Rich Robinson – The Ceaseless Sight
Format: CD/Vinyl / Label: Circle Sound / The End Records / Datum Release: 3 Juni 2014
“Een muzikale reis die al vijfentwintig jaar duurt”, noemt Rich Robinson het. De 45-jarige gitarist en mede-oprichter van de Amerikaanse Black Crowes brengt deze week ‘The Ceaseless Sight’, zijn derde solo-album uit. De vele ervaringen, hoogte- en dieptepunten met The Crowes zijn altijd een gewild onderwerp gebleken in de media. Je zou bijna vergeten dat hij al tien jaar, weliswaar op kleinere schaal, aan de weg timmert als zelfstandig ondernemer. Hij ziet het zelf als niet meer dan slechts een tussenstop die hem zover heeft gebracht. In plaats van terug te blikken richt de muzikant zich liever op de toekomst: “Ik zie ‘The Ceaseless Sight’ als een grote stap vooruit”.
Tekst: Jeroen Bakker
“Het album had ik al klaar voordat we de laatste tournee met The Black Crowes waren begonnen. Net als voor de opnamen van ‘Through A Crooked Sun’ ben ik nu weer terug gegaan naar The Applehead Studio in Woodstock. Het is heel prettig werken met de mensen daar en ik heb daarnaast een sterke binding met de plaats. Het is een bepaald gevoel dat iets bij me losmaakt, iets spiritueels”. Hij is zich goed bewust van het belang van de omgeving waar hij zich zo comfortabel voelde. Het was niemand minder dan Levon Helm, drummer en zanger van de The Band, die daar in de nabijgelegen studio The Barn met zijn collega’s Bob Dylan begeleidde in een cruciale fase van diens muzikale carrière. Naast bands als The Rolling Stones en The Allman Brothers, is The Band altijd een grote invloed geweest op het spel van Robinson. Uitgerekend de dochter van Helm, Amy horen we regelmatig terug in de achtergrondvocalen op ‘The Ceaseless Sight’ dat al na een eerste luisterbeurt het meest complete album van Robinson genoemd kan worden.
Met het stevige ‘I Know You’ wordt meteen stevig aangevangen. De opener is er eentje in de lijn van ‘Jealous Again’, inclusief het zo herkenbare pianootje op de achtergrond dat deze keer afkomstig is van Marc Benevento. De lyrische uithalen van zijn broer Chris hadden hier niet misstaan maar Rich toont aan zich op vocaal gebied uitstekend op zijn gemak te voelen.
Zo ook in ‘Down The Road’ waar we bovendien een fijne combinatie van akoestische en slide-gitaar te horen krijgen. Het ‘Woodstock’-gevoel moet zeker ook een rol hebben gespeeld bij het opnemen van het semi-akoestische en uiterst sfeervolle ‘One Road Hill’ waarin wederom een prachtige toetsenpartij is toegevoegd en waarin de vocale harmonieën prachtig op elkaar zijn afgestemd.
Robinson blijkt zich ook als tekstschrijver te hebben ontwikkeld. De eerder genoemde spiritualeit vormde naast politiek een veelvuldig terugkerend onderwerp in zijn teksten van het vorige album. Tegenwoordig ligt de nadruk iets meer op die eerste en schrijft hij over zijn visie op het leven. “Dit is mijn plekje in het grote universum waarin muziek mij heel veel vreugde biedt. Het omvat alle goeds en dat geeft positiviteit en liefde. Politiek is iets van mensen die zichzelf heel belangrijk vinden, Ik heb weliswaar grote waardering voor mensen die de wereld echt willen verbeteren maar de meest absurde politiek vindt je toch echt in Amerika. Het pakt allemaal behoorlijk teleurstellend uit. Toch is er ook binnen die groep een aantal dat iets probeert te doen wat goed is. Mensen die het gevoel achterna gaan en ergens achter durven te staan, die iets te bieden hebben”.
