Brothers Of A Feather
15 februari 2020
Paradiso, Amsterdam
Helemaal uitgesloten was het nu ook weer niet maar de in het afgelopen najaar aangekondigde verzoening, of zoals sceptici eerder spraken over ‘een voornamelijk zakelijke hereniging’, van Chris met zijn broer Rich Robinson in de show van Howard Stern, kun je toch wel als zeer verrassend bestempelen. Het tweetal leek langere tijd het Amerikaanse equivalent van Noel en Liam Gallagher die zich tijdens een gezamenlijke tournee van Oasis met The Black Crowes indertijd geen enkele raad wisten met een zoveelste aanvaring van de broertjes Robinson. Feit is in ieder geval er door de band dit jaar op bijzondere wijze zal worden stilgestaan bij het dertigjarige jubileum van ‘Shake Your Money Maker’, het verpletterende debuut en ‘million-seller’ waarmee The Black Crowes zich in een keer ‘nestelden’ in het rijtje gevestigde rock-acts. Voordat het zover is worden enkele steden alvast verrast met een optreden van Brothers of a Feather, het akoestische uitstapje van de twee broers.
Vorige week zaterdag vond dit speciale en zeer intieme voorafje plaats in de Paradiso Tolhuistuin waar de twee het publiek al vast opwarmden voor alles wat er de komende maanden verwacht kan worden.
Tekst: Jeroen Bakker. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het lijkt een beetje op een herhaling van vijftien jaar geleden toen The Crowes weer bij elkaar kwamen voor een vijftal optredens onder de naam Mr. Crowes Garden, de naam waarmee zij in 1985 startten. Ook toen kwamen de broers voorafgaand aan een tour als Brothers of a Feather bij elkaar voor enkele akoestische optredens. Hoe dat er aan toe ging is te beluisteren op het in 2006 opgenomen album ‘Live At The Roxy’ dat een jaar later werd uitgebracht. Wie niet beter weet zou denken dat het de afgelopen jaren allemaal vlekkeloos en goed doordacht is verlopen. Muzikaal gezien leek er ook geen vuiltje aan de lucht. De band nam even een break en de kraaien vlogen uit om zich aan allerlei interessante projecten te wagen. Zo hield Rich, de gitarist/zanger/schrijver en mede-oprichter, zich bezig met The Magpie Salute, een geslaagde zijstap die op goedkeuring kon rekenen van iedere Crowes-fan aangezien voorname voormalig Black Crowes-leden Marc Ford en Sven Pipien hiervan deel uitmaken, terwijl Chris, zanger/schrijver en eveneens grondlegger van de band, zijn tijd benutte met zoals hij het zelf noemt ‘ultieme muzikale vrijheid’. Zo was daar eerst Chris Robinson Brotherhood en vervolgens As The Crow Flies, een veredelde tribute-band waarin ook enkele oud-Black Crowes te vinden waren.
En toen was daar plots het grote nieuws. The Black Crowes hebben zich altijd kunnen beroepen op een uitstekende live-reputatie. Geen wonder dus dat de AFAS Live 28 oktober aanstaande vrijwel volledig uitverkocht zal zijn en ook niet verrassend dat de extra show een paar dagen later in 013 te Tilburg eveneens bijzonder druk bezocht zal worden. Dat een recent verschenen biografie over de band veel heeft losgemaakt laten we voor het gemak maar even achterwege. Feit is dat veel oud-leden niet bepaald ongeschonden uit de strijd zijn gekomen, de verstandhoudingen ronduit verstoord zijn en dat er van de originele bezetting maar nauwelijks iets is overgebleven.
Sommige oud-leden moesten via de media vernemen dat er een nieuwe tour aan komt en dat zij geen deel zullen uitmaken van dit feest. Van The Black Crowes die dertig jaar geleden aan de basis stonden van het succesvolle, veelbesproken album is niets meer over dan de broers Robinson die door enkele ‘vervangers’ zullen worden bijgestaan.
De kaartverkoop voor de speciale show in De Tolhuistuin, aangekondigd als ‘Brothers of a Feather, an acoustic evening with Chris & Rich Robinson of the Black Crowes’ ging vijf dagen voorafgaand aan het optreden vrij plotseling van start maar al na enkele minuten verscheen de mededeling ‘uitverkocht’ op het scherm. De vraag bleek enorm groot, slechts enkelen slaagden er in om op de dag van het optreden toch nog een felbegeerde ticket te bemachtigen. Het is zo vroeg op de avond niet moeilijk in te schatten welke reizigers op de pont naar Amsterdam-Noord vanavond bij het optreden aanwezig zullen zijn. Crowes-fans zijn hondstrouw en volgen waar mogelijk hun helden. Al ruim voor aanvang is er beneden bij de entree een lange rij waar te nemen. Fans van het eerste uur delen ervaringen uit van lang geleden maar ook wordt het optreden in Londen van een paar dagen eerder uitgebreid besproken. Dat optreden was naar verluidt weliswaar aan de ietwat korte kant maar boeide van de eerste tot de laatste minuut. De broers bleken niet alleen in een uitstekende vorm te verkeren maar wekten bovendien de indruk oprecht blij te zijn met elkaar op één podium te staan.
