Verslag: Holland International Blues Festival Grolloo – 8 & 9 Juni 2018 – Dag 1

3e editie Holland International Blues Festival – Grolloo 8 en 9 Juni 2018

Vrijdag 8 juni: Joanna Connor, King Solomon Hicks, Walter Trout, Jeff Beck, Ringo Starr and his All Starr Band.

Het is vrijdagmiddag en hoewel het de hele week al warm is geweest, is het zonnetje nu ver te zoeken en valt er regen voor in de plaats. We zijn op weg naar Grolloo, gelegen in het prachtige groene Drentse land. Niet ver voor ons eindpunt stuiten we letterlijk op een veel bezongen fenomeen in de bluesmuziek: Crossroad Blues. Sinds enige tijd staat op de rotonde aan de Rolderstraat, dit symbool van de blues, uitgewerkt in staal, en wijst ons letterlijk de weg naar het hart van de blues in Drenthe: Grolloo!

Foto: Herman van Oost – Van Oost Media

Als we het grote gratis parkeerterrein oprijden, is het eigenlijk niet te missen: op het weiland achter Café De Hofsteenge is een immense roze tent opgerezen! De kolossale flamingo-roze festivaltent vormt dit weekend het kloppende hart van het Holland International Blues Festival. De megatent is maar liefst 120 bij 65 meter en er staat een tribune in met zitplaatsen voor 1760 mensen!

Dit “festival met service” is nagenoeg uitverkocht. Is men begonnen met 10.000 bezoekers, dit jaar heeft het festival maximaal 13.000 bezoekers per avond. Er passen maar liefst vijftienduizend mensen in de Pink Galaxy, dus er blijft nog wat ruimte voor ons ‘oudere jongeren’ ( lees bezoekers) om te bewegen.

We arriveren prachtig op tijd, de hekken gaan zojuist open en we verwelkomen vele bluesvrienden, handen worden joviaal geschud en wangen gezoend. De bluesfamilie is er een uit duizenden. En hoewel het vanuit de wolken maar door blijft druppelen zit de stemming er al flink in! Het is al erg druk en het publiek is er klaar voor om te gaan genieten van deze derde editie van het Holland International Blues Festival!

Net als vorige jaren wordt het terrein eerst even verkend. Dit is ook ruimer en uitstekend begaanbaar dankzij de houten vlonders. Ook de aan de buitenzijde van het terrein gelegen eet-& drankstandjes staan in de startblokken om iedereen snel te kunnen voorzien. Natuurlijk ontbreken ook de goed geoutilleerde toiletgebouwen, mét toiletjuffrouwen, niet, evenmin de grote live-schermen waarop alles wat er op het podium gebeurt, zowel binnen als buiten goed te volgen is. Top! Het ziet er allemaal weer uitstekend uit.

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen. Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2018. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Het is klokslag 15.00 uur en boegbeeld Johan Derksen betreedt het podium om eenieder een warm welkom te heten. Hij herinnert ons er nog even aan dat dit festival in eerste instantie ter nagedachtenis is van Harry Muskee. Zijn woorden krijgen veel bijval en de derde editie van het HIBF kan beginnen!

Na ruim 20 jaar staat de 55-jarige singer/songwriter en gitariste JOANNA CONNOR weer op Nederlandse bodem en mag met haar trio het festival openen. Joanna maakte kennis met blues, folk en roots muziek dankzij de muzikale smaak van haar moeder. Toen ze zeven jaar oud jong was, ontving kleine Joanna haar eerste gitaar.

De muziek van Bessie Smith, Robert Johnson, Muddy Waters, Buddy Guy en natuurlijk B.B. King legden de basis voor Joanne’s uitzonderlijke passie voor bluesmuziek. Toen ze in 1984 naar Chicago verhuisde, ging er een nieuwe wereld voor haar open en leerde ze het spelen van de blues uit eerste hand. Ze speelde als side-gitarist voor vele bluesgiganten als Junior Wells, James Cotton en Buddy Guy. Toen ze kinderen kreeg nam ze een soort van pauze en trad alleen nog op in de Kingston Mines club in Chicago.

Enkele jaren geleden verscheen er op YT een video waarin ze een vet staaltje slidegitaar weggaf. Die video ging viraal en zorgde voor een nieuwe impuls in haar rustige, stabiele carrière. Zo kwam in 2016 haar album ‘Six String Stories‘ uit. Nu staat Johanna dus hier in Grolloo om het festival te openen. Vandaag is ze hier met haar trio bestaande uit Cameron Lewis op drums en Mike Lynch op de basgitaar.

Joanna wordt in de pers regelmatig neergezet als gitaarspelende ‘huismoeder’ en wellicht ziet ze er zo ook wel uit. Ze oogt ‘normaal’, heeft niets geen poeha. Toch doet die benaming totaal onrecht aan de kwaliteiten van deze uitstekende gitariste en performer!

In opener You’re So Fine wordt al direct de eerste vlijmscherpe solo de tent in geslingerd, gevolgd door het pittige Shake Your Moneymaker, waarbij Joanna haar slide om haar pink schuift en een supersterk staaltje slidegitaar weggeeft. En ja, het publiek pakt het direct goed op en klapt al heftig mee! Haar fantastische slide spel belooft veel goeds voor de rest van het concert!

Een set van groovende blues en stevig snarenwerk volgt. Van fingerpicking via slide en knetterende bluessolo’s naar bluesrock en zelfs shredding gitaarspel. Joanna laat keer op keer virtuoos gitaarwerk zien en heeft daarnaast een heerlijke stem. De band brengt verrassende interpretaties van klassieke bluessongs als The Sky Is Crying met een waanzinnig solo, I Just Wanna Make Love To You en Born Under A Bad Sign. De nummers gaan er allemaal in als zoete koek. Ze bespeelt haar Gibson gitaar met lef en het is heerlijk om te zien hoeveel plezier ze uitstraalt, heel aanstekelijk. Wat een leuk mens.

Joanna schroomt er niet voor om dan even de basgitaar van Mike over te nemen en geeft vervolgens een verrekte funky bassolo weg, die wordt gevolgd door een sterke drumsolo van Cameron. Het publiek vindt dat heerlijk en gaat volop tekeer. Tjonge, hier staat geen ‘huisvrouw’ maar een rockchick optima forma en ze weet van wanten. Het ovationele applaus neemt ze dankbaar in ontvangst, hangt vervolgens haar schoudertas om en loopt het podium af. Joanna zien we heel graag volgend jaar terug op de Europese planken.

De eerste van de jongere generatie bluesmuzikanten dit festival komt het podium op: ‘KING’ SOLOMON HICKS. Solomon is een 22-jarige zanger-gitarist uit het noordelijke deel van New York, uit Harlem. Reeds op 13-jarige leeftijd begon Solomon te spelen als leadgitarist van een 13-koppige band in de bekende New Yorkse Cotton Club en waar hij nu nog steeds mee optreedt.

Solomon heeft opgetreden met Tony Bennett, The Destroyers (George Thorogood), Marcus King, John Nemeth, Davey Knowles, om maar eens wat namen te roepen. Ook opende hij al voor Joe Bonamassa tijdens diens Blues Cruise. Zijn vierde album ‘Carrying On The Torch Of The Blues‘ stamt uit 2016 en bevatte gastbijdragen van Southside Johnny en saxofonist Jake Clemons ( E-Street Band).

Solomon is een uitstekende jazz- en bluesgitarist, zanger en componist die jazz, blues en funk naadloos met elkaar weet te vermengen. Hij oogt als een jonge Robert Cray en ziet er uit om door een ringetje te halen: prachtig wit pak, waarbij zijn Autumn Burst Benedetto GA35-gitaar erg mooi afsteekt. Vandaag staat hij op dit plankier met zijn vierkoppige band die bestaat uit niemand minder dan de 74 jarige bassist en mede oprichter van Ten Years After, Leo Lyons, drummer Jerry Bruno en Kirk Yano op de gitaar.

Solomon zit in de afrondende fase van zijn vijfde album, dat eind 2018 zal verschijnen op het prestigieuze Provogue label. Hij is een uitstekend tekst schrijver en toch kiest hij er vandaag voor om vooral andermans nummers te spelen. Daar is helemaal niets mis mee want dat doet hij erg goed.

Hij opent met Further Up On The Road, de Clapton hit. Gevolgd door de swingende slowblues Hold On Baby waarna klassieker Every Day I Have The Blues wordt gespeeld. Herkenbaar voor iedereen maar de band speelt dat op eigen en zeer sophisticated wijze. Wát een genot om naar deze jonge, bevlogen maar oh zo volwassen klinkende gitarist te mogen kijken en luisteren. Zijn stem is warm en soulvol en zijn gitaarskills zijn meer dan uitstekend te noemen. Ook in zijn performance doet hij me aan Robert Cray denken: vriendelijk, stijlvol en van grote klasse.

Met een soulvol gebrachte Let’s Just Kiss & Say Goodbye sluiten de mannen een geweldig mooi concert af. We want more!

Voor de tweede maal staat WALTER TROUT op het Grolloose podium. Stond hij in 2016 nog met zijn compadres van de Supersonic Blues Machine, waaronder Billy Gibbons en Robben Ford, te rocken, vandaag staat hij hier op eigen titel. Ik zou bijna zeggen: zoals het hoort! Afgelopen weekend was Walter nog headlliner op het fameuze Rory Gallagher International Tribute Festival in Ballyshannon.

Niemand in de hedendaagse bluesrockscene kan om Walter Trout heen, hij wordt gerespecteerd door de oude garde, vereerd door de jonge liefhebbers en geadoreerd door de fans die iedere avond na afloop van de show zijn hand komen schudden. Na het spelen in Canned Heat en John Mayall’s Bluesbreakers, ging Trout in 1989 in zijn eentje verder. Vele albums later verscheen vorig jaar zijn album ‘We’re All In This Together‘ met gastbijdragen van onder meer John Mayall, Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd en zijn eigen zoon Jon Trout.

Onder luid applaus en met open armen loopt Walter het podium op, zijn band staat dan al in de startblokken. Michael Leisure op drums, Sammy Avila op toetsen en Danny Avila aan de basgitaar.

Met opener I Can Tell, uit 1994 alweer, zet hij de toon voor een concert wat in de boeken zal komen als overweldigend, intens en gepassioneerd! Ook Life In The Jungle wordt gretig door de mensen ontvangen en als de begintonen van Say Goodbye To The Blues klinken, gaat er een siddering door het publiek in de tent en ver daarbuiten. Een heerlijk lange uitvoering valt ons ten deel, met een emotionele Walter aan het roer. Prachtig.

Walter vertelt hoe hij enkele jaren geleden ziek werd en een nieuwe lever kreeg. En hoe hij tijdens zijn herstel opnieuw leerde gitaarspelen. Zijn emotionele woorden worden gevolgd door Almost Gone en een intens gespeeld Cold Ground, terwijl echtgenote Marie vanuit de coulissen goedkeurend meedeint. Wat een prachtsong, dit is blues recht uit het hart!

Met zoon Jon speelt hij Hurt Like Hell, afkomstig van zijn laatste album, waarin vader en zoon een superlang gitaarduel aangaan en waarin Jon laat zien dat hij de afgelopen jaren immens gegroeid is en zijn vader over niet al te lange tijd wellicht de baas zal zijn. Rory Gallagher’s Bullfrog Blues wordt door de volle tent meegezongen en overal staan mensen te dansen. Walter is onvermoeibaar en ziet er trouwens ook geweldig uit. Na een vette bas en drumsolo van Danny Avila en Michael Leisure wordt afsluiter Goin’ Down ingezet, waarin alle bandleden, plus tourmanager en vriend Andrew Elt, nog even mogen schitteren. Een hevig geëmotioneerde Walter bedankt het publiek vanuit zijn hart. Wat een geweldige show, wat een power. Nederland houdt van Walter Trout en Walter houdt van Nederland.