Muzikaal lijkt hij het allemaal goed op de rit te hebben. Een groot verschil met tien jaar geleden toen ‘Paper’ het debuutalbum verscheen. “Net toen ik dacht een prima band bij elkaar gezocht te hebben escaleerde het en moest ik onverwachts zelf alle vocalen voor mijn rekening nemen. Ik moest echt uitzoeken hoe ik dat moest aanpakken. Het was compleet nieuw voor me. Noem het een harde leerschool maar ik vond het resultaat goed genoeg om het door te zetten. Mijn eerste album opnemen en alles wat daarbij kwam kijken viel me niet mee. Na al die jaren ervaring te hebben opgedaan merk ik dat ik me er nu pas comfortabel bij voel”.
Robinson heeft in het verleden vaak met bekenden uit de muziekwereld samengewerkt en opgetreden. In tegenstelling tot het vorige album heeft Robinson deze keer geen gasten van het kaliber Larry Campbell en Warren Haynes uitgenodigd maar dat ‘gemis’ wordt ruimschoots gecompenseerd door een behoorlijk aantal sterke zelfgeschreven composities met dito arrangementen, uitgevoerd door een uitstekende band. Daarnaast kan moeiteloos geconcludeerd worden dat Rich Robinson met ‘The Ceaseless Sight’ zijn beste werk tot dusver heeft afgeleverd. Hoewel de vergelijkingen met The Black Crowes in zijn geval altijd op de loer zullen blijven liggen, is er hier toch echt een duidelijke eigen weg ingeslagen.
“Met Jackie Greene, die ook bij The Crowes gitaar speelde, en The Tedeschi Trucks Band zullen binnenkort verschillende optredens worden gedaan maar daar zal het vooralsnog bij blijven. Daarentegen zullen Joe Magistro, hij is al jarenlang mijn vaste drummer, gitarist Dan Wistrom en bassist Ted Pechio van laatstgenoemde band mee gaan op tournee. Weet je, het voordeel van het werken in Woodstock is dat je gemakkelijk in contakt komt met uitstekende muzikanten en daar heb ik indertijd goed gebruik van gemaakt maar deze keer hebben we het voornamelijk op eigen kracht gedaan”.
Voor de opnamen van ‘The Ceaseless Sight’ bleven de contakten met bekende namen dus beperkt. Wel heeft hij enkele maanden geleden nog deel uitgemaakt van de ‘Experience Hendrix Tour’ waar het podium werd gedeeld met de beste gitaristen ter wereld. “Ik heb het altijd al te gek gevonden om iets van Hendrix te spelen en om dan naast Brad Whitford, Robbie Krieger of Billy Cox, één van de twee basgitaristen die in de band van Jimi speelden, te staan met een drummer als Chris Layton achter je, is natuurlijk helemaal te gek”.
“Het is me allemaal zo goed bevallen dat ik heb besloten om in ieder geval door te gaan als solo-artiest. Ik vind het leuk om te produceren en om mijn eigen nummers te schrijven, ook voor anderen, ‘I’m way into it’. Ik ontwikkel me nog steeds, leer nog steeds als muzikant, het mag nooit stagneren wat mij betreft. Wanneer je niet meer ontwikkelt als persoon of als muzikant is het wat mij betreft een afgelopen zaak”.
De afsluitende instrumental ‘Obscure The Day’ toont nog maar eens aan hoe ontspannen de sfeer in de studio nu moet zijn geweest. Het is het einde van een ruim vijftig minuten durende trip waarin Rich Robinson de luisteraar meeneemt op een muzikaal pad dat hij al vijfentwintig jaar volgt en waarvan hij het spoor, in tegenstelling tot een paar decennia geleden, nog lang niet bijster is: “I feel a strong connection to where I’ve been musically, but more importantly where I’m going”.
Tracklisting:
1. I Know You
2. Down The Road
3. One Road Hill
4. The Giving Key
5. This Unfortunate Show
6. In Comes The Night
7. Inside
8. I Have A Feeling
9. I Remember
10. In You
11. Trial And Faith
12. Obscure The Day
Optredens:
19 Juni Doornroosje, Nijmegen
20 Juni Metropool, Hengelo
21 Juni Boerderij, Zoetermeer
Website Artiest: www.richrobinson.net
We horen graag je mening! Voeg reactie toe