Festival Zeeltje, de vijdag
Tekst en foto’s, Jos Verhagen
Na een paar jaar terug voor het eerst in het kennis gemaakt te hebben met dit gezellige festival moet ik er elk jaar even heen. Een dagje of het gehele weekend het maakt niet uit, de mix tussen Heavy metal, Rock classics en Blues vermengt met een geweldige sfeer en een perfecte locatie is gewoon top. Met mijn drukke agenda was de keuze gevallen op de vrijdag. Met blues kleppers Rob Tognoni en Julian Sas op het programma was er hier het meest te halen voor de blues liefhebber. Een kort verslag.
Lord Volture opende het festival en die deden dat erg goed. Hun op Judas Priest georiënteerde metal ging er in als koek. Dat kwam vooral door de erg goede zanger en de vette dubbele gitaarsolo’s. Het blijkt met een goede zanger klinkt een band al meteen een stuk beter. Als tweede stond Rob Tognoni in de tent al klaar om als een Tasmaanse duivel uit de startblokken te schieten. De gitarist van Down under woont tegenwoordig in Aken en had er zin in, helaas liet de wisselwerking met zijn nieuwe begeleidingsband nog te wensen over. Het weerhield hem niet om er vol gas tegenaan te gaan met zijn aanstekelijke uptempo blues ’n roll. Al molenwiekend gelijk Pete Townsend speelde letterlijk het bloed aan de handen bij zijn kraker the Jim Bean blues.
Na wat intermezzo’s met tribute bands was het rond kwart voor negen tijd voor Julian Sas. Op zijn geboortegrond was hij ontketend. Hier op Zeeltje zette hij zijn eerst stappen als artiest. Dat hij er zin in had dat bleek, fel van leer trekkend met opener “World on fire” was het genieten van zijn gitaar handling. Met “Waiting for tomorrow” en “Falling from the edge of the word” volgden nog wat nummers van zijn laatste plaat Electracoustic, link. Na deze plichtplegingen werd het party time. De witte Fender Stratocaster werd uit de gitaarkast gehaald, en met de uitroep “Its gonna be jamming time” ging het publiek er eens goed voor staan. Het werd een gitaar orgie van ongekende klasse, vol gas erop met “Sugarcup boogie” en na een verpletterende uitvoering van “Hey Joe”, sloot “The devil got my number” deze overweldigende jam en dit optreden af. Echter zeer tegen de gebruiken van Zeeltje in, maar een jongen van eigen grond gun je nog een toegift, dat werd het bekende “Bullfrog blues” met vet slide werk en luidkeels meegezongen door het enthousiaste publiek. Iedereen die ik daarna sprak was vol lof over dit optreden van Julian Sas en spraken verbazing uit over wat ze zojuist hadden meegemaakt, dit is wat live muziek met je kan doen.
Voor een rock en metal liefhebbers was de koek nog niet op. De Iron Maiden tributeband Harris deed het origineel verbleken, deze geoliede machine zette de tent op zijn kop met oud Maiden gitarist Dennis Stratton als gast.
Zo was deze dag een waar muziekfeestje dat je viert met goede vrienden en lekkere muziek.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe