als zij ondermeer: ‘Take It Easy Baby’; ‘Devil Woman’ en ‘Automatic’ spelen is het hek van de dam. Het brengt herinneringen naar boven van Lester’s optreden voor jaren terug hier op dit podium. Hierbij vindt ik dat zelfs The Boom Band met als gast Ian Siegal het moet afleggen. Maar dat is puur mijn muzikale smaak en doet niets af aan de kwaliteiten van de band. Echter ten opzichte van hun optreden op de afgelopen Southern Blues Night komt het nu enigszins flets en mat over. Een opleving krijgt de band pas als Ian Siegal aan het front verschijnt. Waar die Ian Siegal niet overal goed voor is? Klinkt misschien overdreven zo is het bij mij echter overgekomen. Dat neemt niet weg dat we met een ‘supergroep’ te maken hebben en dus wel degelijk over kwaliteiten beschikken dat hebben ze inmiddels wel bewezen her en der. Het kan natuurlijk niet iedere dag feest zijn zou mijn ouwe heer zeggen.

Nee, dan toch maar Mr. Sipp en Kent Burnside, twee voor mij tot op dat moment onbekende muzikanten. Waarbij vooral Mr. Sipp mij doet verbazen met hun ‘loopjes’ die je meer bij een discobandje zou verwachten. Maar ook muzikaal zit het wel snor met deze gasten. Geen hoogtepunt maar wel een optreden dat in mijn herinnering blijft. Van Selwyn Birchwood, waarvan ik zijn recente cd heb beschreven, had ik meer verwacht. Het enige leuke van zijn optreden vond ik zijn gang, samen met zijn saxofonist, tussen het publiek. Dit werkt natuurlijk altijd aanstekelijk en zorgt toch voor de nodige aandacht.

Nee, dan maar in de kleine tent om te genieten van de Nederlandse formatie Dry Riverbed Trio die met hun mix van rockabilly en authentieke blues heerlijke uptempo songs spelen. Heel aanstekelijk en aantrekkelijk die menigeen doet verbazen. Daarom ook niet verbazingwekkend als de ‘groten’ van dit weekend even mee jammen op het podium. Kid, Ian en Willem dragen hun steentje daaraan bij.

Wie voor mij nog meer het predicaat verrassing meekrijgt is de bluespunk band Daddy Long Legs. Smerige en vuige no nonsense blues die de tent doet schudden. Werkelijk wat een spannend en vooral vurig en rauw optreden. Heel iets anders dan de traditionele bluesstijlen maar wel een met een stijl die zeker de jeugd moet aanspreken.

Moulin Blues wordt afgesloten met zwaargewicht Matt Andersen met zijn Mellotones. En deze Mellotones zijn niet die van de Lage Landen. Die trekt het festival nog door tot zondagmorgen half twee…

Moulin Blues 2015 een eigenzinnige editie met, gelukkig, geen herhalingen maar met een line-up voor elk wat wils. Een verjaardagstaart vol met kersen. Van mij een dikke pluim… op naar de volgende 30 jaar. En als dan het terrein wordt geëgaliseerd kan ik misschien ook nog komen met mijn rollator en is er een plekje gereserveerd om te fotograferen…

fotoalbum Moulin Blues 2015

Ook op Blues Magazine ...