The Delta Saints – Bones
Release: 7 augustus 2015. LOUD & PROUD RECORDS
Tekst: Daan Zeegers
Op 7 augustus brengt The Delta Saints het gloednieuwe album getiteld ‘Bones’ uit. Gezien de successen van de band, mag men het nodige verwachten van het nieuwe werk van de vijfkoppige band.
Door de jaren heen heeft The Delta Saints een flink aantal ontwikkelingen doorgemaakt. De band heeft een aardige reputatie ontwikkeld als het neer komt op hun dynamische, energieke live optredens. Eerder toerde de band met de grote jongens van Blackberry Smoke en vanaf september komt er een derde Europese tour van The Delta Saints zelf.
Daarnaast is een opvallende ontwikkeling het groot aantal bandleden dat de band inmiddels heeft verlaten. Van de originele bezetting zijn nog twee bandleden over, namelijk Ben Ringel en David Supica. Dylan Fitch en Nate Kremer zitten echter al zodanig lang bij de band dat deze twee niet meer vallen onder ‘nieuwe’ bandleden. Vincent Footz Williams daarentegen vult sinds enkele weken de rol van drummer in, nu Ben Azzi is gestopt. Hij liet via Facebook weten geen deel meer uit te maken van de band. De drummer stapt vlak voor het uitbrengen van ‘Bones’ uit de band en settelt zich (uiteraard) in Nashville.
De harmonicaspeler is inmiddels vervangen door Nate Kremer die als toetsenist een geheel nieuwe dynamiek teweegbrengt bij The Delta Saints. Er mag extra aandacht zijn voor de toetsenist, van wie we nu voor de eerste keer zullen horen wat zijn inbreng is bij nieuwe nummers. Kremer verving in eerste instantie de harmonicaspeler, wiens partijen hij naspeelde op originelen. Dit maal heeft Kremer dus alle ruimte om nummers in te vullen naar eigen inzicht, hetgeen leidt tot een geheel nieuw concept.
Het nieuwe concept is getiteld ‘Bones’ en op de 12 opgenomen nummers wordt ten gehore gebracht dat The Delta Saints verandert is als band. In 2013 werd geschreven dat de term ‘swamp-boogie-dirty-rock’ de lading aardig dekt om het genre te beschrijven dat The Delta Saints speelt. Inmiddels zijn de boogie en dirty voor een groot deel vervangen voor meer psychedelische en Southern Rock invloeden. Dit zorgt ervoor dat het geheel wat makkelijker te beluisteren is. De eerste albums bestonden voornamelijk uit nummers waar het soms ontbrak aan rust. Het was de dood of de gladiolen, het hele nummer door. Op ‘Bones’ is de sound volwassener, er zijn rustmomenten en er wordt meer gebruik gemaakt van stiltes. Hierdoor komen de hardere, ruigere delen dan ook veel meer tot hen recht.
Sometimes I Worry is een sterke openingstrack dat direct laat zien waar The Delta Saints zich op heeft gericht. Het begin knalt erin, met een flink psychedelisch randje. Fitch lijkt almaar meer vertrouwd met de slide, waarvan de solo wederom fantastisch is. Bones is de titeltrack en zet de psychedelische lijn voort. In de verte hoort men nog de herkenbare ‘swamp-groove’. Het vlaggenschip van het nieuwe album is typerend voor het album, doordat het niet vanaf de eerste minuut de speakers zal opblazen, maar juist opvalt door een solide opbouw. Tot aan het eind blijft met geboeid doordat zanger Ben Ringel het beste voor het laatst bewaard.
Heavy Hammer is een sterke song die zich kenmerkt door het geluid van de slidegitaar, dat een groot deel van het nummer draagt. Heavy Hammer werd vrijgegeven bij een pré-order op iTunes en is tevens al voorzien van een videoclip. Het derde nummer op het album laat (gelukkig) ook zien dat er niet totaal van het The Delta Saints-concept wordt afgestapt. Zydeco valt op door, zoals de naam al doet vermoeden, de tint zydeco. De pianoriedels van Kremer drukken zijn stempel op het nummer. Zydeco laat zien dat zydeco en (psychedelische) bluesrock een prima combinatie zijn. Een catchy, ruig, knallend refrein en de vrolijke toetsen die de coupletten opfleuren.
Aangekomen bij Butte La Rose wordt het duidelijk dat er ook nog wel rust in de tent is. De eerste nummers waren nog redelijk ruig, daar waar Butte La Rose een wat langzamer, gevoeliger nummer is. Echter, het zou geen nummer van The Delta Saints zijn als er niet werd toegewerkt naar een fantastische climax. Een ander sterk nummer heet Into The Morning, een song die je zou verwachten van The Delta Saints. Het psychedelische is in mindere mate aanwezig en het nummer lijkt meer geïnspireerd op Southern Rock. Opvallend is dat er op het eind van de track gejamd wordt en hopelijk voorspelt dit dat de band in het vervolg zich live ook meer verliest in jams.
Mijn persoonlijke favoriet stond na de eerste keer luisteren al vast: My Love. Wat een track! Opgebouwd met een vrij rustig, maar catchy gitaarrifje, wordt het nummer later meer aangekleed door meerstemmige zang – iets dat we tot op heden nog niet hebben gehoord op opnames van The Delta Saints. De zang van Ringel komt mijn inziens op dit nummer ook het best tot zijn recht. Ringel laat alles horen wat hij in huis heeft, zonder buiten de lijntjes te kleuren.
Kortom: Ondanks dat ‘Bones’ redelijk snel volgde op het vorige album, laat het zien dat The Delta Saints zich ontwikkelt als band naar een meer volwassen geluid. Zonder eigenheid te verliezen groeit de band naar een meer solide, eenduidige sound. Moge het duidelijk zijn dat er wat verwacht mag worden van de aankomende tour!
1. Sometimes I Worry
2. Bones
3. Heavy Hammer
4. Zydeco
5. Butte La Rose
6. Dust
7. My Love
8. Into The Morning
9. Soft Spoken
10. Berlin
Website: www.thedeltasaints.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe