RIVAL SONS
Support Act: L.A. EDWARDS
AMSTERDAM, MELKWEG
9 November 2023
Na eerder dit jaar enige verwarring te hebben veroorzaakt door in juni met ‘Darkfighter’ een nieuw album uit te brengen dat al in oktober een opvolger kreeg met ‘Lightbringer’, startte diezelfde maand nog een Europese tournee van Rival Sons waarin het nieuwe materiaal centraal staat. De eerdere optredens die de afgelopen vijftien jaar in De Melkweg plaatsvonden zijn de band uit Californië altijd zeer goed bevallen. Deze keer is het zelfs de enige show in Nederland die er tijdens deze ‘Darkfighter’-tour plaatsvindt. Logisch dus dat er al wekenlang via de officiële kanalen geen kaart meer te verkrijgen is. Het is het resultaat van jarenlang keihard werken, steeds weer overtuigen, alles geven en ieder optreden een buitengewoon hoogwaardige kwaliteit leveren…. Of beter nog kort samengevat met “simpelweg knallen!”
Tekst: Jeroen Bakker | Foto’s: Allard Poldervaart
Voor L.A. Edwards is het weliswaar een eerste kennismaking met een uitverkochte Melkweg, helemaal vreemd in de omgeving rondom het Leidseplein zijn ze niet bepaald. Met Lucinda Williams is afgelopen januari nog in het nabijgelegen Paradiso gespeeld. Ooit begonnen als solo-project van de Amerikaanse singer/songwriter Luke Andrew Edwards maar nu met behulp van zijn broers uitgegroeid tot een gitaar-rockband waarin de country-invloed nooit heel ver weg is en waarin de vocale harmonieën een intense liefde voor de Westcoast-pop verraden. Met ‘Already Gone’, ‘Now You Know’, ‘Hi Rite Now’ en het pakkende ‘Let It Out’ ligt de nadruk op het onlangs verschenen derde album ‘Out of the Heart of Darkness’. Vooral met het krachtige en emotioneel geladen ‘Peace Be With You’ kunnen nog veel grotere zalen worden voorzien met deze light-variant van de Wall of Sound.
De eerste kennismaking lijkt van beide kanten goed te zijn bevallen. Het is duidelijk niet slechts een beleefdheidsapplausje dat er uit de zaal klinkt. Binnenkort volgt hier een verslag van het gesprek dat BluesMagazine.nl voorafgaand aan dit optreden had met L.A. Edwards.
De spanning en opwinding zijn volop aanwezig wanneer de lampen dimmen en het orgel-intro start van ‘Mirrors’, de opener van ‘Darkfighter’, een sterk opgebouwde rocktrack dat alle ingrediënten bevat uit het klassieke rock-idioom. De nietsontziende riffs van Scott Holiday en de ferme tikken waarmee drummer Michael Miley het startsein geeft voor een ouderwets avondje stevig rocken beloven veel goeds. Als een wervelwind dendert de massieve sound door De Melkweg. De lage bastonen van Dave Beste trillen zelfs door het gehele muziekcomplex. Jay Buchanan gaat er vocaal eveneens met twee gestrekte benen in om vervolgens meteen maar door te pakken met ‘Do Your Worst’ van het vier jaar geleden verschenen ‘Feral Roots’. Alsof er geen tijd te verliezen is en Rival Sons vanavond heel veel te bewijzen heeft volgt ‘Electric Man’, nog zo’n knaller met die indrukwekkende power chords, maar dan afkomstig van het geweldige ‘Great Western Valkyrie’, het publiek geniet er zichtbaar van en de band lijkt haast verrast door de geweldige ontvangst van vanavond.
De set is slim opgebouwd want na deze sterke opening lijkt het publiek wat meer open te staan voor iets nieuws. Het is hier de eerste keer dat ‘Darkfighter’ en ‘Rapture’ live gespeeld te beleven zijn. Dat het nieuwe werk er al goed ‘in zit’ is niet vreemd want de band heeft de afgelopen tijd al weer de nodige uren op het podium achter de rug. Zo werd er kort na de laatste lockdowns stilgestaan bij het 10-jarig jubileum van ‘Pressure & Time’ en volgde zelfs een integrale live-uitvoering van dit album. De ‘Darkfighter’- shows spelen al vanaf het voorjaar en tijdens deze zomer is in de USA nog een succesvolle reeks optredens gedaan met The Smashing Pumpkins tijdens hun ‘The World Is A Vampire’-tour. Kort daarna volgden eveneens succesvolle shows als headliner in de grotere zalen waarbij regelmatig alle kaarten uitverkochten. Het harde ‘Nobody Wants To Die’ wordt live nog eens in een hogere versnelling afgewerkt en heel even dreigt Miley zelfs vanachter zijn drumkit uit de bocht te vliegen. Het opzwepende ‘Horses Breath’ zou zomaar eens een vaste waarde in de set kunnen worden. Iets dat van ‘Darkside’ nog niet bepaald gezegd kan worden. Typisch zo een die afhankelijk is van de sfeer op dat moment. Gewaagd is het in ieder geval dat Rival Sons het aandurft om vanavond maar liefst zeven nieuwe tracks te spelen, bijna de helft van de setlist.
Zanger Jay Buchanan voelt zich vandaag duidelijk comfortabel en pakt zijn minuten in de spots. Zou hij zelf wel eens gedroomd hebben van ‘Shooting Stars’ in De Melkweg? Hij is in ieder geval verantwoordelijk voor een akoestisch hoogtepunt waarbij hij zichzelf op gitaar begeleidt, de volledige aandacht opeist, daarmee de zaal muisstil krijgt en het eeuwige geneuzel over ‘Dutch Disease’ eigenhandig de kop indrukt. Hij bedankt het publiek hier nogmaals voor “selling out so quick”. Wanneer de overige bandleden terugkeren voor een ietwat obligate ‘Mosaic’ is het fijn te kunnen constateren dat het machtige ‘Keep On Swinging’ niet ontbreekt. Het blijkt wel de afsluiter te zijn want de band maakt een nog een laatste buiging om vervolgens afscheid te nemen van het uitzinnige publiek dat dronken van geluk naar buiten loopt.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe