LIGHTNIN’ GUY & The MIGHTY GATORS
Met GUY FORSYTH BAND & GUESTS
Banana Peel Blues Club, Ruiselede (Belgie)
31 augustus 2010
Door Antoine Légat
LIGHTNIN’ GUY & The MIGHTY GATORS met de GUY FORSYTH BAND & GUESTS nemen live cd op in de Banana Peel Blues Club in Ruiselede, dinsdag 31 augustus 2010: een avondje om in te lijsten!
Het zal je maar overkomen. Om de blues van te krijgen.. Je loopbaan zit in de lift, goeie kritieken voor je live debuutplaat, extatische concerten, ook in het buitenland, waardering van je vakgenoten… En plots word je geconfronteerd met ‘Lawyers, Guns And Money’, zoals Warren Zevon zaliger indertijd zong, toen hij in gelijkaardige situaties verzeild was geraakt. We weten helemaal niet hoe de vork aan de steel zit en, frankly my dear, we couldn’t care less. Zaak is dat Guy Verlinde, beter bekend als Lightnin’ Guy, plots zonder cd zit wegens extra muzikale sores. Handen in de wilde manen!
Toen hij zijn nood ging klagen bij Franky van de Ginste, de vooruitziende programmator van de Banana Peel, stelde die voor een nieuwe cd op te nemen in de knusse club met solide reputatie in de ganse blueswereld. Daar zou het 45e werkjaar pas op 13 september beginnen met de komst van Engelbert Wrobel’s New Orleans Jazz Band, maar speciaal voor de opnames van een ‘Live At Banana Peel’ werden de deuren van de voormalige schuur geopend op 30 en 31 augustus. Da’s een klein bedankje voor de last minute invalbeurt die Guy had gepresteerd, toen op 28 juni de aangekondigde Clay Hammond in extremis zijn miauw had gestuurd. Guy en de toevallig aanwezige Guy Forsyth kweten zich toen meer dan aardig van hun taak.
De twee Guy’s smeedden toen hartelijke vriendschapsbanden, niet in het minst omdat ze beiden performers zijn die niet op een zweetdruppeltje min of meer kijken, en dus de juiste bluesmentaliteit delen. Enige tijd later zagen we zelf Lightnin’ Guy & The Mighty Gators met de toen ‘nieuwe’ gitarist Willy De Vleesschouwer. Op Hoeverock in Olsene kregen ze de meute fervent aan het dansen, die dinsdag 13 juli. Guy overtuigde ons van zijn kunnen, en niet alleen met het up tempo werk: zijn versie van ‘Voodoo Chile’ solo op dobro zal ons nog lang heugen, versie die hij wel de eerste avond in BP zou brengen, maar niet op de door ons meegemaakte tweede.
Maar je neemt niet zomaar vlug een plaat op, zelfs niet in tijden waarin het technisch een stuk makkelijk geworden is. Nico Mertens van het Brugse Parsifal label zorgde met zijn grote hart voor de blues en lokaal talent voor de logistieke steun. Toen bleek dat ook de Guy Forsyth Band op dat ogenblik in het land zou zijn, was het hek helemaal van de dam. Of van de madam, want ook de in Wenen werkende backing vocalist en soulzangeres Aminata Seydi bleek beschikbaar: Guy had haar daar aan het werk gezien en haar vocale prouesse had ostentatief diepe indruk gemaakt… Ook van de partij waren de jonge en uitstekende Antwerpse saxofonist André De Laat (o.a. te zien met Ian Siegal als die naar onze streken afzakt) en ouwe rot Pieter Van Bogaert (keys bij The Crew en Blue Blot, en sindsdien te horen zowat overal waar orgel, hammond B-3 en piano nodig zijn, tot bij Johnny Copeland zaliger en Otis Grand): de man zwijgt in alle talen, is quasi onzichtbaar, maar speelt constant en uitermate functioneel de pannen van het dak en the Lord knows hoezeer deze schuur die pannen van doen heeft!
Guy’s Mighty Gators vormen een straf blues ensemble op zich: de ritmesectie, Vlaams bassist Karel Zosel, oorspronkelijk van het Duitse Solingen, en Waalse drummer Thierry Stievenart, staat als een huis, en wat gezegd van Willy De Vleesschouwer, hier sinds jaar en dag kind aan huis en intussen geëvolueerd tot een vaste waarde op de Belgische blues scene? Wie hem hier aan het werk zag met groten uit de blues herkent zijn op Chicago geënte stijl meteen. Met de ritmesectie van Guy Forsyth bij (Nina, een Canadese drumster van Indische origine en een bassist die ook goed overweg kon met de enorme sousafoon, meer met het instrument, dan met de balken boven de stage), stonden er niet minder dan tien mensen te dringen op het podium, voor de gelegenheid in XL formaat, gelukkig niet allen tegelijk.
