Vijf jaar. Vijf jaar geleden trok de succesvolle formatie The Delta Saints de stekker eruit. Daar was iedereen behoorlijk kapot van. Sinds 2011 bracht het vijftal uit Nashville bijna ieder jaar wel een bezoek aan Europa en zeker ook aan onze Nix, de plek waar het allemaal min of meer begon voor hen. In 2018 was ik aanwezig bij hun Farewell For Now Tour en sprak toen de hoop uit dat dit geen definitief vaarwel zou zijn.
Tekst & foto’s: Nineke Loedeman. Alle foto’s van de avond staan in het album Delta Saints 2023. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Toen afgelopen november deze reünie tour werd aangekondigd, hoefde ik mij dus ook geen seconde te bedenken en sloeg meteen enkele tickets in. Vanavond was het eindelijk zo ver. Nate Kremer, Ben Ringel, David Supica, Dylan Fitch en Vincent Williams doen onze Nixenmeer natúúrlijk weer aan en die is, heel terecht, volledig uitverkocht.
Het weerzien is warm, muzikaal van hoog niveau en uitermate gezellig. De jonge honden van toen, zijn mannen van nu. Met gezinnen, werk en zo nu en dan nog wat muziek op de een of andere manier. En nu dus een kort uitstapje naar België, Nederland en Duitsland. Wij zijn omringd door vrienden, familie en vele andere muziekliefhebbers en zien dat de heren hem zoals gewoonlijk enorm van katoen geven! En wat niet onbelangrijk is: ze staan daar weer ongelooflijk veel plezier te hebben met zijn allen.
Eén lange set volgt van al hun bekende nummers. Nummers die vanuit de zaal dus behoorlijk goed kunnen worden meegezongen. We zien alleen maar DS fans in de zaal vanavond en dat is natuurlijk niet zo gek. Het vijftal doet slechts vier clubshows en drie festivals tijdens deze korte tour. De band dendert zoals vanouds vol energie over het podium en dompelt ons onder met hun dansbare, swampy rockmuziek, als in een warm bad.
De mannen trappen af met Sometimes I Worry uit 2015, gevolgd door Bones. In hoog tempo worden de bekende songs over het publiek uitgestort. Nummers zoals Are You, Butte La Rose, Pray On, Heavy Hammer en California komen voorbij en tussendoor neemt frontman Ben Ringel rustig de tijd om even bij te kletsen en hun dankbaarheid te tonen om hier weer op het Nixpodium te mogen staan. Niets dan goede herinneringen worden opgehaald en een gedeelte van de aanwezigen koestert diezelfde herinneringen vol liefde.
Werkelijk prachtig is hun uitvoering van Crazy, het Gnarls Barkley nummer, dat bij mij altijd kippenvel op de armen brengt en ik denk bij velen met mij. Natuurlijk wordt dit nummer uit volle borst(en) meegezongen.
Toch blijkt juist dan dat enkele aanwezigen in de zaal veuls te rumoerig zijn. Helaas steekt ook hier de Dutch Disease overduidelijk de kop op en maakt vele slachtoffers. Zo zonde! Met een nog uitbundiger Cigarette wordt deze dampende rollercoaster van een avond afgesloten. Jemig, de tijd is omgevlogen en ja, we willen een toegift!
Die komt in de vorm van een akoestisch gebrachte versie van John Prine’s Paradise. Jongens, wat mooi! Dylan en Nate elk op gitaar, terwijl Ben zingt. Niet veel later vallen Dylan en Nate hem vocaal bij. Deze akoestische samenzang klinkt als een goden lied en ja, dan is het toch ook in het Mystiek theater even stil. Gelukkig…
Met Bird of Angola, voor insiders het nummer waar het ooit mee is begonnen, wordt in stijl afgesloten. Mystiek kolkt, de mannen gooien nog één keer alles eruit en dan is het “schluss”, afgelopen.
Hier hebben we ruim negen maanden naar uitgekeken, de kaartjes brandden in onze denkbeeldige zakken maar tjonge, wat een comeback en wat een feest. Na afloop wordt er nog lang geknuffeld, albums gesigneerd en bijgekletst.
Dag Delta Saints, tot volgend jaar!?!
We horen graag je mening! Voeg reactie toe