JOE BONAMASSA SUPERDELUXE IN AMSTERDAM
Joe Bonamassa
12 April 2024
Afas Live, Amsterdam
‘EVERY SHOW IS A NEW EXPERIENCE!’, zo staat het met grote letters aangegeven als vorig jaar september de aankondiging van de Europe Spring 2024 Tour bekend wordt gemaakt. 12 April is de datum die door veel Joe Bonamassa-fans in Nederland al meteen in de agenda wordt omcirkeld.
Niet de veel grotere Ziggodome maar de nabijgelegen AFAS LIVE is deze keer de locatie en er zijn uitsluitend zitplaatsen beschikbaar.
Bonamassa kan zonder twijfel worden beschouwd als één van de meest productieve muzikanten in de business die bovendien als geen ander weet hoe hij zijn volgers tevreden moet houden. Volgt er enerzijds nieuws met betrekking tot een nieuw album van de rock-supergroep Black Country Communion, duikt er vervolgens weer een interessante samenwerking op met Robert Jon & The Wreck terwijl tegelijkertijd Journeyman Records, een interessant eigen label wordt beheert waarop Joanne Shaw Taylor haar aanstaande release kan uitbrengen. Het belangrijkste is misschien wel zijn rol als ambassadeur van Keeping The Blues Alive, de stichting die hij ooit zelf heeft opgericht om de toekomst van de bluesmuziek veilig te stellen.
BluesMagazine parkeerde vrijdagavond de auto in de Bijlmer-area om de live-verrichtingen van deze workaholic en zijn band te verslaan.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Klokslag 20.00 uur gaan de lichten uit in de uitverkochte AFAS-zaal en wie zijn stoel nog niet heeft gevonden staat voor een grote uitdaging. Er is geen support-act en het aanvangstijdstip lijkt sommige bezoekers enigszins te verrassen. Binnen is de bar tijdens het optreden gesloten. Voor een drankje en een goed gesprek moet je de zaal even verlaten. De opzwepende klanken van ‘Soul Finger’ klinken hard door de zaal. De klassieker van The Bar-Kays bepaalt het geluidsniveau van vanavond terwijl de bandleden het donkere podium betreden om zich te installeren en de drummer aftikt voor een bijna twee uur durende show. Vanavond is het Lemar Carter die het tempo bepaalt voor het strakke en funky ‘Hope Your Realize It (Goodbye Again)’, een zelfgeschreven compositie die langere tijd geleden niet misstaan zou hebben in het repertoire van Average White Band of Tower of Power. De toeters en blazers zijn er niet bij maar in de zeven-persoons-bezetting zoals die zich hier op het podium bevindt ontbreekt het werkelijk aan niets.
Twee geweldige achtergrondzangeressen en wat te denken van bassist Calvin Turner of gitarist Josh Smith. De man die mede verantwoordelijk is voor het geluid op ‘Blues Deluxe Vol.2’, het veelbesproken album dat vorig najaar verscheen en waarmee Joe Bonamassa terugblikt op zijn wederopstanding van twintig jaar geleden met ‘deel 1’, dat voor 9000 dollars werd opgenomen, nadat hij door de platenmaatschappij keihard werd gedumpt. De toenmalige gebeurtenis heeft Bonamassa, die toen nog maar 26 jaar oud was, altijd enorm dwars gezeten. Vol van rancune maar gedreven door doorzettingsvermogen en het vertrouwen van slechts enkele mensen, was hem er alles aan gelegen om ooit eens het ongelijk aan te kunnen tonen. Vorig jaar, twintig jaren verder dus, was het moment waarop de inmiddels ‘gevestigde’ muzikant terugkijkt en keihard toeslaat met het zoveelste succesvolle album in een lange reeks. “Ik wil met dit album mijn progressie als zanger en gitarist aantonen”, zou hij tegen zijn vriend en producer Josh Smith hebben gezegd. Het resultaat van ‘Blues Deluxe Vol.2’ zou een figuurlijke dikke middelvinger worden. getoond aan iedereen die het toen niet zag zitten in de ambitieuze jongeling.
