NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2017
VRIJDAG 7 JULI 2017
De bekendmaking van een kleine lineup bleek in het begin van dit jaar al ruim voldoende om alle driedagenkaarten voor het North Sea Jazz Festival 2017 uit te verkopen. Wanneer vervolgens ook de dagkaarten allemaal verkocht zijn betekent dit dat er zich gedurende drie dagen lang ruim 70.000 bezoekers in en rondom het Ahoy-complex bevinden. Het was al snel duidelijk dat werkelijk niemand iets wilde missen van deze 42e editie die op voorhand al bijzonder genoemd mocht worden. Het is dan ook een feestelijk jaar voor de jazzmuziek. Het is namelijk precies honderd jaar geleden dat de eerste jazzplaat werd opgenomen. We kunnen gerust stellen dat het de wereld zou veranderen. Daarnaast vieren we dat 1917 het geboortejaar is van jazziconen als Ella Fitzgerald, Buddy Rich, Dizzy Gillespie en Thelonious Monk. Hoogste tijd dus voor een feestje in Rotterdam waar het prestigieuze evenement al weer voor de 12e keer plaatsvindt.
Blues Magazine is drie dagen aanwezig op het festival en heeft een bescheiden selectie gemaakt uit het enorme aanbod van gevestigde namen en aanstormende talenten op North Sea Jazz 2017.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco Van Rooijen, zie voor alle foto’s hier het fotoalbum van North Sea Jazz 2017
Hoewel de vrijdag als eerste officiële festivaldag wordt genoemd, is het feest rondom North Sea Jazz al twee weken eerder begonnen. North Sea Round Town biedt een uitgebreid en interessant programma met interessante acts op diverse locaties in de stad. Zo kunnen de mensen die kaart hebben voor het festival genieten van een Charlie Parker Tribute in Café Mart en kunnen er zich in Bird ieder moment verrassingen voordoen. Wie vandaag het festival bezoekt en gebruik maakt van het openbaar vervoer kan zomaar midden in een jazztour belanden. In de metro van Centraal Station naar Zuidplein spelen vanmiddag DE GEHOORGANGSTERS en VINCENT KLEP DUO. Het is druk op deze lijn maar nog nooit was het reizen met het openbaar vervoer zo prettig.
Nieuw dit jaar is de strenge tassencontrole, ook dit festival ontkomt er helaas niet aan, maar wie de security gepasseerd is kan zich volledig onderwerpen aan het enorme muzikale aanbod waaruit gekozen kan worden. Het is altijd prettig binnenkomen op het buitenpodium van de Misssissippi waar THE JUBILEE BIG BAND onder leiding van Peter Guidi laat zien dat het in Nederland barst van het muzikaal talent. Deze talenten zijn afkomstig van de Amsterdamse Muziekschool.
In de Nile staan eveneens geschoolde muzikanten maar deze staan met iets meer ervaring op het podium. Wat heet, de furieuze funk van LETTUCE is verschrikkelijk strak en opzwepend. Deze muzikanten spelen al 25 jaar met elkaar en dat is aan alles te merken. Een knipoog naar de drummer of een wijsvinger naar de toetsenist is voldoende om elkaar tijdens het jammen in een bepaalde richting te dirigeren. Het is muzikaal vernuft maar met veel passie gespeeld.
Op het dakterras van de Tigris staan ook een paar mannen met passie. Voor vinyl wel te verstaan. DJ COLLECTIEF NAALD EN KRAAK bezitten zo ongeveer de meest begeerde platencollectie van Nederland waarmee menige dansvloer in beweging wordt gebracht. Wellicht dat de cocktails hier wat meer beweging losmaken. Aan de twee Utrechtse DJ’s zal het met hun uitgekiende set niet liggen. De jaren ’50 en ’60 herleven en wat is er toch een geweldige muziek gemaakt in die tijd.
