Verslag: A Tribute To Jeff Beck By Eric Clapton & Friends

A Tribute To Jeff Beck By Eric Clapton & Friends
Royal Albert Hall, Londen
23 mei 2023

Tekst: Daan Sindelka
Foto’s: Marnix Ruitenbeek

Begin dit jaar, op 10 januari, overleed met Jeff Beck een van de meest invloedrijke gitaristen ter wereld. Niet alleen maakte zijn distinctieve speelstijl hem geliefd bij een groot publiek, hij stond ook zeer hoog in aanzien bij collegamuzikanten – schier eindeloos is de lijst van artiesten met wie hij samenwerkte. Zo’n man verdient vanzelfsprekend een muzikaal eerbetoon. Dat vond ook Rod Stewart, want naar verluid was hij het, die op de begrafenis van Beck het zaadje voor een tribute plantte bij de latere gastheer Eric Clapton. Waar het zou moeten plaatsvinden wist Rod ook al: de Royal Albert Hall te Londen. En zo geschiedde, op 22 en 23 mei vonden er twee concerten plaats ter nagedachtenis van wijlen Jeff Beck. Met een line-up om de vingers bij af te likken. Een verslag van avond twee.

Terwijl de aandacht op het verder nog donkere podium van de RAH wordt getrokken door een in de schijnwerpers en op een voetstuk staande gitaar van Jeff Beck, zoeken verwachtingsvolle muziekliefhebbers hun plek. Voor sommigen is de inhoud van de avond nog een verrassing, anderen die hun nieuwsgierigheid niet konden bedwingen, hebben zich eerder op de dag al gelaafd aan beelden van gisteren, of korte verslagen gelezen. De meesten van hen zijn het erover eens dat het groots moet zijn geweest. De Brit die twee rijen voor mij luid staat te oreren tegen een stel dat achter hem zit, hoort echter niet tot die groep. ‘A Day In The Life’, is niet gespeeld, en daar kan hij niet bij. Zonder dat er naar gevraagd wordt, deelt hij trots mede dat hij de organisatie erover heeft bericht. Een eerbetoon aan Beck is geen eerbetoon zonder de beroemde Beatle-vertolking, een schande! Het nummer stond sinds negentienzoveel altijd op zijn setlist (gefactcheckt: de bijdehand blijkt toch niet helemaal correct). Als de achtergrondmuziek langzaam wegebt, en Eric Clapton met zijn band het strijdtoneel betreed, klinkt een eerste oorverdovend applaus. De rest van de zaal heeft gelukkig goede zin.

Eric trapt af met ‘Blue Rainbow’, een nog niet officieel uitgebracht instrumentaal nummer dat hij onlangs al ten gehore bracht in Japan en dat is opgedragen aan zijn overleden vriend Jeff. Het heeft een mooie opbouw, is enigszins donker van karakter, en bevestigt onmiddellijk dat de gitaar – en hoe kan dat ook anders – de leidraad van de avond zal zijn. De perfecte prelude dus. Natuurlijk komen dan The Yardbirds aan bod, de groep waar zowel Beck als Clapton (alsook dé grote afwezige van de avond, Jimmy Page) hun succesvolle carrières ooit startten. ‘Shapes Of Things’, uit 1966 alweer, dat later ook wel is aangemerkt als de eerste psychedelische rock song ooit, en dat hier in een ontspannen reggaejasje is gegoten, doet de sfeer er in de Albert Hall goed in zitten en ook de dienstdoende muzikanten lijken zich kostelijk te amuseren.

Zet Eric Clapton op een podium en er is één zekerheid: blues. Ook vanavond. De blues is het genre dat al een leven lang door zijn aderen stroomt, het is de muzieksoort waarin hij excelleert. De blues doet Eric Clapton zelfs op 78-jarige leeftijd soms nog boven zichzelf uitstijgen. Zijn ogen dicht, de knieën gebogen, de rug gestrekt lijkt de oude rockster in zijn solo verlost van aardse zaken als tijd en ruimte. Oprechte vreugde is van zijn gezicht af te lezen wanneer een medegitarist soleert, hij onderwijl in zijn slag opgaand, trekkend met zijn gezicht. “A couple of songs that me and Jeff really listen to a lot”, zo kondigt Clapton het bluesblokje dat volgt aan. Na ‘Wee Wee Baby’ wordt met Derek Trucks de eerste gast welkom geheten, zijn magnifieke slidesolo op ‘Little Brown Bird’ zal iedereen zich nog lang kunnen heugen. Ook zijn eega, Susan Tedeschi, versterkt even later het ensemble. Zij is vocaal en instrumentaal sterk op ‘Done Somebody Wrong’ en ‘The Sky Is Crying’, beide bekend van Elmore James.