Walter Trout – photography by Dirk van den Heuvel

Walter komt terug naar Nederland.
Op 1 september staat hij op Bluesrock Tegelen, lees hier meer. En op 23 november in Paradiso, Amsterdam, lees hier meer.

Vanavond trapt de 73-jarige Britse supergitarist en legende JEFF BECK zijn maandlange Europese Tour af in het pittoreske Grolloo. Jeff wordt gezien als een van ’s werelds beste gitaarspelers en maakte zichzelf op jeugdige leeftijd de kunst van het gitaarspelen eigen.

Op 18 mei j.l. kwam er trouwens een reuze interessante documentaire over Jeff’s leven uit, ‘Still on the run: The Jeff Beck Story’, dat zijn hele geschiedenis vertelt: van het tokkelen op een zelfgemaakte gitaar tot een tiener die met maatje Jimmy Page speelde, tot het toetreden tot de Yardbirds als vervanger van de net uitgestapte Clapton, en zijnde een solo-fenomeen, die op uitzonderlijke wijze zijn gitaar bespeelt met een unieke sound. Jeff staat bekend om zijn vernieuwende ideeën en nieuwe geluiden, van rock en blues tot jazz fusion tot elektro-improvisatie.

Na zijn Yardbirds periode formeerde hij begin 1967 zijn eigen Jeff Beck Group en het eerste album werd al snel uitgebracht. Zijn laatste album ‘Live At The Hollywood Bowl‘, dateert van 2017 als cadeautje om 50 jaar muziek van Jeff Beck te vieren.

Jeff’s band bestaat uit de excellente basgitariste Rhonda Smith, Vinnie Colaiuta op drums, de celliste Vanessa Freebairn-Smith en de voormalig Wet Willie zanger en tekstschrijver, Jimmy Hall.

Vele mensen, waaronder yours truly, komen vandaag om Jeff aan het werk te zien. De band speelt natuurlijk voornamelijk instrumentaal, maar Jimmy Hall neemt bij enkele nummers de vocalen voor zijn rekening. Daarnaast zorgt hij voor flink wat beweging op het podium want hij sprint regelmatig van links naar rechts. Het gas gaat er flink op met Morning Dew en hoewel ik fan ben van Jimmy’s soulvolle stem, komt het in eerste instantie wat rommelig over. Het lijkt alsof hij even wat tijd nodig heeft om zijn draai te vinden want na verloop van enkele songs komt hij gelukkig wat meer op dreef. Het wonderschone Mna Na Eireann kent een prachtige intro door celliste Vanessa, waarna Jeff zijn uitzonderlijke virtuositeit over het publiek uitstrooit.

Natuurlijk ontbreekt het prachtige door Stevie Wonder geschreven Cause We’ve Ended As Lovers ook vandaag niet. Een van de nummers waar Jeff Beck onwijs bekend mee is geworden. Jammer dat het een ingekorte uitvoering betreft, dat had van mij wel iets langer mogen duren. Datzelfde geldt ook voor Hendrix nummer Little Wing, ook al een beetje aan de korte kant. Maar wel begrijpelijk in zo’n festival set. Als Jimmy weer verschijnt horen we de Sam Cooke klassieker A Change Is Gonna Come, een ongelooflijk swingende versie van Stevie Wonder’s Superstition en de band sluit af met A Day in the Life van The Beatles.

Jeff Beck toont zich een meesterlijk vakman die met de aanraking van één vinger subtiel en gevoelig kan zijn, en rauw en schreeuwend bij de volgende aanraking. Van het begin tot het eind is deze anderhalf uur een aaneenschakeling van fusion, pakkende riffs en vingervlug gitaarzang geweest.