Aangekomen op Congo Square zien we hele jonge gasten bezig zijn met het muzikale erfgoed van New Orleans. Er staan hier kinderen van 9 tot 14 jaar zeer geconcentreerd ‘Everybody Wants To Rule The World’ te ‘verbrassen’. Nooit gedacht om ooit nog eens mee te maken hoe muziek van Tears for Fears in een New Orleans-jasje past met al die blazers en percussie. Wij zijn prima opgewarmd voor het echte werk dat zo dadelijk gaat plaatsvinden. Het schijnt zelfs zo te zijn dat een vermaarde trombonist uit New Orleans ook ooit in dit orkest is begonnen.
Het is TROMBONE SHORTY & ORLEANS AVENUE en er is duidelijk naar uitgekeken zo blijkt als we ons mengen in de drukte van de grote Maas-hal. Troy Andrews heeft met alle grote artiesten samengewerkt maar vult vandaag geheel zelfstandig deze locatie. Met ‘Parking Lot Symphony’ is er nieuw materiaal uit van de muzikant en zijn eigen ‘marching band’. Het past allemaal naadloos in zijn set waarmee hij het publiek vanaf de eerste tonen bij de kladden grijpt. Het swingt, zweet, druipt en knalt. Zo vroeg al op de dag zo’n enorm hoogtepunt, dat belooft wat.
In de kleine Madeira zien wij heel lang een lage noot in C gespeeld worden door MORRIS KLIPHUIS. Hier kun je getuige zijn van een door het festival verstrekte vrije compositie-opdracht zoals die door een telentvolle Nederlandse jazzcomponist wordt uitgevoerd. De jonge hoornist en componist blijkt behoorlijk veelzijdig getuige zijn cv waarop namen als Kyteman en Kapok staan vermeld. Wij moeten echter door naar het andere podium voor een andere, op zijn zachtst gezegd, veelzijdige artieste. Stel je voor dat ze op tijd komt…
Nee natuurlijk komt zij niet op tijd. Zelfs in een strak georganiseerd NSJ-schema lapt zij het aanvangstijdstip aan haar laars. Als programmeur kun je daar ook wel vanuit gaan. Het publiek in De Nile staat echter al lang van tevoren in afwachting om maar niets te hoeven missen van GRACE JONES. Iedereen is nieuwsgierig maar heeft geen idee wat er staat te wachten. Het optreden op Lowlands 2009 was een hoogtepunt. We zijn nu 8 jaar verder en Mrs. Jones is inmiddels 69. Wanneer dan toch eindelijk loeizware reggaetonen de aanvang van het optreden inluiden wordt het duidelijk. Ze is vrijwel geheel naakt maar is weliswaar van top tot teen met bodypaint bekleed. Die styliste heeft er duidelijk werk van gemaakt.
‘Private Life’, ‘My Jamaican Guy’ en ‘Slave To The Rhythm’, dat zij gedurende zes minuten lang met hoelahoep afwerkt, doen het nog altijd erg goed. Het is ook weer een fijn stel muzikanten om haar heen. De sexuele toespelingen zijn niet van de lucht. Langzaam pijpt ze de microfoon en kruipt vervolgens op de schouders/rug van een nietsvermoedende beveiliger. Semi-shockerend vraagt ze of er ook nog coke beschikbaar is, om vervolgens op het podium terug te keren met een colaatje. Wij durven te wedden dat morgen alle kranten een foto van dit optreden publiceren. 69 jaar, en nog altijd spraakmakend, omstreden en vooral fascinerend. Inmiddels vernemen wij dat zij ook achter de schermen enige nervositeit teweeg bracht. Wellicht niet helemaal tevreden over het geluid in de toch altijd lastige Nile besloot zij op zeker moment toch maar toestemming voor rechtstreekse uitzending te weigeren.
Dan gaat het er bij JAMIE LIDELL & THE ROYAL PHARAOHS een stuk relaxter aan toe. De Brit stelt zich bescheiden op en is het Nederlandse publiek zeer dankbaar dat “wij hem als eerste hebben omarmd”. Voor diegenen die per ongeluk in de volle Maas-hal zijn beland en hem niet meteen herkennen is er ‘oh-ja-momentje’ als de hit ‘Multiply’ klinkt. Naar verluidt zou Lidell op dit moment samenwerken met de inmiddels wereldwijd doorgebroken Rag ’N’ Bone Man die wij hier vorig jaar zagen excelleren. Benieuwd of deze interessante samenwerking volgend jaar hier ook te bewonderen valt. Voor velen was de aankondiging van dit optreden de voornaamste reden om een festivalticket te bemachtigen. Iets wat bij de volgende artieste net even anders ligt. Het festival was al lange tijd geheel uitverkocht voordat zij werd geboekt. Sterker nog: haar aankondiging vond slechts twee dagen van tevoren plaats. Wat doe je dan als organisatie wanneer een grote naam als Emeli Sandé genoodzaakt is om wegens oververmoeidheid de hele tour te annuleren?
Dan bel je JOSS STONE. Zij is immers niet alleen een vaste, maar ook zeer betrouwbare waarde voor dit festival gebleken. Maar liefst drie keer eerder stond zij hier. NSJ was zelfs haar eerste festival optreden. Stone is al twee jaar bezig met haar Total World Tour. Zij heeft zich ten doel gesteld om in ieder land op te treden. Of het ook de bedoeling was om twee keer op dezelfde plaats te spelen lijkt ons onwaarschijnlijk maar er is niemand die daar een probleem van maakt. Stone bespeelt het publiek met een groot gemak waarin ze een prachtig onschuldige blik met ondeugende grapjes combineert. Zang-technisch is het dik in orde. De muzikanten lijken niet volledig geconcentreerd en de gitaarsolo tijdens ‘I Put A Spell On You’ had liever achterwege kunnen blijven. Het lijkt er sterk op dat heel veel ter plekke wordt bepaald. De zangeres gaat hier goed mee om maar de band heeft daar duidelijk moeite mee. Het gaat zelfs ten koste van de aandacht zoals blijkt uit het aantal bezoekers dat de zaal vroegtijdig verlaat. Ze vindt het verschrikkelijk spijtig Emili Sandé te moeten vervangen en zingt daarom met veel gevoel voor dramatiek een stukje ‘Next To Me’.
Jamie Lidell helpt haar een handje door het haar op te steken terwijl Stone flirt met de voorste rij en met de fotografen speelt. Gelukkig beschikt de zangeres nog over een paar sterke troeven waaronder het bekende ‘Super Duper Love’. “Zullen we er nog ééntje doen?”, vraagt ze. Het wordt een zeer losse bewerking van ‘Son Of A Preacher Man’. Ze hoopt dat Emeli geniet van een heerlijke lemon tea. Ze past tijdens haar uitvoering van ‘Right To Be Wrong’ haar teksten aan, praat en fluistert tegen het publiek maar lijkt het bijna niet te kunnen afronden. Wij gaan er niet op wachten want één van de belangrijkste Britse muzikanten aller tijden heeft zojuist afgetrapt in de Amazon.
Desondanks stelt STEVE WINWOOD zich bescheiden op en oogt, het lijkt bijna voor iedereen te gelden vandaag, eveneens zeer ontspannen. In ‘Had To Cry Today’ krijgen zijn muzikale begeleiders alle ruimte en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. De toevoeging van een percussionist is een welkome aanvulling. Winwood bekijkt vanachter zijn orgel met een tevreden blik alle verrichtingen op het podium. Hij neemt uitgebreid de tijd voor zijn nummers en neemt tijdens ‘Can’t Find My Way Home’ zelf het akoestische gitaarwerk voor zijn rekening.
Een compleet ander optreden vergeleken met enkele jaren geleden maar uiteraard kunnen enkele klassiekers zoals de afsluiter ‘Gimme Some Lovin’ ook deze keer niet ontbreken. Het is nauwelijks te geloven dat het maar liefst een halve eeuw geleden werd uitgebracht en de hitparade bestormde. Vocaal is het nog altijd in orde wat hij hier laat zien. Het karakteristieke stemgeluid is altijd gebleven en lijkt nauwelijks aan kracht te hebben ingeboet. Winwood zou later op het festivalterrein gesignaleerd zijn bij het optreden van The Roots met Usher. Iets waar door heel veel bezoekers naar wordt uitgekeken.