Alvorens de EC-band een welverdiende break zal nemen, is het tijd voor een eerste echte Beck signature song. Rolling Stone én bovenal voormalig Jeff Beck Group-lid Ronnie Wood meldt zich, het volume wordt nog iets luider gezet en iedereen kijkt en luistert ademloos naar een heus gitaarfeest. Deel één van de set eindigt met een klapstuk en de avond is nog jong.

Terwijl deel twee van de set wordt voorbereid, kijken we naar beelden van de in 2018 uitgebrachte documentaire ‘Jeff Beck: Still On The Run’. We horen de hoofdpersoon zelf praten, zien hem spelen, en grote namen leggen uit waarom de man zo bijzonder is (geweest). Het doet de emotionele lading in de zaal er niet minder om worden. De bijna naadloze overgang van film naar de sopraan Olivia Safe en pedal steel-gitarist Robert Randolph met het bijzondere ‘Elegy For Dunkirk’, dat Dario Marianelli componeerde voor de film ‘Atonement’ (2007) en dat Beck coverde in 2010, geeft de avond aldus een adembenemend vervolg.

Set twee is een onophoudelijke tijdreis; van de meest recente jaren uit Becks omvangrijke oeuvre, wordt het publiek schijnbaar moeiteloos meegezogen naar de jaren zestig, vice versa, en eigenlijk alles wat daar tussenin komt. De hoeveelheid special guests is al evenzo verbluffend. Constante factor is The Jeff Beck Band, bestaande uit Rhonda Smith – ook bekend van Prince -, Anika Nilles – die pas kort deel uit maakt van de Beck-formatie – en toetsenist Robert Stevenson.

Johnny Depp, tegenwoordig niet enkel bekend van zijn acteerwerk en muziek, zingt, met de gitaar tot op zijn knieën, ‘Isolation’, een nummer van John Lennon, dat Beck en Depp opnamen voor hun gezamenlijke plaat ’18’ (2022) maar dat al eerder bewust als single werd uitgebracht tijdens de lock down en isolation in de coronapandemie. Hij wordt (gelukkig) bijgestaan door Billy Gibbons (ZZ-top) en en Kirk Hammett (Metallica).

In 2010 trad de Ierse Imelda May op met Jeff Beck op een concert ter ere van de toen recent overleden Les Paul. Ze speelden daar onder andere ‘Remember (Walking In The Sand)’, bekend van The Shangri-Las. Een spetterende vertolking, het opzoeken op YouTube waard. Vanavond zingt May deze song als eerbetoon aan Beck. De solo van Ronnie Wood kan misschien niet helemaal tippen aan die van Beck, maar is niettemin sterk.

Dan in deel twee, veel instrumentaal werk. Derek Trucks die zijn superioriteit nogmaals bewijst op ‘Goodbye Porkpie Hat’. Jazz fusion-gitarist John McLaughlin, vroeger bekend als Mahavishnu en door Jeff Beck ooit als beste nog levende gitarist aangeduid, die het dak eraf speelt zonder poeha en in zowel ‘You Know, You Know’ als ‘Stratus’ ruimte laat aan bas- en drumsolo’s voor Rhonda Smith, respectievelijk Anika Nilles. En good old Ronnie Wood, toch een van de verbindende factoren des avonds, die voor de gelegenheid nog eens een bas ter hand neemt voor ‘Rice Pudding’, zoals hij dat ooit deed bij de opnames van het origineel voor het album ‘Beck-Ola’ (1969).

De avond, die in sneltreinvaart voorbijraast, is op tweederde wanneer het allstar-ensemble van set twee op ‘A Train Kept A Rollin’’ nog maar eens alles uit de kast trekt. Daverend applaus, tinnitus en hoog tijd voor pauze.