Bij een gewoon concert geeft het niet als je de intro begint in een verkeerde toonaard: dat is al spelend vlug aangepast en haast niemand heeft het gemerkt. Voor een opname kan zulks vanzelfsprekend niet. Daarom gebeurt het wel vaker dat men na enkele maten moet stoppen. Niet altijd makkelijk om de sfeer erin te houden, toch een noodzaak bij een live registratie. Maar Guy Verlinde lost dat op door van in het begin zijn publiek te bewerken. Zijn gretigheid is bijna aandoenlijk. Als het gezelschap twee door New Orleans gevoede stomende funky brokken aansnijdt, zit de stemming er in om er niet meer uit te gaan. Niks geen obligaat applaus, pure extase was dit, zeker naar het eind van de avond toe. Precies zoals dat de eerste avond moet gegaan zijn, want dat kregen we onveranderlijk te horen van de velen die er voor de tweede maal bij zijn.
Met ‘I Will Rise’ kan Aminata al eens tonen wat ze in haar mars heeft. Iedereen heeft we ‘zijn’ moment, zoals Willy in ‘Start To Dance’ of Pieter in ‘Crazy ‘bout My Baby’. Maar het komt er allemaal goed uit: ‘To Be With You’, ‘No Time To Waste’, ‘Love Strong’, reetzuivere funk, ‘Me And My Blues’, ‘Soul Jivin’’ In ‘I Love My Baby’ mag Aminata in duet zingen met Guy en dat slaat gensters. Intussen hopen we dat we in de liner notes zullen vernemen van welke avond de op cd opgenomen uitvoering dateert. Na de pauze mag de Guy Forsyth Band aantreden. Een a capella work song onderstreept nog eens de klok die bij de man uit Austin doorgaat voor een stem. Het ‘op een plastic banjo gecomponeerde’ ‘Never Gonna Leave My Home Town’ verzoent allen die de man nog niet zouden kennen (maar in dit publiek zullen dat er niet veel zijn!) Dan begint de verbroedering, annex verzustering: ‘Drink A Little Poison Before You Die’ en ‘Been To New Orleans‘ (van de nog immer niet gans als dusdanig erkende bluesreus J.B. Lenoir) met knappe slide partij van ‘onze’ Guy, brengen het publiek nu echt op een kookpunt. De twee Guys brengen samen ‘If You Walk With The Devil’, Forsyth spelend op een merkwaardige ukelele van… National, waardoor dit piepkleine tuig een respectabel klankvolume produceert.
Het stokoude maar onverslijtbare ‘Saint Louis Blues’ wordt gevolgd door het fraaie ‘Falling For You’, dat klinkt alsof Daniel Lanois er de hand in had. ‘Stand By Me’ (ja, de deun van Ben. E King en Elviscomponisten Jerry Leiber en Mike Stoller!) is de zoveelste door de alweer volledig gevulde BP luid meegebrulde evergreen (gelukkig heeft de kwaliteit van ons meezingen weinig belang voor de opname…Er werd me zelfs een micro aangeboden, maar de heer Zosel zou daar snel spijt van gekregen hebben) en zoals te verwachten herneemt men nog vlug een paar nummers die misschien beter konden: ‘I Love My Baby’ en ‘Crazy ‘bout My Baby’ schallen nog eens door de ruimte. De twee Guys ronden af op slide met ‘Alabama Blues’, schrijnende song van, nogmaals, J.B. Lenoir. De blues spat er af. Wat volgens ons nog altijd de bedoeling was. Waarna het hele gezelschap de in Ruiselede zo gevreesde klok van elven net afwendt met een op een drumslag na gans a capella gebracht ‘John The Revelator’. Na zoveel hel en duivels is het goed om gospelgewijs ook de andere kant te paaien.
Nu maar hopen dat het er allemaal op staat zoals het hoort… Maar we hebben een blauw vermoeden dat, als de knoppen goed bediend werden, dit geen punt kan zijn. De nieuwe cd kon meteen al besteld (en betaald) worden in de Banana Peel voor de luttele prijs van € 15. De cd kan ook verkregen worden via www.parsifal.be. De cd moet rond 20 oktober verschijnen. Al de rest vind je op http://lightninguy.com. Het bestelformulier suggereerde het al, dat je later… Wijzelf zijn van een generatie die het godomme nu al kan zeggen aan de kleinkinderen: ‘Wij waren erbij en wir haben es gewusst!’ Achteraf niets dan glunderende gezichten, bij artiesten en publiek. Een avondje om in te lijsten…
CD staat bovenaan op mijn proriteitenlijstje !