De Nile is al ver voor aanvang in afwachting van USHER & THE ROOTS bomvol. Wij zijn de tel onderhand kwijt maar een North Sea Jazz Festival zonder Roots lijkt haast niet meer mogelijk. De vraag dit jaar was niet of de spectaculaire live-act dit jaar zou komen maar met wie. De drukte in de grote hal blijkt niet voor niets. Het is dan ook een interessante samenwerking zoals eigenlijk iedere samenwerking waar The Roots in betrokken zijn, interessant is. Het soul/funk/hiphop-orkest uit Philadelphia wordt al lange tijd gezien als de meest gewilde begeleidingsband maar eerlijk gezegd ontbreekt het ze aan hits. Komt het mooi uit dat Usher een enorme fan blijkt te zijn en graag iets samen wilt doen. Usher is een superster en zijn verzoek zorgde voor een enorme boost in het Roots-kamp. Beiden lijken het beste in elkaar naar boven te brengen en Usher smijt al zijn hits door het Ahoy-complex onder de gedreven begeleiding van de band en laat het gewillige publiek uit zijn handje eten. Hoewel The Roots als huisband van het festival kunnen worden beschouwd is er gekozen om iemand anders als Artist In Residence te benoemen.
Die eer valt CHICK COREA ten deel. Drie dagen lang wordt de legendarische toetsenist alle ruimte geboden op het festival vanwege deze benoeming. Dit weekend is hij te zien in drie verschillende combinaties. Vandaag staat hier in de overvolle Amazon THE CHICK COREA ELEKTRIC BAND, een superband waarin wij grote namen tegenkomen. Zo is daar Nathan East, verantwoordelijk voor veel spectaculair basgeweld, met als meest recente wapenfeit toch wel de beroemde baslijn uit DE hit van 2013: ‘Get Lucky’ (Daft Punk & Pharrell Williams), saxofonist Eric Marienthal, Frank Gambale op gitaar en drum-icoon Dave Weckl. Ze zullen allemaal al diverse keren hier hebben gestaan en soms ook met andere muzikanten. Het is het beste wat je kunt krijgen op het gebied van jazz en fusion en je wilt ze er maar wat graag bij hebben op een festival zoals NSJ.
Iemand die hier ook sinds enige jaren meer dan welkom is is één van de meest veelzijdige muzikanten die wij hier kennen. Het is Glenn de Randamie en hij staat vandaag in een verrassende hoedanigheid op het festival samen met nog zo’n bijzondere gast. We zien heel even TYPHOON & JEFF NEVE ‘in het moment staan’, zoals dat heet. Er is gekozen voor intimiteit in de te kleine, of overvolle Darling. Neve, de Belgische jazzpianist, is met de teksten van de Nederlandse rapper aan de slag gegaan om daar geheel afwijkende variaties op te maken. Spoken words en improvisatie gaan uitstekend samen en het optreden heeft hier op dit festival de juiste locatie.Het is een bijzonder staaltje culturele samenwerking geworden waarin het respect van beiden voor elkaar de boventoon voert.
Met een optreden van trompettist AVISHAI COHEN, DE jazzheld van NU, wordt de eerste dag in de Hudson afgesloten. Het is één van de kleinere podia en zoals vaak vandaag is deze al ver van tevoren VOL. Wij gaan alle indrukken van de eerste dag even rustig een plaatsje geven. Misschien toch nog even langs Bird waar Qestlove, The Roots-drummer, met grote waarschijnlijkheid nog een DJ-set neerzet. Aan de lange rij voor de ingang te zien gaat ook dat never nooit niet lukken. Maakt niet uit, morgen is er weer een interessante, en vooral ook drukke dag en laten we ons wederom lekker muzikaal verrassen.
Lees hier het verslag van dag 2, zaterdag.
Lees hier het verslag van dag 3, zondag.
Zie voor alle foto’s hier het fotoalbum van North Sea Jazz 2017
We horen graag je mening! Voeg reactie toe