Het optreden van Ringo Starr is op voorhand al het meest omstreden optreden van deze editie. Toen bekend werd dat hij naar Grolloo zou komen, waren de opmerkingen via onze website en de social media niet van de lucht. De voormalige The Beatles drummer toert al sinds 1989 met verschillende versies van zijn eigen band, met bekende namen uit de muziekwereld. Sterren als Paul McCartney, Bruce Springsteen, Stevie Nicks en Steven Tyler van Aerosmith waren slechts een paar van de vele speciale gasten. Vandaag brengt hij de 13e editie van zijn All Starr Band naar Drenthe en vervolgt een tour van een maand door Europa en Israël.

De huidige bezetting van de RINGO STARR AND HIS ALL STARR BAND is zeker niet minder spectaculair en bestaat uit Steve Lukather (Toto) en Colin Hay (Men at Work) op gitaar, Gregg Rolie (Santana, Journey) op keyboards, Graham Gouldman (10CC) op bas, Warren Ham op saxofoon, keyboards en percussie, en Gregg Bissonnette op drums. Niet mis dus!

Ringo Starr & band zijn vrijdag ingevlogen vanuit Parijs en aangekomen met een privéjet op Eelde Airport. Per 3 limousines vervolgde de band de weg naar Grolloo. Op zich deed dat al genoeg stof opwaaien, zo is te lezen in de plaatselijke pers.

Twee drumstellen staan opgesteld. Ringo grijpt zo nu en dan de microfoon om een nummer te zingen, om daarnaast ook zijn eigen drumstel te beklimmen. Achter het andere drumstel speelt superdrummer Gregg Bissonette de sterren van de hemel, wat een klasbak. Warren Ham wisselt af tussen zijn saxofoon, dwarsfluit, mondharmonica en zijn percussie set. Ook stergitarist Steve Lukather zorgt met zijn virtuoos gitaarspel voor regelrecht vuurwerk: de Toto songs Rosanna en Hold The Line gaan erin als zoete koek en we genieten hoe hij prachtige duels aangaat met Gregg Rolie en Graham Gouldman.

Op de zwoele klanken van Santana nummers Black Magic Woman en Oye Como Va kan menigeen niet meer stil staan en ook buiten de tent wordt er flink gedanst. Het is alsof de Veronica jingle: “Herinnert u zich deze nog?” continu door mijn hoofd spookt: Dreadlock Holiday, I’m Not In Love, Down Under, Yellow Submarine en I Wanna Be Your Man…Ringo Starr en zijn vrolijke All-Starr Band zetten het allemaal piekfijn neer en er wordt volop meegezongen.

Een reis ‘down memory lane’, een levendig gebrachte verzameling muziekherinneringen, nostalgie….hoe je het ook wilt noemen: muzikaal gezien wordt hier een geweldige staaltje vakmanschap neergezet. Stuk voor stuk wereldsongs die niet minder dan 30 jaar oud zijn.
Is dit Blues? Nee. Is dat heel erg? Nee, hooguit jammer. Voor een groot deel van het publiek is namelijk wel genieten met een grote G. Voor een ander groot deel is het simpelweg verschrikkelijk en hoort het absoluut niet thuis op een bluesfestival. Simpelweg een verschil van opvatting?

De toepasselijke eindtune With A Little Help From My Friends krijgt nog een kleine toevoeging van Give Peace A Chance. Dat laatste straalt vooral de boodschap van vrede en liefde vanavond nog eens fijntjes uit. Peace.

Dag 1 wordt met gemengde gevoelens afgesloten. Het is echt een stuk drukker op het feestterrein, een paar duizend man meer is toch echt wel te merken. Tijdens de laatste act hebben we al veel mensen eerder zien vertrekken. Dat is best jammer. Vol verwachting kijken we uit naar dag 2!

Lees hier het verslag van dag 2!

Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2018.

Ook op Blues Magazine ...