Format: CD, Vinyl, Digital
Label: Alligator records
Release: 19 augustus 2022
Tekst: Jos Verhagen
De geboorte van haar zoontje Johnny, was een reality check voor Shemekia Copeland. Amerika was verdeelder dan ooit, school shootings, het geweld tegen afro-amerikanen en andere sociale thema’s. Shemekia Copeland kon zich niet afzijdig houden. Hoewel ze aangaf niet politiek te zijn is het drieluik America’s Child (2019), Uncivil War (2020) en Done come to far (2022) zeker niet wars van een politieke mening. Zelf zegt ze over deze periode: “On America’s Child, Uncivil War and now Done Come Too Far, I’ve been trying to put the ‘United’ back into United States. Friends, family and home, these things we all value.”
De muziek is haar manier om dit te uiten, niet alleen neemt ze het op voor de afro-Amerikaanse landgenoten, ook Kenny Wayne Shepherd kon rekenen op haar steun. Het album Done come to far is een mengeling van muziek stijlen , een mengeling van maatschappij kritische nummers en frivole uitingen maar dan wel met een boodschap.
Het album start met het als single uitgebrachte Too far to be gone, het is track met een boodschap. Een sterk lied over Rosa Park die haar busplaats niet wilde opgeven en wat het startsein was voor gelijke rechten voor Afro-amerikanen. Het slide gitaar werk van Sonny Landreth, een van de gast muzikanten die hun medewerking verleende aan dit album. Done come to far, een donkere hill country blues die de basis levert voor een duet met Cedric Burnside haalt hetzelfde thema aan als de openingstrack. De stemmen van Shemekia en Cedric en hun boodschap matchen. Net als in de openingstrack verhaalt het over het streven naar gelijkheid voor alle Amerikanen. De geest is uit de fles zoals de zinsnede uit de nummers aangeeft “If you think we’re stopping, you got it wrong”.
Met Pink turns to red snijd zij een ander probleem aan in Amerika, het ongebreidelde wapenbezit en de school shootings. Samen met het andere thema verkrachting en kindermishandeling, pijnlijk bezongen in The dolls are sleeping zijn dit een viertal nummers die je aan het denken zetten. Echt pijnlijk wordt het met the Talk, in dit nummer voel je de pijn als moeder die haar kinderen moet voorbereiden op de bestaande ongelijkheid. Gedragen op de Hammond van Charles Hodges (Al Green band) is het gitaarspel van Will Kimbrough, al even tergend als de emoties die Shemekia hier in dit nummer legt. Voor een dergelijke nummer is er maar een woord, werelds, pure muziek poëzie.
Naast dit prachtige nummer is en veel meer moois te beluisteren, de Ray Wylie Hubbard cover Barefoot in heaven, hier overgoten met een lekker blues sausje. Of het frivole Fell in love with a honky, in dit nummer zit ook weer een boodschap verborgen; het maakt niet wie of wat je bent, de liefde overwint alles. Een nummer als Why, Why, Why, zou in een Nederlandse vertaling een dijk van een smartlap opleveren. Toch de versie die Shemekia hier neerlegt, geeft de diversiteit en de veerkracht in haar stem weer en is een van de redenen dat Koko Taylor de titel Queen of de blues aan haar over heeft gedragen. Het album sluit af met een ode aan haar vader, de bekende blues gitarist Johnny Copeland, het is de puurheid van de onvoorwaardelijke liefde voor haar vader die ze hier bezingt. Will Kimbrough maakt het af met een splijtende solo.
Shemekia Copeland raakt je in je hart, de manier waarop zijn pijnlijke zaken weet te verwoorden maakt dit een prachtig album.
Tracklist:
1. Too Far To Be Gone (feat. Sonny Landreth)
2. Pink Turns To Red
3. The Talk
4. Gullah Geechee
5. Why Why Why
6. Fried Catfish And Bibles
7. Done Come Too Far (feat. Cedric Burnside)
8. Barefoot In Heaven
9. Fell In Love With A Honky
10. The Dolls Are Sleeping
11. Dumb It Down
12. Nobody But You
Website: https://shemekiacopeland.com/
We horen graag je mening! Voeg reactie toe