Na plas en drank is eenieder klaar voor nog een reeks hoogtepunten, alsof het niet al genoeg is geweest. De EC-band is er weer klaar voor en trekt samen met Robert Randolph alle aandacht weer naar het podium met ‘Freeway Jam’. Eric Clapton verwelkomt Joss Stone voor ‘I Put A Spell On You’ en eigenlijk is het jammer dat dat het enige nummer is dat de Britse komt zingen.

‘Cause We’ve Ended As Lovers’ is weer zo’n echte Beck-track, zijn liveversies ervan waren immer spektakelstukken, ware demonstraties van zijn skills en sounds. Leuk verhaal: hij ‘kreeg’ dit nummer van Stevie Wonder, die aanvankelijk ‘Superstition’ voor hem geschreven zou hebben. Dit laatste nummer vond het recordlabel van Stevie echter te veel potentie hebben om weg te geven – een goed besluit, zo wees de tijd uit. ‘Cause We’ve Ended As Lovers’, was dus een goedmakertje, dat Beck achteraf gelukkig ook geen windeieren heeft gelegd. Gary Clark jr. doet het bijzondere nummer in ieder geval meer dan recht vanavond.

Na ‘Let Me Love You’ is het dan tijd voor de laatste gast van de avond. De man met wie dit verslag begon, de man die het idee voor dit grootse eerbetoon opperde bij Eric Clapton. Sir Roderick David Stewart betreedt onder luid gejoel het strijdperk. ‘We’re gonna do him proud,’ aldus de goed geklede Rod. Het feest kan beginnen! En dat met Stewarts ‘Infatuation’, van het in 1984 verschenen ‘Camouflage’, waar Beck de gitaarpartij voor inspeelde.

Stewart beweegt zich als een jong dier over het podium, zweept de EC-band lekker op en raakt soms toch ook een beetje in de war, wanneer hij bij ‘I Ain’t Superstitious’ ineens weer het refrein oppakt van het nummer daarvoor, ‘Rock My Plimpsoul’. Maakt niemand iets uit. Schitterend is ‘People Get Ready’, inclusief het fameuze Beck-riffje, met weer een hoofdrol voor Gary Clark Jr. Een waardig slotakkoord van de officiële set.

Na een staande ovatie verschijnt iedereen dan nog een laatste keer ten tonele. We luisteren naar de klassieker ‘Going Down’, dat ook The Jeff Beck Group ooit officieel uitbracht. Het nummer leent zich perfect voor de laatste gitaarsolo’s. Wie Eric Clapton kent, weet dat hij in zijn eigen shows al jaren niet meer zingt bij de toegift, bijna nooit meer in ieder geval. Hier, on stage met gerenommeerde vocalisten als Joss Stone, Imelda May, Rod Stewart, doet-ie dat wel. Opvallend en best grappig. Hij geeft alles bij deze allerlaatste ode aan zijn overleden vriend. Alle artiesten lijken hem daarin overigens met graagte te ondersteunen. Als de laatste klanken zijn uitgedoofd wordt er gebogen. De muzikanten bedanken elkaar en op het scherm speelt de videoclip van ‘Moon River’, een recent uitgekomen liedje dat Clapton en Beck niet lang voor de dood van laatstgenoemde opnamen. Een aantal muzikanten bekijkt de clip vanaf het toneel, gebroederlijk arm in arm, de rug naar het publiek, zachtjes meedeinend op het ritme van de muziek. Het is moeilijk om het droog te houden. Wat een avond.

De jeremiërende Britse man van twee rijen voor mij heeft ‘Moon River’ niet meer meegemaakt. Waarschijnlijk snel op weg naar huis om de organisatie te e-mailen.

Video’s

Video: “Cause We’ve Ended as Lovers” | Jeff Beck Tribute 5-23-23

 
Video: “Freeway Jam” | Jeff Beck Tribute 5-23-23

 
Video: “I Put a Spell on You” | Jeff Beck Tribute 5-23-23

 
Video: “Let Me Love You” | Jeff Beck Tribute 5-23-23

 
Video: “Rock My Plimsoul (Rock Me Baby)” | Jeff Beck Tribute 5-23-23

 

Website: jeffbeck.com

Ook op Blues Magazine ...