Wanneer in De Tolhuistuin even na negen uur de zaallampen uitgaan, de twee het podium betreden en op het podium aftellen voor de opener ‘Jealous Again’ blijkt dat laatste zeker te kloppen. Vooral Chris laat overduidelijk merken het erg naar zijn zin te hebben. Zijn vocale ‘swagger’ blijkt nog nauwelijks aan kracht te hebben ingeboet. Met een bewonderende blik kijkt hij naar zijn broer die zich geconcentreerd door een ‘stripped-down’-uitvoering van deze klassieker heen werkt. Het is vandaag op twee dagen na, precies dertig jaar geleden dat ‘Shake Your Money Maker’ officieel werd uitgebracht. “Hello crazy neighbours, nice to see you this evening”, begroet Chris het publiek uitbundig alsof hij een oude bekende tegenkomt. De overbodige maar grappige introductie “This is Rich Robinson and I am his brother Chris” geeft aan dat de sfeer onderling ontspannend is. “We are gonna play some Rock-’N-Roll-songs for you”, klinkt het bijna achteloos. Hij zegt het echt. Het machtige elektrisch versterkte intro van ‘Twice As Hard’ mag zonder twijfel als episch moment in de rock van de jaren negentig worden omschreven. De uitvoering van vanavond zullen we eveneens nooit meer vergeten. We zien twee vijftigers in het publiek elkaar met een gelukkige blik in de ogen aankijken. De liefde voor deze muziek zit diep bij de mannen, zo is wel duidelijk. Rolling Stone beloonde ooit ‘Shake Your Money Maker’ met slechts drie van de vijf sterren. Voor deze twee zou de wereld er na het verschijnen van dit debuut ongetwijfeld compleet anders uit gaan zien.
En dan zouden er later nog parels als ‘Cursed Diamond’ en ‘Wiser Time’ volgen. Rich moet vandaag de magistrale gitaarpartijen van die laatste alleen verzorgen en heeft daarom zijn six-string vervangen voor een twaalfsnarige gitaar. Je moet welhaast van steen zijn om hier niets bij te voelen. “On a good day, I know ain’t every day, We can part the sea, And on a bad day, I know it ain’t everyday, Glory beyond our reach”, in enkele zinnen wordt hier verwoord waar de broers voor staan. We beseffen dat we getuigen zijn van een bijzondere avond.
Toch blijken er desondanks weer enkele aanwezigen te zijn die het belang van deze avond niet op de juiste waarde kunnen inschatten. Vooral achterin bij de bar is er veel te veel herrie. Het irriteert zelfs de goedgehumeurde Chris Robinson dusdanig dat hij het niet kan laten om er iets over te zeggen: “Beter dat jullie even je kop houden. Ik heb geen zin om hier te staan en een uur lang naar jullie te moeten luisteren, OK?”
De set wordt weer vervolgd en onverstoorbaar wordt de draad weer opgepikt met een bloedstollend mooie ‘She Talks To Angels’, eveneens afkomstig van dat indrukwekkende debuut. Zelfs de meest luidruchtige aanwezigen wordt voor even vakkundig de mond gesnoerd door de heren. Zelfs na het zo vaak te hebben gespeeld is er nog altijd sprake van een enorme intensiteit bij het uitvoeren ervan waar te nemen. Bijna zou je vergeten dat er in 1992 de altijd zo lastige opvolger verscheen met ‘The Southern Harmony And Musical Companion’ waarmee werd aangetoond dat die eerste geen toevalstreffer was. ‘Hotel Illness’ doet het zo in een akoestisch jasje gestoken gewoon heel lekker en eerlijk gezegd is ‘Thorn In My Pride’ met die fijne harmonica-solo van Chris misschien wel het hoogtepunt van de avond. ‘Remedy’ was zelfs de meest succesvolle single van The Crowes in Nederland. Het vormt vanavond de afsluiter van de reguliere set. Nog één keer komen ze terug. Rich krijgt nog enige spreektijd. Hij begroet ‘the people of Amsterdam’ en meent zelfs enkele gezichten te herkennen. Afgesloten wordt er met ‘Boomer’s Story’, een traditionele country-ballad maar niet afkomstig uit de eigen koker. Het is wel geschreven door een Robison, Carson Robison wel te verstaan, dus zonder ‘n’. Een merkwaardige keuze wellicht, maar wel een hele mooie. De waardering van publiek en muzikanten blijkt wederzijds te zijn. Er zijn alleen maar blije gezichten te bespeuren en de conclusie is nu al dat dit absoluut een memorabel optreden is geworden.
Was er dan echt niets aan te merken op deze avond? Ja natuurlijk wel, er misten toch nog wel wat belangrijke tracks uit het inmiddels imposante oeuvre van The Black Crowes. Met een set bestaande uit slechts dertien liedjes valt er uiteraard een en ander te wensen over. En ook een speelduur van, pak ‘m beet, zo’n zeventig minuten is niet om over naar huis te schrijven maar wat er zich vanavond afspeelde in De Tolhuistuin was gewoonweg ijzersterk. Het allerbelangrijkste was echter wel het plezier wat de muzikale broertjes uitstraalden en de bevlogenheid zoals die ook in de begindagen van de band altijd zo kenmerkend was. Je zou kunnen zeggen dat de toekomst er weer een stuk rooskleuriger uit ziet. Benieuwd hoe lang het deze keer gaat duren…
Setlist:
JEALOUS AGAIN
TWICE AS HARD
WISER TIME
THORN IN MY PRIDE
GOOD FRIDAY
CURSED DIAMOND
HOTEL ILLNESS
WHOA MULE
NONFICTION
SOUL SINGING
SHE TALKS TO ANGELS
REMEDY
—————————
BOOMER’S STORY
We horen graag je mening! Voeg reactie toe