Alsof er een last van zijn schouders is gevallen, zo oogt hij terwijl de ene na de andere solo soepel uit zijn gitaar getoverd wordt. Dolgelukkig is hij ook met de aanwezigheid van toetsenist Reese Wynans aan zijn zijde. De man die jarenlang werkelijk iedereen in de blues begeleidde en bovenal ooit met Double Trouble het geluid van Stevie Ray Vaughan verrijkte. Wynans kijkt vanachter zijn Hammond aan de zijkant gezeten, als een muzikale regisseur aanwijzingen gevend, naar de verrichtingen van de band terwijl hij dolt met de twee zangeressen die achterin staan opgesteld. ‘Twenty-Four Hour Blues’, het klinkt te mooi om waar te zijn maar de van Bobby Bland afkomstige bluesballad haalt hier maar net de zeven minuten. Niemand kon beter de ellende in het leven muzikaal verwoorden als Bland maar deze vertolking mag er best zijn. De korte intensieve voorjaarstour in de States heeft de band duidelijk goed gedaan. Het oogt fris en ontspannen maar swingt zoals in ‘Well, I Done Got Over It’ van Guitar Slim. Het geladen ‘Self-Inflected Wounds’ klinkt daarentegen zwaar, intens en zelfs emotioneel. Wanneer zangeres Jade MacRae de spots op zich gericht krijgt weet ze met haar loepzuivere uithalen de bluesballad naar een kolkend hoogtepunt te brengen.
Vervolgens is het even omschakelen met de luchtige uptempo boogieblues in ‘I Want To Shout About It’’ dat afkomstig is van Ronnie Earl & The Broadcasters. Met een enthousiast “Sing it ladies” moedigt Joe zijn zangeressen aan maar echt loskomen wil het niet in de zaal omdat het simpelweg lastig swingen is vanaf een stoel. Meer indruk maakt de band met ‘The Last Matador of Bayonne’ dat in een wonderschone orkestrale uitvoering te horen is op het binnenkort te verschijnen ‘Live at the Hollywood Bowl with Orchestra’ maar vanavond in een gestripte versie eveneens zeer de moeite waard is. Het publiek in de AFAS is volgens Joe “better than those fuckers in Paris last night” maar hij lijkt zich snel te realiseren dat je tegenwoordig erg moet oppassen met een onschuldig grapje als deze want alles wordt gefilmd en gaat op hetzelfde moment viraal. Met ‘Just Got Paid’ krijgt het publiek een voorschot op het optreden van ZZ Top dat hier over een paar maanden gaat geven. De bandleden zijn weliswaar uitbundig maar bij de bar wordt het nu toch wel drukker. De druk op het podium is er daarentegen wel even af. Het van Fleetwood Mac afkomstige ‘Lazy Poker Blues’ en een ‘Dazed and Confused’ van Led Zeppelin zijn wat gemakzuchtig te noemen maar met een compositie zoals de ballad ‘Is It Safe To Go Home’ bewijst Bonamassa zelf ook een klassieker van eigen hand in huis te hebben met een fabuleus gitaarloopje dat eindeloos door mag blijven klinken. Dat kwaliteit tenslotte altijd boven komt drijven blijkt uit het adembenemende ‘Mountain Time’ waarmee de set wordt afgesloten en dat volgens hem is uitgegroeid tot een fan-favoriet waar naar gevraagd wordt sinds zijn eerste keer hier in Paradiso.
Joe Bonamassa lijkt in 2024 meer dan ooit te beseffen waar hij vandaan komt en via welke weg zijn wereldwijde succes is behaald. Met een ijzersterk optreden wordt respectvol terug geblikt op het verleden maar bewijst hij bovendien dat de toekomst van de blues bij hem in goede handen is.
Fotoalbum Joe Bonamassa
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Joe Bonamassa.
Geweldige gitarist, die ik voor de eerste keer zag spelen in 2004 in een Eindhovens muziekcafé. Heb ondertussen al zijn dvd’s (ca. 18 stuks) waarmee ik zijn concerten voortaan thuis bezoek en zelf het geluid regel. Ik ben heel wat gewend aan volume tijdens concerten, maar de laatste keer in Carré (2019) heb ik besloten niet meer naar mijnheer Bonamassa te gaan. Een muur van geluid waar gitaarsolo’s en achtergrondzangeressen in opgeslokt werden. Er bleken bij Mojo meerdere klachten te zijn binnengekomen hierover. Ook bij eerdere concerten ervaarde ik het geluidsvolume als onprettig. En nogmaals, ik ben heel wat gewend.